ზვიად გამსახურდია იცავს პეტრე სტარჩიკს:

" ზვიად გამსახურდიას ვიცნობ როგორც ნიჭიერ ლიტერატორ-მთარგმნელს და ინგლისურენოვანი ლიტერურის სერიოზულ სწავლულ მკვლევარს, როგორც კეთილშობილ ადამიანს და დიდი მოქალაქეობრივი  გამბედაობის მქონე პატრიოტს". ფრაგმენტი ლევ კოპელევის მიერ კგბ-ს გამომძიებელი ს.დ. ბალაშოვისთვის 1978 წლის 9 იანვარს მიწერილი წერილიდან...
//ზვიად გამსახურდია, ავტობიოგრაფია, დამოუკიდებელი საქართველოსთვის, მოსკოვი,1996, გვ.226-227,გვ.225-226,თარგმანი რუსულიდან//.

პეტრე სტარჩიკი

ამას სპეციალურად, საგანგებოდ, გააზრებულად ავიწყებენ ადამიანებს, შლიან ადამიან ადამიანთა მეხსიერებიდან !

" ზვიად გამსახურდიას ვიცნობ როგორც ნიჭიერ ლიტერატორ-მთარგმნელს და ინგლისურენოვანი ლიტერურის სერიოზულ სწავლულ მკვლევარს, როგორც კეთილშობილ ადამიანს და დიდი მოქალაქეობრივი გამბედაობის მქონე პატრიოტს.

ამიტომ მე ღრმად ვარ დარწმუნებული იმაში რომ გამსახურდიას დაპატიმრება და სისხლის სამართლით დევნა ეწინააღმდეგება ჩვენი ქვეყნის კანონებს და იმ საერთაშორისო შეთანხმებებს ადამიანების უფლებებზე რომლებსაც ხელი მოაწერა ჩვენმა ქვეყანამ...

ვფიქრობ რომ მომმართეს იმიტომ რომ შარშან მე ღია წერილით ვეკამათებოდი ზვიად გამსახურდიას. ეს მეგობრული პოლემიკა ეხებოდა კერძო საკითხებს რომლებიც არაფრით არ ეხება სახელმწიფო უშიშროების პრობლემებს. ამ საკითხებზე მეტ არაფერს ვიტყვი..." ესაა ფრაგმენტი ლევ კოპელევის მიერ კგბ-ს გამომძიებელი ს.დ.ბალაშოვისთვის 1978 წლის 9 იანვარს მიწერილი წერილიდან...//// ზვიად გამსახურდია,ავტობიოგრაფია,დამოუკიდებელი საქართველოსთვის,მოსკოვი,1996, გვ.226-227,გვ.225-226,თარგმანი რუსულიდან//.


***

მიმართვა მსოფლიო საზოგადოებას
"მე ღრმად შემძრა კგბ-ს ახალმა აღმაშფოთებელმა დანაშაულმა, პეტრ სტარჩიკის დამწყვდევამ ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში. მე კარგად ვიცნობდი პეტრეს და შემიძლია სჯელობა მასზე როგორც ნიჭიერ მომღერალზე და კომპოზიტორზე და მის ღრმა პოეტურ ინტუიციაზე და შესანიშნავ სულიერ თვისებებზე. უწმინდეს ჩანაფიქრთა და მისწრაფებათა ადამიანმა, მაღალი პოეზის,ფილოსოფიის, ხელოვნების მოყვარულმა, მან თავის ირგვლივ გააერთიანა შესანიშნავი ახალგაზრდები. და თუ ეს დანაშაული იყო მაშინ მეც დამნაშავე ვარ ვინაიდან მასთან ერთად აღფრთოვანებული ვიყავი ბლოკის და ახმატოვას, ცვეტაევას და ვაჟა ფშაველას პოემებით და ლექსებით... მე როგორც ლიტერატურათმცოდნეს მაოცებდა მისი ინტუიცია არა მარტო რუსული არამედ ქართული პოეზიის სფეროში. ქართული ენის არმცოდნე ის ძალიან საინტერესო აზრებს გამოთქვამდა ქართულ ლიტერატურაზე როდესაც მე მას ვაცნობდი ქართული პოეზიის შედევრებს.

მოსკოვის იმ რაიონს სადაც პეტია ცხოვრობდა ჰქვია " თბილი ბანაკი" ( რუსულად ტიოპლიი სტან) და ეს სიმბოლური იყო. მასთან ყოფნისას მე ვეუბნებოდი ჩემს თავს- " ეს სახლი მართლაც თბილი ბანაკია მრავალი სულისთის"...

მოვუწოდებ კეთილი ნების ყველა ადამიანს ,ყველას ვისთვისაც ძვირფასია ჰუმანიზმის და კულტურის დეალები, დაიცვან პეტრე სტარჩიკი თეთრხალათიანი ჯალათების შპრიცებისაგან,მოვითხოვ მის განთავისუფლებას და მხილებას შეთქმულებისა სკეთის, სილამაზის და სამართლიანობის წინააღმდეგ რომელმაც ღრმად გაიდგა ფესვები საბჭოთა კავშირში."

// ზვიად გამსახურდია,ავტობიოგრაფია,დამოუკიდებელი საქართველოსთვის,მოსკოვი,1996, გვ.226-227,თარგმანი რუსულიდან//.

ესაა ნობელის პრემიაზე სულ მცირე ორჯერ წარდგენილი, ქართული სახელმწიფოებრიობის აღმდგენელი და მხეცურად "თვითმკვლელობამდე მიყვანილი" ზვიად გამსახურდიას მიმართვიდან (თარგმანი რუსულიდან).

     შენიშვნა: ცნობილი მოსკოგელი ბარდი და საზოგადო მოღვაწე პეტრე სტარჩიკი დაიბადა 1938 წელს. მან დაწერა დაახლოებით ორი ათასი სიმღერა რუსი და უცხოელი პოეტების ლექსებზე. სწავლობდა მოსკოვის უნივერსიტეტში,მაგრამ მიატოვა სწავლა. იყო საწყობის გამგე საბჭოთა კავშირის პედაგოგიურ მეცნიერებათა აკადემიის ფსიქოლოგიის ინსტიტუტში,მძღოლი,ეკლესიის დარაჯი.

    პარალელურად თხზავდა სიმღერებს და ასრულებდა მათ ვიწრო წრეში...დაწერა სიმღერების ციკლი ცვეტაევას,ვოლოშინის,შალამოვის,სედაკოვას,საშა ჩორნის,რადკოვსკის და უცხოელ ლექსებზე.

   ოფიციალურ სცენაზე სტარჩიკის ნაირებს არ უშვებდნენ და 1970-ან წლებში ის აწყობდა ბინის კონცერტებს. 1970-ან წლებში იწყებს უფლებდამცველ მოღვაწეობას,წერს და ავრცელებს საბჭოთა პოლიტიკის კრიტიკით სავსე ბარათებს.

             ყველაფერი ამის გამო  ის კგბმ გიჟად გამოაცხადა ჩააგდო ყაზანის საგიჟეთში.

        სწორედ მაშინ იცავდა მას ამ უსამართლობით აღშფოთებული და პეტრე სტარჩიკის მეგობარი ზვიად გამსახურდია.

----------------------

Петр Старчик

Пётр Петрович Старчик — сочинитель песен (автор порядка 2000 песен на стихи русских и зарубежных поэтов) и общественный деятель.
Родился 8 августа 1938 г. Учился в Московском университете в течение двух лет, затем оставил учебу. Сменил несколько профессий и занятий — работал кладовщиком в Институте Психологии АПН СССР, шофёром, церковным сторожем.
Параллельно сочинял и исполнял в узком кругу песни на стихи русских и зарубежных поэтов. Первая песня (на стихи А. С. Пушкина) была написана им в 1955 г. Затем последовал циклы песен на стихи М.Цветаевой, О.Мандельштама, М.Волошина, В.Шаламова, О.Седаковой, Саши Черного, А.Радковского и других.
Начиная с 1970-х активно выступал на т.н. «квартирных» концертах. В советскую эпоху официальные площадки Старчику были недоступны, т.к. репертуар его в значительной мере состоял из песен на стихи поэтов запрещенных в СССР или «нежелательных». Вскоре и сам он сам становится подзапретным исполнителем.
Помимо песенного творчества Старчик, начиная с 70-х, занимается правозащитной деятельностью, изготовляя и распространяя листовки, критикующие политику Коммунистической Партии. В апреле 1972 г. следует череда арестов. При обыске у него изымают упомянутые листовки и большое количество «самиздата».
Старчика подвергают психиатрической экспертизе в Институте им. Сербского и признают невменяемым. Определением Московского городского суда он направляется на принудительное лечение в Казанскую спецпсихбольницу. В больнице продолжает сочинять песни. За него вступаются правозащитники, в частности, Андрей Сахаров.
В ноябре 1974 г. Старчика переводят в московскую психбольницу общего типа, и вскоре выписывают.
Освободившись, Старчик опять начинает проводить квартирные концерты, популярность которых в среде московской интеллигенции постоянно растет. В сентябре 1976 г. его снова задерживают и насильственно госпитализируют в психиатрическую больницу.
Правозащитники в Советском союзе и за рубежом снова разворачивают кампания в защиту Старчика. В Москве возникает общественный комитет «Свободу Петру Старчику!». В ноябре 1976 г. Старчик освобождается и возобновляет концерты на своей квартире. В 1977 г. он участвует в самиздатском альманахе «Воскресенье» (составитель В.Абрамкин), в котором публикует статью «Судьба и песня».
В годы перестройки Старчик смог выступать уже более открыто. Продолжалась и его общественная деятельность — в 1987 г. он становится членом редколлегии независимого московского еженедельника «Экспресс-Хроника».
В 1995 г. студия «Остров» выпускает альбом его песен «Порука добра» с записями домашних концертов начала 1980-х.




(Это немного переработанный мною текст из «Википедии». Фотографии позаимствованы с