წინააღმდეგობის კაზაკური სექცია საფრანგეთში
Казачья секция на IV поместном съезде Французского отдела НСНП. Слева направо: Б.В. Прянишников, Н.И. Попов, Н.С. Мельников, Г.К. Ильченко
ბოლოსიტყვის მგივრად //ვტორხანოვის წერილი, დასაწყისი//. რუსი სოლიდარისტების სტრატეგიული აზრის განვითარება:
საბჭოთა კავშირშიც და დასავლეთშიც შემოკლებული სახელით ნტს //ნაროდნო-ტრუდოვოი სოიუზ, სახალხო-შრომითი კავშირი// ცნობილი ორგანიზაცია არის ტირანიასთან მებრძოლი ის მეორე რუსეთი რომელიც სკკპ ცკს პოლიტბიურომ კგბს შეფი ანდროპოვის პირით გამოაცხადა თავის ნომერ პირველ, უმთავრეს მტრად // იხ.""Neue Zürcher Zeitung,ნოიე ციურხერ ცაიტუნგ.22,12,1967//.
ტირანების მიერ მიცემული ეს სამართლიანი, დამსახურებული და მაღალი შეფასება მოწმობს რუსი სოლიდარისტების ინტენსიურ მუშაობაზე თვითონ ქვეყანაში, მუშაობაზე რომელიც აღელვებს და აშინებს პარტიულ-პოლიციურ აპარატს.
ეს გასაგებიცაა: ბოლშევიკური დიქტატურის მთელი ისტორიის მანძილზე არ ყოფილა ქვეყანაში თავისუფლების მარცვლებისთვის ისეთი ნოყიერი ნიადაგი როგორც ეხლაა.
ამ მარცვლებს არალეგალურად თესავენ რუსი სოლიდარისტები თავისი უჯრედების მეშვეობით.ისინი პოლიციური რეჟიმის პირობებში ლეგალურად ვერ ამბობენ ვერაფერს და ქვეყანაში არალეგალურად შედის ჩეკისტებისთვის საძულველი ჟურნალი "პოსევის" თავისუფალი ლიტერატურის ულევი ნაკადი.
კრემლში კი ატომურ ბომბებზე მეტად თავისუფალი სიტყვის ეშინიათ.
საპასუხოდ კრემლი სახელმწიფო დონეზე აწყობს ცილისწამების და ტყუილის კამპანიას. პირველ რუს ემიგრანტთან, თავად კურბსკისთან მოკამათე ივანე მრისხანე ნამდვილი ჯენტლმენი იყი კგბს ბაშიბუზუკებთან შედარებით.
ეს ბაშიბუზუკები მიმართავენ პოლიტიკურ ბრძოლაში უმაგალითო ინსინუაციებს.
რუსული აბსოლუტიზმის ისტორიის ყველაზე ბნელ ხანებშიც კი მთავრობა და პოლიციური ორგანოები არც კი ფიქრობდნენ სხვაგვარად მოაზროვნეთა წინააღმდეგ ცილისწამების ისეთი ველური ხერხების გამოყენებას როგორც ამას აკეთებს საბჭოთა ხელისუფლება ბოლო ათწლეულებში ნტს-ის წინააღმდეგ.
მაგრამ გამომცემლობა პოსევ და ნტს-ის ხელმძღვანელობა გონივრულად იქცევა და საბჭოთა ცილისწამებებს უპირისპირებს თვითონ სოლიდარისტების ისტორიულ დოკუმენტებს უმაღლესი ოსრგანოს,ნტს-ის საბჭოს,რეზოლუციებში და ტაქტიკურ-სტრატეგიულ მიმართულებებში.
მაგრამ მტრული ცილისწამების გარდა არსებობს კიდევ ბოლშევიზმთან სოლიდარისტთა ბრძოლის ისტორიის არცოდნაზე დაფუძნებული "მეგობრული ცილისწამებაც". არც ასეთ მეგობრებს აწყენდათ ამ ბრძოლის დოკუმენტაციის გაცნობა.
მაგრამ ნტსს არ აქვს და ვერც ექნება პრეტენზია გამონაკლისობაზე და უცოდველობაზე. ესაა საკუთარი პოლიტიკურ-ფილოსოფიური მსოფლმხედველობის მქონე ორგანიზაცია. მას აქვს პარტოკრატიის დიქტატურის დამხობის საკუთარი ტაქტიკურ-სტრატეგიული კონცეფცია,თავისი პოლიტიკური და სოციალურ-ეკონომიკური პროგრამა მომავალი რუსეთისთვის.
სხვა ორგანიზაციებს შეუძლიათ სხვა პოლიტიკური პროგრამების წარმოდგენა.
მაგრამ ჯერ-ჯერობით მარტო ნტსმა წარმოადგინა ქვეყანაში არსებული რეჟიმის ალტერნატივა-ტირანიის უარყოფა და გადასვლა სამართლებრივ სახელმწიფოზე რომელიც დაეფუძნება ორი ელემენტის სინთეზს.
ამ სამართლებრივი სახელმწიფოს ერთი ელემენტი უნდა იყოს დასავლური დემოკრატიის საუკეთესო მიღწევები და მეორე კი აღდგენა იმ სულიერი და ეროვნული ღირებულებებისა რომლებზეც იდგა ბოლშევიკების მიერ წაუბილწავი რუსეთი.
ახალი რუსეთისთვის ბრძოლის თავისი უფლება სოლიდარისტებმა გამოაცხადეს თავის მოვალეობად ქვეყნის წინაშე. ამ მოვალეობის შესარულებისას ბოლშევიკ კოლოსთან უთანასწორო ბრძოლაში რუსი სოლიდარისტები თანმიმდევრულოდ და უკომპრომისოდ ჩაბმულები არიან უკვე ნახევარი საუკუნეა. ასობით სოლიდარისტი დაიღუპა ჩეკისტთა სარდაფებში და საკონცენტრაციო ბანაკებში.
სოლიდარისტთა ორი ათეული ხელმძღვანელი დახვრიტა გესტაპომ. დაახლოებით ორასი სოლიდარისტი დამწყვდეული იყო გესტაპოს სარდაფებში იმიტომ რომ მათ ომის წინ წამოსწიეს ლოზუნგი არც ჰიტლერთან და არც სტალინთან, ჩვენს ხალხთან!
სოლიდარისტების ხელმძღვანელთა ნახევარი იჯდა გესტაპოში. მათი ბედი რომ ისინი არ "გაანთავისუფლა" წითელმა არმიამ!
ნტს-ის ქრონოლოგიურად დაწყობილი დოკუმენტები გვაძლევენ სოლიდარისტთა სტრატეგიული აზრის ევოლუციისთვის თვალის გადევნების საშუალებას.
პირველი წებისთვის პროგრამული იყო სამწევრიანი ფორმულა "იდეალიზმი, ნაციონალიზმი,აქტივიზმი"
ამ ფორმულის შინაარსის გასახსნელად უნდა გავიხსენოთ მისი წარმომშობი ისტორიული პირობები. უნდა ვიცნობდეთ ამ ფორმულის წინ წამომწევ ადამიანებს.
ისინი იყვნენ ბოლშევიკთა მხეცობების ნახვისგან თავზარდაცემული მშობლების მიერ წაყვანილი ბიჭუნები და გოგონები. აღვირახსნილი წითელი ბანდების მიერ მშვიდობიანი მოსახლეობის სისხლიანი დაღრგუნვისაგან მიღებული შთაბეჭდილება მთელი ცხოვრება ამახსოვრდება ადამიანს.
ისტორიის ასეთი თვალსაჩინო გაკვეთილი სწორედ ბავშვობაში ამახსოვრრდება მთელი სიცოცხლის მანძილზე მოწმეს.
ბუნებრივია რომ უკვე წამოზრდილმა ამ ბავშვებმა დადეს ფიცი რომ ემსახურებიან იდეალს //იდეალიზმი//,პრაქტიკულად-სამშობლოს რომელიც მათ წაართვეს ბოლშევიკებმა,რომ ესმსახურებიან რუსეთის ეროვნულ ინტერესებს //ნაციონალიზმი// რომლებიც ბოლშევიკებმა ჩააყენეს მსოფლიო რევოლუციის მზადების სამსახურში. მათ დადეს ფიცი რომ ემსახურებიან მსხვერპლის გაღებით და აქტიურად//აქტივიზმი//და არ ჩაიკარგებიან ფუჭ ემიგრანტულ ნოსტალგიაში.
თავდაპირველი ნტსი იყო კიდეც ახალგაზრდული ორგანიზაცია. მას ერქვა ნტსნპ //ახალი თაობის ეროვნულ-შრომითი კავშირი// და უფროსები ქედმაღლურად მასხრად იგდებდნენ მათ როგორ ნაცბიჭუნებს.
რა არის სოლიდარიზმი?
ესაა მოძღვრება საზოგადოებაზე რომელიც ამტკიცებს მისი სხვადასხვა ნაწილის სოლიდარობას. სოლიდარიზმი უპირისპირდება კლასური თუ რასიული ბრძოლის ტოტალიტარულ მოძღვრებებს. მის ცენტრში არია ადამიანის პიროვნება რომელიც შეიძლება იყოს მხოლოდ მიზანი და არავითარ შემთხვევაში იარაღი
მაგრამ ინდივიდუალიზმის და ლიბერალიზმის საწინააღმდეგოდ სოლიდარიზმი ხაზს უსვამს იმას რომ ადამიანი არ არსებობს თავისთავად,მხოლოდ თავისი ცოდნის,თავისი კულტურის,თავისი ხელთქმნილი გარემოს წყალობით. ყოველი ადამიანი სხვა ადამიანებისგანაა დავალებული.
ადამიანურ "მე"-ს ვერ გამოვყოფთ ადამიანური "ჩვენ"-გან.
ყოველი საზოგადოების საფუძველია საერთო ჩვენ-ის განცდა.
გარდაუვალი საზოგადოებრივი კონფლიქტები უნდა გადაწყდეს ორივე მხარისთვის საერთო ღირებულებების მონახვით და შეჯახებულ ინტერესთა ამ ღირებულებებისადმი დამორჩილებით და არა ერთ-ერთი მხარის დათრგუნვითა და მოსპობით.
სოლიდარიზმი პირველ რიგში არის ქმედების სახე,ძებნა იმისა რაც ადამიანებს აერთიანებს და არა იმისა რაც მათ აცალკევებს.
რუსული სოლიდარიზმის წყაროები მიდის ხომიაკოვამდე და მართლმადიდებლობაში ფესვგადგმულ კრებითობის,სობორნოსტის ცნებამდე.
შემდეგ ამ მიმართულებას ავითარებდნენ ვლადიმირ სოლოვიოვი და კრებული "ვეხი"-ს ავტორები,თავისებურად კი პეტრე კროპოტკინი და ზოგი ხალხოსანი.
რუსულ პოლიტიკურ ლიტერატურაში სიტყვა სოლიდარიზმი შეიტანა იურისტმა გ.კ.გინსმა.
მან 1920-ან წლებში შეიმუშავა სამართლის სოლიდარისტული სისტემა და თეორია სახელმწიფოსი როგორც დამხმარე ინსტრუმენტისა რომელიც ჰგავს ქუჩის მოძრაობის მომწესრიგებელ შუქნიშანს.
მსოფლიო აზრში სოლიდარიზმის წინამორბედი ჯერ კიდევ რომში იყო მენენიუს აგრიპა რომელმაც მოყვა არაკი იმის შესახებ რომ სხეულის ნაწილები არ უნდა ეჩხუბონ ერთმანეთს.
ტერმინი სოლიდარიზმი პირველად გამოიყენა საფრანგეთში 1840-ან წლებში პიერ ლერუმ. საფრანგეთშივე ეს მოძღვრება განავითარეს იურისტმა ლეონ ბურჟუამ,სოციოლოგმა ემილ დიურკჰეიმმა და სხვებმა.
დასავლური სოლიდარიზმის როგორც ქრისტიანული მოძღვრების დებულებები განავითარეს გერმანელმა სწავლულებმა ჰაინრიხ პეშმა და ოსვალდ ნელ-ბოინიგმა.
სოციალურად პასუხისმგებელი საბაზრო მეურნეობის მათი იდეა საფუძვლად მრავალ ევროპულ პოლიტიკურ პარტიას-ფრანგ ცენტრისტებს,ავსტრიის სახალხო პარტიას,გერმანიის,იტალიის და ბელგიის ქრისტიან დემოკრატებს.
ქრისტიანული სოციალური მოძღვრებიდან//მისი კათოლიკური კუთხით// 1977 წლიდან ამოიზარდა 1977 წლიდან პოლონური "სოლიდარობაც".
სახელში ნტს სიტყვები "რუსი სოლიდარისტების" გაჩნდა 1948 წელს. კავშირის საბუთებში სოლიდარიზმის ცნება ჩნდება 1935 წლიდან. ის ჩამოყალიბდა საზღვარგარეთის რუსული ფილოსოფიური აზრის, ბერდიაევის, ვილიმოვიჩის, ვიშრსლავცევის, გეორგიევსკის, გინსის, ა.ილინის, ლოსკის, ლევიცკისმსოროკინის, ტიმაშევის, ფედოტოვის, ფრანკის და სხვ.ნაშრომთა საფუძველზე. მათმა გავლენამ გააფართოვა სოლიდარიზმის მსოფლმხედველობის ჰორიზონტი.მასში შევიდა მაქს შელერის მიერ განვითარებული პიროვნების ფილოსოფის,პერსონალიზმი.
ამის წყალობით რუსული სოლიდარიზმი დასავლურზე უფრო ღრმად განიხილავს ადამიანის და მისი შემოქმედების თავისუფლების საკითხებს.
ყველა ეს იდეა თანდათანობით მწიფდებოდა, კავშირის დამფუძნებლებს აერთიანებდა რუსეთის სიყვარული,მისი მომავლის რწმენა,ლენინურ-სტალინური დიქტატურის და მისი საფუძვლების უარყოფა.
1930-ან წლებში თავის მსოფლმხედველობას ისინი გამოხატავდნენ სიტყვებით იდეალიზმი,ნაციონალიზმი,აქტივიზმი.
იდეალიზმმა ისინი შემდეგ მიიყვანა იდეალ-რეალისტურ მსოფლმხედველობამდე. ნტს-ის ნაციონალიზმი//დღეს უფრო პატრიოტიზმს იტყოდნენ//ეფუძნებოდა კულტურას და არა რასას,ისე რუსეთული იყო და არა რუსული ეთნიკური გაგებით.
აქტივიზმი განასახიერებდა სახარებისეულ სიტყვებს რწმენასაქმეთა გარეშე მკვდარია //იაკობი,2,20//.
ალბათ არ იყო შემთხვევითი სოლიდარისტთა ორგანიზაციის სწორედ 1930 წელს დაარსებაც. ამ წელს სტალინმა ჩაიდინა კაცობრიობის ისტორიაში გაუგონარი დანაშაული,სისხლიანი იძულებითი კოლექტივიზაცია რომლის დროსაც მისივე თქმით//ჩერჩილთან საუბარში//დაიღუპა დაახლოებით 10 მილიონი გლეხი.
место послесловия (статья А. Авторханова) (начало)
http://ntsrs.ru/content/vmesto-poslesloviya-statya-avtorhanova-nachalo
Оставлен admin Сб, 04/08/2001 - 22:00
РАЗВИТИЕ СТРАТЕГИЧЕСКОЙ МЫСЛИ РОССИЙСКИХ СОЛИДАРИСТОВ
Организация российских солидаристов, широко известная в СССР и на Западе по ее сокращенному названию – НТС (Народно-Трудовой Союз), есть та борющаяся с тиранией другая Россия, которую Политбюро устами шефа КГБ Андропова объявила своим “врагом номер один” (см. “Нойе цюрхер цейтунг”, 22.XII.1967 г.). Эта справедливая, заслуженная и высокая оценка от тиранов свидетельствует о той широкой и интенсивной работе российских солидаристов в самой стране, которая причиняет партийно-полицейскому аппарату беспокойствие и страх. И это понятно: никогда за всю историю большевистской диктатуры в стране не было такой благодарной почвы для зерен свободы, которые сеют там солидаристы: нелегально – своими ячейками, о которых, в силу условий полицейского режима, НТС ничего не может сообщать; легально – бесконечным потоком в страну свободной литературы ненавистного чекистам “Посева”. Все это вызывает не только страх, – ведь свободного слова в Кремле боятся больше, чем атомных бомб, – но и ответную реакцию Кремля в виде государственно организованной клеветы на НТС. Иван Грозный был просто джентльмен в его споре с первым русским эмигрантом князем Курбским, в его знаменитой переписке с ним, по сравнению с башибузуками из КГБ, которые прибегают к беспримерным в политической борьбе инсинуациям. Я, как русский историк и как свидетель, наблюдающий за клеветнической кампанией КГБ против НТС за эти послевоенные годы, констатирую: в самые мрачные периоды истории русского абсолютизма правительство и его полицейские органы даже и в мыслях не допускали применения таких диких приемов клеветы против инакомыслящих, как это делает советское руководство в последние десятилетия по отношению к НТС. Но я согласен с Лениным: “Очень часто ярость нападок и звучность лая бывают обратно пропорциональны силе политического элемента, от которого ярые нападки исходят” (Ленин, Соч., т. 27, с. 250). Издательство “Посев” и руководство НТС поступили разумно, когда решили противопоставить клевете советского правительства исторические документы самих солидаристов в резолюциях и тактико-стратегических разработках их высшего органа – Совета НТС.
Но кроме вражеской клеветы, существует еще и “клевета друзей”, которая основана на незнании истории борьбы солидаристов с большевизмом. Им тоже будет полезно познакомиться с документацией этой борьбы. Однако НТС не претендует и не может претендовать на исключительность и безгрешность. Он есть организация со своим собственным политико-философским мировоззрением, собственной тактико-стратегической концепцией свержения диктатуры партократии, политической и социально-экономической программой для той будущей России, которой другие организации могут противопоставить другие политические программы. Однако НТС пока что есть единственная политическая организация, предложившая альтернативу существующему в стране режиму – отказаться от тирании и перейти к правовому государству, основанному на синтезе двух элементов: лучших достижений западной демократии и возрождения духовных и национальных ценностей, на которых держалась не оскверненная большевиками Россия. Это свое право бороться за новую Россию солидаристы объявили одновременно своей обязанностью и долгом перед страной. По пути выполнения этого долга, в неравной борьбе с большевистским колоссом, последовательно и бескомпромиссно шагают русские солидаристы вот уже полвека. Сотни их соратников погибли в подвалах и концлагерях чекистов. Два десятка их руководящих деятелей были расстреляны в подвалах Гестапо, около двух сотен солидаристов томились в этих подвалах за то, что они накануне второй мировой войны выдвинули лозунг: “Ни со Сталином, ни с Гитлером, а с нашим народом!”. Половина нынешнего высшего руководства солидаристов тоже сидела в Гестапо. Это их счастье, что они не были “освобождены” Красной армией!
Расположенные в хронологическом порядке документы НТС дают возможность проследить внутреннюю эволюцию стратегической мысли солидаристов. Программная установка первых лет состояла из триединой формулы “Идеализм, национализм, активизм”. Чтобы раскрыть содержание этой формулы, надо вспомнить исторические условия, в которых она рождалась, и надо знать людей, которые ее выдвинули. Люди эти были те мальчики и девочки, которых увезли их родители, спасая их от наступающего красного полчища. Впечатлительные дети бывали свидетелями ужасающих картин кровавой расправы оголтелых красных банд над мирным населением. Такой наглядный урок истории как раз в детстве запечатлевается на всю жизнь. Совершенно естественно, что эти дети, когда они выросли, поклялись служить своему идеалу (“идеализм”), практически – родине, которую у них отняли большевики, служить национальным интересам России (“национализм”). Которые большевики поставили на службу своим интернациональным целям для подготовки мировой революции, служить жертвенно и активно (“активизм”), вместо того чтобы прозябать в эмигрантской пустой ностальгии по родине. Первоначальный НТС, собственно, и был молодежной организацией; он назывался НТСНП – Национально-Трудовой Союз Нового Поколения, а старые верхогляды еще острили по их адресу: “нацмальчики”.
Вероятно, неслучайной была и дата рождения организации солидаристов. В год ее основания – 1930 г. – Сталин совершил преступление, которому история человечества не знает примера: он провел кровавую принудительную коллективизацию, во время которой, по его же словам, в беседе с Черчиллем, погибло около 10 миллионов крестьян. Сталин назвал это свое преступление “революцией сверху”, равной по своим целям и последствиям самой Октябрьской революции 1917 г. Объявленными целями “колхозной революции” были: 1) поднять рентабельность сельского хозяйства путем перехода от индивидуальных крестьянских хозяйств к крупному коллективному хозяйству и 2) на основе этого построить в деревне благоденствующий “социализм”. Ни той, ни другой цели Сталин не добился, ибо советское сельское хозяйство – самое нерентабельное в индустриальных странах мира, а стандарт жизни при “деревенском социализме” был и остается в два раза ниже даже пресловуто скандального уровня жизни в условиях “городского социализма”. Но объявленные цели, собственно, и не были действительными целями Сталина. На самом деле он преследовал другие две цели: 1) установить тотальный, как и в городе, контроль над крестьянством, а для этого “национализировать” не только хозяйство крестьянина, но и его самого, 2) на этой основе предупредить и парализовать сопротивление самого многочисленного (80 % населения страны), самого морально здорового и национально устойчивого антикоммунистического класса страны – крестьянства. Уже своим названием – “Национально-Трудовой Союз” – российские солидаристы подчеркивали, что их занимает в первую очередь трагическая судьба субстанции русской нации – трудового российского крестьянства. Этому вопросу посвящены не только отдельные разработки НТС в стратегическом плане, но и целые исследования (см. “Трагедия российского крестьянства” В. Мерцалова, изд. “Посев”).
Солидаризм - это учение об обществе, утверждающее солидарность разных его
частей. Солидаризм противостоит тоталитарным учениям классовой или расовой
борьбы. В центре его стоит человеческая личность: она может быть только
целью, никак не средством. Но, в противоположность индивидуализму и
либерализму, солидаризм подчеркивает факт, что личность существует не сама
по себе: своими знаниями, своей культурой, своей рукотворной средой
человек обязан другим людям. Человеческое "я" нельзя отделить от "мы".
Сознание общего "мы" - основа каждого сообщества. Неизбежные в нем
конфликты надо решать не стремлением одной стороны подавить другую, а
нахождением общих для обеих сторон ценностей и соподчинением столкнувшихся
интересов этим ценностям. Солидаризм прежде всего образ действия: искать в
людях то, что их объединяет, а не то, что их разъединяет.
Истоки российского солидаризма восходят к Хомякову и понятию соборности, укорененному в православном вероучении. Потом это направление развивали Владимир Соловьев и авторы сборника "Вехи", а, по-своему, Петр Кропоткин и некоторые народники. В русскую политическую литературу слово солидаризм ввел юрист Г.К. Гинс. Он предложил в 1920-х годах солидаристическую систему права и теорию государства как служебного инструмента, подобного светофору, регулирующему уличное движение.
В мировой мысли провозвестником солидаризма был еще Менений Агриппа в древнем Риме, сказавший притчу о частях тела, которым не следует враждовать между собой. Термин "солидаризм" впервые употребил Пьер Леру в 1840-х годах во Франции. Там же это учение развили юрист Леон Буржуа, социолог Эмиль Дюркгейм и другие. Положения западного солидаризма как христианского учения разработали немецкие мыслители, в том числе Генрих Пеш и Освальд Нелль-Бройнинг. Их идея "социально-ответственного рыночного хозяйства" легла в основу многих европейских политических партий: французских центристов, австрийской Народной партии, христианских демократов в Германии, Италии и Бельгии. На той же почве христианского социального учения, в его католическом преломлении, выросла, начиная с 1977 года, и польская "Солидарность".
В название НТС слова "российских солидаристов" вошли в 1948 году. В документах Союза понятие "солидаризм" появляется с 1935 года. Оно сложилось на основе русской общественной и философской мысли зарубежья, работ таких ее представителей, как Бердяев, Билимович, Вышеславцев, Георгиевский, Гинс, И.А. Ильин, Лосский, Левицкий, Сорокин, Тимашев, Федотов, Франк. Их влияние расширило мировоззренческий охват солидаризма. В него вошла развитая Максом Шелером философия личности, персонализм. Благодаря этому, русский солидаризм рассматривает глубже и всестороннее, чем западный, вопросы свободы человека и его творчества.
Все эти идеи зрели постепенно. основатели Союза были объединены любовью к России, верой в ее будущее и решительным отрицанием всего,на чем зиждилась ленинско-сталинская диктатура. Свое мировоззрение они в начале 1930-х годов выражали словами "Идеализм, национализм, активизм". "Идеализм" впоследствии вел к идеал-реалистическому мировоззрению, к солидаризму и персонализму. "Национализм" НТС (сегодня бы, вероятно, сказали патриотизм) всегда был основан на культуре,а не на расе; он был российским, а не русским. "Активизм" воплощал евангельские слова: "Вера без дел мертва" (Иаков, 2:20).
Казачья секция на IV поместном съезде Французского отдела НСНП. Слева направо: Б.В. Прянишников, Н.И. Попов, Н.С. Мельников, Г.К. Ильченко
 |
საბჭოთა კავშირშიც და დასავლეთშიც შემოკლებული სახელით ნტს //ნაროდნო-ტრუდოვოი სოიუზ, სახალხო-შრომითი კავშირი// ცნობილი ორგანიზაცია არის ტირანიასთან მებრძოლი ის მეორე რუსეთი რომელიც სკკპ ცკს პოლიტბიურომ კგბს შეფი ანდროპოვის პირით გამოაცხადა თავის ნომერ პირველ, უმთავრეს მტრად // იხ.""Neue Zürcher Zeitung,ნოიე ციურხერ ცაიტუნგ.22,12,1967//.
ტირანების მიერ მიცემული ეს სამართლიანი, დამსახურებული და მაღალი შეფასება მოწმობს რუსი სოლიდარისტების ინტენსიურ მუშაობაზე თვითონ ქვეყანაში, მუშაობაზე რომელიც აღელვებს და აშინებს პარტიულ-პოლიციურ აპარატს.
ეს გასაგებიცაა: ბოლშევიკური დიქტატურის მთელი ისტორიის მანძილზე არ ყოფილა ქვეყანაში თავისუფლების მარცვლებისთვის ისეთი ნოყიერი ნიადაგი როგორც ეხლაა.
ამ მარცვლებს არალეგალურად თესავენ რუსი სოლიდარისტები თავისი უჯრედების მეშვეობით.ისინი პოლიციური რეჟიმის პირობებში ლეგალურად ვერ ამბობენ ვერაფერს და ქვეყანაში არალეგალურად შედის ჩეკისტებისთვის საძულველი ჟურნალი "პოსევის" თავისუფალი ლიტერატურის ულევი ნაკადი.
კრემლში კი ატომურ ბომბებზე მეტად თავისუფალი სიტყვის ეშინიათ.
საპასუხოდ კრემლი სახელმწიფო დონეზე აწყობს ცილისწამების და ტყუილის კამპანიას. პირველ რუს ემიგრანტთან, თავად კურბსკისთან მოკამათე ივანე მრისხანე ნამდვილი ჯენტლმენი იყი კგბს ბაშიბუზუკებთან შედარებით.
ეს ბაშიბუზუკები მიმართავენ პოლიტიკურ ბრძოლაში უმაგალითო ინსინუაციებს.
რუსული აბსოლუტიზმის ისტორიის ყველაზე ბნელ ხანებშიც კი მთავრობა და პოლიციური ორგანოები არც კი ფიქრობდნენ სხვაგვარად მოაზროვნეთა წინააღმდეგ ცილისწამების ისეთი ველური ხერხების გამოყენებას როგორც ამას აკეთებს საბჭოთა ხელისუფლება ბოლო ათწლეულებში ნტს-ის წინააღმდეგ.
მაგრამ გამომცემლობა პოსევ და ნტს-ის ხელმძღვანელობა გონივრულად იქცევა და საბჭოთა ცილისწამებებს უპირისპირებს თვითონ სოლიდარისტების ისტორიულ დოკუმენტებს უმაღლესი ოსრგანოს,ნტს-ის საბჭოს,რეზოლუციებში და ტაქტიკურ-სტრატეგიულ მიმართულებებში.
მაგრამ მტრული ცილისწამების გარდა არსებობს კიდევ ბოლშევიზმთან სოლიდარისტთა ბრძოლის ისტორიის არცოდნაზე დაფუძნებული "მეგობრული ცილისწამებაც". არც ასეთ მეგობრებს აწყენდათ ამ ბრძოლის დოკუმენტაციის გაცნობა.
მაგრამ ნტსს არ აქვს და ვერც ექნება პრეტენზია გამონაკლისობაზე და უცოდველობაზე. ესაა საკუთარი პოლიტიკურ-ფილოსოფიური მსოფლმხედველობის მქონე ორგანიზაცია. მას აქვს პარტოკრატიის დიქტატურის დამხობის საკუთარი ტაქტიკურ-სტრატეგიული კონცეფცია,თავისი პოლიტიკური და სოციალურ-ეკონომიკური პროგრამა მომავალი რუსეთისთვის.
სხვა ორგანიზაციებს შეუძლიათ სხვა პოლიტიკური პროგრამების წარმოდგენა.
მაგრამ ჯერ-ჯერობით მარტო ნტსმა წარმოადგინა ქვეყანაში არსებული რეჟიმის ალტერნატივა-ტირანიის უარყოფა და გადასვლა სამართლებრივ სახელმწიფოზე რომელიც დაეფუძნება ორი ელემენტის სინთეზს.
ამ სამართლებრივი სახელმწიფოს ერთი ელემენტი უნდა იყოს დასავლური დემოკრატიის საუკეთესო მიღწევები და მეორე კი აღდგენა იმ სულიერი და ეროვნული ღირებულებებისა რომლებზეც იდგა ბოლშევიკების მიერ წაუბილწავი რუსეთი.
ახალი რუსეთისთვის ბრძოლის თავისი უფლება სოლიდარისტებმა გამოაცხადეს თავის მოვალეობად ქვეყნის წინაშე. ამ მოვალეობის შესარულებისას ბოლშევიკ კოლოსთან უთანასწორო ბრძოლაში რუსი სოლიდარისტები თანმიმდევრულოდ და უკომპრომისოდ ჩაბმულები არიან უკვე ნახევარი საუკუნეა. ასობით სოლიდარისტი დაიღუპა ჩეკისტთა სარდაფებში და საკონცენტრაციო ბანაკებში.
სოლიდარისტთა ორი ათეული ხელმძღვანელი დახვრიტა გესტაპომ. დაახლოებით ორასი სოლიდარისტი დამწყვდეული იყო გესტაპოს სარდაფებში იმიტომ რომ მათ ომის წინ წამოსწიეს ლოზუნგი არც ჰიტლერთან და არც სტალინთან, ჩვენს ხალხთან!
სოლიდარისტების ხელმძღვანელთა ნახევარი იჯდა გესტაპოში. მათი ბედი რომ ისინი არ "გაანთავისუფლა" წითელმა არმიამ!
ნტს-ის ქრონოლოგიურად დაწყობილი დოკუმენტები გვაძლევენ სოლიდარისტთა სტრატეგიული აზრის ევოლუციისთვის თვალის გადევნების საშუალებას.
პირველი წებისთვის პროგრამული იყო სამწევრიანი ფორმულა "იდეალიზმი, ნაციონალიზმი,აქტივიზმი"
 |
ისინი იყვნენ ბოლშევიკთა მხეცობების ნახვისგან თავზარდაცემული მშობლების მიერ წაყვანილი ბიჭუნები და გოგონები. აღვირახსნილი წითელი ბანდების მიერ მშვიდობიანი მოსახლეობის სისხლიანი დაღრგუნვისაგან მიღებული შთაბეჭდილება მთელი ცხოვრება ამახსოვრდება ადამიანს.
ისტორიის ასეთი თვალსაჩინო გაკვეთილი სწორედ ბავშვობაში ამახსოვრრდება მთელი სიცოცხლის მანძილზე მოწმეს.
ბუნებრივია რომ უკვე წამოზრდილმა ამ ბავშვებმა დადეს ფიცი რომ ემსახურებიან იდეალს //იდეალიზმი//,პრაქტიკულად-სამშობლოს რომელიც მათ წაართვეს ბოლშევიკებმა,რომ ესმსახურებიან რუსეთის ეროვნულ ინტერესებს //ნაციონალიზმი// რომლებიც ბოლშევიკებმა ჩააყენეს მსოფლიო რევოლუციის მზადების სამსახურში. მათ დადეს ფიცი რომ ემსახურებიან მსხვერპლის გაღებით და აქტიურად//აქტივიზმი//და არ ჩაიკარგებიან ფუჭ ემიგრანტულ ნოსტალგიაში.
თავდაპირველი ნტსი იყო კიდეც ახალგაზრდული ორგანიზაცია. მას ერქვა ნტსნპ //ახალი თაობის ეროვნულ-შრომითი კავშირი// და უფროსები ქედმაღლურად მასხრად იგდებდნენ მათ როგორ ნაცბიჭუნებს.
რა არის სოლიდარიზმი?
ესაა მოძღვრება საზოგადოებაზე რომელიც ამტკიცებს მისი სხვადასხვა ნაწილის სოლიდარობას. სოლიდარიზმი უპირისპირდება კლასური თუ რასიული ბრძოლის ტოტალიტარულ მოძღვრებებს. მის ცენტრში არია ადამიანის პიროვნება რომელიც შეიძლება იყოს მხოლოდ მიზანი და არავითარ შემთხვევაში იარაღი
მაგრამ ინდივიდუალიზმის და ლიბერალიზმის საწინააღმდეგოდ სოლიდარიზმი ხაზს უსვამს იმას რომ ადამიანი არ არსებობს თავისთავად,მხოლოდ თავისი ცოდნის,თავისი კულტურის,თავისი ხელთქმნილი გარემოს წყალობით. ყოველი ადამიანი სხვა ადამიანებისგანაა დავალებული.
ადამიანურ "მე"-ს ვერ გამოვყოფთ ადამიანური "ჩვენ"-გან.
ყოველი საზოგადოების საფუძველია საერთო ჩვენ-ის განცდა.
გარდაუვალი საზოგადოებრივი კონფლიქტები უნდა გადაწყდეს ორივე მხარისთვის საერთო ღირებულებების მონახვით და შეჯახებულ ინტერესთა ამ ღირებულებებისადმი დამორჩილებით და არა ერთ-ერთი მხარის დათრგუნვითა და მოსპობით.
სოლიდარიზმი პირველ რიგში არის ქმედების სახე,ძებნა იმისა რაც ადამიანებს აერთიანებს და არა იმისა რაც მათ აცალკევებს.
რუსული სოლიდარიზმის წყაროები მიდის ხომიაკოვამდე და მართლმადიდებლობაში ფესვგადგმულ კრებითობის,სობორნოსტის ცნებამდე.
შემდეგ ამ მიმართულებას ავითარებდნენ ვლადიმირ სოლოვიოვი და კრებული "ვეხი"-ს ავტორები,თავისებურად კი პეტრე კროპოტკინი და ზოგი ხალხოსანი.
რუსულ პოლიტიკურ ლიტერატურაში სიტყვა სოლიდარიზმი შეიტანა იურისტმა გ.კ.გინსმა.
მან 1920-ან წლებში შეიმუშავა სამართლის სოლიდარისტული სისტემა და თეორია სახელმწიფოსი როგორც დამხმარე ინსტრუმენტისა რომელიც ჰგავს ქუჩის მოძრაობის მომწესრიგებელ შუქნიშანს.
მსოფლიო აზრში სოლიდარიზმის წინამორბედი ჯერ კიდევ რომში იყო მენენიუს აგრიპა რომელმაც მოყვა არაკი იმის შესახებ რომ სხეულის ნაწილები არ უნდა ეჩხუბონ ერთმანეთს.
ტერმინი სოლიდარიზმი პირველად გამოიყენა საფრანგეთში 1840-ან წლებში პიერ ლერუმ. საფრანგეთშივე ეს მოძღვრება განავითარეს იურისტმა ლეონ ბურჟუამ,სოციოლოგმა ემილ დიურკჰეიმმა და სხვებმა.
დასავლური სოლიდარიზმის როგორც ქრისტიანული მოძღვრების დებულებები განავითარეს გერმანელმა სწავლულებმა ჰაინრიხ პეშმა და ოსვალდ ნელ-ბოინიგმა.
სოციალურად პასუხისმგებელი საბაზრო მეურნეობის მათი იდეა საფუძვლად მრავალ ევროპულ პოლიტიკურ პარტიას-ფრანგ ცენტრისტებს,ავსტრიის სახალხო პარტიას,გერმანიის,იტალიის და ბელგიის ქრისტიან დემოკრატებს.
ქრისტიანული სოციალური მოძღვრებიდან//მისი კათოლიკური კუთხით// 1977 წლიდან ამოიზარდა 1977 წლიდან პოლონური "სოლიდარობაც".
სახელში ნტს სიტყვები "რუსი სოლიდარისტების" გაჩნდა 1948 წელს. კავშირის საბუთებში სოლიდარიზმის ცნება ჩნდება 1935 წლიდან. ის ჩამოყალიბდა საზღვარგარეთის რუსული ფილოსოფიური აზრის, ბერდიაევის, ვილიმოვიჩის, ვიშრსლავცევის, გეორგიევსკის, გინსის, ა.ილინის, ლოსკის, ლევიცკისმსოროკინის, ტიმაშევის, ფედოტოვის, ფრანკის და სხვ.ნაშრომთა საფუძველზე. მათმა გავლენამ გააფართოვა სოლიდარიზმის მსოფლმხედველობის ჰორიზონტი.მასში შევიდა მაქს შელერის მიერ განვითარებული პიროვნების ფილოსოფის,პერსონალიზმი.
ამის წყალობით რუსული სოლიდარიზმი დასავლურზე უფრო ღრმად განიხილავს ადამიანის და მისი შემოქმედების თავისუფლების საკითხებს.
ყველა ეს იდეა თანდათანობით მწიფდებოდა, კავშირის დამფუძნებლებს აერთიანებდა რუსეთის სიყვარული,მისი მომავლის რწმენა,ლენინურ-სტალინური დიქტატურის და მისი საფუძვლების უარყოფა.
1930-ან წლებში თავის მსოფლმხედველობას ისინი გამოხატავდნენ სიტყვებით იდეალიზმი,ნაციონალიზმი,აქტივიზმი.
იდეალიზმმა ისინი შემდეგ მიიყვანა იდეალ-რეალისტურ მსოფლმხედველობამდე. ნტს-ის ნაციონალიზმი//დღეს უფრო პატრიოტიზმს იტყოდნენ//ეფუძნებოდა კულტურას და არა რასას,ისე რუსეთული იყო და არა რუსული ეთნიკური გაგებით.
აქტივიზმი განასახიერებდა სახარებისეულ სიტყვებს რწმენასაქმეთა გარეშე მკვდარია //იაკობი,2,20//.
ალბათ არ იყო შემთხვევითი სოლიდარისტთა ორგანიზაციის სწორედ 1930 წელს დაარსებაც. ამ წელს სტალინმა ჩაიდინა კაცობრიობის ისტორიაში გაუგონარი დანაშაული,სისხლიანი იძულებითი კოლექტივიზაცია რომლის დროსაც მისივე თქმით//ჩერჩილთან საუბარში//დაიღუპა დაახლოებით 10 მილიონი გლეხი.
თავის დანაშაულს სტალინმა უწოდა მიზნებით და შედეგებით 1917 წლის ოქტომბრის რევოლუციის სწორი "რევოლუცია ზევიდან".
ამ
რევოლუციის გამოცხადებული მიზნები იყო სოფლის მეურნეობის რენტაბელობის
ზრდა ინდივიდუალური გლეხური მეურნეობებიდან კოლექტიურ მეურნეობაზე
გადასვლის გზით და ამის საფუძველზე სოფლად აყვავებული "სოციალიზმის"
აშენება.
სტალინმა ვერც ერთ მიზანს ვერ მიაღწია. საბჭოთა
სოფლის მეურნეობა ყველაზე არარენტაბელური მეურნეობაა მსოფლიოს
ინდუსტრიალურ ქვეყნებში და საბჭოთა სოფლის ცხოვრების სტანდარტი სკანდალურად
დაბალია.
მაგრამ გამოცხადებული მიზნები არც ყოფილა
სტალინის ნამდვილი მიზნები. სინამდვილეში მას უნდოდა ა/. გლეხობაზე
ტოტალური კონტროლის დამყარება და ბ/ როგორც გლეხური მეურნეობის ისე თვითონ
გლეხის ნაციონალიზაცია.
ამით მას უნდოდა რუსეთის
მოსახლეობის 80 პროცენტის შემადგენელი გლეხობის წინააღმდეგობის
დადამბლავება და ქვეყნის მორალურად და ემოციურად ყველაზე ჯანმრთელი და
მდგრადი კლასის,გლეხობის,დათრგუნვა.
უკვე თავისი სახელით
ეროვნულ-შრომითი კავშირი რუსი სოლიდარისტები ხაზს უსვამდნენ იმას რომ მათ
პირველ რიგში აწუხებთ რუსი ერის სუბსტანციის,მშრომელი რუსი
გლეხობის,ტრაღიკული ბედი.
ამას ეძღვნება რუსი
სოლიდარისტების როგორც ცალკეული სტრატეგიული მოსაზრებები ისე მთელი
გამოკვლევები //იხ. ვ.მერცალოვის "რუსი გლეხობის ტრაღედია",გამომცემლობა
"პოსევი"//.
--------------------------------------------------------
место послесловия (статья А. Авторханова) (начало)
http://ntsrs.ru/content/vmesto-poslesloviya-statya-avtorhanova-nachalo
Оставлен admin Сб, 04/08/2001 - 22:00
РАЗВИТИЕ СТРАТЕГИЧЕСКОЙ МЫСЛИ РОССИЙСКИХ СОЛИДАРИСТОВ
Организация российских солидаристов, широко известная в СССР и на Западе по ее сокращенному названию – НТС (Народно-Трудовой Союз), есть та борющаяся с тиранией другая Россия, которую Политбюро устами шефа КГБ Андропова объявила своим “врагом номер один” (см. “Нойе цюрхер цейтунг”, 22.XII.1967 г.). Эта справедливая, заслуженная и высокая оценка от тиранов свидетельствует о той широкой и интенсивной работе российских солидаристов в самой стране, которая причиняет партийно-полицейскому аппарату беспокойствие и страх. И это понятно: никогда за всю историю большевистской диктатуры в стране не было такой благодарной почвы для зерен свободы, которые сеют там солидаристы: нелегально – своими ячейками, о которых, в силу условий полицейского режима, НТС ничего не может сообщать; легально – бесконечным потоком в страну свободной литературы ненавистного чекистам “Посева”. Все это вызывает не только страх, – ведь свободного слова в Кремле боятся больше, чем атомных бомб, – но и ответную реакцию Кремля в виде государственно организованной клеветы на НТС. Иван Грозный был просто джентльмен в его споре с первым русским эмигрантом князем Курбским, в его знаменитой переписке с ним, по сравнению с башибузуками из КГБ, которые прибегают к беспримерным в политической борьбе инсинуациям. Я, как русский историк и как свидетель, наблюдающий за клеветнической кампанией КГБ против НТС за эти послевоенные годы, констатирую: в самые мрачные периоды истории русского абсолютизма правительство и его полицейские органы даже и в мыслях не допускали применения таких диких приемов клеветы против инакомыслящих, как это делает советское руководство в последние десятилетия по отношению к НТС. Но я согласен с Лениным: “Очень часто ярость нападок и звучность лая бывают обратно пропорциональны силе политического элемента, от которого ярые нападки исходят” (Ленин, Соч., т. 27, с. 250). Издательство “Посев” и руководство НТС поступили разумно, когда решили противопоставить клевете советского правительства исторические документы самих солидаристов в резолюциях и тактико-стратегических разработках их высшего органа – Совета НТС.
Но кроме вражеской клеветы, существует еще и “клевета друзей”, которая основана на незнании истории борьбы солидаристов с большевизмом. Им тоже будет полезно познакомиться с документацией этой борьбы. Однако НТС не претендует и не может претендовать на исключительность и безгрешность. Он есть организация со своим собственным политико-философским мировоззрением, собственной тактико-стратегической концепцией свержения диктатуры партократии, политической и социально-экономической программой для той будущей России, которой другие организации могут противопоставить другие политические программы. Однако НТС пока что есть единственная политическая организация, предложившая альтернативу существующему в стране режиму – отказаться от тирании и перейти к правовому государству, основанному на синтезе двух элементов: лучших достижений западной демократии и возрождения духовных и национальных ценностей, на которых держалась не оскверненная большевиками Россия. Это свое право бороться за новую Россию солидаристы объявили одновременно своей обязанностью и долгом перед страной. По пути выполнения этого долга, в неравной борьбе с большевистским колоссом, последовательно и бескомпромиссно шагают русские солидаристы вот уже полвека. Сотни их соратников погибли в подвалах и концлагерях чекистов. Два десятка их руководящих деятелей были расстреляны в подвалах Гестапо, около двух сотен солидаристов томились в этих подвалах за то, что они накануне второй мировой войны выдвинули лозунг: “Ни со Сталином, ни с Гитлером, а с нашим народом!”. Половина нынешнего высшего руководства солидаристов тоже сидела в Гестапо. Это их счастье, что они не были “освобождены” Красной армией!
Расположенные в хронологическом порядке документы НТС дают возможность проследить внутреннюю эволюцию стратегической мысли солидаристов. Программная установка первых лет состояла из триединой формулы “Идеализм, национализм, активизм”. Чтобы раскрыть содержание этой формулы, надо вспомнить исторические условия, в которых она рождалась, и надо знать людей, которые ее выдвинули. Люди эти были те мальчики и девочки, которых увезли их родители, спасая их от наступающего красного полчища. Впечатлительные дети бывали свидетелями ужасающих картин кровавой расправы оголтелых красных банд над мирным населением. Такой наглядный урок истории как раз в детстве запечатлевается на всю жизнь. Совершенно естественно, что эти дети, когда они выросли, поклялись служить своему идеалу (“идеализм”), практически – родине, которую у них отняли большевики, служить национальным интересам России (“национализм”). Которые большевики поставили на службу своим интернациональным целям для подготовки мировой революции, служить жертвенно и активно (“активизм”), вместо того чтобы прозябать в эмигрантской пустой ностальгии по родине. Первоначальный НТС, собственно, и был молодежной организацией; он назывался НТСНП – Национально-Трудовой Союз Нового Поколения, а старые верхогляды еще острили по их адресу: “нацмальчики”.
Вероятно, неслучайной была и дата рождения организации солидаристов. В год ее основания – 1930 г. – Сталин совершил преступление, которому история человечества не знает примера: он провел кровавую принудительную коллективизацию, во время которой, по его же словам, в беседе с Черчиллем, погибло около 10 миллионов крестьян. Сталин назвал это свое преступление “революцией сверху”, равной по своим целям и последствиям самой Октябрьской революции 1917 г. Объявленными целями “колхозной революции” были: 1) поднять рентабельность сельского хозяйства путем перехода от индивидуальных крестьянских хозяйств к крупному коллективному хозяйству и 2) на основе этого построить в деревне благоденствующий “социализм”. Ни той, ни другой цели Сталин не добился, ибо советское сельское хозяйство – самое нерентабельное в индустриальных странах мира, а стандарт жизни при “деревенском социализме” был и остается в два раза ниже даже пресловуто скандального уровня жизни в условиях “городского социализма”. Но объявленные цели, собственно, и не были действительными целями Сталина. На самом деле он преследовал другие две цели: 1) установить тотальный, как и в городе, контроль над крестьянством, а для этого “национализировать” не только хозяйство крестьянина, но и его самого, 2) на этой основе предупредить и парализовать сопротивление самого многочисленного (80 % населения страны), самого морально здорового и национально устойчивого антикоммунистического класса страны – крестьянства. Уже своим названием – “Национально-Трудовой Союз” – российские солидаристы подчеркивали, что их занимает в первую очередь трагическая судьба субстанции русской нации – трудового российского крестьянства. Этому вопросу посвящены не только отдельные разработки НТС в стратегическом плане, но и целые исследования (см. “Трагедия российского крестьянства” В. Мерцалова, изд. “Посев”).
Что такое солидаризм?
Истоки российского солидаризма восходят к Хомякову и понятию соборности, укорененному в православном вероучении. Потом это направление развивали Владимир Соловьев и авторы сборника "Вехи", а, по-своему, Петр Кропоткин и некоторые народники. В русскую политическую литературу слово солидаризм ввел юрист Г.К. Гинс. Он предложил в 1920-х годах солидаристическую систему права и теорию государства как служебного инструмента, подобного светофору, регулирующему уличное движение.
В мировой мысли провозвестником солидаризма был еще Менений Агриппа в древнем Риме, сказавший притчу о частях тела, которым не следует враждовать между собой. Термин "солидаризм" впервые употребил Пьер Леру в 1840-х годах во Франции. Там же это учение развили юрист Леон Буржуа, социолог Эмиль Дюркгейм и другие. Положения западного солидаризма как христианского учения разработали немецкие мыслители, в том числе Генрих Пеш и Освальд Нелль-Бройнинг. Их идея "социально-ответственного рыночного хозяйства" легла в основу многих европейских политических партий: французских центристов, австрийской Народной партии, христианских демократов в Германии, Италии и Бельгии. На той же почве христианского социального учения, в его католическом преломлении, выросла, начиная с 1977 года, и польская "Солидарность".
В название НТС слова "российских солидаристов" вошли в 1948 году. В документах Союза понятие "солидаризм" появляется с 1935 года. Оно сложилось на основе русской общественной и философской мысли зарубежья, работ таких ее представителей, как Бердяев, Билимович, Вышеславцев, Георгиевский, Гинс, И.А. Ильин, Лосский, Левицкий, Сорокин, Тимашев, Федотов, Франк. Их влияние расширило мировоззренческий охват солидаризма. В него вошла развитая Максом Шелером философия личности, персонализм. Благодаря этому, русский солидаризм рассматривает глубже и всестороннее, чем западный, вопросы свободы человека и его творчества.
Все эти идеи зрели постепенно. основатели Союза были объединены любовью к России, верой в ее будущее и решительным отрицанием всего,на чем зиждилась ленинско-сталинская диктатура. Свое мировоззрение они в начале 1930-х годов выражали словами "Идеализм, национализм, активизм". "Идеализм" впоследствии вел к идеал-реалистическому мировоззрению, к солидаризму и персонализму. "Национализм" НТС (сегодня бы, вероятно, сказали патриотизм) всегда был основан на культуре,а не на расе; он был российским, а не русским. "Активизм" воплощал евангельские слова: "Вера без дел мертва" (Иаков, 2:20).
Из брошюры "НТС. Мысль и дело. Как должна работать организация", 1990 г.
No comments:
Post a Comment