მარია ბოჩკარიოვა- რუსი ჟანა დარკი?

რუსი ჟანა დარკი მარია
 ბოჩკარიოვა

მარია ბოჩკარიოვა- რუსი ჟანა დარკი?
1917  წლის 8 ივლისს ყველაზე სახელგანთქმული ბრიტანელი ფემინისტი ემელინ პანკჰარსტი (Emmeline Pankhurst)  პეტროგრადიდან აგზავნის შემდეგ დეპეშას:

 «ქალბატონი ბოჩკარიოვა არის XX საუკუნის, მეტიც, მე ვიტყოდი კაცობრიობის, ყველაზე შესანიშნავი ქალი ჟანა დარკის შემდეგ...
მისი მისია იგივეა რაც ჰქონდა ჟანა დარკს-რუსეთის არმიის და თვითონ რუსეთის გადარჩენა.»...  «რუსი ამორძალების ბატალიონი მარია ბოჩკარიოვას სარდლობით მაგალითს აძლევს მამაკაცებს».

და წერილი სვავს იმ დროისთვის გადამწყვეტ კითხვას: «გაამხნევებს და გადაარჩენს თუ არა რუსულ არმიას ქალთა ბატალიონი მაშინ როდესაც ეს უკანასკნელი ეფლობა ბოლო დიდ შეტევაში და სულ უფრო და უფრო ხშირად ლაპარაკობენ თებერვლის რევოლუციის შემდეგ გაჩენილი «ჯარისკაცთა კომიტეტების» პროპაგანდის შედეგად მსოფლიოს უდიდესი არმიის დაშლის შესახებ?»...
1917 წლის სექტემბრიდან რუსული არმია სწრაფად ირღვევა და იშლება. ჯარისკაცები აღარ ემორჩილებიან ოფიცრებს და ათასობით ჯარისკაცი გქრბის და ბრუნდება სახლში. მათ სურთ მონაწილეობის მიღება გაჩაღებულ გლეხურ რევოლუციაში. 25 ოქტომბრის ბოლშევიკურმა დარტყმამ თითქოს საბოლოოდ გადააგდო ისტორიის სანაგვეზე «ქალთა სიკვდილის ბატალიონი». რამოდენიმე დეპეშა ახსენებს ზამთრის სასახლის დამცველ ქალებს და დიდხანს შეცდომით ფიქრობდნენ რომ ლაპარაკი იყო მარია ბოჩკარიოვას მეომარ ქალებზე.

რამოდენიმე თვის შემდეგ მარია ბოჩკარიოვა ჩნდება...ამერიკის შეერთებულ შტატებში. მას თან ახლავს ემელინ პანკჰარსტი, ესაა ფემინისტთა წრეში ყველაზე საოცარი მეგობრობა.

ოქტომბრის რევოლუციის შემდეგ პორუჩიკის წოდების მქონე ბოჩკარიოვამ ბატალიონი დაშალა.

ზოგი ცნობის თანახმად ის შეხვდა ტროცკის მაგრამ უარყო მისი წინადადება წითელი არმიის მებრძოლად გახდომაზე. 


ეს გლეხი მისტიკოსი ქალი რუსეთის ერთგული იყო და არ იბრძოდა მსოფლიო ბოლშევიკური რევოლუციის  მოსახდენად.

 ის იყო რუსი გლეხის ქალი რომელსაც ქმარი სცემდა. და 1914 წელს მან ფეხი დაკრა და წავიდა ფრონტზე სადაც სისხლში,ჭუჭყში,ტილებში და დიზენტერიაში დაიმსახურა მამაკაცების პატივისცემა. ის იქცა საშიშ მეომრად,მაგრამ აგრეთვე შეუდარებელ ექთნად რომელიც დაჭრილებს ეხმარებოდა ნებისმიერ ვითარებაში. 


მეფის ერთგული ის შეუერთდა კონტრრევოლუციის ჯარებს. 

მარია ბოჩკარიოვას ქალთა
ბატალიონი

ბოლშევიკების გამარჯვების შემდეგ, მას შემდეგ რაც მოესწრო ბოლშევიკურ ტერორს და წითელი ჯალათების მიერ ტყვეებისთვის თვალების დათხრას და პატიმართა დასახიჩრებას კი წავიდა ამერიკაში და დიდ ბრიტანეთში თეთრი მოძრაობისთვის სახსრების შესაგროვებლად.
  ის დაბრუნდა რუსეთში 1919 წელს ოჯახის სანახავად(ზოგი ცნობით ის იყო კოლჩაკის სანიტარული რაზმის ხელმძღვანელი) ლენინის ჩეკამ კი მას ხელი სტაცა და დახვრიტა კისერში ტყვიის სროლით 1920 წლის 16 მაისს.

სულ ეხლახანს საფრანგეთში ამ ადამიანზე შესანიშნავი წიგნი გამოსცეს სახელგანთქმულმა ისტორიკოსმა ნიკოლა ვერმა და სტეფან ოდუან-რუზომ. საკითხავია სწორედა.

Yashka, journal d'une femme combattante
Russie 1914-1917
de Maria Botchkareva, Stéphane Audoin-Rouzeau,Nicolas Werth

Parution : 8 Février 2012Commandez avec 5% de remise sur Fnac.com - livraison gratuite
Vous aussi écrivez votre commentaire ou votre critique

RÉSUMÉ DU LIVRE

Voici le récit du destin extraordinaire de Yashka, simple paysanne russe qui s'est engagée dans l'armée du Tsar dès le début de la Première Guerre mondiale. Lorsque survient larévolution de mars 1917, elle obtient du gouvernement provisoire de créer un bataillon de femmes placé sous son commandement. Si certains font d'elle une haute figure duféminisme, Yashka aspire seulement à sauver sa 'Sainte Russie 'et à faire honte aux hommes qui ont renoncé à se battre dans l'espoir d'une paix séparée. Pourtant, lors de la dernière offensive de l'armée russe, le 'bataillon de la mort' conduit par Yashka se fait massacrer en pure perte. Dans laguerre civile qui s'annonce, elle s'engage du côté de la contre-révolution. Les événements la poussent à quitter laRussie et à rejoindre l'Amérique afin d'y effectuer une tournée de propagande pour les 'blancs'. C'est là qu'elle rencontre Isaac Levine, un exilé russe à qui elle raconte son histoire. Publié en 1919, ce récit était tombé dans l'oubli. Stéphane Audoin- Rouzeau et Nicolas Werth le ressuscitent en soulignant la véracité et la portée historique de ce texte exceptionnel. Stéphane Audoin-Rouzeau est directeur d'études à l'EHESS (École des hautes études en sciences sociales) . Nicolas Werth est directeur de recherche à l'IHTP(Institut d'histoire du temps présent).