ევროპა აღმოსავლეთის ასულია

ევროპა გაჩენისთანავე იყო დაკავშირებული აღმოსავლეთთან და ნამდვილი ევროპელები ამაყობდნენ ამით. ისინი თვლიდნენ რომ თვითონ, ევროპელები, წარმოშობით აღმოსავლეთიდან არიან.

ძველი და ნამდვილი ევროპელების თქმით ლამაზი ევროპა შექმნეს ბარბაროსი ბერძნების მიერ გადაბუგული სახელგანთქმული აღმოსავლური ქალაქი ტროას დიდმა შვილებმა.

სახელგანთქმული ფრანგი ისტორიკოსი ჟაკ ლე გოფის თქმით ევროპა არის ძველი ბერძნების მიერ შემოღებული ტერმინი, როგორც ხშირად მომხდარა ბერძნებში ცნება გაჩნდა მითოლოგიური სიუჟეტიდან.

ევროპა ერქვა ერთ-ერთ ნიმფას რომელიც მოიტაცა მასში შეყვარებულმა ზევსმა,

კონტინენტად გახდომამდე ევროპა იყო მზეთუნახავი.

ბერძნები თვლიდნენ რომ ევროპა იყო აზიიდან, უფრო ზუსტად ფინიკიელი იყო.

ეს ამტკიცებს იმას რომ ევროპა გაჩენისთანავე იყო დაკავშირებული აზიასთან, აღმოსავლეთთან. ევროპა არის ევრაზიული კონტინენტის ერთ-ერთი კიდურა ნაწილი.

ევროპა იყო  ფოინიკის და პერიმედის,გვიანდელი მითის თანახმად კი ფინიკიელი, ფინიკიის მეფე აგენორის და ტელეფასას ასული. მასში შეყვარული ზევსი გადაიქცა ხარად. მან თავისი ზურგით ევროპა გადაიყვანა კუნძულზე კრეტა სადაც მან გააჩინა მინოსი, რადამანტი და, გვიანდელი მითის თანახმად, სახელოვანი ლიკიელი გმირი სარპედონი.

მოგვიანებით ევროპა დაქორწინდა კრეტას მეფე ტევტამის ვაჟ ასტერიონზე რომელმაც აღზარდა მისი და ზევსის შვილები და აქცია ისინი კუნძულის ბატონებად.

ევროპას, რომელსაც უწოდებდნენ  Έλλωτίς, თაყვანს სცემდნენ როგორც ქალღმერთს. მის პატივსაცემად იყო დღესასწაული Έλλωτίς.

არაა უაზრო მითის განმარტება რომლის თანახმადაც ხარად ქცეულმა ცის მეფე ზევსმა  მთვარის ქალღმერთი გადაიყვანა აღმოსავლეთიდან დასავლეთისკენ.

ენობრივად სახელი ევროპა უნდა მომდინარეობდეს ბერძნული ძირიდან რომელიც ნიშნავს გაჭიმულს,შორს გაშლილს ან ბნელს, ან სემიტური სიტყვიდან  ერებ,ერებოს, საღამოს ქვეყანა. პირველად გვხვდება ჰომეროსის ჰიმნში აპოლონს,მაგრამ აღნიშნულია მხოლოდ ჩრდილოეთი საბერძნეთი.

ზუსტი ცნობები გვხვდება ჰეროდოტესთან,მაგრამ ის გადაუწყვეტლად სტოვებს ჩრდილოეთი საზღვრის საკითხს.

ევროპის აღმოსავლეთ საზღვრებად ითვლებოდნენ ფაზისი, არაქსი და კასპიის ზღვა, მოგვიანებით კი დონი და აზოვის ზღვა....

აი ასეთი იყო კონტინენტად ქცეული აღმოსავლელი მზეთუნახავი ევროპას არე.

მაგრამ ევროპა ასევე დაკავშირებული იყო მცირე აზიის,ეგეოსის ზღვის სანაპიროსთან,დარდანელის სრუტესთან ახლოს მდებარე და ჰომეროსის "ილიადაში" შექებულ ქალაქ ილიონთან,ტროასთან.

ჰომეროსის მიერ აღწერილი მოვლენები თანამედროვე ისტორიკოსთა წარმოდგენით თარიღდება კრეტა-მიკენის ხანით, ტროას მკვიდრ ხალხს ძველბერძნულ წყაროებში ჰქვია ტევკრები.

ტროას ადრეული ფენები ეკუთვნის ორიგინალურ დასავლურანატოლიურ ცივილიზაციას. თანდათანობით ტროა განიცდის ცენტრალური ანატოლიის,ხათების,შემდეგ ხეთების, ძლიერ გავლენას.

სახელი ტროა ბოგაზკოის არქივის ხათურ ლურსმულ ფირფიტებზე მოხსენებულია როგორც ტარუიშა. რამზეს მესამის დროის ეგვიპტურ სტელაზე ნახსენებია ზღვის ხალხი ტურშას დამარცხება, მსგავსი ფესვის სახელები გვხვდება მიკენურ ტექსტებში.

ადრე ფიქრობდნენ რომ სახელები ტროა და ილიონი შეიძლება აღნიშნავდნენ ერთი და იგივე სახელმწიფოს სხვადასხვა ქალაქს. ერთი შეიძლებოდა ყოფილიყო დედაქალაქის, მეორე კი თვითონ სახელმწიფოს სახელი. და ერთ ცნებად ისინი მხოლოდ "ილიადაში" გაერთიანდა.

"ილიადა" ტროას ომიდან მრავალი საუკუნის შემდეგ გაჩნდა და დეტალები ალბათ დავიწყებას მიეცა.

ერთ-ერთმა უდიდესმა რომაელმა პოეტმა პუბლიუს ვირგილიუს მარონმა //ძვ.წ. 70-19// დაწერა პოემა "ენეიდა"  რომელიც იქცს რომის ეროვნულ ეპოსად. 

ამ ეპოსში აღწერილია რომაელი ხალხის მამთავარი ტროელი ენეოსის გმირობები.

ანხისის და ქალღმერთი აფროდიტეს შვილი ენეოსი იყო ბარბაროსი ბერძნების მიერ გადაბუგულ-აოხრებული სახელგანთქმული აღმოსავლური ქალაქი ტროას ყველაზე სახელგანთქმული გმირი ჰექტორის შემდეგ.
დარდანთა მბრძანებელი და ტროას მეფე პრიამის ნათესავი ენეოსი მონაწილეობას იღებდა ტროას ომში,იცავდა ქვეყანას. 

მან ღმერთების განგებით დატოვა გადაბუგულ აოხრებული ტროა და შვილთან 
//იულთან//, მამა ანხისთან და გადარჩენილ ტროელთა ნაწილთან ერთად წავიდა ზღვით და დააარსა ახალი სახელმწიფო,გარკვეული თვალსაზრისით ახალი ტროა, მომავალი რომი.

ვირგილიუსის პორტრეტი პოემიდან "გეორგიკები", 

დაახლოებით 420 წ.  (Vat. lat. 3225)

ამით ვირგილიუსი ამბობდა რომ ქალღმერთი აფროდიტეს შვილის მიერ დაარსებულ რომს აქვს განსაკუთრებული მისია და პასუხისმგებლობა კაცობრიბის და ღმერთების წინაშე.

ტროა ცეცხლში(Francisco Collantes (1599–1656)

 

      ტროა ცეცხლში

 

ფედერიკო ბაროცი, ენეოსის გაქცევა გადაბუგულ-აოხრებული ტროადან,1598.

ტროელი ენეოსის აღმოსავლეთიდან მომავალი ფლოტის ჩასვლა ევროპაში

//ძვ.წ. მეოთხე საუკუნის მოზაიკა//. 

თვითონ კეისარი აცხადებდა რომ ისაა ტროელი ენეოსის შვილი ასკანის შთამომავალი. 

მე-7 საუკუნეში უკვე მეროვინგმა მეფეებმა და მათმა მწერლებმა განაცხადეს რომ საფრანგეთის სამეფოს მესაძირკვლე ფრანკები წარმოშობით ტროელები, ტროელების მემკვიდრეები არიან. მეროვინგი მეფეების მტკიცებით ისინი არიან  ტროელი ჰექტორის შვილი ფრანკუსის თუ ფრანსიონის //Francus,
 Francion//  შთამომავლები.

http://3ttt.livejournal.com/62423.html

ლტოლვილობაში მიმავალი ტროელები, საფრანგეთის დიდი ქრონიკები XIV-XV საუკუნეები, საფრანგეთის ეროვნული ბიბლიოთეკა, ხელნაწერი.

Troyens partant en exil
Grandes chroniques de France
XIVe-XVesiècles
BnF, Manuscrit, Français 73 fol. 2

შუა საუკუნეების ლეგენდის თანახმად ბერძნების მიერ გადამწვარ-გადაბუგული ტროადან ბერძნებს გაასწრეს ფრანკუსმა და მისმა თანამგზავრებმა რომლებმაც გმირული ბრძოლებიის გადატანისა და ხანგრძლივი  ხეტიალის შემდეგ ჩააღწიეს გალიაში რომელსაც მათი ბელადი ფრანკუსის პატივსაცემად დაარქვეს საფრანგეთი.

ამ ლეგენდის თანახმად საფრანგეთი ისეთივე ძველი და დიადია როგორც სხვა ტროელის, ენეოსის მიერ დაარსებული რომი.

რუანის სკოლის ხელნაწერის ეს მინიატურა ერთ კომპოზიციაში წარმოადგენს მსოფლიო ისტორიის 4 დიდი ქალაქის დაარსებას.

ზევით მარცხნივ ასევე ტროელი ანტენორი არის ვენეციის მშენებლობის ადგილას. ზევით მარჯვნივ ტროელი ფრანსიონი თვალყურს ადევნებს სიკამბრიას მშენებლობას. 

მარცხნივ ქვევით დიდონა ტროელი ენეოსის თანხლებით აგებს კართაგენს.

ქვევით მარჯვნივ რომულუსი აგებს რომს.

 შუა საუკუნეების ლეგენდის თანახმად ტროელი ფრანსიონის თუ ფრანკუსის შორეული ნათესავი პარისი // რომელსაც ასე დაარქვეს ელენე მშვენიერის გამტაცებელი ტროელი პარისის პატივსაცემად// აგებს თავის დედაქალაქ პარიზს სენაზე და საფრანგეთი დაარსებულია.

შუა საუკუნეების  ლეგენდების თანახმად ბერძნების მიერ გადაბუგული ტროადან  ლტოლვილმა ტროელებმა დააარსეს მრავალი ევროპული ქალაქი, მათ შორის ტულუზა, ლონდონი, ბერნი, კიოლნი...



შუა საუკუნეების რაინდის მოდელი-ნიმუშია ტროელი ჰექტორი.

ფრანკთა მეფეების დინასტიის დამფუძნებლად ითვლება ტროელი ჰექტორის შვილი ფრანკუსი და ამიტომ ჰექტორი იკავებს ადგილს ქრისტიანული სამყაროს 9  უდიდეს რაინდს შორის //ჟოზუე, დავითი, იუდა მაკაბეი, ჰექტორი, ალექსანდრე, იულიუს კეისარი, არტუსი, კარლოს დიდი, გოდფრუა დე ბუიონი//. 

ტროელი ჰექტორი ასე ალექსანდრე დიდის და იულიუს კეისარის გვერდით განასახიერებს შუა საუკუნეების სამ ანტიკურ მოდელს.

დიდად პოპულარულ ჰექტორს ხატავენ სათამაშო კარტებზეც.

ტროელები ბრუტუსის წინამძღოლობით გადადიან ბრიტანეთში, მე-15 საუკუნის მინიატურა.

Год создания
1858

Дата премьеры
04.11.1863

დიდმა კომპოზიტორმა ჰექტორ ბერლიოზმა 1858 წელს დაწერა საოპერო დილოგია ტროელები (Les Troyens). ის დაიწერა ვირგილიუსის ენეიდას მიხედვით.

მისი პრემიერა შედგა 1863 წლის 4 ნოემბერს. ამის წლისთავია და გილოცავთ.

Les ancêtres troyens des Francs. C'est au VIIe siècle qu'apparaît pour la première fois la légende troyenne des Francs, quand les rois mérovingiens se sont cherché des origines prestigieuses qui légitiment et confortent leur pouvoir. Puisque les Romains s'érigeaient en héritiers des Troyens, que César lui-même prétendait descendre d'Ascagne, fils du prince troyen Énée, ils s'imaginèrent un ancêtre troyen lui aussi : un certain Francus  (ou Francion), fils d'Hector

La légende médiévale

Francus, sur le modèle d'Énée

De Troie en flammes, incendiée par les Grecs, s'échappent Francus et ses compagnons. Après une longue errance marquée de glorieuses batailles, il construit Sycambria sur le Danube puis Dispargum sur le Rhin. Ses descendants passent ensuite en Gaule et s'appellent Francs en l'honneur de leur ancien chef. Ce récit présentait l'avantage d'une France aussi ancienne que l'Empire romain fondé par un autre exilé troyen, Énée.

Эта миниатюра из манускрипта школы Руана представляет в одной композиции основание четырех великих городов мировой истории.
1. Вверху слева Антенор (тоже выходец из Трои) на месте строительства Венеции.
2. Вверху справа Франсион, одетый в одежды, украшенные королевскими лилиями, наблюдает за строительством Sycambria.
3. Внизу слева Дидона, сопровождаемая Энеем, возводит Карфаген.
4. Внизу справа Ромул строит Рим.
Залив в виде буквы "Т" изолирует сцены, показывая, что действие происходит в другой стране, другом времени или месте.
Автор миниатюры 15 века провозглашает исключительную роль Главы государства и обходит неудобные моменты. Мы не видим, например, как Эней покидает Дидону или как Ромул убивает Рема.

Иллюстрация: Строительство Сикамбрии, Венеции, Карфагена и Рима / La construction de Sycambria
Jean de Courcy, La Bouquechardière
Rouen, vers 1460.
BnF, Manuscrits, Français 20124 fol. 154

La légende médiévale

Paris, sur le modèle de Rome

Paris, lointain parent de Francion, prénommé comme le prince troyen qui a ravi Hélène, construit alors sa capitale sur la Seine et la France est fondée. La construction de Paris répond à celle de Rome par Romulus. De nombreuses villes européennes se prétendaient elles aussi fondées par des héros troyens : Toulouse, Londres, Barcelone, Berne, Cologne. 

 

Hector, modèle du chevalier médiéval

Fondateur de la dynastie des rois francs par son fils Francus, Hector prend place parmi les Neuf preux du monde chrétien : Josué, David, Judas Macchabée, Hector, Alexandre, Jules César, Artus, Charlemagne, 

 Godefroy de Bouillon. Ainsi Hector incarne-t-il l'un des trois modèles antiques du Moyen Âge, aux côtés d'Alexandre le Grand et Jules César ! Hector devient alors le héros de l'imagerie populaire et figure jusque sur les cartes à jouer. 

 

Une noblesse d'origine troyenne

Le roi de France lui-même affirmant descendre de ces Troyens que la littérature courtoise élève au rang de preux chevaliers, toute la noblesse d'Europe fait remonter son arbre généalogique à Troie. Normands, Burgondes ou Islandais prétendaient aussi descendre de Troie. Quand les Croisés partent à la reconquête de Jérusalem, ils se considèrent comme les vengeurs des Grecs et mettent un point d'honneur à chasser les musulmans de Troie. À l'inverse, lorsque le sultan Mehmet II prend Constantinople en 1453, il se rend sur les ruines de Troie et déclare les Troyens vengés ! 

Des Troyens aux Gaulois

Le mythe des origines troyennes est très largement accepté au Moyen Âge qui ignore "nos ancêtres les Gaulois". C'est au début du XVIe siècle que Jean Lemaire de Belges, dans ses Illustrations de Gaule et Singularités de Troie, intègre l'histoire gauloise dans l'histoire de France sans renoncer aux origines troyennes : selon lui, à l'origine des temps, les Gaulois issus du royaume de France, partis vers l'Orient sous la conduite de Brennus, auraient fondé Troie d'où leurs descendants seraient revenus, conduits par Francion !

 

 

 

 Иллюстрация: Выходцы из Трои во главе с Брутом высаживаются в Британии / Exilés troyens conduits par Brutus
Pierre Le Baud, Compilation des Chroniques et histoires des Bretons.
XVe siècle
BnF, Manuscrits, Français 8266 fol. 21

В нижней части изображения показано прибытие троянцев во главе с Брутом к берегам Британии. В центре - торянцы сражаются с великанами Корнуолла.

Композитор

Гектор Берлиоз

Год создания

1858

Дата премьеры

04.11.1863

ТРОЯНЦЫ (Les Troyens) — оперная дилогия Г. Берлиоза по поэме Вергилия «Энеида»: I. Падение Трои / Взятие Трои (La prise de Troie), в 3 д. (4 к.); П. Троянцы в Карфагене (Les Troyens a Carthage), в 5 д. (7 к.). Премьера II ч.: Париж, «Театр-лирик», 4 ноября 1863 г.; в России — Москва, Большой театр, 14 декабря 1899 г.; всей дилогии — Карлсруэ, 6—7 декабря 1890 г.
Любовь к поэме Вергилия Берлиоз пронес с юности до конца дней. На основе «Энеиды» возникло его величайшее оперное создание, знаменующее возрождение высоких героических традиций французского классического искусства, но, к сожалению, не оцененное при жизни автора (I ч. была поставлена после смерти Берлиоза, II не имела успеха). Композитор рассчитывал, что опера будет исполняться в один вечер, но гигантские размеры произведения вынудили разделить его на две части. Для отдельной постановки II ч. к ней предусмотрен пролог, который в этом случае должен напомнить о предшествующих событиях.
Падение Трои / Взятие Трои. По совету хитроумного Улисса греки, безуспешно осаждавшие Трою, оставляют лагерь. Троянцы находят там гигантского деревянного коня и, не слушая совета пророчицы Кассандры, втаскивают его в стены города. Тень убитого Гектора является спящему в палатке Энею, предвещая гибель города и судьбу самого Энея, которому суждено основать новый город, Рим. Спрятанные внутри деревянного коня греки открывают ворота Трои, и в город врываются враги. Эней во главе троянцев бросается в бой. Жены Трои, чтобы избежать рабства, по примеру Кассандры кончают жизнь самоубийством.
Троянцы в Карфагене. Эней с частью своего отряда прибывает на корабле из разрушенной Трои в Карфаген, где его радостно встречает царица Дидона. Герой рассказывает Дидоне о падении Трои. Эней вместе с Дидоной охотится в лесу; разражается гроза, и влюбленные укрываются в гроте. Посланец богов Меркурий передает Энею волю Юпитера покинуть Карфаген и направиться в Италию, где он должен основать великий город и мощную державу. После тяжелой душевной борьбы Эней решает выполнить волю богов. Корабль Энея отплывает. По приказу Дидоны сложен огромный костер на берегу моря. Царица предвещает грядущую гибель города, основанного Энеем. Из ее крови восстанет мститель (Ганнибал), но погибнет и Карфаген. Она пронзает грудь мечом, и ее тело кладут на костер. В апофеозе виден римский Капитолий. Жрец и народ проклинают Энея и его род.
В последние десятилетия XX в. дилогия ставилась в 1973 г. в Нью-Йорке, в «Метрополитен-опера» (Дж. Виккерс — Эней); в 1993-м — там же, на праздновании столетия театра (Дж. Норман — Дидона, Т. Троянос — Кассандра); в 1990-м — в Париже, в театре «Опера Бастий» (дирижер Мюнг Ван Чунг, режиссер П. Л. Пицци).
А. Гозенпуд

Речь идет о географическом термине, введенном в обращение древними греками. Как нередко происходило в греческом мировосприятии, термин и обозначаемое им появились из мифологического сюжета. Европой звали одну из нимф, украденную полюбившим ее Зевсом. Прежде чем стать континентом Европа была женщиной. Греки считали, что эта нимфа родом была из Азии, а точнее - финикиянка, и это доказывает, что с самого момента рождения Европы существовала ее связь с Азией. Европа - одна из оконечностей евроазиатского континента.

 3. дочь Фойника и Перимеды (Ноm. Il. 14, 321), по позднейшему мифу — финикиянка. Дочь финикийского царя Агенора и Телефассы. Влюбившись в нее, Зевс превратился в быка и перенес ее не своей спине через море на остров Крит. Mosch, id. 2. Ov. met. 2, 850 слл. Horat. Od. 3, 27, 25. Здесь она родила Миноса, Радаманфея и, согласно позднейшему мифу, Сарпедона, славного ликийского героя. Позднее она вышла за Астериона, сына Тевтама, царя критского, который воспитал ее сыновей от Зевса и оставил им господство над островом. Европа под именем Έλλωτίς, пользовалась на Крите божескими почестями, и в честь ее существовал там праздник Έλλωτίς. Не лишено вероятия то объяснение выше названного мифа, будто богиня луны была перенесена от востока на запад царем неба, Зевсом, превратившимся в солнечного быка;

       4. самая меньшая из трех известных древних частей света, имя которой (кроме мифологического производства) производится или от греческого корня, означающего: протянутая, далеко простирающаяся или же темная — или от семитского слова ereb, ερεβος, «вечерняя страна». В первый раз встречается им в Hom. hymn. Apoll. 251, 291, где, однако, обозначается лишь Северная Греция. Точные сведения находятся только у Геродота (4, 36. 42. 45), оставляющего, однако, нерешенным, имеет ли Е. на севере границу. На востоке прежде принимали за границы Фасис, Араке и Каспийское море, позднее — Дон и Азовское море. О величине Е. господствовали такие неверные представления, что даже Плиний считает ее за самую большую часть света и предполагает, что она занимает 5/12 всей поверхности земного шара. Уже Страбон признавал за Е. преимущество, заключающееся в разнообразии местности, много содействующем развитию жителей.

древнее укреплённое поселение в Малой Азии у побережья Эгейского моря, недалеко от входа в пролив Дарданеллы. Это город, воспетый в поэме «Илиада», автором которой считается Гомер. События, описанные Гомером, в нынешнем представлении историков относятся к крито-микенской эпохе. Народ, населявший Трою, в древнегреческих источниках именуется тевкрами.

Ранние слои Трои относятся к оригинальной западноанатолийской цивилизации. Постепенно Троя испытывает всё большее влияние центральной Анатолии (хаттов, позднее — хеттов).
Имя «Троя» фигурирует в хеттских клинописных табличках Богазкёйского архива как Таруиша. На египетской стеле времён Рамзеса III упомянута его победа над морским народом «турша». Это название часто сопоставляют с народом «тереш», упомянутым несколько ранее на знаменитой стеле Мернептаха. Единства в мнениях о том, были ли эти пришельцы троянцами, в научном мире не наблюдается. Имена с данным корнем встречаются в микенских текстах^[1], например командир отряда to-ro-o^[2].
Прежде высказывались соображения, что термины «Троя» и «Илион» могли обозначать различные города одного и того же древнего государства, либо один из этих терминов мог обозначать столицу, а другой — собственно государство, и «слились» в один термин лишь в «Илиаде» (согласно Гиндину и Цымбурскому, Троя — обозначение страны, а Илион — города^[3]). Такая точка зрения не лишена оснований, поскольку в «Илиаде», в свою очередь, выделяются фрагменты с параллельными сюжетами, то есть, возможно, восходящие к различным пересказам одного и того же сюжета; к тому же, «Илиада» возникла много столетий спустя после событий Троянской войны, когда многие детали могли забыться.

Публий Вергилий Марон ( 70-19 г. г. до н. э.)

Наизнаменитейшее произведение поэта - поэма «Энеида» (19 г. к н. э.) стала национальным римским эпосом. В ней рассказывается о подвигах Энея, троянского героя, родоначальника римского народа.
3. Сообщение ученика-литературоведа
История создания поэмы «Энеида»
Эней - сын Анхиса и Афродиты, после Гектора был самым знаменитым героем Трои, родственником троянского царя Приама, владыки дарданов. Принимал участие в Троянской войне.
За одним из мифов, Эней покинул сожженную Трою вместе с сыном Асс-Канием (Иулом) и отцом Аниисом. Собрав троянцев, после ряда испытаний и приключений он основал новое государство - будущий Рифм.
Как римская эпопея «Энеида» имела целью сделать ударение на божественном происхождении Рима, прославить потомка Энея, создателя римского государства - Августа и воссоздать в сказочных образах мифического прошлого картины современной поэта эпохи.