ფრანგ ისტორიკოსთა სიმამაცე:

წიგნი "საფრანგეთის 
რევოლუციის შავი წიგნი"

 ფრანგი ისტორიკოსები უყოყმანოდ ამხელენ საფრანგეთის 1789 წლის რევოლუციის შავ მხარეებს:

 ფრანგულმა გამომცემლობებმა Cerf   ამას წინ გამოსცეს ნაშრომი «საფრანგეთის რევოლუციის შავი წიგნი», რომლის ავტორებიც არიან ცნობილი ისტორიკოსები პიერ შონუ, ჟან ტულარი, ემანუელ ლე რუა ლადური, აკადემიის მიერ დაჯილდოებული ავტორები (მარკ კრაპეზი, ჟან-ქრისტიან პტიფის, სტეფან კურტუა). პროექტის ავტორი რენო ესკანდი და XVIII საუკუნის სპეციალისტი ჟან დე ვიგერი.

ფრაგმენტი:
14 ივლისია, ნაშუადღევი, აჯანყებულთა მხარეს გადასული ვინმე ულას მეთაურობით ფრანგი გვარდიელების მისვლამდე ბასტილიის უფროსმა მარკიზ დე ლონაიმ გარნიზონის უვნებლად გაშვების დაპირების სანაცვლოდ ხელი მოაწერა ბასტილიის დანებებას. 
ბრბო ბოლოს და ბოლოს დაიპყრობს ბასტილიას, ლონაის მიათრევენ ოტელ დე ვილამდე (მერიამდე). ხმლით მოკლულს, მას მოაჭრიან თავს, წამოაცმევენ ამ თავს შუბის წვერზე და აქეთ-იქით დაატარებენ. ზოგი გამხეცებული რევოლუციონერი კი დაიწყებს მსხვერპლის სისხლის სმას. 

დაგვამახსოვრდა რომ ეს იყო ბასტილიის აღება, სინამდვილეში კი მარკიზ დე ლონაიმ გადასცა მონარქიის სიმბოლოები აჯანყებულებს ( მადლობის ნიშნად აჯანყებულებმა ის მოკლეს,მისი სისხლი დალიეს და შუბზე წამოცმულ მის თავს აქეთ-იქით დაატარებდნენ).

იყო სხვა საინტერესო ამბებიც:  თავის დროზე ფრანგი ისტორიკოსი ფრანსუა ფიურე
(François Furet)  ფრანსუა მიტერანმა ჩამოაშორა საფრანგეთის რევოლუციის 200 წლისთავის ზეიმს იმიტომ რომ სახელგანთქმულმა ისტორიკოსმა სწორედ რევოლუციის სისხლიანი მხარის და მის მიერ დამყარებული ტერორის გამო უარი თქვა მთლიანად რევოლუციით გახარებაზე.

საფრანგეთის პრეზიდენტი ფრანსუა მიტერანი;ისევე როგორც მანამდე ჟორჟ კლემანსო სახელგანთქმული სწავლულისგან განსხვავებით თვლიდნენ რევოლუცია იყო ერთი მთლიანობა და მისი წლისთავის ზეიმი უნდა ყოფილიყო მის მიერ ჩადენილ მხეცობათა წლისთავის ზეიმიც.

როგორც არ უნდა იყოს საფრანგეთის რევოლუციას აქვს თავისი ბნელი მხარე, მას თან ახლდა სასაკლაოები, დაუნდობელი სისასტიკე და არაადამიანობა.

XVIII საუკუნის იდეალები იყო შემწყნარებლობა,პატივისცემა და ძმობა, მაგრამ 1789 წლის საფრანგეთის დიდ რევოლუციას მოჰყვა სამოქალაქო ომი; რასაც ვანდეაში მოჰყვა ის რასაც უწოდეს ვანდეელთა გენოციდი, XX საუკუნის ტოტალიტარულ საშინელებათა წინამორბედი რამ.

რევოლუციური მითი კი ისეთი იყო რომ კონტრრევოლუციური ლიტერატურის თუ უიშვიათესი რეგიონალური თუ ლოკალური გამონაკლისების გარდა დღემდე საფრანგეთის ხელისუფლებას ეს არ გახსენებია.

Le Livre noir de la Révolution française
La face obscure de 1789 : des historiens de l’Institut n’hésitent pas à la dévoiler !
Dans la filiation du Livre noir du communisme dirigé par Stéphane Courtois, les éditions du Cerf publient un Livre noir de la Révolution française auquel ont participé plusieurs membres de l’Institut (Pierre Chaunu, Jean Tulard, Emmanuel Le Roy Ladurie) et des auteurs primés par les Académies (Marc Crapez, Jean-Christian Petitfils, Stéphane Courtois...). Renaud Escande, directeur du projet, et Jean de Viguerie, spécialiste du XVIIIe siècle évoquent ici la face obscure de la Révolution de 1789.

(moyenne de 4,5 pour un total de 2 votes)

Nous sommes le 14 juillet, en milieu d’après midi. Devant l’arrivée des gardes françaises commandés par un certain Hulin passé à l’insurrection, le chef de la place, le marquis de Launay, signe la reddition de la Bastille en échange de la promesse qu’il ne sera pas fait de mal à la garnison. La foule, finalement, envahit les lieux, Launay est traîné jusqu’à l’Hôtel de Ville, massacré au sabre. Sa tête coupée est promenée au bout d’une pique tandis que certains poussent l’horreur jusqu’à boire le sang de la victime… La mémoire retiendra qu’il s’agissait de la prise de la Bastille alors que ce jour, ce fut bien le marquis de Launay qui laissa un des symboles de la monarchie aux insurgés.

Cependant, la violence de la réaction préfigure une autre violence qui s’exprimera tout au long de la Révolution française. En son temps, l’historien François Furet avait été écarté de la célébration du bicentenaire de la Révolution par François Mitterrand, parce que l'ancien membre de l'Institut refusa de célébrer l’événement dans son unité, précisément à cause de la violence et de la Terreur qui s’exprima au cours de son histoire. L’ancien Président de la République, tout comme Georges Clemenceau bien avant lui, considérait lui que la Révolution était un tout et que la « célébrer », la « fêter » impliquait de la prendre dans son ensemble, avec sa part de violence donc.

Quoiqu’il en soit, la Révolution française possède sa face obscure avec son cortège de massacres, de cruauté et d’inhumanité. Le symbole de cette violence s’incarne bien évidemment dans les événements de la Vendée: alors que dans un premier temps s’établit une guerre civile, s’ensuit très vite ce que l’on qualifiera de véritable génocide, préfiguration des horreurs totalitaires du XXe siècle. Pourtant, les idéaux du XVIIIe siècle se voulaient être ceux de la tolérance, du respect et de la fraternité. Le mythe de la Révolution fut tel que, jusqu’à nos jours, en dehors de la littérature contre révolutionnaire ou à de rares exceptions régionales ou locales, aucun travail de mémoire n’a été réalisé par les autorités françaises.