მასალები დეზემლიაჩკაზაციისთვის და დელუნაჩარსკიზაციისთვის!!!!
წითელი დროშის ორდენით დაჯილდოებული პირველი ქალი, ლენინის ამხანაგი დემონი. მისი ბრძანებით დახოცეს ათობით ათასი ადამიანი.
"ძირს მოყვასის სიყვარული. უნდა ვისწავლოთ სიძულვილი" //ბოლშევიკური განათლების სახალხო კომისარი ლუნაჩარსკი//. ასეთია ლენინური პერესტროიკა.
"რევოლუციონერში დათრგუნული უნდა იყოს ნათესაობის, სიყვარულის, მეგობრობის, მადლიერების და ღირსების გრძნობები. რევოლუციონერი არაა ის ვისაც რაღაც ეცოდება ამქვეყნად. მან იცის ერთადერთი მეცნიერება, ნგრევის მეცნიერება" //მიხაილ ბაკუნინი//.
"ძირს მოყვასის სიყვარული. უნდა ვისწავლოთ სიძულვილი" //ბოლშევიკური განათლების სახალხო კომისარი ლუნაჩარსკი//.
«В революционере должны быть задавлены чувства родства, любви, дружбы, благодарности и даже самой чести. Он не революционер, если ему чего-либо жалко в этом мире. Он знает только одну науку - науку разрушения». Михаил Бакунин.
«Долой любовь к ближнему! Мы должны научиться ненависти» Луначарский
ამხანაგი დემონის, ქალბატონი როზალია ზემლიაჩკასი ეშინოდათ მის თანამებრძოლებსაც.
ამ ქალბატონი ამხანაგი დემონის ხელმძღვანელობით დახოცეს ათობით ათასი ადამიანი.
1876 წელს დაბადებული ეს მხეცი გარდაიცვალა 1947 წელს და ის დამარხეს მოსკოვში, წითელი მოედნის კრემლის კედელში.
ეს იყო ბოლშევიკური ელიტის ვარსკვლავი.
მან თვითონ დაირქვა სახელად დემონი, მადლიერმა ბოლშევიკებმა მას ოფიციალურად ზემლიაჩკა დაარქვეს.
მისი მტკიცებით მუშათა და გლეხთა ბედნიერებისთვის მებრძოლი ეს ჯოჯოხეთის მაშხალა დაიბადა მდიდარი ვაჭარი სამუილ ზალკინდის და არა მუშის ან გლეხის ოჯახში.
ასე ვთქვათ მემარცხენე იდეებით დაავადდა გიმნაზიაში რომლის დამთავრების შემდეგაც სასწავლებლად წავიდა ფრანგულ უნივერსიტეტში.
მომდევნო ოცი წელი,1917 წლის ოქტომბრამდე, არ მუშაობდა, უსაქმურობდა,რითაც ჰგავდა ბევრ ცნობილ ბოლშევიკს.
ასეთ დემონებს აცმევდნენ, აჭმევდნენ, მათთვის ბინას ქირაობდნენ და მათ საზღვარგარეთულ ვიზიტებს აფინანსებდნენ პარტიული სალაროდან //ამ სალაროს კი კამოს ნაირი ბანდიტები ავსებდნენ//.
რუსეთის იმპერიის დამანგრეველ რევოლუციონერებს ჰქონდათ ცხადი და გარკვეული ფსიქოლოგია რომელიც გადმოსცა მიხაილ ბაკუნინმა:
"რევოლუციონერში დათრგუნული უნდა იყოს ნათესაობის, სიყვარულის, მეგობრობის, მადლიერების და ღირსების გრძნობები. რევოლუციონერი არაა ის ვისაც რაღაც ეცოდება ამქვეყნად. მან იცის ერთადერთი მეცნიერება, ნგრევის მეცნიერება".
ქალბატონი როზალია ანუ ამხანაგი დემონი ამ სიტყვებს ხელს მოაწერდა მისი ბრძანებით ნაწამები და დაჟლეტილი ათობით ათასი ადამიანის სისხლით.
პირველ რიგში ლაპარაკია ყირიმზე სადაც ამხანაგი დემონი გაისტუმრეს ბოლშევიკური ტერორის დასამყარებლად. ის იქ დანიშნეს პარტიის საოლქო კომიტეტის მდივნად.
მისი გამოჩენის შემდეგ შავი ზღვა ნაპირთან გააწითლა დახვრეტილთა სისხლმა.
"ჟლეტა გრძელდებოდა თვეობით. ტყვიამფრქვევის ხმა ისმოდა დილამდე. პირველივე ღამეს სიმფეროპოლში დახვრიტეს 1800 კაცი, ფეოდოსიაში -420, ქერჩში -1300 და ა.შ." წერდა ოქტომბრის რევოლუციის გადამტანი ისტორიკოსი სერგეი მელგუნოვი //ნაშრომში "წითელი ტერორი რუსეთში,1918-1923 წწ."//.
ტყვიამფრქვევები ყირიმში დაუღალავად მუშაობდნენ. ბოლოს ამხანაგ დემონს დაენანა ამდენი პატრონის ხარჯვა და ბრძანა მისი აზრით ხალხის მტრების ზღვაში დახრჩობა.
მისი აზრით
ხალხის მტრებს აგროვებდნენ ბარჟაზე,მათ ფეხებზე აბავდნენ ქვებს და ისროდნენ
წყალში. ხშირად ამას აკეთებდნენ ასე დახრჩობილთა ცოლების და პატარა
ბავშვების თვალწინ. ცოლები და ბავშვები კი იდგნენ მუხლებზე ნაპირზე და ამ
მხეცებს შებრალებას სთხოვდნენ.
მაგრამ როგორც თქვა ბოლშევიკური განათლების სახალხო კომისარმა ლუნაჩარსკიმ "ძირს მოყვასის სიყვარული,უნდა ვისწავლოთ სიძულვილი."
შემდეგ მეთევზეები ხედავდნენ რომ წყალში დგას მიცვალებულთა არმია.
მზეთუნახავი დემონი როზალია თვითონაც სიამოვნებით ხოცავდა.
კომისრის ტყავის კურტაკში გამოპრანჭული როზალია დემონი მაუზერით დაქროდა ქალაქიდან ქალაქში და დასახლებიდან დასახლებაში.
ალექსანდრე სოლჟენიცინმა მას დაარქვა წითელი ტერორის ფურია.
ამხანაგი დემონის სადიზმი ვერ აიტანა მისმა ზოგმა ხელქვეითმაც და მათ აიკლეს კრემლი.
ხვრეტდნენ ყველას - ექიმებს, მასწავლებლებს, მედდებს, ავადმყოფებს ჰოსპიტალებში, მეთევზეებს, პორტის მუშებს, ყოფილ გიმნაზისტებს, მღვდლებს.
ყირიმის ქალაქებში ლამპიონებზე,ხეებზე პარკებში და ძეგლებზეც კი ეკიდა გვამები.
გამვლელები კი არ იყვნენ,იმალებოდნენ. გარეუბნებში დახვრეტილთა გვამებს მოაყარეს ცოტა მიწა.
ბევრს მარხავდნენ ცოცხლად. რაღაცნაირად გადარჩენილები მიბობღდებოდნენ ხოლმე საცხოვრებელ სახლებთან და გმინავდნენ.
მელგუნოვს აქვს იმ მოწმეთა ჩვენებები რომელთაც ნახეს დახვრეტილი ქალები ძუძუთა ბავშვებით.
ლენინი კი არც ფიქრობდა ამ სისხლიანი ვაკხანალიის შეწყვეტას.
ამხანაგი დემონი ზემლიაჩკა ასრულებდა მის სიტყვებს იმაზე რომ დიქტატურა არის ძალადობაზე დამყარებული და კანონებით შეუზღუდავი ხელისუფლება.
ტერორის თაობაზე დაწერილ ინსტრუქციებში ლენინი წერდა: "ეძებეთ უფრო უგულო ხალხი".
გაუძელით!!!
Опубликовано 21 ноября 12 (0:05)
Статья «Товарищ Демон» из номера: АИФ №47
Под руководством этой женщины были казнены десятки тысяч людей
Минуло 65 лет, как из жизни ушла сухонькая старушка в пенсне - Розалия Землячка. В знаменитом Доме на набережной, где жила партийная верхушка, она была одной из самых титулованных.
Ей же принадлежал негласный рекорд времён красного террора: под руководством этой женщины были казнены десятки тысяч людей. Тем самым она оправдала прозвище Демон, которым сама себя наградила задолго до революции. Другой её псевдоним - Землячка - станет официальным после 1917 года. Но любимым останется Демон.
Борясь за права рабочих и крестьян, Розалия не имела отношения ни к
тем, ни к другим. Родилась в Киеве в 1876 г. в семье богатого купца
Самуила Залкинда. Левыми идеями увлеклась в гимназии, по окончании
которой отправилась учиться во французский университет. Последующие 20
лет, до октября 1917 г., ни дня официально не работала. В этом её
биография схожа со многими известными большевиками.
Деньги на одежду, еду, жильё и оплату визитов за границу брались в партийной кассе. В этом смысле революционеры представляли собой удивительную социальную группу, у которой была и своя чёткая психология, выраженная Михаилом Бакуниным: «В революционере должны быть задавлены чувства родства, любви, дружбы, благодарности и даже самой чести. Он не революционер, если ему чего-либо жалко в этом мире. Он знает только одну науку - науку разрушения». Под этими словами Розалия могла расписаться кровью. Не своей, а десятков тысяч замученных по её воле людей. Речь прежде всего о Крыме, куда Залкинд отправили наводить новый порядок в качестве секретаря обкома партии. После её появления Чёрное море у берегов покраснело от крови расстрелянных. «Бойня шла мeсяцами. Смертоносное таканье пулемёта слышалось до утра... В первую же ночь в Симферополе расстреляли 1800 чел., в Феодосии - 420, в Керчи - 1300 и т. д.», - писал историк Сергей Мельгунов, сам переживший Октябрьскую революцию, в работе «Красный террор в России. 1918-1923 гг.».
Пулемёты в Крыму работали не переставая, пока товарищ Демон не скомандовала: «Жаль на них патронов. Топить. И всё». Приговорённых к казни собирали на баржу, привязывали к ногам камни и сбрасывали в море. Часто это делалось на глазах у жён и маленьких детей, которые стояли на берегу на коленях и молили о пощаде. Но как сказал нарком просвещения Луначарский: «Долой любовь к ближнему! Мы должны научиться ненависти». Потом рыбаки, выходившие на лов, видели, как в воде стоит армия мертвецов. Розалия не только давала отмашку на уничтожение людей, но и активно принимала участие в казнях. Носилась в комиссарской кожанке с маузером на боку из города в город, из посёлка в посёлок - «фурия красного террора», как назвал её Александр Солженицын.
В твёрдости Землячки, которую он лично знал 20 лет, Ленин не
сомневался. И благодарил за верность: Землячка стала первой женщиной,
награждённой орденом Красного Знамени.
Однако правда о крымской трагедии вскроется в тех же 20-х гг. не только благодаря труду историка Мельгунова, но и произведению большого русского писателя Ивана Шмелёва «Солнце мёртвых». Единственный сын Шмелёва Сергей стал одной из жертв карательных акций в Крыму. Выясняя, как погиб сын и где закопано тело, писатель обратился к уполномоченному ВЧК Реденсу, на что тот ответил: «Чего вы хотите? Тут, в Крыму, такая каша!..» Шмелёв пережил в Крыму и красный террор, и страшный голод - спецотряды заходили в дома, забирая запасы еды и одежду, снимая с людей последнее. Сосед Шмелёва пришёл к нему босым и в брюках в розочку - сшил из фартуков: из его дома вынесли даже старые кухаркины юбки. Оголодавшие люди с трудом передвигались, дети искали кости околевших лошадей и глодали их, как собаки. «Неужели чтобы сделать человека счастливым, для этого надо начать с человеческих боен?.. Эх, Россия! Соблазнили Тебя - какими чарами? Споили каким вином?!» - сокрушался писатель.
О «Солнце мёртвых» немецкий писатель Томас Манн сказал: «Прочтите это, если у вас хватит смелости». В книге обезумевший от голода доктор-химик создаёт свою собственную систему подсчёта количества жертв в тоннах человеческого мяса: «Только в одном Крыму, за какие-нибудь три месяца! - человечьего мяса, расстрелянного без суда, без суда! - восемь тысяч вагонов, девять тысяч вагонов! Поездов триста! Десять тысяч тонн свежего человечьего мяса, мо-ло-до-го мяса! Сто двадцать тысяч го-лов! че-ло-ве-ческих!!» Цифра 120 тысяч жертв террора в Крыму упоминается и в исторических исследованиях.
О Землячке у Шмелёва сказано коротко: «Зверь!» А в советской печати читаем: «Удивительным человеком была Землячка. Не уставала заботиться о людях. Работала, не жалея сил».
Правда, есть воспоминания большевика Султан-Галиева: «Землячка - крайне нервная и больная женщина... В Крыму буквально все работники дрожали перед ней, не смея ослушаться хотя бы самых её глупых или ошибочных распоряжений». Автора этих строк посадили и расстреляли, а Землячку чистки в партии не коснулись - она сама занималась этой чисткой. Наводила страх на парторганизации, приезжая с проверкой. Одна из высших должностей, которую она занимала, - зам. Председателя Совета народных комиссаров СССР. По-нынешнему - вице-премьер.
Отойдя от дел, Роза Самуиловна начала строчить жалобы на соседей по лестничной клетке. Жила Землячка в Москве, в так называемом Доме на набережной, где обитала партийная верхушка. В музее «Дом на набережной» «АиФ» рассказали, что квартира Землячки № 201 располагалась в десятом подъезде, где жил Никита Хрущёв.
О её личной жизни сведения весьма скудные. Детей не было. Удивительно, что при активной работе на благо народа в архивах сохранилось не так много её фотографий. Словно поработала чья-то умелая рука, уничтожив снимки, связанные с казнями десятков тысяч людей.
Умерла Землячка в 70 лет. И сразу же, в 1947 г., её именем назвали улицу в центре Москвы. Правда, 20 лет назад улице вернули прежнее название - Большая Татарская. Но в других городах России сотни улиц носят имя Землячки, а спешащие по ним люди не подозревают, что имеют дело с Демоном. Прах революционерки захоронен в Кремлёвской стене.
 |
"ძირს მოყვასის სიყვარული. უნდა ვისწავლოთ სიძულვილი" //ბოლშევიკური განათლების სახალხო კომისარი ლუნაჩარსკი//. ასეთია ლენინური პერესტროიკა.
"რევოლუციონერში დათრგუნული უნდა იყოს ნათესაობის, სიყვარულის, მეგობრობის, მადლიერების და ღირსების გრძნობები. რევოლუციონერი არაა ის ვისაც რაღაც ეცოდება ამქვეყნად. მან იცის ერთადერთი მეცნიერება, ნგრევის მეცნიერება" //მიხაილ ბაკუნინი//.
"ძირს მოყვასის სიყვარული. უნდა ვისწავლოთ სიძულვილი" //ბოლშევიკური განათლების სახალხო კომისარი ლუნაჩარსკი//.
«В революционере должны быть задавлены чувства родства, любви, дружбы, благодарности и даже самой чести. Он не революционер, если ему чего-либо жалко в этом мире. Он знает только одну науку - науку разрушения». Михаил Бакунин.
«Долой любовь к ближнему! Мы должны научиться ненависти» Луначарский
ამხანაგი დემონის, ქალბატონი როზალია ზემლიაჩკასი ეშინოდათ მის თანამებრძოლებსაც.
ამ ქალბატონი ამხანაგი დემონის ხელმძღვანელობით დახოცეს ათობით ათასი ადამიანი.
1876 წელს დაბადებული ეს მხეცი გარდაიცვალა 1947 წელს და ის დამარხეს მოსკოვში, წითელი მოედნის კრემლის კედელში.
ეს იყო ბოლშევიკური ელიტის ვარსკვლავი.
მან თვითონ დაირქვა სახელად დემონი, მადლიერმა ბოლშევიკებმა მას ოფიციალურად ზემლიაჩკა დაარქვეს.
მისი მტკიცებით მუშათა და გლეხთა ბედნიერებისთვის მებრძოლი ეს ჯოჯოხეთის მაშხალა დაიბადა მდიდარი ვაჭარი სამუილ ზალკინდის და არა მუშის ან გლეხის ოჯახში.
ასე ვთქვათ მემარცხენე იდეებით დაავადდა გიმნაზიაში რომლის დამთავრების შემდეგაც სასწავლებლად წავიდა ფრანგულ უნივერსიტეტში.
მომდევნო ოცი წელი,1917 წლის ოქტომბრამდე, არ მუშაობდა, უსაქმურობდა,რითაც ჰგავდა ბევრ ცნობილ ბოლშევიკს.
ასეთ დემონებს აცმევდნენ, აჭმევდნენ, მათთვის ბინას ქირაობდნენ და მათ საზღვარგარეთულ ვიზიტებს აფინანსებდნენ პარტიული სალაროდან //ამ სალაროს კი კამოს ნაირი ბანდიტები ავსებდნენ//.
რუსეთის იმპერიის დამანგრეველ რევოლუციონერებს ჰქონდათ ცხადი და გარკვეული ფსიქოლოგია რომელიც გადმოსცა მიხაილ ბაკუნინმა:
"რევოლუციონერში დათრგუნული უნდა იყოს ნათესაობის, სიყვარულის, მეგობრობის, მადლიერების და ღირსების გრძნობები. რევოლუციონერი არაა ის ვისაც რაღაც ეცოდება ამქვეყნად. მან იცის ერთადერთი მეცნიერება, ნგრევის მეცნიერება".
ქალბატონი როზალია ანუ ამხანაგი დემონი ამ სიტყვებს ხელს მოაწერდა მისი ბრძანებით ნაწამები და დაჟლეტილი ათობით ათასი ადამიანის სისხლით.
პირველ რიგში ლაპარაკია ყირიმზე სადაც ამხანაგი დემონი გაისტუმრეს ბოლშევიკური ტერორის დასამყარებლად. ის იქ დანიშნეს პარტიის საოლქო კომიტეტის მდივნად.
მისი გამოჩენის შემდეგ შავი ზღვა ნაპირთან გააწითლა დახვრეტილთა სისხლმა.
"ჟლეტა გრძელდებოდა თვეობით. ტყვიამფრქვევის ხმა ისმოდა დილამდე. პირველივე ღამეს სიმფეროპოლში დახვრიტეს 1800 კაცი, ფეოდოსიაში -420, ქერჩში -1300 და ა.შ." წერდა ოქტომბრის რევოლუციის გადამტანი ისტორიკოსი სერგეი მელგუნოვი //ნაშრომში "წითელი ტერორი რუსეთში,1918-1923 წწ."//.
ტყვიამფრქვევები ყირიმში დაუღალავად მუშაობდნენ. ბოლოს ამხანაგ დემონს დაენანა ამდენი პატრონის ხარჯვა და ბრძანა მისი აზრით ხალხის მტრების ზღვაში დახრჩობა.
 |
მაგრამ როგორც თქვა ბოლშევიკური განათლების სახალხო კომისარმა ლუნაჩარსკიმ "ძირს მოყვასის სიყვარული,უნდა ვისწავლოთ სიძულვილი."
შემდეგ მეთევზეები ხედავდნენ რომ წყალში დგას მიცვალებულთა არმია.
მზეთუნახავი დემონი როზალია თვითონაც სიამოვნებით ხოცავდა.
კომისრის ტყავის კურტაკში გამოპრანჭული როზალია დემონი მაუზერით დაქროდა ქალაქიდან ქალაქში და დასახლებიდან დასახლებაში.
ალექსანდრე სოლჟენიცინმა მას დაარქვა წითელი ტერორის ფურია.
ამხანაგი დემონის სადიზმი ვერ აიტანა მისმა ზოგმა ხელქვეითმაც და მათ აიკლეს კრემლი.
ხვრეტდნენ ყველას - ექიმებს, მასწავლებლებს, მედდებს, ავადმყოფებს ჰოსპიტალებში, მეთევზეებს, პორტის მუშებს, ყოფილ გიმნაზისტებს, მღვდლებს.
ყირიმის ქალაქებში ლამპიონებზე,ხეებზე პარკებში და ძეგლებზეც კი ეკიდა გვამები.
გამვლელები კი არ იყვნენ,იმალებოდნენ. გარეუბნებში დახვრეტილთა გვამებს მოაყარეს ცოტა მიწა.
ბევრს მარხავდნენ ცოცხლად. რაღაცნაირად გადარჩენილები მიბობღდებოდნენ ხოლმე საცხოვრებელ სახლებთან და გმინავდნენ.
მელგუნოვს აქვს იმ მოწმეთა ჩვენებები რომელთაც ნახეს დახვრეტილი ქალები ძუძუთა ბავშვებით.
ლენინი კი არც ფიქრობდა ამ სისხლიანი ვაკხანალიის შეწყვეტას.
ამხანაგი დემონი ზემლიაჩკა ასრულებდა მის სიტყვებს იმაზე რომ დიქტატურა არის ძალადობაზე დამყარებული და კანონებით შეუზღუდავი ხელისუფლება.
ტერორის თაობაზე დაწერილ ინსტრუქციებში ლენინი წერდა: "ეძებეთ უფრო უგულო ხალხი".
| ლენინი ოცი წელია რაც პირადად იცნობდა ზემლიაჩკას და მას ეჭვი არ ეპარებოდა მის სიმტკიცეში და სიმხეცეში. ზემლიაჩკა იყო წითელი დროშის ორდენით დაჯილდოებული პირველი ქალი. სიმართლე ყირიმის ტრაღედიის შესახებ გაიხსნა 1920-ან წლებში როგორც ისტორიკოსი მელგუნოვის ნაშრომის ისე დიდი რუსი მწერალი ივან შმელიოვის ნაწარმოების//"მიცვალებულთა მზე"// წყალობით. ბოლშევიკებმა ყირიმში მოკლეს შმელიოვის ერთადერთი ვაჟიშვილი სერგეი. იმის გასაგებად თუ რა დაემართა მის შვილს და სადაა ის დამარხული მწერალმა მიმართა ვჩკ-ს რწმუნებულ რედენსს იმან კი უპასუხა: " რა გინდათ? აქ ყირიმში ისეთი ქაშაა!..." შმელიოვმა ყირიმში გადაიტანა წითელი ტერორის,საშინელი შიმშილიც-ბოლშევიკთა საგანგებო რაზმები შედიოდნენ სახლებში და ხალხს ართმევდნენ საჭმლის მარაგს და უკანასკნელ ტანსაცმელს. შმელიოვის მეზობელი მასთან მივიდა ფეხშიშველი და წინსაფრებისგან შეკერილი შარვლით. ბოლშევიკებმა მას ფოსტლებიც არ დაუტოვეს.მისი სახლიდან მზარეულის ქვედა კაბებიც გაიტანეს. დამშეული ადამიანები ძლივს დაბობღავდნენ. ბავშვები ეძებდნენ მკვდარი ცხენების ძვლებს და ძაღლებივით ღრღნიდნენ მათ. "ნუთუ კაცობრიობის გასაბედნიერებლად საჭიროა ადამიანების გაჟლეტა? რუსეთო, რითი მოგაჯადოეს? რითი დაგთვრეს?"-დარდობდა მწერალი.
გორბაჩოვ-შევარდნაძის მიერ დემოკრატიზებულ სამყაროში მის იუბილეს რა თქმა უნდა არავინ აღნიშნავს და სწორედ ამიტომ ცოტა რამ გავიხსენოთ ჩვენ. შმელიოვი მისი მრავალი თანამედროვის მსგავსად თავიდან ღფრთოვანებით და ენთუზიაზმით შეხვდა თებერვლის რევოლუციას. ის გაემგზავრა ციმბირში პოლიტკატორღელებთან შესახვედრად, გამოდიოდა კრებებზე და მიტინგებზე,მსჯელობდა "სოციალიზმის საოცარ იდეაზე". მაგრამ მან მალე დაინახა რომ მოძალადე ბოლშევიკები აუპატიურებენ რუსეთს. მან თავიდანვე არ მიიღო ბოლშევიკური გადატრიალება და შემდეგმა მოვლენება გარდატეხა გამოიწვიეს მწერლის სულში. რევოლუციის დროს შმელიოვი ოჯახთან ერთად გაემგზავრა ალუშტაში სადაც იყიდა სახლი მიწის ნაკვეთით. 1920 წლის შემოდგომაზე ყირიმს შეესივნენ ბოლშევიკები. ტრაღიკული იყო შმელიოვის ერთადერთი ვაჟიშვილი სერგეის ბედი. რუსეთის არმიის 25 წლის ოფიცერი სერგეი შმელიოვი ჰოსპიტალში იყო და სწორედ იქ დაიჭირეს ბოლშევიკებმა. მამამისმა ყველაფერი გააკეთა მის გასანთავისუფლებლად მაგრამ მას სიკვდილი მიუსაჯეს. ამან, ყირიმის ოკუპანტი ბოლშევიკების მიერ მოწყობილმა შიმშილმა და 1920-21 წლების სასაკლაომ მძიმე დეპრესია დამართეს შმელიოვს. შმელიოვმა ვერ გაიგო თუ რატომ სპობდნენ ბოლშევიკები ყველას და ყველაფერს,ვერ გაიგო ადამიანთა გამხეცების მიზეზები. ამ განცდებთან დაკავშირებით მწერალმა დაწერა "ეპოპეა მკვდართა მზე"//1924// რომელშიც გადმოსცა თავისი პირადი შთაბეჭდილებები რევოლუციაზე და სამოქალაქო ომზე. ამ წიგნის გამოსვლის შემდეგ შმელიოვმა ევროპაში გაითქვა სახელი. მოსკოვში ჩასვლისას ის სერიოზულად დაფიქრდა ემიგრაციაზე. ამ გადაწყვეტილების მიღებაში აქტიური მონაწილეობა მიიღო ი.ა.ბუნინმა რომელიც პირდებოდა რომ ყველანაირად დაეხმარებოდა მის ოჯახს. 1923 წლის იანვარში შმელიოვი საბოლოოდ წავიდა რუსეთიდან პარიზში სადაც იცხოვრა 27 წელი //ამის და ამაზე მეტის წაკითხვა შეგიძლიათ ვიკიპედიაშიც//. წაიკითხეთ თუ გეყოფათ სიმამაცეო, თქვა შმელიოვის ეპოპეაზე თომას მანმა, მწერალმა ვისაც ჩემი რეკომენდაცია არ სჭირდება. წიგნში შიმშილისგან გაგიჟებული დოქტორი ქიმიკოსი ბოლშევიკთა მსხვერპლების რაოდენობას ითვლის ადამიანის ხორცის ტონებით: "მარტო ყირიმში მარტო სამ თვეში! სასამართლოს გარეშე დახვრეტილთა რაოდენობა შეადგენდა ადამიანის ხორცის რვა ათას ვაგონს,9 ათას ვაგონს.ადამიანის ახალი და ახალგაზრდა ხორცის სამასი მატარებელი, ასოცი ათასი ადამიანის თავი"!!! ის რომ ბოლშევიკებმა ყირიმში გაჟლიტეს ასოცი ათასი ადამიანი ნახსენებია ისტორიულ გამოკვლევებში. შმელიოვი ზემლიაჩკას უწოდებს უბრალოდ მხეცს. საბჭოთა პრესა კი წერდა რომ ზემლიაჩკა იყო საოცარი და ადამიანებზე დაუღალავად მზრუნველი ქალი და შრომობდა თავდაუზოგავად. ბოლშევიკი სულტან-გალიევიც კი წერდა რომ ზემლიაჩკა იყო უაღრესად ნერვიული და ავადმყოფი ქალბატონი რომლის წინაშეც ყირიმში ცახცახებდნენ და მისი ყველაზე სულელური და არასწორი განკარგულებების წინააღმდეგ ხმის ამოღებას ვერ ბედავდნენ დამსახურებული ბოლშევიკებიც. ამის დამწერი სულტან-გალიევი დახვრიტეს და დემონ ზემლიაჩკას ხელი არ მოკიდეს, საყვედურიც არ უთხრეს. ამხანაგი დემონი ზემლიაჩკა კი გატაცებით წმენდდა და ალაგებდა ყოფილ რუსეთის იმპერიას. ის ამოწმებდა პარტიულ ორგანიზაციებს და თავზარს სცემდა პარტიულ ამხანაგებს. ის იყო საბჭოთა კავშირის სახალხო კომისართა საბჭოს თავმჯდომარის მოადგილეც, ჩვენებურად ვიცე-პრემიერი. საქმეებისგან დაღლილმა დამსახურებულმა როზა სამუილოვნა დემონმა ზემლიაჩკამ დაიწყო მეზობლების დაბეზღება. ის ცხოვრობდა მოსკოვში ე.წ. სახლში სანაპიროზე, სადაც ცხოვრობდნენ განსაკუთრებით გამოჩენილი კომუნისტები. მის პადიეზდ სადარბაზოში ცხოვრობდა საბჭოთა ლიბერალი ნიკიტა ხრუშჩოვი რომელმაც აგინა სტალინს მაგრამ ზემლიაჩკაზე ხმა არ ამოუღია. ბოლშევიკების დამსახურებული მხეცი როზა სამუილოვნა დემონი გარდაიცვალა 70 წლის ასაკში. მაშინვე,1947 წელს,მოსკოვის ერთ-ერთ ცენტრალურ ქუჩას დაარქვეს მისი სახელი. გორბაჩოვ-შევარდნაძის მიერ დემოკრატიზებული რუსეთის ქალაქებში ასობით ქუჩას ჰქვია ამ მხეცის სახელი. ამ მხეცის ნეშტი დაკრძალულია კრემლის კედელში. |
გაუძელით!!!
ლენინის ამხანაგი დემონის თანამებრძოლები
Товарищ Демон. Почему большевичку Землячку боялись даже ее соратники
Автор: Мария ПоздняковаОпубликовано 21 ноября 12 (0:05)
Статья «Товарищ Демон» из номера: АИФ №47
Под руководством этой женщины были казнены десятки тысяч людей
Минуло 65 лет, как из жизни ушла сухонькая старушка в пенсне - Розалия Землячка. В знаменитом Доме на набережной, где жила партийная верхушка, она была одной из самых титулованных.
Ей же принадлежал негласный рекорд времён красного террора: под руководством этой женщины были казнены десятки тысяч людей. Тем самым она оправдала прозвище Демон, которым сама себя наградила задолго до революции. Другой её псевдоним - Землячка - станет официальным после 1917 года. Но любимым останется Демон.
Наука разрушения
…1903 год . Розалия спешит по питерским улицам на тайную встречу с рабочими. Представитель большевистского актива объявляет: «Товарищ Демон прибыл из Лондона. Он… она расскажет, как прошёл съезд нашей партии». О конспиративной деятельности Розалии уже в советское время написал Лев Овалов и рассказал о французских шляпках, английских плащах, дорожных зеркалах с двойным дном для провоза нелегальной литературы, царских тюрьмах, из которых она успешно сбегала.Деньги на одежду, еду, жильё и оплату визитов за границу брались в партийной кассе. В этом смысле революционеры представляли собой удивительную социальную группу, у которой была и своя чёткая психология, выраженная Михаилом Бакуниным: «В революционере должны быть задавлены чувства родства, любви, дружбы, благодарности и даже самой чести. Он не революционер, если ему чего-либо жалко в этом мире. Он знает только одну науку - науку разрушения». Под этими словами Розалия могла расписаться кровью. Не своей, а десятков тысяч замученных по её воле людей. Речь прежде всего о Крыме, куда Залкинд отправили наводить новый порядок в качестве секретаря обкома партии. После её появления Чёрное море у берегов покраснело от крови расстрелянных. «Бойня шла мeсяцами. Смертоносное таканье пулемёта слышалось до утра... В первую же ночь в Симферополе расстреляли 1800 чел., в Феодосии - 420, в Керчи - 1300 и т. д.», - писал историк Сергей Мельгунов, сам переживший Октябрьскую революцию, в работе «Красный террор в России. 1918-1923 гг.».
Пулемёты в Крыму работали не переставая, пока товарищ Демон не скомандовала: «Жаль на них патронов. Топить. И всё». Приговорённых к казни собирали на баржу, привязывали к ногам камни и сбрасывали в море. Часто это делалось на глазах у жён и маленьких детей, которые стояли на берегу на коленях и молили о пощаде. Но как сказал нарком просвещения Луначарский: «Долой любовь к ближнему! Мы должны научиться ненависти». Потом рыбаки, выходившие на лов, видели, как в воде стоит армия мертвецов. Розалия не только давала отмашку на уничтожение людей, но и активно принимала участие в казнях. Носилась в комиссарской кожанке с маузером на боку из города в город, из посёлка в посёлок - «фурия красного террора», как назвал её Александр Солженицын.
«Солнце мёртвых»
Ряд подчинённых Землячки, глядя на её садизм, пытались достучаться до Кремля: расстреливают всех подряд - врачей, учителей, медсестёр, больных в госпиталях, рыбаков, рабочих порта, бывших гимназистов, священников. В городах Крыма на фонарях, деревьях в парках и даже памятниках висели трупы. А вот прохожих не было - прятались. В пригородах трупы расстрелянных лежали слегка присыпанные землёй. Многих хоронили заживо. По ночам недобитые подползали к жилым домам и стонали. У Мельгунова есть показания свидетелей, которые видели расстрелянных женщин с грудными детьми. Но Ленин не думал прекращать вакханалию Землячки, ведь она воплощала в жизнь его слова о диктатуре, которая «есть власть, опирающаяся на насилие и не связанная никакими законами». В инструкциях по террору Ленин писал: «ищите людей потвёрже».Однако правда о крымской трагедии вскроется в тех же 20-х гг. не только благодаря труду историка Мельгунова, но и произведению большого русского писателя Ивана Шмелёва «Солнце мёртвых». Единственный сын Шмелёва Сергей стал одной из жертв карательных акций в Крыму. Выясняя, как погиб сын и где закопано тело, писатель обратился к уполномоченному ВЧК Реденсу, на что тот ответил: «Чего вы хотите? Тут, в Крыму, такая каша!..» Шмелёв пережил в Крыму и красный террор, и страшный голод - спецотряды заходили в дома, забирая запасы еды и одежду, снимая с людей последнее. Сосед Шмелёва пришёл к нему босым и в брюках в розочку - сшил из фартуков: из его дома вынесли даже старые кухаркины юбки. Оголодавшие люди с трудом передвигались, дети искали кости околевших лошадей и глодали их, как собаки. «Неужели чтобы сделать человека счастливым, для этого надо начать с человеческих боен?.. Эх, Россия! Соблазнили Тебя - какими чарами? Споили каким вином?!» - сокрушался писатель.
О «Солнце мёртвых» немецкий писатель Томас Манн сказал: «Прочтите это, если у вас хватит смелости». В книге обезумевший от голода доктор-химик создаёт свою собственную систему подсчёта количества жертв в тоннах человеческого мяса: «Только в одном Крыму, за какие-нибудь три месяца! - человечьего мяса, расстрелянного без суда, без суда! - восемь тысяч вагонов, девять тысяч вагонов! Поездов триста! Десять тысяч тонн свежего человечьего мяса, мо-ло-до-го мяса! Сто двадцать тысяч го-лов! че-ло-ве-ческих!!» Цифра 120 тысяч жертв террора в Крыму упоминается и в исторических исследованиях.
О Землячке у Шмелёва сказано коротко: «Зверь!» А в советской печати читаем: «Удивительным человеком была Землячка. Не уставала заботиться о людях. Работала, не жалея сил».
Правда, есть воспоминания большевика Султан-Галиева: «Землячка - крайне нервная и больная женщина... В Крыму буквально все работники дрожали перед ней, не смея ослушаться хотя бы самых её глупых или ошибочных распоряжений». Автора этих строк посадили и расстреляли, а Землячку чистки в партии не коснулись - она сама занималась этой чисткой. Наводила страх на парторганизации, приезжая с проверкой. Одна из высших должностей, которую она занимала, - зам. Председателя Совета народных комиссаров СССР. По-нынешнему - вице-премьер.
Отойдя от дел, Роза Самуиловна начала строчить жалобы на соседей по лестничной клетке. Жила Землячка в Москве, в так называемом Доме на набережной, где обитала партийная верхушка. В музее «Дом на набережной» «АиФ» рассказали, что квартира Землячки № 201 располагалась в десятом подъезде, где жил Никита Хрущёв.
О её личной жизни сведения весьма скудные. Детей не было. Удивительно, что при активной работе на благо народа в архивах сохранилось не так много её фотографий. Словно поработала чья-то умелая рука, уничтожив снимки, связанные с казнями десятков тысяч людей.
Умерла Землячка в 70 лет. И сразу же, в 1947 г., её именем назвали улицу в центре Москвы. Правда, 20 лет назад улице вернули прежнее название - Большая Татарская. Но в других городах России сотни улиц носят имя Землячки, а спешащие по ним люди не подозревают, что имеют дело с Демоном. Прах революционерки захоронен в Кремлёвской стене.
No comments:
Post a Comment