Добавьте подпись

რომანტიზმი, მარტოსულის ტანჯვა, ალფრედ დე მიუსე, «საუკუნის შვილის აღსარება»  (1836, I, თავი.1  და 2)

საკუთარი ცხოვრების ისტორიის დასაწერად პირველ რიგში უნდა გეცხოვრა...

ჯერ კიდევ ახალგაზრდას დამემართა საზიზღარი მორალური ავადმყოფობა და მე ვყვები იმას რაც დამემართა 3 წლის მანძილზე. მარტო მე რომ ვყოფილიყავი ავად არაფერს ვიტყოდი, მაგრამ ვინაიდან ბევრ სხვასაც სტანჯავს იგივე ავადმყოფობა მე ვწერ მათთვისაც ისე რომ არ ვიცი მიაქცევენ თუ არა ამას ყურადღებას. თუ კი არავინ მიაქცევს ყურადღებას მე უკან წავიღებ ჩემს სიტყვებს და უკეთესად ვუმკურნალებ ჩემს თავს, ხაფანგში მომწყვდეული მელიის მსგავსად დავღრღნი ჩემს დატყვევებულ ფეხს...

იმდროინდელი ახალგაზრდების ცხოვრებისთვის საერთო იყო სამი ელემენტი:
მათ უკან იყო სამუდამოდ მომსპარი და ნანგრევებზე ისევ მოფართხალე წარსული აბსოლუტიზმის საუკუნეთა ყველა გაქვავებული ნაშთით.
 მათ წინ იყო უზომო ჰორიზონტის გარიჟრაჟი მომავლის პირველი სხივებით; და ამ ორ სამყაროს შორის... რაღაც რაც ჰგავს ძველი კონტინენტის ახალგაზრდა ამერიკისგან გამომყოფ ოკეანეს, არ ვიცი რა,ბუნდოვანი და მოტივტივე,მღელვარე და კატასტროფებით სავსე ზღვა,რომელშიც დრო და დრო გაივლიდა შორეული აფრა ან რაღაც მძიმე ორთქლით მქშინავი გემი;

წარსულის მომავლისაგან გამომყოფი ეს საუკუნე არც წარსულია და არც მომავალი, მაგრამ ჰგავს ორივეს ერთდროულად და ადამიანმა ნაბიჯის გადადგმისას არ იცის რას ადგავს ფეხს, ნათესს, თუ ნანგრევს...  


აი რა ქაოსში იყო საჭირო მაშინ არჩევანის გაკეთება, აი რა წარმოუდგებოდა გაბედულებით და ძალით აღსავსე ბავშვებს,იმპერიის შვილებს და რევოლუციის შვილიშვილებს. 

მაშინ ყველა ახალგაზრდა გულში გაჩნდა წუხილის,უქეიფობის გამოუთქმელი განცდა. სამყაროს სუვერენებმა ისინი უსაქმოდ დატოვეს, მიუყარეს ყოველგვარ ახირებებს, უსაქმურობას და ნაღველს, მოწყენილობას,ახალგაზრდები ხედავდნენ რომ მათგან გადიოდა აქაფებული ტალღები და მათ წინააღმდეგ მოამზადეს თავისი მკლავები... ისინი სულის სიღრმეში გრძნობდნენ აუტანელ სიღატაკეს. 

ყველაზე მდიდრები გახდნენ თავაშვებული ანარქისტები, საშუალო ქონების მქონენი გახდნენ მღვდლები ან სამხედროები, ყველაზე ღარიბები ცივი ენთუზიაზმით მიეცნენ დიდ სიტყვებს,უმიზნო მოქმედებათა საზარელ ზღვას. ვინაიდან ადამიანური სისუსტე ვერ იტანს მარტოობას და ადამიანები ბუნებით ნახირს ქმნიან ამაში ჩაერია პოლიტიკა...


მაგრამ ერთმანეთს დაპირისპირებული პარტიის წევრები სახლში დაბრუნებისას გრძნობდნენ მათი არსებობის სიცარიელეს და მათი ხელების სიღატაკეს.

Alfred de Musset, La Confession d'un Enfant du Siècle

    Pour écrire l’histoire de sa vie, il faut d’abord avoir vécu ; aussi n’est-ce pas la mienne que j’écris.

    Ayant été atteint, jeune encore, d’une maladie morale abominable, je raconte ce qui m’est arrivé pendant trois ans. Si j’étais seul malade, je n’en dirais rien ; mais, comme il y en a beaucoup d’autres que moi qui souffrent du même mal, j’écris pour ceux-là, sans trop savoir s’ils y feront attention ; car, dans le cas où personne n’y prendrait garde, j’aurai encore retiré ce fruit de mes paroles, de m’être mieux guéri moi-même, et, comme le renard pris au piège, j’aurai rongé mon pied captif. (…)

    Trois éléments partageaient donc la vie qui s’offrait alors aux jeunes gens : derrière eux un passé à jamais détruit, s’agitant encore sur ses ruines, avec tous les fossiles des siècles de l’absolutisme ; devant eux l’aurore d’un immense horizon, les premières clartés de l’avenir ; et entre ces deux mondes … quelque chose de semblable à l’Océan qui sépare le vieux continent de la jeune Amérique, je ne sais quoi de vague et de flottant, une mer houleuse et pleine de naufrages, traversée de temps en temps par quelque blanche voile lointaine ou par quelque navire soufflant une lourde vapeur ; le siècle présent, en un mot, qui sépare le passé de l’avenir, qui n’est ni l’un ni l’autre et qui ressemble à tous deux à la fois, et où l’on ne sait, à chaque pas qu’on fait, si l’on marche sur une semence ou sur un débris….

    Voilà dans quel chaos il fallut choisir alors ; voilà ce qui se présentait à des enfants pleins de force et d’audace, Fils de l’Empire et petit-fils de la Révolution.

    Un sentiment de malaise inexprimable commença alors à fermenter dans tous les coeurs jeunes. Condamnés au repos par les souverains du monde, livrés aux cuistres de toute espèce, à l'oisiveté et à l'ennui, les jeunes gens voyaient se retirer d'eux les vagues écumantes contre lesquelles ils avaient préparé leurs bras. Tous ces gladiateurs frottés d'huile se sentaient au fond de l'âme une misère insupportable. Les plus riches se firent libertins ; ceux d'une fortune médiocre prirent un état et se résignèrent soit à la robe, soit à l'épée ; les plus pauvres se jetèrent dans l'enthousiasme à froid, dans les grands mots, dans l'affreuse mer de l'action sans but. Comme la faiblesse humaine cherche l'association et que les hommes sont troupeaux de nature, la politique s'en mêla. (...) Mais des membres des deux partis opposés, il n'en était pas un qui, en entrant chez lui, ne sentît amèrement le vide de son existence et la pauvreté de ses mains.

La Confession d’un enfant du siècle, (1836) (I, ch.1 et 2)