პერესტროიკის მამების მკვებავი ინტელექტუალური ბულიონი,მზარეული ანდრე ბრეტონი:

ლევ ტროცკი, დიეგო რივერა და 

ანდრე ბრეტონი.

სიურეალიზმის მეორე მანიფესტზე

სილამაზე უნდა ჰგავდეს კრუნჩხვას, სხვანაირად ის ვერ გადარჩება. მოგზაურობა, გაღვიძება, ოკულტიზმით დაკავება //ანდრე ბრეტონი სიურეალისტური მოძრაობის ამოცანებზე    სიურელიზმი არ ეფუძნება არანაირ მორალს და მიზნად ისახავს მშვენიერის და მახინჯის, ჭეშმარიტის და ყალბის,სიკეთის და ბროტების ერთმანეთისგან აბსურდული განსხვავების დაძლევას და არაფრად ჩაგდებას.

"ყველაზე მარტივი სიურეალისტური აქტია რევოლვერების ორივე ხელში აღება,ჩასვლა ქუჩაში და და ბრბოში შემთხვევით სროლა ყველაფრისთვის რაც შეგიძლია"

Le surréalisme ne se réclame d'aucune morale et il a pour seul désir de " passer outre à l'insuffisante, à l'absurde distinction du beau et du laid, du vrai et du faux, du bien et du mal. " Et Breton ajoute, non sans provocation : " L'acte surréaliste le plus simple consiste, revolvers aux poings, à descendre dans la rue et à tirer au hasard, tout ce qu'on peut dans la foule."

მეორე მანიფესტი. ბრეტონი პირველ რიგში ახსენებს სიურეალიზმის დიდ

"პრინციპებს": " ძველი ანტიმომიების არაბუნებრივი,ხელობვნური ხასიათის აღიარება ვინაიდან ყველაფერი გვარწმუნებს იმაში გარკვეული თვალსაზრისით სიცოცხლე და სიკვდილი,რეალური და წარმოსახვითი,წარსული და მომავალი,გამოთქმადი და გამოუთქმელი,ზედა და ქვედა აღარ აღიქმებიან ერთმანეთის საწინააღმდეგო ფენომენებად....
სიურელიზმი არ ეფუძნება არანაირ მორალს და მიზნად ისახავს მშვენიერის და მახინჯის,ჭეშმარიტის და ყალბის,სიკეთის და ბროტების ერთმანეთისგან აბსურდული განსხვავების დაძლევას და არაფრად ჩაგდებას.

"ყველაზე მარტივი სიურეალისტური აქტია რევოლვერების ორივე ხელში აღება,ჩასვლა ქუჩაში და და ბრბოში შემთხვევით სროლა ყველაფრისთვის რაც შეგიძლია"

ბრეტონი წყვეტს სიურეალიზმის დამახასიათებელი ნიშნების ჩამოთვლას და ლანძღავს იმათ ვინც თავისი დამოკიდებულებით განზე დგება მოძრაობისგან და მისი მიზნებისგან//არტო,ვიბრაკი,სუპო...//.

ის უბრუნდება სიურეალიზმის საფუძვლებს:" გავიხსენოთ რომ სიურელიზმის იდეა უბრალოდ არის ჩვენი ფსიქიური ძალის სრული დაუფლება ჩვენს თავში თავბრუსდამხვევი ჩაშვებით...აკრძალულ ზონაში მუდმივი სეირნობით და მეტი არაფრით"


ის აზუსტებს რომ სიურეალისტური მოძრაობა არ უნდა დაკმაყოფილდეს პოეტური გამოთქმით,რომ მას უნდა ჰქონდეს სოციალური განზომილება. სიურეალიზმი არაა იდეალიზმი, მან ანგარიში უნდა გაუწიოს სოციალურ და პოლიტიკურ საზრუნავს და მონაწილეობა მიიღოს მასში: " ამ აუცილებლობის აღიარების აუცილებლობის სახელით ვფიქრობ რომ ჩვენ ვერ ვიქნებით გულგრილნი იმ სოციალური რეჟიმის მიმართ რომელშიც ვცხოვრობთ.

მიუხედავად ამისა ბრეტონი განასხვავებს ხელოვანის და მწერლის პოზიციას და უარს ამბობს ლიტერატურის ჩაყენებაზე პოლიტიკის სამსახურში. სიურეალისტური ლიტერატურა არ უნდა შეუერთდეს პროლეტარულ ლიტერატურად წოდებულ მწერლობას: "მე არ მჯერა მუშათა კლასის მისწრაფებების გამომხატველი ლიტერატურის თუ ხელოვნების არსებობის შესაძლებლობისა." იმისთვის ვინც ითხოვს უდიდეს თავისუფლებას ხელოვნებაში წინააღმდეგობრივი იქნება თავისი შემოქმედების შემოფარგვლა სოციალური მოთხოვნების თემატიკით რა დასაბუთებულიც არ უნდა იყოს ეს მოთხოვნები.

ბრეტონი ხსნის თუ რითი იზიდავს მას ეზოტერიზმი. ის გრძლად მიუთითებს
"ფილოსოფიური ქვის" მძებნელ ნიკოლა ფლამელზე. ფილოსოფიური ქვა ბრეტონის აზრით უნდა იყოს ის რაც "ადამიანის წარმოსახვას მისცემს ყველაფერზე აშკარა რევანშის აღების საშუალებას და სხვა არაფერი."

როგორც ამბობდა უკვე რემბო,რომელსაც ბრეტონი მიაგებს პატივს სიურეალისტმა უნდა სცადოს წარმოსახვის განთავისუფლება ყველა გრძნობის და დანარჩენის გრძელი,უზომო,გააზრებული თავგასულობით.

და ბოლოს ბრეტონი არ იღებს არანაირ კომპრომიის წარმატების მერკანტილურ მოსაზრებებთან. ...

ბრეტონი მივიდა სიურეალიზმის ელიტისტურ გაგებამდე "ყველაზე მეტად უნდა გავექცეთ საზოგადოების მიერ მოწონებას. თუ კი გვინდა არეულობის თავიდან აცილება არ უნდა დავუშვათ საზოგადოების შესვლა."

econd manifeste Tout d'abord Breton rappelle les grands " principes" du surréalisme : " faire reconnaître le caractère factice des vieilles antinomies. [ car] Tout porte à croire qu'il existe un certain point de l'esprit d'où la vie et la mort, le réel et l'imaginaire, le passé et le futur, le communicable et l'incommunicable, le haut et le bas, cessent d'être perçus contradictoirement. Or c'est en vain qu'on chercherait à l'activité surréaliste un autre mobile que l'espoir de détermination de ce point."
Le surréalisme ne se réclame d'aucune morale et il a pour seul désir de " passer outre à l'insuffisante, à l'absurde distinction du beau et du laid, du vrai et du faux, du bien et du mal. " Et Breton ajoute, non sans provocation : " L'acte surréaliste le plus simple consiste, revolvers aux poings, à descendre dans la rue et à tirer au hasard, tout ce qu'on peut dans la foule."
Breton interrompt le rappel des caractéristiques surréalistes pour se livrer à un véritable réquisitoire contre ceux qui par leurs attitudes se désolidarisent du mouvement et de ses objectifs ( Artaud, Vibrac, Soupault...)
Il revient aux fondements mêmes du surréalisme :" rappelons que l'idée du surréalisme tend simplement à la récupération totale de notre force psychique par un moyen qui n'est autre que la descente vertigineuse en nous [ ...] la promenade perpétuelle en zone interdite."
Il précise que le mouvement surréaliste ne doit pas se contenter de l'expression poétique mais qu'il doit avoir une dimension sociale. Le surréalisme n'est pas un idéalisme, il doit rendre compte des préoccupations sociales et politiques et y participer : " C'est au nom de la reconnaissance impérieuse de cette nécessité que j'estime que nous ne pouvons pas éviter de nous poser la question du régime social sous lequel nous vivons.
Pour autant, Breton distingue les prises de position de l'homme et l'art de l'écrivain et il refuse de mettre la littérature au service des engagements politiques. La littérature surréaliste ne doit pas rejoindre la littérature dite " prolétarienne" : " Je ne crois pas à la possibilité d'existence actuelle d'une littérature ou d'un art exprimant les aspirations de la classe ouvrière." De fait, pour qui revendique la plus grande liberté dans l'art, il serait contradictoire de contraindre sa création dans les limites thématiques des revendications sociales, aussi fondées soient-elles.
Breton explique son attirance pour l'ésotérisme. Il fait longuement référence à Nicolas Flamel et à sa quête de la"pierre philosophale" qui, pour Breton, "n'est rien d'autre que ce qui devrait permettre à l'imagination de l'homme de prendre sur toutes choses une revanche éclatante."
Comme le préconisait déjà Rimbaud, à qui il rend hommage, le surréaliste doit " tenter d'affranchir l'imagination par "le long, immense, raisonné dérèglement de tous les sens" et les reste.
Enfin, Breton, n'accepte aucune compromission avec les considérations mercantiles du succès, il dénonce ceux qui ne cessent de " s'exhiber complaisamment et de se produire sur les tréteaux" et il va même jusqu'à donner une vision élitiste du surréalisme " l'approbation du public est à fuir par-dessus tout. Il faut absolument empêcher le public d'entrer si l'on veut éviter la confusion."


Красота должна быть подобна судороге, иначе ей не выжить.
Странствовать, пробуждать, заниматься оккультизмом.
— Андре Бретон о задачах сюрреалистического движения.

ncyclopedia of World Biography on André Breton

T
he French writer André Breton (1896-1966) was the leader of the surrealist movement, which was the most important force in French poetry in the 1920s and 1930s.

André Breton was born in Tinchebray and was studying to be a doctor when he was drafted in 1915. The period of World War I was extremely important for Breton in orienting his career. Already interested in poetry, he met the writers Louis Aragon and Philip Soupault while in the army. Also influenced by meetings with the poets Guillaume Apollinaire and Paul Valéry and the nihilist Jacques Vaché, Breton became interested in the importance of reform and revolt in literature and in society. While in the army Breton was assigned to work in the psychiatric wards. The patients he observed and the study he made of neurology and psychology were, like his personal encounters, of great importance in forming his literary and social theories.

In 1918, together with Aragon and Soupault, Breton brought out the first issue of the review Littérature. And in 1919 Breton's first book of poems, Mont-de-piété (Pawn Shop), appeared. Breton grew progressively more interested in dreams and psychic automatism. By 1924 he had organized a group dedicated to surrealism and had issued his Manifeste du surréalisme. In 1930 and 1934 he wrote two additional manifestos, which explained the principles of surrealism. From the beginning, surrealism was conceived of as a movement transcending the purely literary or esthetic concerns, and it turned increasingly in the direction of social participation. In 1926 Breton joined the Communist party but withdrew in 1935 because of the incompatibility between the total personal freedom that surrealism advocated and the individual submission that Marxism required.

Meanwhile Breton published some of his most important works, notably Nadja, an account of his relationship with a woman and their explorations of the "daily magic" of Paris, and L'Immaculée Conception (The Immaculate Conception), in which Breton and the poet Paul Éluard simulate various forms of mental derangement. During the rest of the 1930s Breton's chief publication was L'Amour fou (Mad Love), a work illustrating the importance of love, one of the basic articles of surrealist faith. By 1939 it had become apparent that the heyday of surrealism was over. Breton had been its life and soul, but the history of the movement had been marked by noisy repudiations and denunciations. After breaking with his former companions and the Communist party, Breton visited Mexico. He made New York City his headquarters during World War II. When he returned to Paris, existentialism had replaced surrealism, but Breton tried to keep surrealism alive. He organized exhibitions, promoted reviews, and published articles and texts until his death in 1966. Breton's theoretical work continues to have a great impact, and his creative work, although yet not fully appreciated, demonstrates rare poetic gifts