ბოლშევიზმის მტერი და ლენინ-სტალინის მიერ აკრძალული დემოკრატი მაქსიმ გორკი:

მასალები რუსული სკოლის მოწაფეებისთვის, არც ქართველებს აწყენთ.
გორკი ტფილისზე წერდა: "მე არასდროს ვივიწყებ თუ რა როლი შეასრულა ჩემს შემოქმედებით ცხოვრებაში ამ ქალაქმა და მისმა ხალხმა. ამ ქალაქში გადავდგი პირველი გაუბედავი ნაბიჯი იმ გზაზე რომლითაც მივდივარ უკვე 40 წელია. შეიძლება ვიფიქროთ რომ სწორედ ქვეყნის დიდებულმა ბუნებამ და მისი ხალხის რომანტიულმა სირბილემ მაქციეს მე, მაწანწალა, ლიტერატორად." 
ამ ქვეყანას კლავს ანდროპოვული დემოკრატია...

Вспоминая о своей жизни в Тбилиси, М. Горький не раз указывал на то, какую роль этот город и его люди сыграли в его творческой биографии. В 1931 году он писал: "Я никогда не забываю, что именно в этом городе сделан мною первый неуверенный шаг по тому пути, которым я иду вот уже четыре десятка лет. Можно думать, что именно величественная природа страны и романтическая мягкость ее народа - именно эти две силы - дали мне толчок, который сделал из бродяги - литератора" (т. 25, стр. 414).

ოქტომბრის გადატრიალების წინ, 1917 წლის 18 ოქტომბერს, როდესაც გავრცელდა ხმები ბოლშევიკთა გამოსვლის მზადების შესახებ გორკიმ გამოაქვეყნა წერილი "არ შეიძლება დუმილი", რომელშიც აღწერა მოვლენათა ყველაზე სავარაუდო მსვლელობა: "ესე იგი ისევ საბარგო ავტომობილები მათში ჩაჭედილი თოფებიანი ხალხით რომელთაც შიშით აცახცახებულ ხელებში უჭირავთ რევოლვერები და ეს თოფები ესვრიან მაღაზიის
შუშებს, ადამიანებს, ისვრიან სულერთია სად... იფეთქებენ და ბოლს აუშვებენ ცხოვრების ნგრევით, პოლიტიკის ტყუილით და სიბინძურით გაღიზიანებული ბრბოს ინსტინქტები რომლებიც ირგვლივ მოწამლავენ ყველაფერს ბოღმით, სიძულვილით, შურისძიებით.
ერთმანეთს დახოცავენ საკუთარი მხეცური სისულელის მოსპობის უნარის არმქონე ადამიანები".

Накануне Октябрьской революции, 18 октября 1917 года, когда стали распространяться слухи о готовящемся выступлении большевиков, Горький опубликовал статью "Нельзя молчать", в которой изобразил наиболее вероятный ход событий: "Значит - снова грузовые автомобили, тесно набитые людьми с винтовками и револьверами в дрожащих от страха руках, и эти винтовки будут стрелять в стекла магазинов, в людей - куда попало!.. Вспыхнут и начнут чадить, отравляя злобой, ненавистью, местью, все темные инстинкты толпы, раздраженной разрухою жизни, ложью и грязью политики - люди будут убивать друг друга, не умея уничтожить своей звериной глупости".

უკვე ბოლშევიკური გადატრიალების შემდეგ გორკი წერს შენიშვნას "დემოკრატიისკენ" რომელშიც ლენინთან მრავალწლიანი მეგობრობის მიუხედავად საშინლად ახასიათებს მას და მის თანამებრძოლებს ლენინი, ტროცკი და მათი თანამგზავრები მოიწამლნენ ძალაუფლების დამპალი შხამით, რაზეც მეტყველებს მათი სამარცხვინო დამოკიდებულები სიტყვის,პიროვნების თავისუფლებისადმი და ყველა იმ უფლებისადმი რომელთა გამარჯვებისთვის იბრძოდა დემოკრატია.

ბრმა ფანატიკოსები და უნამუსო ავანტურისტები კისრისტეხით მიექანებიან ვითომ სოციალური რევოლუციის გზით. სინამდვილეში ესაა ანარქიისკენ,პროლეტარიატის და რევოლუციის დაღუპვისაკენ მიმავალი გზა.
ლენინი და მისი თანამებრძოლები თვლიან რომ ამ გზაზე შეიძლება პეტერბურგთან სასაკლაოს,მოსკოვის აოხრების,სიტყვის თავისუფლების,მოსპობის,უაზრო დაპატიმრებების მსგავსი ყველანაირი დანაშაულის ჩადენა.

მუშათა კლასმა შეიძლება ვერ გაიგოს რომ ლენინი მის ტყავზე და სისხლზე ატარებს რაღაც ცდას,რომ ცდილობს პროლეტარიატის რევოლუციური განწყობის მიყვანას უკანასკნელ ზღვრამდე და ნახვას იმისა თუ რა გამოვა აქედან...

ლენინს რა თქმა უნდა არ სჯერა იმისა რომ ამ პირობებში პროლეტარიატი გაიმარჯვებს რუსეთში,მაგრამ მას შეიძლება ჰქონდეს სასწაულის იმედი.

მუშათა კლასმა უნდა იცოდეს რომ სასწაულები სინამდვილეში არ არსებობს,რომ მას ელის შიმშილი.მრეწველობის სრული მოშლა,პროლეტარიატის სასტიკი მატცხი, ხანგრძლივი სისხლიანი ანარქია და მის შემდეგ არანაკლებ სისხლიანი და ბნელი რეაქცია.

აი სად მიჰყავს პროლეტარიატი მის დღევანდელ ბელადს და საჭიროა იმის გაგება რომ ლენინი არაა ყოვლისშემძლე ჯადოსანი,რომ ისაა ცივსისხლიანი ფოკუსნიკი რომელიც არ ინდობს პროლეტარიატის ღირსებასა და სიცოცხლეს.

მუშებმა ავანტურისტებს და შეშლილებს არ უნდა მისცენ პროლეტარისთვის უაზრო და სისხლიანი დანაშაულების დაკისრების საშუალება. ამ დანაშაულებზე პასუხს აგებს არა ლენინი არამედ თვითონ პროლეტარიატი.  

ლენინი არის "ბელადი", რუსი "მემამულე-ბარინი" და მისთვის არაა უცხო ამ გამქრალი წოდების ზოგი სულიერი თვისება და ამიტომ მისი აზრით სესაძლებელია რუს ხალხზე დამარცხებისთვის წინასწარ განწირული სასტიკი ექსპერიმენტის ჩატარება.

ომით გატანჯულ და გაღატაკებულ ხალხს ეს ცდა უკვე დაუჯდა ათასობით ადამიანის სიცოცხლედ და კიდევ დაუჯდება ათობით ათასი ადამიანის სიცოცხლედ რაც მას დიდი ხნის მანძილზე უთავოდ დასტოვებს.

ეს გარდაუვალი ტრაღედია არ აწუხებს დოგმის მონა ლენინს და მის მონა-თანამებრძოლებს.

ცხოვრება მთელი სირთულით უცნობია ლენინისთვის,ის არ იცნობს ხალხის მასას,არ უცხოვრია მასთან ერთად,მაგრამ მან წიგნაკებით გაიგო თუ რითი შეიძლება ამ მასის ყალყზე შეყენება,თუ რითი შეიძლება ამ მასის ინსტინქტების უფრო იოლად გააფთრება". ----------------------------------------------------------------------------------------------------

1917 წლის მარტში, ბურჟუაზიული რევოლუციის შემდეგ გორკიმ დააარსა გაზეთი ახალი ცხოვრება სადაც პირველ ზოლზე რეგულარულარულად ბეჭდავდა წერილებს და ფელეტონებს რომელთა საერთო სათაურიც იყო "უადგილო აზრები" //"Несвоевременные мысли"//.

თავიდან ამ გაზეთის რედაქციასა და ბოლშევიკებს შორის სუფევდა სრული თანხმობა და როდესაც 1917 წლის ივლისში დროებითი მთავრობის ცენზურამ დახურა "პრავდა" და "მუშური გზა" მან შესთავაზა მათ მასალების ბეჭდვა თავის ფურცლებზე.

მაგრამ ოქტომბრის გადატრიალების წინ და მის შემდეგ,როდესაც ლენინურ პარტიაში მკვიდრდებოდა დიქტატორული მისწრაფებები გორკის გაზეთი ჩამოშორდა ბოლშევიკურ პოზიციებს და გამოვიდა მის მიერ ნაადრევად მიჩნეული ოქტომბრის რევოლუციის წინააღმდეგ.

ასე მაგალითად,ერთი კვირით ადრე ბოლშევიკურ გადატრიალებამდე,1917 წლის 18 ოქტომბერს, "ახალმა ცხოვრებამ" გამოაქვეყნა ლ.კამენევის შენიშვნა სადაც მან თავისი და გ.ზინოვიევის სახელით პროტესტი გამოთქვა ბოლშევიკების მიერ ძალაუფლების ძალით ხელში ჩაგდების წინააღმდეგ. ლენინმა ამ წერილს შტრეიკბრეხერული დაარქვა და მოითხოვა მისი ავტორების გარიცხვა პარტიიდან. 

ბრესტის ზავის დადების შემდეგ გორკის გაზეთმა დაბეჭდა ნ.სუხანოვის წერილი "კაპიტულაცია". 1917 წლის 4 ნოემბრიდან 31 დეკემბრამდე პრავდამ ოთხჯერ გამოლანძღა გორკი და მას რევოლუციის მესაფლავე უძახა.

სტალინიც უხეშად და არაორაზროვნად დაემუქრა გორკის: "რუსულმა რევოლუციამ დაამხო მრავალი ავტორიტეტი... გვეშინია რომ გროკისაც მოუნდა მათთან არქივში მოხვედრა. მაშ თავისუფალს თავისუფლება... რევოლუციას არ შეუძლია თავისი მკვდრების შეცოდება და დამარხვა..."

იტალიელი მკვლევარი ჯ.პაჩინის თქმით გაზეთის რედაქციამ გორკის მეთაურობით შეუპოვარი ბრძოლა გააჩაღა ბოლშევიკების წინააღმდეგ დემოკრატიის დასაცავად. 

ამის შედეგად ბოლშევიკების ჟურნალ გაზეთებმა გორკის გაზეთი სასტიკად დაგმეს, შემდეგ კი ის ლენინმა და სტალინმა საერთოდ აკრძალეს 1918 წლის ივლისში.

ნალანძღი გორკი, რომელსაც სტალინი დაემუქრა კიდეც როგორც ჩანს მიხვდა რომ ბოლშევიკებთან რაღაც კომპრომისის გარეშე შავად იყო როგორც მისი ისე მთელი რუსეთის საქმე.

ამიტომ კაპლანის ლენინზე თავდასხმის შემდეგ გორკიმ ლუნაჩარსკის უთხრა რომ ტერორისტული აქტები საბჭოთა რესპუბლიკის ბელადების წინააღმდეგ მას უბიძგებს ამ ბელადებთან მჭიდრო თანამშრომლობისკენ.

1918 წლის ოქტომბერში სიხარულით გადარეული "წითელი გაზეთი" იუწყებოდა: "მუშათა კლასს დაუბრუნდა მისი საყვარელი შვილი. გორკი ისევ ჩვენია".

ამავე დროს გორკიმ 1918 წელს გამოსცა ორი წიგნი რომელშიც თავმოყრილი იყო მწერლის ბოლოდროინდელი პუბლიცისტიკა. ერთი მათგანია "უდროო აზრები"-ქვესათაურით "შენიშვნები რევოლუციასა და კულტურაზე". ის გამოიცა პეტროგრადში უმნიშვნელო ტირაჟით და 70 წლის მანძილზე დაპატიმრებული იყო სპეცსაცავში.

ის მხოლოდ 1988 წელს დაიბეჭდა ხელახლა ჟურნალში "ლიტერატურული მიმოხილვა".

მეორე წიგნი "რევოლუცია და კულტურა" გამოიცა ბერლინში და დღემდე აღარ გამოცემულა რის გამოც ის უცნობია არასპეციალისტებისთვის...

მკვლევარი გ.მიტინი უადგილო აზრების ჟანრს განსაზღვრავს როგოც რეპორტაჟს ავრორას ლულის ქვეშ.

წყარო: http://www.rlspace.com/nesvoevremennye-mysli/
---------------------------------------------------------------                    

И в то же самое время, в 1918 г., Горький издает две книги, вобравшие в себя всю новожизненскую публицистику писателя. Одна из них - "Несвоевременные мысли" - с подзаголовком "Заметки о революции и культуре" была выпущена в Петрограде незначительным тиражом и в течение 70 лет была обречена на "спецхран". Лишь в 1988 г. в пределах России она снова увидела свет в журнале "Литературное обозрение". Вторая книга - "Революция и культура" - была издана в Берлине, но до сих пор не переиздавалась, вследствие чего остается неизвестной рядовому читателю.

Г.Митин считает "Несвоевременные мысли" "уникальной во всей истории русской литературы, единственной великой книгой, возникшей из коротких газетных откликов писателя на злобу дня" и определяет их жанр как "репортаж под дулом "Авроры" (17; 29 ).

М. Горький
Несвоевременные мысли * (1917-1918 гг.)

НЕЛЬЗЯ МОЛЧАТЬ!
"Рабочий класс не может не понять, что Ленин на его шкуре, на его крови производит только некоторый опыт, стремится довести революционное настроение до последней крайности и посмотреть - что из этого выйдет?
Конечно, он не верит в возможность победы пролетариата в России при данных условиях, но, может быть, надеется на чудо. Рабочий класс должен знать, что чудес в действительности не бывает, что его ждет голод, полное расстройство промышленности, разгром пролетариата, длительная кровавая анархия, а за ней - не менее кровавая и мрачная реакция.
Вот куда ведет пролетариат его сегодняшний вождь, и надо понять, что Ленин не всемогущий чародей, а хладнокровный фокусник, не жалеющий ни чести, ни жизни пролетариата.
Рабочие не должны позволять авантюристам и безумцам взваливать на голову пролетариата позорные, бессмысленные и кровавые преступления, за которые будет расплачиваться не Ленин, а сам же пролетариат.
Ленин - "вождь", "русский барин", не чуждый некоторых душевных свойств этого ушедшего в небытие сословия, а потому он считает возможным проделать с русским народом жестокий опыт, заранее обреченный на неудачу.
Измученный и разоренный войной народ уже заплатил за этот опыт тысячами жизней и принужден будет заплатить десятками тысяч, что надолго обезглавит его.
Эта неизбежная трагедия не смущает Ленина, раба догмы, и его приспешников - рабов. Жизнь во всей ее сложности неведома Ленину, он не знает народной массы, не жил с ней, но он по книжкам узнал, чем можно поднять эту массу на дыбы, чем всего легче разьярить ее инстинкты".

Максим Горький. "Несвоевременные мысли".

Полный текст см. здесь.

В марте 1917 года, сразу после февральской буржуазной революции, Горький основал газету "Новая жизнь", где и печатал регулярно на первой полосе статьи и фельетоны под общей рубрикой "Несвоевременные мысли".

Нужно отметить, что поначалу между редакцией "Новой жизни" и большевиками было полное согласие, и когда в июле 1917 года цензурой временного правительства были закрыты "Правда" и "Рабочий путь", "Новая жизнь" предложила им публиковать материалы на своих страницах. Но накануне Октябрьской революции и после нее, по мере того, как в ленинской партии утверждались диктаторские устремления, "Новая жизнь" стала отходить от большевистских позиций, а затем и выступила против Октябрьской революции, считая ее преждевременной. Так за неделю до революции, 18 октября 1917 года, "Новая жизнь" напечатала заметку Л.Каменева, который от своего и Г.Зиновьева имени заявил протест против готовившегося вооруженного захвата власти большевиками. Ленин назвал эту заметку штрейкбрехерской и требовал исключения из партии ее авторов.

Когда был заключен Брестский мир, газета опубликовала статью Н.Суханова "Капитуляция". Действие ее было таковым, что комиссар Петрограда сообщил Горькому, что газета будет закрыта, а члены редколлегии преданы суду. Сделав дипломатический шаг (Суханов выразил свое мнение и редколлегия с ним не согласна), газета отсрочила приговор на несколько месяцев, хотя и вызвала на себя огонь большевистских изданий. С 4 ноября по 31 декабря 1917 года "Правда" четырежды выступила с критикой "Новой жизни", называя Горького "гробокопателем революции". Грубой и недвусмысленной была и статья И.Сталина, где автор прямо угрожал Горькому: "Русская революция ниспровергла немало авторитетов... Их, этих "громких имен", отвергнутых революцией, - целая вереница... Мы боимся, что Горького потянуло к ним, в архив. Что же, вольному воля... Революция не умеет ни жалеть, ни хоронить своих мертвецов..." (17; 30).

Позицию, занятую "Новой жизнью", итальянский исследователь Дж.Пачини характеризует таким образом: "Редакция газеты, с Горьким во главе, завязала упорный бой с большевиками в защиту демократии. Вследствие этого газета была сначала жестоко осуждена большевистскими газетами и журналами, потом временно прекращена (в феврале и июне 1918 г.) и, наконец, окончательно запрещена в июле того же года" (23; 201).

"Газета была открыта после февральской революции и закрыта после Октябрьской,- пишет по этому поводу Г.Митин.- Путевку в жизнь ей дал Горький, а ордер на ее арест - Ленин. Не помогло даже личное письмо писателя к вождю!" (17; 29 ).

Казалось бы, такое отношение большевиков к Горькому и его газете должны были отторгнуть писателя от Ленина и его партии еще дальше, но как это ни покажется странным, снова начинается сближение. Через несколько дней после покушения Каплан на Ленина Горький заявил Луначарскому, что террористические акты против вождей советской республики "побуждают его окончательно вступить на путь тесного с ними сотрудничества". В октябре 1918 г. "Красная газета" с радостью сообщала: "К рабочему классу вернулся его любимый сын. Максим Горький снова наш".

И в то же самое время, в 1918 г., Горький издает две книги, вобравшие в себя всю новожизненскую публицистику писателя. Одна из них - "Несвоевременные мысли" - с подзаголовком "Заметки о революции и культуре" была выпущена в Петрограде незначительным тиражом и в течение 70 лет была обречена на "спецхран". Лишь в 1988 г. в пределах России она снова увидела свет в журнале "Литературное обозрение". Вторая книга - "Революция и культура" - была издана в Берлине, но до сих пор не переиздавалась, вследствие чего остается неизвестной рядовому читателю.

Г.Митин считает "Несвоевременные мысли" "уникальной во всей истории русской литературы, единственной великой книгой, возникшей из коротких газетных откликов писателя на злобу дня" и определяет их жанр как "репортаж под дулом "Авроры" (17; 29 ).

Рассмотрим некоторые темы горьковской публицистики 1917-1918 годов.

Накануне Октябрьской революции, 18 октября 1917 года, когда стали распространяться слухи о готовящемся выступлении большевиков, Горький опубликовал статью "Нельзя молчать", в которой изобразил наиболее вероятный ход событий: "Значит - снова грузовые автомобили, тесно набитые людьми с винтовками и револьверами в дрожащих от страха руках, и эти винтовки будут стрелять в стекла магазинов, в людей - куда попало!.. Вспыхнут и начнут чадить, отравляя злобой, ненавистью, местью, все темные инстинкты толпы, раздраженной разрухою жизни, ложью и грязью политики - люди будут убивать друг друга, не умея уничтожить своей звериной глупости".

В конце заметки Горький, обращаясь к ЦК большевиков, обязывал его опровергнуть слухи о выступлении 20 октября и далее настаивал: "Он должен сделать это, если он действительно является сильным и свободно действующим политическим органом, способным управлять массами, а не безвольной игрушкой настроений одичавшей толпы, не орудием в руках бесстыднейших авантюристов или обезумевших фанатиков"

На статью М.Горького язвительной и оскорбительной заметкой ответил И.Сталин.

Уже после состоявшейся революции Горький публикует заметку "К демократии", в которой, не взирая на долголетнюю дружбу с Лениным, дает ему и его соратникам нелицеприятнейшую характеристику: "Ленин, Троцкий и сопутствующие им уже отравились гнилым ядом власти, о чем свидетельствует их позорное отношение к свободе слова, личности и ко всей сумме тех прав, за торжество которых боролась демократия.

Слепые фанатики и бессовестные авантюристы сломя голову мчатся, якобы по пути "социальной революции" - на самом деле это путь к анархии, к гибели пролетариата и революции.

На этом пути Ленин и соратники его считают возможным совершать все преступления, вроде бойни под Петербургом, разгрома Москвы, уничтожения свободы слова, бессмысленных арестов...

Рабочий класс не может не понять, что Ленин на его шкуре, на его крови производит только некий опыт, стремится только донести революционное настроение пролетариата до последней крайности и посмотреть - что из этого выйдет?..

Ленин не всемогущий чародей, а хладнокровный фокусник, не жалеющий ни чести, ни жизни пролетариата".

Интересно отметить, что с такой же оценкой происходящих в стране событий в 30-е годы обращался с письмом в Совнарком и академик И.П.Павлов: "...То, что вы делаете, есть, конечно, только эксперимент и пусть даже грандиозный по отваге... и... как всякий эксперимент, с неизвестным пока окончательным результатом. Во-вторых, эксперимент страшно дорогой (и в этом суть дела). С уничтожением всего культурного покоя и всей культурной красоты жизни...".

К личности Ленина Горький возвращается еще раз в заметке от 10 ноября 1917 г. "Вниманию рабочих": "Ленин, конечно, человек исключительной силы; 25 лет стоял в первых рядах борцов за торжество социализма, он является одною из наиболее крупных и ярких фигур международной социал-демократии; человек талантливый, он обладает всеми свойствами "вождя", а также и необходимым для этой роли отсутствием морали и чисто барским, безжалостным отношением к жизни народных масс... Он считает себя вправе проделать с русским народом жестокий опыт, заранее обреченный на неудачу... Он работает как химик в лаборатории, с тою разницей, что химик пользуется мертвой материей (...), а Ленин работает над живым материалом и ведет к гибели революцию".

26 октября 1917 г. в числе других буржуазных газет была закрыта и газета "Речь". Горький, считая такие действия противоречащими демократии, выступил со словами: "Я нахожу, что заткнуть кулаком рот "Речи" и других буржуазных газет только потому, что они враждебны демократии - это позорно для демократии...

Лишение свободы печати - физическое насилие, и это недостойно демократии".