ქრონოლოგიურ პროვინციალიზმთან მებრძოლი სახელგანთქმული სერგეი ავერინცევის ნააზრევიდან:

               

  საბჭოთა კავშირშიც ადამიანობის შემნარჩუნებელი პროფესორი სერგეი სერგეევიჩ ავერინცევი (1937-2004) იყო გამოჩენილი რუსი ლინგვისტი, კულტუროლოგი,მთარგმნელი და პოეტი,მართლმადიდებელი ქრისტიანი.




                    




    ნაწყვეტი ს.ს. ავერინცევის წიგნიდან « განმარტების ცდები» //  «Попытки объясниться»//:

     კულტურის კრიზისზე:

    ჩვენს შორის დადიან ხშირად ნიჭიერი და რაღაცნაირად ჭკუამხიარული ახალგაზრდები  რომელთაც არ სურთ ან არ შეუძლიათ ხელის გაშვერა და კულტურული მემკვიდრეობის დაუფლება; და ეს სიზარმაცეზე უარესია.
   სამყაროსავით ძველი სიზარმაცე შეიძლებოდა მხიარული ყოფილიყო იმიტომ რომ არ სპობდა პიროვნების ფუნდამენტურ,სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვან ფუნქციებს.
       ეს არაა სიზარმაცე, ესაა კულტურისკენ სწრაფვის მოსპობა,ესაა თვითონ ამ სწრაფვის უნარის მოსპობა. ეს ისევე განსხვავდება სიზარმაცისგან როგორც ავთვისებიანი სიმსივნე განსხვავდება კეთილთვისებიანი სიმსივნისგან. აი რად იქცევა კულტურის იდეალის ჩანაცვლება.

    

საიდუმლო შრომისუნარიანობის აღდგენაზე:

    შრომა არასოდეს არ უნდა ჩავაყენოთ თვითდამკვიდრების სამსახურში. არასოდეს არ უნდა ვაკეთოთ რამე გამარჯვების თუ წარმატების როგორც ასეთების მოსაპოვებლად.

     უფრო იოლია მუშაობა როდესაც არ ვფიქრობთ გამარჯვებაზე თუ წარმატებაზე.

    ძველჩინელი ბრძენი ჩუან-ძი ყვება ხისგან რაღაცის მკეთებელ ოსტატზე;

    მისი მთავარი ამოცანა იყო დაევიწყებინა თუ ვინ დაუკვეთა ეს სამუშაო,რა ფულს დაპირდნენ მას ამ სამუშაოს შესრულებაში. და ბოლოს რა ქვია თვითონ მას.

   ამ მიზნის მიღწევის შემდეგ ის მიდიოდა ტყეში და ხედავდა ხეს რომელსაც «თვითონ უნდოდა» საჭირო საგნად გადაქცევა. « ოსტატის ბუნება უერთდებოდა ხის ბუნებას» და ყველაფერი თითქმის თავისთავად ხდებოდა.

      რა თქმა უნდა მე არა ვარ ეს ოსტატი. ის ჩემი შორი,ძალიან შორი იდეალია...

    

წარსულთან ურთიერთობის მნიშვნელობაზე:

    შორეული ეპოქების ჭკვიან ხალხთან ურთიერთობა გვაძლევს შანსს თავიდან ავირიდოთ ის რასაც ძალიან გონებამახვილმა კაცმა უწოდა «ქრონოლოგიური პროვინციალიზმი».

     ჩვენ მაშინ აღარ გავაიგივებთ წამიერს მარადიულთან,მოდას პროგრესთან და ცრურწმენებს აქსიომებთან.

    «ძველები» არ ყოფილან ჩვენზე ჭკვიანები, მათი ჭკუა და უჭკუობა,მათი უნარები და უუნარობები  სხვანაირი იყო.

     მათთან შედარებით ჩვენ უკეთესად დავინახავთ ჩვენს შესაძლებლობებს და უუნარობას.

      თუ კი ბედი გაგვიღიმებს ჩვენ ჩვენს თავს სხვანაირად შევხედავთ და რასაც დავინახავთ შეიძლება არ იყოს სასიამოვნო,მაგრამ ყოველ შემთხვევაში ჩვენთვის მოულოდნელი და სასარგებლო იქნება.



   

      ადამიანთა ურთიერთობის შესახებ:

მე მეჩვენება რომ ჩვენ ცრურწმენით ვუყურებთ დაბეჭდილ სიტყვას და მნიშვნელობას არ ვანიჭებთ ზეპირად ნათქვამს,ჩვეულებრივ საუბარს. ჩვენ გვგონია რომ Dშედგა ის რაც დაიწერა, დარჩება ნაწერი.

    შეიძლება დარჩეს კიდეც,ოღონდ იყოს დასარჩენი.

    მაგრამ ნათქვამიც და გაკეთებულიც ხომ გაიგეს.

     ადამიანის ცხოვრების ყოველ საათში ყველაფერია მნიშვნელოვანი. ცხოვრებაში ყველაფერს აქვს თავის წონა და არც ესაა დასავიწყი...

     შეიძლება არც არაფერი იყოს ადამიანთა უბრალო ურთიერთობაზე უფრო მნიშვნელოვანი....
    




О кризисе культуры
Среди нас уже ходят молодые люди, подчас наделенные способностями и каким-то невеселым умом, которые не хотят (или не могут?) руку протянуть, чтобы вступить в обладание наследием культуры; и это не назовешь ленью, это хуже. Старый, как мир, порок лени мог быть веселым, потому что не расстраивал фундаментальных жизненных функций личности. Тут не лень, тут разрушение воли к культуре и самой способности этой воли, отличающееся от лени, как злокачественная опухоль от доброкачественной. Вот чем оборачивается подмена идеала культуры.
Секрет о восстановлении работоспособности
Стараться никогда не ставить работу на службу самоутверждению, ничего не делать из азарта, из стремления к победе и успеху как таковым. Если забыть о них до конца, работать легче. Древнекитайский мудрец Чжуан-цзы рассказывает о мастере, что-то делавшем из дерева; его главная проблема состояла в том, чтобы последовательно забыть, кто заказал ему эту работу, какие деньги ему за нее обещаны, наконец, как его самого зовут, – а когда эта цель была достигнута, он шел в лес и видел дерево, которому «хотелось» стать требуемой вещью, «его естество соединялось с естеством дерева», так что дальше все шло почти само собой. Конечно, этот мастер не я: это мой далекий, очень далекий идеал...
О важности общения с прошлым
И сегодня, как всегда, общение с умами отдаленных эпох – драгоценный шанс уйти от опасности, которую один острый человек назвал «хронологическим провинциализмом», то есть от привычки принимать сиюминутное за вечное, моду за прогресс и предрассудки за аксиомы. «Древние» были не то чтобы умнее нас – их ум, их неразумие, их возможности и границы были другими, в сравнении мы вернее увидим собственные возможности, собственные границы; если нам посчастливится, мы на самих себя взглянем по-иному, и то, что предстанет нашему взгляду, может оказаться не всегда приятным, но будет, во всяком случае, неожиданно и нам на пользу.
Об общении людей
Мне кажется, что у нас есть слегка суеверное отношение к печатному слову в отличие от устного слова, от обыкновенного разговора. Мы почему-то считаем, что состоялось только то, что написано. Написанное останется, – ну, может, и останется, было бы чему оставаться. Но ведь то, что сказано, сделано, тоже услышано.
В каждом часе человеческой жизни все важно. Свой вес в жизни имеет все, и об этом, мне кажется, не стоит забывать...
Простое общение людей – это вещь, важнее которой вообще ничего не может быть.
О выступлениях перед живой аудиторией
Когда продумываешь и проговариваешь свои мысли вслух, глядя людям в глаза и улавливая, как они смотрят на то, что рассматриваешь в уме ты сам, это незаменимая возможность проверить себя и расширить свой кругозор. Я никогда не настроен на то, чтобы разъяснять слушателям готовые истины, для меня это иначе – хотя по-видимости говорю я один, а слушатели высказываются лишь под конец, задавая вопросы, на деле мы вместе размышляем и пытаемся найти истину.
О манере писать
Я пишу так, как пишу, не потому, что ставлю перед собой задачу так писать, а просто потому, что не умею, не могу писать иначе. Я не выбирал своего стиля, как не выбирал своего роста или формы носа. Я не просто так пишу – я так думаю.