 |
| სევრის ტრაქტატი |
ხელშეკრულებაზე ხელის მოწერის დროისთვის თურქეთის დიდი ნაწილი ოკუპირებული იყო დიდი სახელმწიფოების ჯარებით.
ანდრეი ზელევი ემხრობა სომხეთს სევრის ხელშეკრულების საზღვრებში:
იზრაელის სახმელეთო ჯარების სარდალმა, გენერალ-მაიორმა ავი მიზრახიმ დავოსში თაღლითი და ათობით ათასი უდანაშაულო ქურთების ჯალათი ერდოგანის გამოხდომაზე იზრაელის პრეზიდენტი შ.პერესის წინააღმდეგ თურქეთს გაახსენა სომეხი ხალხის გენოციდი.
თურქეთმა სომხეთს უნდა დაუთმოს სევრის ხელშეკრულებით კუთვნილი ტერიტორიები.
მთელმა კაცობრიობამ უნდა აღიაროს სომეხთა გენოციდი და თურქეთს უნდა დააძალოს სომხეთისთვის მისი ტერიტორიების დაბრუნება.
იურიდიული თვალსაზრისით ეს ტერიტორიები ერთმნიშვნელოვნად უნდა ეკუთვნოდეს სომხეთს.
შეგახსენებთ ერთა ლიგის გადაწყვეტილებას:
«გენერალური მდივნის მოხსენება (მიღებულია 1921 წლის 25 თებერვალს):
პრეზიდენტი ვილსონმა,ვისაც სევრის შეთანხმებით ევალებოდა სომხეთსა და თურქეთს შორის საზღვრის დადგენა, თავისი გადაწყვეტილება გამოაცხადა ორ იანვარს.
ეს გადაწყვეტილება სომხეთს აძლევს მნიშვნელოვან ტერიტორიას,მათ შორის ტრაპიზონს,ერზინჯანს,ერზერუმს,მუშს,ბითლისს,ვანს, ყოფილი რუსეთის საზღვრის დასავლეთით.». ამერიკის შეერთებული შტატების პრეზიდენტი ვ.ვილსონის ამ არბიტრაჟულ გადაწყვეტილებას დაეთანხმა ერთა ლიგაც.
დიპლომატი და ისტორიკოსი არა პაპიანის თქმით 1918-1923 წლებში სომხურ-თურქული საზღვარი განსაზღვრა ხუთმა შეთანხმებამ.
პირველია 1920 წლის 10 აგვისტოს სევრის შეთანხმება,შემდეგ-1920 წლის სამი დეკემბრის ალექსანდროპოლის შეთანხმება,1921 წლის 16 მარტის მოსკოვის შეთანხმება,
ამ უკანასკნელისგან გამომდინარე 1921 წლის 13 ოქტომბრის ყარსის შეთანხმება და ბოლოს ლოზანაში 1923 წლის 24 ივლისს დადებული შეთანხმება.
საერთაშორისო შეთანხმებებზე ხელის მოწერა შეუძლიათ მხოლოდ საერთაშორისო სამართლის სუბიექტებს, ესე იგი ლეგიტიმურ მთავრობებს თავისი რწმუნებული წარმომადგენლების მეშვეობით.
ასე რომ სამართლებრივი თვალსაზრისით მოქმედია მხოლოდ სევრის და ლოზანის შეთანხმებები. ალექსანდროპოლის შეთანხმება დადებული იყო მაშინ როდესაც ქემალისტები ჯერ არ იყვნენ ხელისუფლებაში თურქეთში და დაშნაკცუტიუნს უკვე დაკარგული ჰქონდა ხელისუფლება. მოსკოვის და ყარსის ხელშეკრულებებს საერთოდ არა აქვთ იურიდიული ძალა იმიტომ რომ მათ ხელი მოაწერეს ქემალისტებმა მაშინ როდესაც 1923 წლამდე თურქეთის სათავეში იდგა სულთანი.
სხვათა შორის ჯერ კიდევ 1920 წლის 11 მაისს თურქეთის სამხედრო ტრიბუნალმა გენერლობიდან გადაყენებულ მუსტაფა ქემალს (შემდეგ ათათურქს) როგორც სამხედრო დამნაშავეს სიკვდილი მიუსაჯა. ეს განაჩენი სულთანმა დაამტკიცა 1920 წლის 24 მაისს.
რაც შეეხება საბჭოთა რუსეთს,ის ლეგიტიმური სახელმწიფოების მიერ აღიარებული არ ყოფილა 1924 წლის 1 თებერვლამდე, ასე რომ მისი ხელმოწერა საერთაშორისო სამართლის თანახმად ლეგიტიმური არაა,თქვა პაპიანმა.
ისტორიკოსის სიტყვით სევრის ხელშეკრულება არ ყოფილა რატიფიცირებული,მაგრამ ის ისევ ძალაშია.
«მთავარი ისაა რომ სომხეთ-თურქეთის საზღვარი დაადგინა ამერიკის შეერთებული შტატების პრეზიდენტი ვუდრო ვილსონის არბიტრაჟულმა გადაწყვეტილებამ. ცოტა ვინმეს თუ ახსოვს რომ სომხეთი იყო პირველ მსოფლიო ომში გამარჯვებულთა შორის და მან ხელი მოაწერა სევრის შეთანხმებას.
ამერიკის შეერთებული შტატების პრეზიდენტს არბიტრაჟული გადაწყვეტილებისთვის მიმართეს საფრანგეთმა,დიდმა ბრიტანეთმა და იტალიამ. ეს გადაწყვეტილება სამართლებრივი ნორმებით გასაჩივრებას არ ექვემდებარება და მას არა აქვს დროითი შეზღუდვა.
ვუდრო ვილსონმა გადაწყვეტილებას ხელი მოაწერა 1920 წლის 22 ნოემბერს, 6 დეკემბერს ის გადასცეს გამარჯვებულ ქვეყანათა პარიზის კონფერენციას,მაგრამ სამ დეკემბერს რესპუბლიკა სომხეთის ოკუპაცია მოახდინა XI წითელმა არმიამ.
1991 წელს დამოუკიდებლობის გამოცხადებასთან ერთად სომხეთი ისევ გახდა საერთაშორისო სამართლის სუბიექტი.
არბიტრაჟული გადაწყვეტილებით სომხეთს გადაეცა 4 ვილაიეთი:ვანი,ბითლისი,არზრუმი და ტრაპიზონი. სომხეთი ამდენად იღებდა ზღვაზე გასასვლელს რაც აუცილებელია ქვეყნის ნორმალური განვითარებისთვის.
მსოფლიოში მხოლოდ 33 ქვეყანას არა აქვს ზღვაზე გასასვლელი: ესაა ცენტრალურაფრიკული ქვეყნები,სამხრეთ ამერიკის ორიოდე ქვეყანა,რამოდენიმე ქვეყანა ევრაზიაში...და სომხეთი,ხაზი გაუსვა არა პაპიანმა.
ამდენად საერთაშორისო სამართლის თვალსაზრისით სომხურ-თურქული საზღვარი სინამდვილეში უნდა დადგინდეს ვუდრო ვილსონის არბიტრაჟული გადაწყვეტილებით. საქართველოს კი არა აქვს არავითარი უფლებები ჯავახკზე (ჯავახეთზე) ვინაიდან არ არსებობს შეთანხმება სომხურ-ქართულ საზღვარზე.
იმ დროსთან დაბრუნებისას უნდა შევნიშნო რომ ბალფურის დეკლარაცია ებრაულ სახელმწიფოში რთავდა იორდანიასაც და კვიპროსიც უნდა დაუბრუნდეს იზრაელს.
См. также:
http://www.fedayi.ru/stს_01_020.php
http://www.genocide.ru/lib/barseghov/responsibility/v1/539-564.htm
© Copyright: Андрей Зелев, 2009
Свидетельство о публикации №2902180194
Севрский мирный договор, Севрский мир (тур. შევრ Aნტლაşმასı) — один из договоров Версальско-Вашингтонской системы, создание которой ознаменовало завершение Первой мировой войны. Подписан 10 августа 1920 года в городе Севр (Франция) странами Антанты и присоединившимися к ним государствами (Италией, Японией, Бельгией, Грецией, Польшей, Португалией, Румынией, Королевством сербов, хорватов и словенцев, Хиджазом, Чехословакией и Арменией), с одной стороны, и правительством Османской империи — с другой.
Ко времени подписания договора большая часть Турции уже была оккупирована войсками великих держав.
За Армению в границах Севрского договора
Андрей Зелев
Командующий сухопутными войсками Израиля генерал-майор Ави Мизрахи, в ответ на наглую хамскую выходку в Довосе лицемера Эрдогана, палача десятков тысяч невинных курдов, по отношению к президенту Израиля Ш. Пересу, напомнил Турции об Геноциде армянского народа.
Турция должна вернуть Армении причитающиеся ей по Севрскому договору территории.
Всё человечество должно признать Геноцид Армян, и принудить Турцию вернуть Армении её исконные территории.
С юридической точки зрения эти территории однозначно должны принадлежать Армении.
Напомню решение Лиги Наций:
«ДОКЛАД ГЕНЕРАЛЬНОГО СЕКРЕТАРЯ,
принятый Советом Лиги Наций
(25 февраля 1921)
3. Президент Вильсон, на которого по Севрскому договору возлагалась задача установления границы между Арменией и Турцией, объявил свое решение 2 января. Это решение предоставляет Армении значительную территорию, в том числе Трапезунд, Эрзинджан, Эрзерум, Муш, Битлис и Ван, к западу от бывшей российской границы».
Таким образом президент США в. Вильсон арбитражным решением «предоставляет Армении значительную территорию, в том числе Трапезунд, Эрзинджан, Эрзерум, Муш, Битлис и Ван, к западу от бывшей российской границы» с чем согласилась и Лига Наций.
С 1918 по 1923 было пять договоров, которые определяли армяно-турецкую границу. Об этом в интервью Panarmenian.net заявил дипломат и историк Ара Папян. «Первый – Севрский договор от 10 августа 1920, затем – Александропольский от 3 декабря 1920, Московский, подписанный 16 марта 1921, исходящий от него Карский договор от 13 октября 1921 года и, наконец, договор, подписанный в Лозанне 24 июля 1923 года. Вообще международные договоры могут подписывать только субъекты международного права, то есть легитимное правительство через своего уполномоченного представителя. С этой точки зрения, в правовом отношении действительны только Севрский и Лозаннский договоры. Александропольский договор был подписан в то время, когда кемалисты еще не были у власти в Турции, а Дашнакцутюн власть уже потеряла. Московский и Карский договоры вообще не имеют юридической силы, поскольку они были подписаны кемалистами, хотя до 1923 года главой Турции являлся султан. Кстати, напомню, что еще 11 мая 1920 года турецким военным трибуналом разжалованный генерал Мустафа Кемаль (позднее Ататюрк) был приговорен к смертной казни как военный преступник. Судебный вердикт был утвержден султаном 24 мая 1920. Что касается Советской России, то она до 1 февраля 1924 года не была признанна легитимными государствами и, естественно, ее подпись с точки зрения международного права также не действительна», - сказал Папян.
По словам историка, Севрский договор не был ратифицирован, однако он остается в силе. «Но главное то, что армяно-турецкая граница была определена арбитражным решением президента США Вудро Вильсона. Наверное, мало кто помнит, что Армения была в числе стран-победительниц в Первой мировой войне и ее подпись стоит под Севрским договором. К президенту США за арбитражным решением обратились Франция, Великобритания и Италия. Это решение по правовым нормам обжалованию не подлежит и не имеет временного ограничения. Вудро Вильсон подписал решение 22 ноября 1920 года, 6 декабря оно было передано Парижской конференции стран-победительниц, но, к сожалению, Республика Армения 3 декабря была оккупирована 11-й Красной Армией. В этой связи отмечу, что с провозглашением независимости в 1991 Армения вновь стала субъектом международного права. Так вот, по арбитражному решению к Армении отходили 4 вилайета: Ван, Битлис, Эрзрум и Трабзон. Армения, таким образом, получала выход к морю, что необходимо для нормального развития страны. В мире только 33 страны не имеют выхода к морю: это центральноафриканские страны, пара стран в Южной Америке, несколько в Евразии и Армения…», - подчеркнул Ара Папян.
Таким образом, с точки зрения международного права армяно-турецкая граница на самом деле должна определяется арбитражным решением Вудро Вильсона.
Замечу, что и Грузия не имеет никаких юридических прав на Джавахк, так как отсутствует какой-либо договор об армяно-грузинской границе.
Возвращаясь к теми временам, должен заметить, что Декларация Бальфура включала в Еврейское государства и Иорданию, кроме того, Кипр должен быть также возвращен Израилю.
См. также:
http://www.fedayi.ru/stს_01_020.php
http://www.genocide.ru/lib/barseghov/responsibility/v1/539-564.htm
© Cpyright: Андрей Зелев, 2009
Свидетельство о публикации №2902180194
No comments:
Post a Comment