7.25.2012

ბიბლიოთეკა,კომუნიზმის საშინელებები, ინტელექტუალური ტერორიზმი:


Le Livre noir du communisme : Crimes, terreur, répression

Auteur : Stéphane Courtois (dir.), Nicolas Werth, Jean-Louis Panné, Andrzej Paczkowski, Karel Bartosek, Jean-Louis Margolin

სტეფან კურტუას ხელმძღვანელობით ისტორიკოსთა ჯგუფმა //ნიკოლა ვერ, ჟან-ლუი პანე, ანჯეი რაშკოვსკი, კარელ ბარტოშეკი, ჟან-ლუი მარგოლა// გამოსცეს "კომუნიზმის შავი წიგნი" 


ესაა რეალური კომუნიზმის გასამართლება. ჩვენებების მიხედვით აღწერილია სისხლიანი ძალმომრეობა. სტალინის წმენდები, დიდი ნახტომის იდიოტური შიმშილები, ყოველივე ამის საშინელება. ავტორებმა აალაპარაკეს გადარჩენილები კოლიმადან, ჩინური ლაოგაიდან, წითელ კხმერთა ანგკარიდან, მათ უკან ჩანს ასობით მილიონი მსხვერპლი.

ეს წიგნი ამხელს იდეოლოგიური საბაბებით შენიღბულ მასობრივ დანაშაულს, ჯალათთა და მათი ბელადობის მხეცობას. ეს დღეისთვის არის მარქსიზმის და კომუნიზმის უეჭველად საუკეთესო ჯამი.

მარქსიზმის სისხლიანი ნაყოფი:
ავრორას ბათქის მიერ ასე ვთქვათ კაცობრიობის ახალი ხანის უწყების შემდეგ მსოფლიო დღემდე ვერ გარკვეულა იმაში თუ რა არის კარგი და რა არის ცუდი კომუნისტურ თეორიაში. ...

 800-ზე მეტფურცლიანი გამოცემა სავსეა საშინელებებით. მას საფუძვლად დაედო რეალური მოვლენები და ათასობით დოკუმენტი რომლებმაც მრავალ ადამიანს შეაცვლევინა აზრი კომუნიზმზე. კომუნიზმი გამოცხადებულია ნაციზმზე უფრო სისხლიან საშინელებად.

წიგნი არ ტოვებს ეჭვს იმაში რომ მარქსისტ-ლენინელების მიერ ჩადენილი დანაშაულები არაა უბრალოდ სტალინის ნაირ დიქტატორთა შეცდომები.მარქსიზმმა თავის მიმდევრებს მისცა გააზრებული ეკონომიკური თეორია რომელიც სამწუხაროდ ვერ იქცა სამართლიანობის თეორიად. სახელმწიფოები კომუნისტების მეთაურობით სწრაფად იქცეოდნენ კორუმპირებულ და არაადამიანურ სახელმწიფოებად.
კომუნისტური თეორიის შესაფასებლად გამოკვლევის ავტორებმა გამოიყენეს იგნასიო საილონის თვალსაზრისი// " ხეებს აფასებენ ნაყოფით". ამ თვალსაზრისით წიგნის სახელი შეიძლება იყოს "მარქსიზმის სისხლიანი ნაყოფი".

სწორედ მარქსიზმმა წარმოშვა საბჭოთა გულაგის საშინელი ტანჯვა,პოლ პოტის ტერორის დაღუპულ კამბოჯელთა ველები. ის იქცა ტრამპლინად მაო ძე დუნის დიდი ნახტომისთვის,სწორედ მან მისცა ბიძგი 1970-ან წლებში ეთიოპ კომუნისტთა მასობრივ ჟლეტას და სხვა დანაშაულებს რომელთა კვალიც ავტორებმა ნახეს კომუნისტურ არქივებში.

კომუნიზმი წინასწარმეტყველებდა უზარმაზარ პროგრესს,წინსვლას ისტორიულ განვითარებაში მაგრამ თავისი მიმდევრები დააბრუნა ბნელ სისხლიან წარსულში.
კაცობრიობის ისტორიაში ბევრს ჩაუდენია მკვლელობები მაგრამ ლენინური რევოლუციის რამოდენიმე კვირამ დაღუპა მეტი ადამიანი ვიდრე მეფეებმა მთელ მე-19 საუკუნეში.

კომუნისტური ტერორის შედარება ნაცისტურ დანაშაულებთან შოკის მომგვრელია. კომუნიზმი ნამდვილად უფრო დამნაშავეა. მან მოსპო მეტი ხალხი, გავრცელდა უფრო დიდ ტერიტორიაზე და მეტ ხანს არსებობდა.

ნაცისტები დამნაშავენი არიან 25 მილიონის დაღუპვაში,კომუნისტებმა პასუხი უნდა აგონ 85-ასი მილიონი კაცის სიცოცხლეზე.

ადრე კლასობრივი ბრძოლის ზნეობრიობაზე არ ლაპარაკობდნენ. გმობდნენ მხოლოდ ეროვნული ზიზღით წარმოქმნილ სიძულვილს. მაგრამ რითია უკეთესი კლასობრივი ზიზღი და სიძულვილი? ორივე იწვევს მილიონობით ადამიანის დეგრადაციას და სიკვდილს. და ორივეს აქვს ერთნაირი ფესვები-ადამიანთა სხვადასხვა ჯგუფი ცდილობს ცალ-ცალკე არსებობას. და აუცილებლად იღვრება სისხლი//სამოქალაქო ომი რუსეთში,კამბოჯელების სიძულვილი ჩინელების მიმართ...//. ყოველ შემთხვევაში კლასიც და ერიც სპობენ გონივრულ მისწრაფებებს.

კლასობრივი და რასიული გენოციდები ერთი რიგის მოვლენებია,ორივე დანაშაულია.

ებრაელი მწერალი რუსეთიდან ვასილი გროსმანი,ვინც ნაციზმის წლებში დაკარგა დედა შემდეგნაირად აღწერს გლეხების დახვრეტებს 1930-ანი წლების საბჭოთა კავშირში: " კულაკობის დახოცვისას ამბობდნენ რომ ისინი არ არიან ადამიანები,ზუსტად ასევე ამბობდნენ გერმანელები ებრაელების დავრეტისას".კომენტარები ზედმეტია.

კომუნიზმის მრავალი ლიდერი მაღალინტელექტუალური ადამიანები იყვნენ მაგრამ ეს არ უშლიდა ხელს მათ არაადამიანურ საქციელს. ურთიერთობის მათი მანერა ისეთივე ბინძური და სასტიკი იყო როგორც მათი მოქმედებები.

მსოფლიო პროლეტარიატის ბელადმა დატოვა უამრავი რეზოლუცია "დაიხვრიტოს"! "ჩამოახრჩეთ! " "გადაასახლეთ!"

ცნობილი პროლეტარული მწერალი მაქსიმ გორკი იცავდა საბჭოთა დამნაშავეებს და წერდა: "ეს სრულებით ბუნებრივია რომ მუშათა და გლეხთა ხელისუფლება სპობს მოწინააღმდეგეებს როგორც ტილებს".

1930-ან წლებში საბჭოთა კავშირის გენერალური პროკურორი და შემდეგ საბჭოთა კავშირის საგარეო საქმეთა მინისტრად დანიშნული ანდრეი ვიშინსკი მოუწოდებდა: " ხოცეთ ეს ცოფიანი ძაღლები!"

ეს იდეები გავრცელდა დასავლეთშიც. " ყოველი ანტიკომუნისტი ძაღლია!",ფილოსოფიური სიზუსტით შენიშნა ჟან-პოლ სარტრმა 1952 წელს.     
 მაგრამ ამ წიგნმა,კომუნიზმის დანაშაულთა ჩამონათვალმა საბოლოო ამგარიშით ვერ ახსნა თუ რატომ ჩადიოდნენ ადამიანები ასეთ დანაშაულებს. იქნებ იმიტომ რომ  ადამიანის მოკვლის უფლების მიღება სასიამოვნო იყო და ის ითვლებოდა პრივილეგიად რომელიც აუცილებლად უნდა გამოეყენებინათ?


და რითი უნდა გაიტაცოს ნორმალური ადამიანი მასობრივმა მკვლელობებმა? 
მეოცე საუკუნის მოვლენები ღირს მათზე დაფიქრებად //ასევე ღირს დაფიქრებად დესტალინიზაცია-პერესტროიკად გამოცხადებული სადიზმის მიზეზებიც, მთარგმნელი//.

 მსოფლიოს მრავალ ქალაქში დგას ნაციზმის პერიოდში დაღუპულთა ძეგლები მაგრამ დღემდე არაა გულაგის მსხვერპლთა ძეგლი. ამ წიგნმა ნაწილობრივ შეავსო ცარიელი ადგილი.

ოცდამეერთე საუკუნემ მიიღო მძიმე მემკვიდრეობა და სამწუხარო გაკვეთილი.

"უნდა ვხედავდეთ რომ დემოკრატიებშიც კი  ბევრ ადამიანს არ უყვარს თავისუფლება და ურჩევნია ტირანია. ესაა ტოტალიტარული ცდუნება... ცდილობენ სტეფან კურტუას და მისი წიგნის დისკრედიტაციას და ეს ნიშნავს იმას რომ სასკოლო სახელმძღვანელოთა ავტორები, ათასობით ინტელექტუალი და ხელოვანი მხარს უჭერდა ამ კრიმინალურ რეჟიმს. არაა სასიამოვნო ამის გაგება"//ამ წიგნის გამოსვლის შემდეგ ატეხილ სკანდალს ამით უპასუხა ჟან-ფრანსუა რეველმა პარიზულ გაზეთში Le Figaro, 2000 წლის 24 თებერვალი//.

2.

Le Terrorisme intellectuel

ჟან სევილა, " ინტელექტუქლური ტერორიზმი ",წიგნის წარმოდგენა:

ამბობენ რომ საფრანგეთი არის თავისუფლების ქვეყანა. იდეების სფეროში ეს დასამტკიცებელია. ყველაფერი ისე ხდება თითქოს ჭეშმარიტების გასაღები აქვს ადამიანთა მცირე ჯგუფს და ისინი ვინც უპირისპირდებიან ამ ჯგუფის მონოპოლიას ემსხვერპლებიან მზაკვრულ ცენზურას. მათ აჩუმებენ. 
 უკვე 50 წელია რაც პოლიტიკურ,კულტურულ და მედიატურ სცენაზე მეფობს ინტელექტუალური ტერორიზმი.
1950-ამ წლებში ისინი ხოტბას ასხავდნენ საბჭოთა სამოთხეს და სტალინს. 1960-ან წლებში ისინი ირწმუნებოდნენ რომ დეკოლონიზაცია საკმარისი იქნებოდა ზღვის გაღმა ხალხების გასაბედნიერებლად. 1965 წელს ისინი აგიზგიზდნენ ფიდელ კასტროს,ჰო ში მინის და მაოს სიყვარულით. 1968 წლის მაისში ისინი ოცნებობდნენ ინდივიდის განთავისუფლებაზე ყოველგვარი სოციალური შეზღუდვისგან. 1975 წელს ისინი მიესალმნენ კომუნისტების გამარჯვებას ინდოჩინეთში. 1981 წელს მათ ეგონათ რომ გათენდა. 1985 წელს ისინი აცხადებდნენ რომ საფრანგეთმა უნდა მიიღოს მსოფლიოს ყველა უბედური.

1990-ან წლებში ლიბერტარულ-ანარქისტულმა იდეოლოგიამ და ულტრალიბერალიზმმა ერთხმად შესძახეს რომ ერების,ოჯახების და რელიგიების დამთავრდა.// ამას უკვე იძახოდნენ ლენინი და მისი გვარდია,მთარგმნელი//.

50 წლის მანძილზე ისინი ვინც არ იზიარებდნენ ამ შეხედულებებს იყვნენ ინტელექტუალური ტერორიზმის მსვერპლები.
 მათ უძახოდნენ რეაქციონერებს, ფაშისტებს, კაპიტალისტებს,
იმპერიალისტებს, კოლონიალისტებს, რასისტებს,ქსენოფობებს და მორალური წესრიგის მომხრეებს. და მათ თათხავდნენ და ლანძღავდნენ მაშინაც როდესაც ისინი აშკარად და უეჭველად მართლები იყვნენ.

 ინტელექტუალური ტერორიზმი არის ტოტალიტარული მექანიკა. ის შეურაცხყოფს, ანათემას გადასცემს, ტყუის, ურევს, დევნის, ხელს უშლის ყოველგვარ ნამდვილ დებატს უმნიშვნელოვანეს საკითხებზე რომელთა გადაჭრაზეც დამოკიდებულია მომავალი. როდის მოვიშორებთ თავიდან ბოლოს და ბოლოს ამ მეთოდებს,როდის გახდება ისევ საფრანგეთი თავისუფლების ქვეყანა.
  
ჟან სევილას ეს წიგნი გამოიცა საფრანგეთში  2000 და 2004 წლებში,

"ამ თემაზე წიგნის დაწერა აუცილებელი იყო, მოხარული ვარ რომ ეს გააკეთეთ" //ვლადიმირ ვოლკოვის წერილი ავტორს, 2000 წლის 19 თებერვალი//.

Il fallait qu’un livre fût écrit sur le sujet, et je suis ravi que ce soit vous qui l’ayez fait.
Vladimir Volkoff
Lettre à l’auteur, 19 février 2000


ბარემ ჩანართი, 2005 წლის 15 სექტემბრის ცნობა:

თავის სახლში პერიგორში//საფრანგეთი// გარდაიცვალა ცნობილი ფრანგი მწერალი, წარმოშობით რუსი ვლადიმირ ვოლკოვი.

ვლადიმირ ვლადიმირის ძე ვოლკოვი, ვისი გარდაცვალებაც გვაუწყა მისმა უკანასკნელმა გამომცემემა პიერ-გიომ რუმ //გამომცემლობა  "ლა როშე" იყო დაზვერვის ოფიცერი,მონარქისტი და მართლმადიდებელი, ის დაიბადა 1932 წლის 7 ნოემბერს პირველი ტალღის თეთრი ემიგრანტების ოჯახში და იყო პეტრე ილიას ძე ჩაიკოვსკის ნათესავი. მან ლიეჟის უნივერსიტეტში მიიღო ფილოსოფიის დოქტორის ხარისხი და ამასთან იყო ფილოლოგიის ლისენსიატი. ალჟირის ომის დროს ვოლკოვი მსახურობდა ფრანგულ ჯარში. ამ დროს გახდა ის სპეციალისტი დაზვერვის,კონტრდაზვერვის და დეზინფორმაციის სფეროში. 1970-1980-ან წლებში ის საფრანგეთის და ამერიკის შეერთებული შტატების უნივერსიტეტებში ასწავლიდა ფრანგულ და რუსულ ლიტერატურას. მისი თხზულებებიდან და ნაშრომებიდან მთარგმნელი გამოყოფს წიგნებს   "დეზინფორმაცია-ომის იარაღი" და  "დეზინფორმაცია,ადგილზე წასწრებულები".მასვე ეკუთვნის აგრეთვე ნაშრომი "დეზინფორმაციის პატარა ისტორია".

ვლადიმირ ნიკოლოზის ძე ვოლკოვი იყო საპატიო ლეგიონის და ხელოვნებათა და ლიტერატურის ორდენების კავალერი,მშვიდობის საერთაშორისო პრემიის ლაურეატი,მას მიღებული ჰქონდა რუსეთის სიტყვიერების აკადემიის პუშკინის მედალი.  1999 წლის მარტში ის საფრანგეთის არმიის სხვა ოფიცრებთან ერთად გამოვიდა იუგოსლავიაში ნატოს ჯართა ოპერაციის წინააღმდეგ...
    ის ამბობდა რომ ის ერთნაირად თვლიდა თავს ფრანგად და რუსად,მაგრამ ურჩევნია ფრანგულად წერა თუმცა წერს რუსულადაც და ინგლისურადაც. 

         72 წლის ვოლკოვის გარდაცვალების მიზეზი უცნობია.

რადიო "თავისუფლება".



 15 Сентября 2005 года

Скончался известный писатель Владимир Волков

В своем доме в Перигоре (Франция) скончался известный французский писатель русского происхождения Владимир Волков.
Невысокий, крепко сбитый, с военной выправкой, он говорил резко, задиристо и ощущение у собеседников создавалось такое, что седой этот человек в любой момент готов вызвать вас на дуэль. Известность к нему пришла в 1979 году, после выхода в издательстве "Жульяр" его, как он это называл "метафизического триллера" - "Перевербовка". До "Перевербовки" в Париже были опубликованы две его книги того же жанра "Тройной агент" и "Священнопредатель". Уже по названиям его книг можно было понять или по крайней мере предположить род его деятельности: разведка, контрразведка. А по содержанию - ("Священнопредатель" - рассказывает об отношениях православной церкви и все той же разведки, а "Перевербовка" - о религиозном обращении офицера КГБ) - о происхождении и взглядах.
Владимир Николаевич Волков, о кончине которого сообщил вчера его последний издатель, Пьер-Гийом де Ру (монакское издательство "Ла Роше") был офицером разведки, монархистом и православным. Он родился в Париже (усмешка судьбы!) 7 ноября 1932 года в семье белоэмигрантов первой волны и был внучатым племянником Петра Ильича Чайковского. Степень доктора философии он получил в университете Льежа; он так же был лиценциатом филологии. Во время алжирской войны Волков служил во французской армии; к этому же времени относится его специализация в области разведки, контршпионажа и дезинформации. В семидесятых и восьмидесятых годах Владимир Николаевич Волков преподавал французскую и русскую литературу в университетах Франции и США. Несмотря на успех "Перевербовки", свою преподавательскую деятельность он не оставил. После "Перевербовки" в Париже в 1980 году вышел роман "Волнения моря"; в 1985 - "Профессор Истории"; в 1986 - "Американские рассказы"; между 1989 и 1995 были написаны "Царские люди", а в 2000 году - "Похищение" о войне в Боснии. Последняя книга Волкова "Заговор", посвящена Америке, России и чеченской войне. Добавим совсем иной жанр: военно-политический, две книги - "Дезинформация - оружие войны" и "Дезинформация, пойманные в поличным".
В России была издана книга его рассказов, "Ангельские Хроники", как пишет один рецензент - "... текст, представляющий не совсем обычный взгляд на роль ангелов в человеческой истории путем смешения теологии и шпионажа".
Волков до самого последнего времени скрывал, что в издательстве "Альба-Мишель" в серии "Ланселот" он издает под псевдонимом "Лейтенант Икс" приключенческие книги для молодежи (шпионы, похищения, убийства, героические поступки).
Владимир Николаевич Волков был кавалером ордена Почетного Легиона и одрена Искусств и Литературы, лауреатом международной премии Мира, и Пушкинской медали Академии российской словесности.
Вместе с несколькими другими офицерами французской армии, в марте 1999 года он выступил против операции войск НАТО в Югославии, заявив: "Мне стыдно, что я француз".
Что касается выбора языка, он говорил следующее: "Я считаю себя одинаково и французом, и русским. Но я предпочитаю писать по-французски, несмотря на то, что могу писать и по-русски, и по-английски".
В сообщение для прессы Пьер-Гийом де Ру не указывает причину смерти Волкова, отмечая лишь, что он скончался в своем доме в Перигоре в возрасте 72 лет.

  • Il faut voir qu'il y a toujours, même dans les démocraties, une fraction importante de gens qui n'aiment pas la liberté et préfèrent la tyrannie. C'est la tentation totalitaire. Certains pour l'exercer, d'autres pour subir cette tyrannie, ce qui est plus mystérieux. Si on discrédite Stéphane Courtois et Le Livre noir du communisme, c'est que cela souligne que des milliers d'auteurs de manuels scolaires, d'intellectuels et d'artistes ont soutenu un régime criminel. Il n'est pas agréable de l'entendre. (Jean-François Revel, in Le Figaro, 24 février 2000[2])
Sous la direction de Stéphane Courtois, Paris, 2000, un collectif d'historiens s'est livré à un recensement des victimes des régimes marxistes-léninistes dans Le Livre noir du communisme. Stéphane Courtois écrit dans la préface que « [l]e total approche la barre des cent millions de morts. »[1]
Le Livre noir du communisme est un procès intenté au communisme réel, un réquisitoire général après les terrifiants témoignages accumulés depuis L'Aveu d'Arthur London, ou L'Archipel du Goulag, d'Alexandre Soljenitsyne. On ressort accablé de cette litanie d'exactions sanglantes. Les purges de Staline, les famines idiotes du Grand Bond en avant ont une monstruosité abstraite. Mais ce qui, dans cet ouvrage, laisse sans voix, ce sont les très nombreuses paroles de survivants. Rescapés de la Kolyma, du Laogai chinois ou de l'Angkar khmer rouge, ils sont des dizaines dont les filets de voix font jaillir des visages blessés, des vies en miettes. Et leurs petites voix confluent pour donner mille visages, mille âmes, à la foule anonyme des centaines de millions de victimes.
Le Livre noir du communisme rend compte de l'abjecte réalité du crime de masse, où, derrière des prétextes idéologiques, se dissimulent les nombreuses complicités, la bestialité des bourreaux et de leurs chefs. Sans doute le meilleur bilan à ce jour du marxisme et du communisme.

Citation

  • Il faut voir qu'il y a toujours, même dans les démocraties, une fraction importante de gens qui n'aiment pas la liberté et préfèrent la tyrannie. C'est la tentation totalitaire. Certains pour l'exercer, d'autres pour subir cette tyrannie, ce qui est plus mystérieux. Si on discrédite Stéphane Courtois et Le Livre noir du communisme, c'est que cela souligne que des milliers d'auteurs de manuels scolaires, d'intellectuels et d'artistes ont soutenu un régime criminel. Il n'est pas agréable de l'entendre. (Jean-François Revel, in Le Figaro, 24 février 2000[2])

Кровавые плоды марксизма

С тех пор, как залп Авроры «возвестил новую эру человечества», минуло более 83 лет. Но мир по сей день не определился, что в коммунистической теории хорошо, а что плохо. Ностальгия по советским временам на необъятных просторах СНГ все чаще сменяется симпатией к последователям марксистско-ленинской теории.
Европа, хоть и не совсем решительно, стала определяться в оценке течения, связанного с именем Карла Маркса. Поворот в общественном сознании многие связывают со знаменитой «Черной книгой коммунизма», изданной французскими историками. Коммунизм объявлен преступлением более кровавым и тяжким, чем нацизм.
Издание, в котором более 800 страниц, переполнено ужасами. В основу исследования легли реальные события и тысячи документов, заставившие многих переосмыслить отношение к истории.
Книга не оставляет сомнений в том, что преступления марксистов- ленинцев — не просто заблуждения диктаторов вроде Сталина, не случайность, а главная изначальная предпосылка коммунизма. Марксизм обеспечил своих сторонников искусно продуманной экономической теорией, которая, увы, так и не стала теорией справедливости. Государства с коммунистами у власти стремительно становились коррумпированными и бесчеловечными.
Для оценки коммунистической теории авторы исследования избрали точку зрения Игнасио Сайлони: «Революции, как деревья, ценятся по плодам». Если рассматривать достижения коммунистов с этой позиции, а именно так и поступили ученые из Франции, книга вполне может иметь другое, не менее красноречивое название — «Кровавые плоды марксизма». Именно марксизм породил чудовищные страдания советского Гулага, поля камбоджийцев, погибших во время полпотовского террора, стал трамплином для великого скачка Мао Цзедуна, спровоцировал массовые казни эфиопских коммунистов в 70-х и многие другие преступления, найденные авторами в коммунистических архивах.
Убийственные факты, обнародованные в «Черной книге», наши современники будут обсуждать до тех пор, пока не появятся другие издания, несущие миру новую разоблачающую или опровергающую информацию.
Коммунизм предрекал огромный шаг вперед в историческом развитии, но вместо этого только отбросил своих последователей в темное кровавое прошлое. В истории человечества многие совершали убийства, но те, кто благодаря злодеяниям вошел в историю, оказались наиболее опасными. Первые несколько недель ленинской революции погубили больше жизней, чем цари за все XIX столетие.
Сравнение коммунистического террора с преступлениями нацистов шокирует. Но авторы доказали, что коммунизм на самом деле еще преступнее. Он уничтожил больше людей, распространился на большей территории и дольше просуществовал. И если нацисты повинны в гибели 25 млн., то коммунисты в ответе за жизнь 85—100 млн. человек.
Прежде о нравственности классовой борьбы не говорили: позором клеймили только ненависть, порожденную национальной неприязнью. А чем лучше классовая? Ведь и та, и другая приводит к деградации и смерти миллионов людей, и обе имеют одинаковые корни: различные группы людей стремятся держаться порознь. И неизбежно льется кровь (вспомним противостояние «белых» и «красных» в годы гражданской войны в России или ненависть камбоджийцев по отношению к китайцам).
В каждом случае класс или нация находят способ погубить любые разумные побуждения. А следовательно, классовый и расовый геноцид стоят в одном ряду, в одной нравственной категории, название которой — преступление.
Вот как Василий Гроссман, еврейский писатель из России, потерявший в годы нацизма мать, описывает сталинские расстрелы крестьян 30-х годов: «Убивая кулаков, говорили, что они не люди, точно так, как заявляли немцы, расстреливая евреев». Комментарии излишни.
Многие из лидеров коммунистического течения были высокими интеллектуалами, но это не мешало им совершать бесчеловечные поступки. Их манера общения была такой же грязной и жестокой, как и действия. Резолюции «Расстрелять!», «Повесить!», «Сослать!» вождь мирового пролетариата под человеческими судьбами ставил без счета. Известный пролетарский писатель Максим Горький, защищая советские правонарушения, писал: «Это вполне естественно, когда власть рабочих и крестьян истребляет своих противников, как вшей». Андрей Вышинский — в 30-е работавший Генеральным прокурором, а позже назначенный министром иностранных дел Советов, призывал «Стрелять этих бешеных собак!» Эти идеи распространились и на Западе. «Любой антикоммунист — это собака!» — в свою очередь с точностью философа заметил Жан-Поль Сартр в 1952 г.
И все же «Черная книга» — этот свод преступлений — не смогла компетентно объяснить, почему люди совершали такие жестокие поступки. Неужели потому, что право убивать дарило им удовольствие? А может быть, они считали убийство — привилегией, которой непременно нужно воспользоваться? И, наконец, как и почему нормальный человек может так страстно увлечься массовыми убийствами? События XX века требуют, чтобы мы серьезно об этом задумались.
Во многих городах мира воздвигнуты монументы погибшим в период нацизма, но до сих пор нет памятника жертвам Гулага. «Черная книга», впитавшая исторические события тех лет, частично восполнила этот пробел. ХХI столетие получает в наследство печальный урок.
Голосование
-0 : 0+
Уникальные
просмотры
47
Пресс-бюро «2000»
Данная статья вышла в выпуске №25 (26) 23 - 29 июня 2000 г.



Le Terrorisme intellectuel


Le Terrorisme intellectuel

Présentation du livre
La France, dit-on, est le pays de la liberté. Dans le domaine des idées, cela reste à démontrer. Car tout se passe comme si un petit milieu détenait les clés de la vérité. Et ceux qui contestent son monopole sont victimes d'une censure insidieuse, qui les réduit au silence. Sur la scène politique, culturelle et médiatique, ce terrorisme intellectuel s'exerce depuis cinquante ans.
En 1950, les élites exaltaient le paradis soviétique et chantaient la louange de Staline. En 1960, elles assuraient que la décolonisation suffirait à garantir le bonheur des peuples d'outremer. En 1965, elles s'enflammaient pour Fidel Castro, Hô Chi Minh ou Mao. En mai 1968, elles rêvaient de libérer l'individu de toute contrainte sociale. En 1975, elles saluaient la victoire des communistes en Indochine. En 1981, elles croyaient quitter la nuit pour entrer dans la lumière. En 1985, elles proclamaient que la France devait accueillir les déshérités de la terre entière. Dans les années 1990, l'idéologie libertaire et l'ultralibéralisme se rejoignaient pour affirmer que le temps des nations, des familles et des religions était terminé.
Pendant cinquante ans, les esprits réfractaires à ces positions ont été victimes du terrorisme intellectuel, car ils ont été traités de réactionnaires, de fascistes, de capitalistes, d'impérialistes, de colonialistes, de racistes, de xénophobes, d'obscurantistes ou de partisans de l'ordre moral, même quand ils ont eu raison avant tout le monde.
Le terrorisme intellectuel est une mécanique totalitaire. Pratiquant l'injure, l'anathème, le mensonge, l'amalgame, le procès d'intention et la chasse aux sorcières, il fait obstacle a tout vrai débat sur les questions essentielles qui engagent l'avenir. Quand on se sera enfin débarrassé de telles méthodes, la France redeviendra le pays de la liberté.
Editions
Perrin, 2000.
Perrin, 2004 (réédition sous une nouvelle couverture, augmentée d’une postface).
Tempus, 2004 (collection de poche des éditions Perrin).

Autres éditions
Le Grand Livre du Mois, 2000.

Traductions
En hongrois :
Az értelmiség terrorizmusa, Kairosz Kiadó, 2005.
En roumain :
Terorismul intelectual, Humanitas, 2007.
En portugais :
O terrorismo intelectual, Peixoto Neto (Sao Paulo), 2009.

Récompenses
Prix Louis-Marin 2000 (Académie des Sciences morales et politiques).
Prix Saint-Louis 2000.

Quelques commentaires sur ce livre
Il fallait qu’un livre fût écrit sur le sujet, et je suis ravi que ce soit vous qui l’ayez fait.
Vladimir Volkoff
Lettre à l’auteur, 19 février 2000

J’ai retiré de cette lecture une bouffée d’air frais.
Jean Piat
Lettre à l’auteur, 17 décembre 2000

J’ai beaucoup aimé le mordant de ce livre, qui n’exclut pas une grande générosité intellectuelle.
René Girard, de l’Académie française
Lettre à l’auteur, 21 février 2002

Jean Sévillia ne se contente pas d’indispensables rappels historiques. Il démonte une stratégie de la diabolisation aujourd’hui parfaitement au point. Depuis que « la politique est devenue le métier du paraître » (la phrase est d’Henri de Virieu), la télévision sert très souvent de vecteur à ces intolérants qui prêchent la tolérance ; à ceux qui se dressent contre l’exclusion en anathématisant tous ceux qui pensent « autrement » .
Henri Amouroux, de l’Institut
Le Figaro littéraire, 24 février 2000

Sans effets de manche, sans indignation inutile, sans phrases, Jean Sévillia expose avec une rigueur assassine les pièces du dossier. (…) On réalise, à le lire, combien nos intellectuels restent marqués, alors même qu’ils ont, depuis longtemps, répudié officiellement le marxisme, par l’une des principales caractéristiques du communisme : le règne du mensonge.
Michel De Jaeghere
Le Spectacle du Monde, mars 2000

Trois mois après sa sortie en librairie, le Terrorisme intellectuel de Jean Sévillia approche la barre, très enviable pour un essai, des 25 000 exemplaires vendus. Un résultat mérité et d’autant plus remarquable qu’à l’exception des titres du groupe Valmonde et du groupe Figaro, la presse française s’est surtout signalée… par son silence. Preuve supplémentaire que rien, dans l’édition, ne saurait remplacer un bon bouche à oreille : le Sartre de Bernard-Henri Lévy, publié à la même époque, et qui a fait l’objet, lui, d’un véritables déluge de dithyrambes médiatiques, n’a pas dépassé 15 000 ventes…
Valeurs actuelles 2 juin 2000

Sévillia est passé à côté de son sujet. Son catalogue d’idées reçues peut séduire si on a la mémoire courte, mais ces rappels sont le plus souvent superficiels et approximatifs, comme lorsqu’il prétend pourfendre la pensée soixante-huitarde sans rien y connaître, ni rien y comprendre d’ailleurs. (…) A travers ce livre, il mène un combat d’arrière-garde contre un processus de mondialisation irrépressible, qu’on le veuille ou non, qui correspond à une nouvelle étape dans la conquête de l’espace-temps par l’humanité.
Thierry Wolton
Historia, juin 2000

Conservé à côté du Confort intellectuel de Marcel Aymé, cet essai, paru en 2000, était devenu le bréviaire des esprits libres. S’appuyant sur des citations référencées, Jean Sévillia, avec un calme olympien, y démontait, sans concession ni pitié, les rouages de ce totalitarisme patelin, hypocrite et insidieux qui, depuis une cinquantaine d’années, épousait toutes les idéologies à la mode et étouffait toute pensée différente de la sienne. Retrouver les « Sévillia » en poche est un plaisir. D’autant qu’une postface inédite le réactualise.
Frédéric Valloire
Valeurs actuelles, 12 mars 2004

L’histoire du livre racontée par l’auteur
Une histoire du terrorisme intellectuel de 1945 à nos jours ? Le sujet est immense, les exemples innombrables. Pour éviter d’écrire un pavé indigeste, une seule solution: la synthèse. 1998 et 1999 : un an et demi de recherche, six mois d’écriture. Face à une documentation surabondante, je privilégie donc les lignes de force.
Le livre paraît au printemps 2000. De nouveau après Zita, le succès est au rendez-vous : six semaines dans les palmarès des meilleures ventes (15 mars-30 avril 2000). A Paris et en province, répondant à l’invitation d’associations diverses, je prononce une trentaine de conférences sur le thème de l’ouvrage. L’auditoire est nombreux, attentif et enthousiaste : on sent le poids du terrorisme intellectuel, précisément, dans cette attente d’une contestation de la pensée unique. Un combat que je ne suis évidemment pas le seul à mener : dans le monde des idées, quelque chose bouge.
Le livre va cependant trouver une deuxième vie. En 2004, il paraît en poche, dans la collection Tempus, actualisé par une postface. Maints lecteurs d’Historiquement correct, publié en 2003, découvrent le Terrorisme intellectuel. Nouveau succès, assuré souvent par un public jeune, qui apprend ainsi notre Histoire contemporaine dans un autre esprit que celui distillé par l’enseignement officiel.
Des enthousiastes me disent souvent que mon livre est devenu un classique. C’est me faire trop d’honneur. Avouons-le quand même, j’ai le sentiment, avec cet ouvrage, d’avoir fait œuvre utile.

No comments: