"Le KGB au pouvoir. Le système Poutine" (de Thierry Wolson, auteur entre autres du "KGB en France"). Voila bien un livre à conseiller, et ce pour diverses raisons.
პირველ რიგში იმათთვის ვისაც აინტერესებს ალჟირის პოლიტიკური ცხოვრება. ეს წიგნი მოგცემთ კონკრეტულ მაგალითს იმისა თუ რა ურთიერთობები მყარდება ძალიან ხშირად ე.წ.სოციალიატურ ქვეყნებში სამხედრო და პოლიტიკურ სფეროებს შორის. დიდი ხნის მანძლიზე სჯეროდათ რომ კგბ იყო საბჭოთა კომუნისტური პარტიის შეიარაღებული ხელი და რომ ალჟირის უშიშროება იგივე როლს ასრულებდა ალჟირის პოლიტიკური ხელისუფლების წინაშე.
ავტორი გვეუბნება რომ სინამდვილეში დროთა მანძილზე პოლიტიკურმა პოლიციამ დაიკავა სახელმწიფოს ადგილი და ხელში ჩაიგდო მთელი პოლიტიკური და ეკონომიკური ცხოვრების მართვის სადავეები.
რუსეთის ეკონომიკის კრიმინალიზაციით დაზვერვის სამხედრო სამსახურებმა შექმნეს სახელმწიფო სახელმწიფოში რამაც მათ მისცა საიმედო თავშესაფარი. ინტერესების დამთხვევის გამო ელცინის რუსეთმა კგბს მისცა გაძლიერების საშუალება და პუტინის რუსეთმა დაადასტურა ეს ძლიერება. ბუტეფლიკას ალჟირმა უშიშროება აქცია ყველა პოლიტიკური და ეკონომიკური გადაწყვეტილების მიმღებ მაფიურ კონტრხელისუფლებად. რუსული და ალჟირული მაგალითების მსგავსება თვალში საცემია.
ხაზგასამელია უშიშროების//დაზვერვის// ორგანოთა მიერ მოვლენებით მანიპულაციის უნარიც. რუსეთის უშიშროების სამსახურები კომუნისტ ჩინოვნიკთა დახმარებით იქცნენ სახელმწიფო გადატრიალებათა გათამაშების და პოლიტიკურ დაპატიმრებათა დიდოსტატებად. მათი მიზანია დასავლური დახმარების ხელში ჩაგდება.
ისინი დასავლეთ ევროპას აშინებენ რომ არსებობს კომუნისტური საბჭოთა კავშირის დაბრუნების საშიშროება და ამიტომ აუცილებელია ეკონომიკური დახმარების გაწევა "ახალშობილი რუსი დემოკრატებისთვის". 1991 წლის სქხელმწიფო გადატრიალება რომელიც თითქოს ერთმანეთს უპირისპირებდა საბჭოთა წყობის დაბრუნების მსურველ კონსერვატორებს და საბაზრო ეკონომიკის დამყარების მსურველ "დემოკრატებს" სინამდვილეში იყო დასავლეთის ;ოსატყუებლად დადგმული სპექტაკლი. ქვეყნის პოლიტიკური სინამდვილით მანიპულირებას ახდენდა ალჟირის ხელისუფლებაც განსაკუთრებით 1991 წლის პოსტ-ელექტორალურ პერიოდში.
Tout d'abord, pour tous ceux qui s'intéressent à la vie politique algérienne, ce livre vous permettra d'avoir un exemple concret concernant la relation qui se nouait bien souvent dans les pays (soi-disant) socialistes entre le domaine politique et militaire. En effet, si on a longtemps cru que le KGB était le bras armé du Parti communiste soviétique (et que la SM puis le DRS était celui du FLN), l'auteur nous apprend qu'en réalité et qu'au fil du temps, la police politique se substituait à l'Etat pour prendre le commandement de toute la vie politique et économique; loin de se contenir au simple aspect sécuritaire qu'on lui a volontié prêté. Par la criminalisation de l'économie russe, les forces militaires des services de renseignement ont crée un État dans l'Etat qui leur a permis d'être à l'abri de toute contestation. Si la Russie d'Eltsine a permis au KGB de monter en puissance grâce à l'interdépendance des intérêts en jeu et que celle de Vladimir Poutine a permis sa consécration, l'Algérie de Bouteflika a permis au DRS de Mediene de se poser en contre pouvoir mafieux, faisant et défaisant toutes les décisions politiques et surtout économiques. A la lecture de ce livre, les ressemblances avec le cas algérien sont frappantes. Mais en réalité, ces ressemblances ne devraient pas nous étonner. En effet, en 1984 feu Ferhat Abbas avait déjà évoqué la soviétisation de l'Algérie durant la période boumediène, tant sur le plan économique avec la mise en place de la stratégie des industries industrialisantes que sur le plan politique avec le renforcement des structures d'encadrement et de surveillance de la population. D'ailleurs, nombre de généraux algériens, parmi lesquels Liamine Zeroual, président de la République algérienne de 1995 à 1999, ont parfait leur formation militaire en Union soviétique. Les mécanismes de sécurité militaire viennent directement de l'expérience soviétique issue de la Loubianka.
Autre élément à souligner, la capacité des services de renseignement dans la manipulation des événements est tout bonnement phénoménale. Les services secrets russes (nommés les Organes), appuyés par les apparatchiks communistes, sont passés maître dans la mise en scène de coup d"état et d'arrestations politiques, dans le but de capter les aides occidentales. Cela veut dire que la fin de l'Union soviétique avait poussé certains dirigeants et cadres militaires à sauver les meubles en tentant de faire croire à l'Europe de l'ouest qu'il existait une menace de retour à l'union communiste et qu'il fallait dès lors soutenir les "démocrates russes naissant" en leur offrant une assistance économiques. Le coup d'état en URSS de 1991, qui opposait officiellement les conservateurs voulant revenir à l'Union soviétique aux "démocrates" désireux d'intégrer l'économie de marché, était monté de toute pièce selon un dessein intéressé. Cette capacité de manipulation nous fait directement penser aux multiples tentatives des dirigeants algériens de manipuler la réalité politique du pays, notamment lors de la période post-électorale de 1991.
Pour tous ceux qui veulent en savoir plus, je vous recommande vivement cet ouvrage de Thierry Wolton.
პუტინი არის ლუბიანკას ნაწარმი და ელცინის დანიშნული მემკვიდრე. მამამისი იყო კგბს წინაპარი ნკვდ-ს კომანდოს წევრი,პაპამისი იყო ლენინის და სტალინის მზარეული. რაც ნიშნავს იმას რომ მის ოჯახს დიდად ენდობოდნენ. თვითონ მან ძალიან ახალგაზრდამ დაიწყო მუშაობა კგბში და საკმაოდ მალე გააკეთა კარიერა,თუმცა ვერ მისთვის მიიღო სასურველი თანამდებობები. 1985 წელს ის აღმოჩნდა აღმოსავლეთ გერმანიაში მეორეხარისხოვან ბაზაზე.
ბერლინის კედლის დამხობის შემდეგ ის დაბრუნდა რუსეთში და გახდა ლენინგრადის უნივერსიტეტის ვიცე-რექტორი. მას თვალყური უნდა ედევნებინა ინტელექტუალებისთვის. შემდეგ პუტინის საქმიანობა ბუნდოვანია. 1991-1996 წლებში ის ჩაბმული იყო კომერციულ საქმიანობაში. ის გახდა სანკტ-პეტერბურგის მერის და კრემლის გავლენიანი პირების სანდო კაცი. ის წარუდგინეს ელცინს საეჭვო კამპანიის შემდეგ და 1999 წელს დაინიშნა პრემიერ-მინისტრად. მრავალ მხილებათა მიუხედავად მისი აღზევება რჩება დიდად იდუმალ რამედ.
საარჩევნო კამპანიის დასაწყისში მისი პოპულარულობა ორ პროცენტზე ნაკლები იყო. რუსეთი დაასისხლიანა ტერორისტულმა აქტებმა,ჩეჩენთა კომანდომ დაღესტანში გამოაცხადა ისლამური რესპუბლიკამრუსეთის ჯარებმა გარეკეს აჯანყებულები, რუსეთში და მოსკოვშიც მოეწყო სხვა ტერორისტული აქტები და პუტინის პოპულარობა ორ თვეში 50 პროცენტზე მეტი გახდა.წიგნში ძალიან კარგადაა ნაჩვენები თუ როგორ გამოიყენა ეს ტრაღიკული ამბები ადამიანმა რომელმაც თავისი თავი გამოაცხადა რუსი ერის მხსნელად. მისი მმართველობის პერიოდში და მნიშვნელოვანი არჩევნების წინ რუსეთში მოეწყო სხვა ტერორისტული აქტებიც და მათი მიზეზები ზოგის აზრით დღესაც უცნობია. ..
პუტინის ირგვლივ არიან ოლიგარქები,ახალი მაფიოზები,უშიშროების სამსახურთა ოფიცრები, ჩინოვნიკები. ყველანი ხელიხელჩაკიდებულები ფლობენ საწარმოებს, მასობრივი ინფორმაციის საშუალებებს, სათავეში უდგანან არმიას, პარლამენტს,
მაგრამ ხელისუფლების, ორგანიზებული დამნაშავეობის და საიდუმლო სამსახურთა ეს კავშირი არაა, როგორც წერს ზოგი მკვლევარი, 1990-ანი წლების "უტრალიბერალიზმის" შედეგი. ავტორის აზრით ეს კავშირი არსებობდა ბევრად უფრო ადრე
" ეს კომუნიზმის თანამშრომლობა დამნაშავეთა სამყაროსთან ძველი ისტორიაა, ამ თანამშრომლობის ისტორია იწყება 1917 წლის ოქტომბრის რევოლუციის წინ. ბოლშევიკთა პარტია ფულის საშოვნელად იყენებდა განგსტერებს //ბანკების ჭარცვა,ფულის წართმევა...//.
პარტიის ორგანიზაცია იმეორებდა კრიმინალთა ჯგუფების ორგანიზაციულ გამოცდილებას. ლენინი ფიქრობდა რომ კრიმინალური ჯგუფების ორგანიზაციული სქემების გამეორება იყო პოლიციის მიერ ინფილტრაციისთვის თავის არიდების საუკეთესო საშუალება.
მოგვიანებით კომუნისტური რეჟიმის პირველი საიდუმლო პოლიციის შემქმნელმა ძერჟინსკიმ თავის თანამშრომლებად აიყვანა კრიმინალები რომლებიც მან გაიცნო ცარისტულ ციხეებში. კომუნისტურ პარტიას მუდამ კარგი ურთიერთობა ჰქონდა მაფიასთა, უფრო მაფიებთან. და ეს ფენომენი გავრცელდა როგორც საბჭოთა კავშირის რესპუბლიკებში ისე მოძმე ქვეყნებში.
კომუნისტი მმართველები ყველა დონეზე მუდამ მფარველობდნენ იატაკქვეშა ეკონომიკურ საქმიანობას, ისინი ხარკავდნენ იატაკქვეშა მეწარმეებს და კარგად მდიდრდებოდნენ.საბჭოთა იმპერიაში მუშაობდა მარტო მაფიოზების ხელში არსებული პარალელური ეკონომიკა რომელიც კვებდა კორუფციას პარტია-სახელმწიფოში....
Thierry Wolton - Buchet et Chastel
La mafia, le KGB et Poutine
Le KGB au pouvoir, le système Poutine
À travers une enquête d’une implacable précision (La mafia, le KGB et Poutine, Buchet et Chastel, 2008), Thierry Wolton démonte les mécanismes du pouvoir russe.
L’auteur du KGB en France (1986) – énorme succès de librairie –, des Visiteurs de l’ombre (1990), du Grand recrutement (1993) et de La France sous influence (1997) revient à ses amours anciennes : le KGB. Mais cette fois-ci, il n’enquête pas sur les réseaux des services secrets en France, il enquête sur ses pouvoirs en Russie. Car les faits le montrent clairement : ce sont les héritiers directs du KGB, le FSB, qui dirigent la Russie aujourd’hui.
Poutine est un produit de la Loubianka et le successeur désigné de Boris Eltsine. Entré au KGB très jeune (son père fit partie des commandos du NKVD – l’ancêtre du KGB – et son grand-père fut même cuisinier chez Lénine et Staline, ce qui en dit long sur la confiance accordée à la famille), Poutine gravit les échelons assez rapidement même s’il n’arrive pas à obtenir les postes qu’il souhaitait. Il se retrouve en 1985 en Allemagne de l’Est dans une base secondaire. Après la chute du Mur, il rentre en Russie et devient vice-recteur de l’université de Leningrad où il doit surveiller le monde intellectuel. Ensuite, les activités de Poutine ne sont pas très claires. En tout cas, il se livre à des activités commerciales entre 1991 et 1996, devient l’homme de confiance du maire de Saint-Pétersbourg et de plusieurs hommes forts du Kremlin. Il est présenté à Eltsine et, après une campagne électorale douteuse, il se retrouve parachuté au poste de Premier ministre en 1999. Malgré de nombreuses révélations, son ascension reste encore très mystérieuse.
Au début de la campagne électorale, il était à moins de 2 % dans les intentions de vote. Des attentats ensanglantent la Russie, un commando tchétchène proclame au Daghestan une république islamique, les troupes russes chassent les rebelles, d’autres attentats ont lieu en Russie et même à Moscou et voilà Poutine dépassant les 50 % des intentions de vote en seulement deux mois. Thierry Wolton montre très bien comment ces événements tragiques ont été instrumentalisés dans l’unique but de la prise du pouvoir par un homme qui s’est déclaré comme « le sauveur de la nation russe ». Qui plus est, durant son règne et avant des élections importantes, d’autres attentats ont eu lieu en Russie et pour certains, les causes ne sont toujours pas connues… En donnant des exemples concrets et en décrivant en détail les ramifications du pouvoir au Kremlin, l’auteur fait un tableau saisissant de ceux qui dirigent réellement la Russie.
Autour de Poutine, il y a les oligarques, les nouveaux mafieux, les officiers du FSB, les apparatchiks. Tous, main dans la main, détiennent les entreprises, les médias, l’armée et le Parlement. Toutefois, écrit Wolton, les liens entre le pouvoir, le crime organisé et les services secrets ne sont pas, comme veulent le faire croire certains chercheurs, les conséquences de « l’ultralibéralisme » des années 1990. Cette connivence existait bien avant : « Le compagnonnage du communisme et de la pègre est une vieille histoire qui date d’avant la Révolution d’octobre 1917 du temps où le parti bolchevique utilisait des gangsters et leurs méthodes pour se financer (pillage de banques, extorsion de fonds…). L’organisation du Parti copia d’ailleurs celle des groupes criminels ; Lénine estimait que c’était là le meilleur moyen d’éviter une infiltration de la police. Plus tard, Felix Dzerjinski, le créateur de la Tcheka, la première police secrète du régime communiste, recruta ses cadres parmi les criminels qu’il avait côtoyés dans les prisons tsaristes. Le PC, quant à lui, s’est toujours bien entendu avec la mafia, ou plutôt les mafias, le phénomène ayant proliféré dans les républiques de l’Union comme dans les pays frères. Les responsables communistes, à tous les niveaux, ont toujours protégé les activités économiques clandestines dont ils profitaient largement, soit en y prélevant leur dîme, soit en fermant les yeux au sujet des pots-de-vin. L’économie parallèle, aux mains des mafiosi, était au fond la seule qui fonctionnait dans l’Empire soviétique, générant des profits qui alimentaient la corruption au sein de l’État-parti. » Thierry Wolton fait dans ses essais le travail que nos historiens empêtrés dans leur idéologie gauchisante n’ont jamais fait : enquêter, vérifier les sources, comparer, révéler. Son essai sur la Russie de Poutine vaut plus que tous les livres d’histoire consacrés à ce régime autocratique.
No comments:
Post a Comment