ამის სწავლა ევროპელ ახალგაზრდებს შეუძლიათ ევროპის სრულიად თანამედროვე უნივერსიტეტებშიც.
2. ეკლესიის დრო: ადამიანის ურთიერთობა ღმერთთან არაა მხოლოდ პირადი,ინდივიდუალური.
ის ორმაგდება ადამიანების ერთმანეთთან ურთიერთობით.
ქრისტემ თავისი საქმის გასაგრძელებლად შეკრიბა თავისი მოწაფეები და თავისი დაბრუნების შემდეგ ეკლესიის ხელმძღვანელად დატოვა მოციქული პეტრე "შენა ხარ პეტრე და ამ კლდეზე ავაგებ ეკლესიას და მას ვერ დაძლევს ჯოჯოხეთის ჭიშკარი" //მათე 16,18//. ეკლესია თანდათანობით აეწყო თავისი იერარქიითა და რიტუალებით.
მაგრამ უნდა დავიმახსოვროთ რომ ორგანიზაციის მქონე ეკლესია არაა ორგანიზაცია. ისაა სულიერი კრება, ან, როგორც ამბობენ, მისტიკური სხეული.
ესაა ქრისტეს ამღიარებელთა და ქრისტეში მისტიკურად გაერთიანებულთა ერთობა. ორგანიზაცია აუცილებელი, მაგრამ მაინც დამატებითი სამსახურია.
ეკლესიას მთლიანობად ჰკრავს სულიწმინდა და არა უბრალოდ ერთად ყოფნის და ერთმანეთზე დაყრდნობის სურვილი.
ეკლესია არის იესოს ძმათა, სულით სიყვარულში გაერთიანებულ ძმათა ერთობა.
ეკლესია არის წმინდა ვინაიდან მის წევრებს სურთ კავშირის სრულყოფა და მათში უკვე აქვთ ქრისტეს ცხოვრება.
ამავე დროს ეკლესიის წევრები ცოდვილები არიან ვინაიდან მათ ჯერ ვერ მიაღწიეს ერთიანობას ქრისტესთან.
და ბოლოს ეკლესია არის მაკურთხებელი. ქრისტეს მადლი გადაიცემა ხილული ნიშნებით რომელთაც თან ახლავს უხილავი და რეალური მადლი. ესაა კურთხევები. სულიერი ცხოვრება იზრდება მეტწილად მათი მეშვეობით. არადა კურთხევა ხდება ეკლესიაში და ეკლესიით...
ქალწული მარიამის როლი:
როგორც ვერ ავუქცევთ გვერდს ეკლესიას ისე ვერ ავუქცევთ გვერდს ქალწულ მარიამსაც.
ქრისტიანულ სულიერებაში ის ასრულებს არსებით როლს.
ქრისტიანები იმთავითვე არ ფიქრობდნენ რომ მარიამმა,ქრისტეს დედამ,თავისი როლი დაასრულა თავის შვილთან დაბრუნებასთან ერთად....
ევამ დაიწყო ცოდვილი კაცობრიობა მისთვის საწყისი ცოდვის გადაცემით.
მარიამმა დაიწყო მისი შვილის მიერ გამოსყიდული კაცობრიობა.
ქალწული მარიამი არის ახალი ევა, გადარჩენილთა რასის დედა.
ამას გარდა ჩვენ ვნახეთ რომ ქრისტიანული ცხოვრება არის ჩართვა ქრისტეში,კავშირი მასთან.
ჩვენ ვხდებით იესოს ძმები და ვართ როგორც ქრისტეს დედა მარიამის შვილები.
და ბოლოს,მარიამმა ჯვრის ფერხთით მიიღო თავისი შვილის მტკივნეული მსხვერპლად გაღება. ეს მან მიიღო ადამიანთა სიყვარულით და მათი ხსნისთვის.
ადამიანების ურთიერთობა მარიამთან,მაშ,არის შვილების ურთიერთობა დედასთან.
დედად რჩება ცაში მყოფი მარიამიც.
და ქრისტეს დედა მარიამი არაა მარტო ქრისტიანთა დედა. ის ყველა ადამიანის დედაა იციან ეს ამ ადამიანებმა თუ არა.
ბევრი თეოლოგის თქმით ქრისტეს უნდოდა რომ ყველა მადლი გადაცემულიყო მარიამით. მარიამითაა,მაშ,კაცობრიობა დაკავშირებული ქრისტესთან. მარიამია მადლის ერთგვარი არხი, ისაა შუამდგომელი და გზა ქრისტესკენ....
მარიამი, მაშ, არის უხილავი მაგრამ ახლოს მყოფი არსება. მას შეიძლება მივმართოთ,მივმართოთ ლოცვით და ვთხოვოთ იყოს ჩვენი ადვოკატი და შუამდგომელი.
მარიამის მოქმედება დედას მოქმედებაა. ის მუდამ ახლოსაა,ყურადღებიანია, მდუმარეა,მაგრამ აქტიურია, მოქმედია. ის ადამიანს ასწავლის ღმერთის წინაშე წარდგომას. მისი პედაგოგიკა ქალურია,ზუსტია, ტკბილია.
საჭიროების შემთხვევაში ის ერევა თავისი შვილების დასაცავად.
ისაა ვარსკვლავებით დაგვირგვინებული ქალი რომელიც ბოლოს უღებს ძველ გველს და რომელზეც ლაპარაკობს აპოკალიფსი.
ის ასევე სრულყოფილია,უცოდველია, ღმერთის მადლისთვის სრულიად გამჭვირვალეა, შუქმფენია და ამიტომ ნიმუშია.
მაგრამ ეს სიწმინდე არაა შორი და ქედმაღალი. ესაა საუკეთესო მნიშვნელობით ადამიანური ადამიანის სიწმინდე.
მარიამი არის ღმერთის და ადამიანის თანამშრომლობის კვანძი. იესო ქრისტეს მიერ ხორცის შესხმა ხდება მარიამით და მარიამით ხდება ეხლაც.
მარიამში ადამიანური ბუნება ამაღლებულია უმაღლეს დონეზე. ისაა ქრისტესთან ყველაზე ახლოს....
მისწრაფება ხილული სამყაროს იქით.
სულიერი ცხოვრება არის უმჭიდროესი კავშირი ქრისტესთან სამებაში. ცხადია რომ მისი სრულყოფილად განხორციელება ამქვეყნად შეუძლებელია.
მე მივდივარ რათა ადგილი მოგიმზადოთ. როდესაც წავალ და ადგილს მოგიმზადებთ ისევ მოვალ და ჩემთან წაგიყვანთ რათა სადაც მე ვარ იყოთ თქვენც //იოანე 14,2-3//.
სულიერი ადამიანი,მაშ,ცხოვრობს მომავლისკენ,უფრო კლასიკური ცნებებით,ცისკენ ცქერით.
მან კარგად იცის რომ ამქვეყნიური ცხოვრება არის მხოლოდ გავლა,მხოლოდ სამზადისი მარადიული საქორწილო სუფრისთვის.
ეს აძლებინებს ქრისტიანს ცრემლების ველად ქცეული მიწიერ ცხოვრებაში.
მაგრამ ეს სულაც არ ნიშნავს მიწიერი ცხოვრების უგულვებელყოფას.
ქრისტიანული ცხოვრება ადამიანისგან მოითხოვს ძმების სამსახურში ჩადგომას.
ქრისტიანი მუდამ რამდენადმე ლტოლვილია,მაგრამ მას მოეთხოვება მოყვასის,ძმის სიყვარული.
~ ამ ორი რამიდან ერთ-ერთის უარყოფა იწვევს წონასწორობის დარღვევას.
თანამედროვეობა ქრისტიანისგან მოითხოვს ამქვეყნიურ მოვალეობათა შესრულებას და ივიწყებს რომ მომავალი საბოლოო ანგარიშით არის ცაში. ამიტომ დღეს სწორედ ამას უნდა გაესვას ხაზი....
სიკვდილს,რა მტკივნეულიც არ უნდა იყოს ის,მოსდევს შეხვედრა ქრისტესთან და ადამიანი ცხოვრების მანძილზე კარგად და სიყვარულით უნდა მოემზადოს ამ შეხვედრისთვის. ადამიანს სიკვდილის შემდეგ სწორედ სიყვარულით განსჯიან..../ამას ამბობს ფრანგი კარმელიტი ელისაბედ დე ლა ტრინიტე//1880-1906//.
//გაგრძელება იქნება//.
ქრისტიანები იმთავითვე არ ფიქრობდნენ რომ მარიამმა,ქრისტეს დედამ,თავისი როლი დაასრულა თავის შვილთან დაბრუნებასთან ერთად....
ევამ დაიწყო ცოდვილი კაცობრიობა მისთვის საწყისი ცოდვის გადაცემით.
მარიამმა დაიწყო მისი შვილის მიერ გამოსყიდული კაცობრიობა.
ქალწული მარიამი არის ახალი ევა, გადარჩენილთა რასის დედა.
ამას გარდა ჩვენ ვნახეთ რომ ქრისტიანული ცხოვრება არის ჩართვა ქრისტეში,კავშირი მასთან.
ჩვენ ვხდებით იესოს ძმები და ვართ როგორც ქრისტეს დედა მარიამის შვილები.
და ბოლოს,მარიამმა ჯვრის ფერხთით მიიღო თავისი შვილის მტკივნეული მსხვერპლად გაღება. ეს მან მიიღო ადამიანთა სიყვარულით და მათი ხსნისთვის.
ადამიანების ურთიერთობა მარიამთან,მაშ,არის შვილების ურთიერთობა დედასთან.
დედად რჩება ცაში მყოფი მარიამიც.
და ქრისტეს დედა მარიამი არაა მარტო ქრისტიანთა დედა. ის ყველა ადამიანის დედაა იციან ეს ამ ადამიანებმა თუ არა.
ბევრი თეოლოგის თქმით ქრისტეს უნდოდა რომ ყველა მადლი გადაცემულიყო მარიამით. მარიამითაა,მაშ,კაცობრიობა დაკავშირებული ქრისტესთან. მარიამია მადლის ერთგვარი არხი, ისაა შუამდგომელი და გზა ქრისტესკენ....
მარიამი, მაშ, არის უხილავი მაგრამ ახლოს მყოფი არსება. მას შეიძლება მივმართოთ,მივმართოთ ლოცვით და ვთხოვოთ იყოს ჩვენი ადვოკატი და შუამდგომელი.
მარიამის მოქმედება დედას მოქმედებაა. ის მუდამ ახლოსაა,ყურადღებიანია, მდუმარეა,მაგრამ აქტიურია, მოქმედია. ის ადამიანს ასწავლის ღმერთის წინაშე წარდგომას. მისი პედაგოგიკა ქალურია,ზუსტია, ტკბილია.
საჭიროების შემთხვევაში ის ერევა თავისი შვილების დასაცავად.
ისაა ვარსკვლავებით დაგვირგვინებული ქალი რომელიც ბოლოს უღებს ძველ გველს და რომელზეც ლაპარაკობს აპოკალიფსი.
ის ასევე სრულყოფილია,უცოდველია, ღმერთის მადლისთვის სრულიად გამჭვირვალეა, შუქმფენია და ამიტომ ნიმუშია.
მაგრამ ეს სიწმინდე არაა შორი და ქედმაღალი. ესაა საუკეთესო მნიშვნელობით ადამიანური ადამიანის სიწმინდე.
მარიამი არის ღმერთის და ადამიანის თანამშრომლობის კვანძი. იესო ქრისტეს მიერ ხორცის შესხმა ხდება მარიამით და მარიამით ხდება ეხლაც.
 |
| Добавьте подпись |
მისწრაფება ხილული სამყაროს იქით.
სულიერი ცხოვრება არის უმჭიდროესი კავშირი ქრისტესთან სამებაში. ცხადია რომ მისი სრულყოფილად განხორციელება ამქვეყნად შეუძლებელია.
მე მივდივარ რათა ადგილი მოგიმზადოთ. როდესაც წავალ და ადგილს მოგიმზადებთ ისევ მოვალ და ჩემთან წაგიყვანთ რათა სადაც მე ვარ იყოთ თქვენც //იოანე 14,2-3//.
სულიერი ადამიანი,მაშ,ცხოვრობს მომავლისკენ,უფრო კლასიკური ცნებებით,ცისკენ ცქერით.
მან კარგად იცის რომ ამქვეყნიური ცხოვრება არის მხოლოდ გავლა,მხოლოდ სამზადისი მარადიული საქორწილო სუფრისთვის.
ეს აძლებინებს ქრისტიანს ცრემლების ველად ქცეული მიწიერ ცხოვრებაში.
მაგრამ ეს სულაც არ ნიშნავს მიწიერი ცხოვრების უგულვებელყოფას.
ქრისტიანული ცხოვრება ადამიანისგან მოითხოვს ძმების სამსახურში ჩადგომას.
ქრისტიანი მუდამ რამდენადმე ლტოლვილია,მაგრამ მას მოეთხოვება მოყვასის,ძმის სიყვარული.
~ ამ ორი რამიდან ერთ-ერთის უარყოფა იწვევს წონასწორობის დარღვევას.
თანამედროვეობა ქრისტიანისგან მოითხოვს ამქვეყნიურ მოვალეობათა შესრულებას და ივიწყებს რომ მომავალი საბოლოო ანგარიშით არის ცაში. ამიტომ დღეს სწორედ ამას უნდა გაესვას ხაზი....
სიკვდილს,რა მტკივნეულიც არ უნდა იყოს ის,მოსდევს შეხვედრა ქრისტესთან და ადამიანი ცხოვრების მანძილზე კარგად და სიყვარულით უნდა მოემზადოს ამ შეხვედრისთვის. ადამიანს სიკვდილის შემდეგ სწორედ სიყვარულით განსჯიან..../ამას ამბობს ფრანგი კარმელიტი ელისაბედ დე ლა ტრინიტე//1880-1906//.
//გაგრძელება იქნება//.
No comments:
Post a Comment