პერესტროიკის ისტორიიდან-რუსეთის საგარეო პოლიტიკა 1992-2009 წლებში:
ტარტაროზებმა ლენინიდან პუტინამდე ვერ გაუსწრეს ამერიკას და გაბუტულებმა დაიწყეს რუსეთის და მისი მეზობლების რბევა.
ტარტაროზების მთავარი მიზანი: "დავეწიოთ და გავუსწროთ განვითარებულ კაპიტალისტურ ქვეყნებს "//მოგვიანებით ამერიკას// ეს თქვა უკვე ლენიმა// "საშიში კატასტროფა და როგორ ვებრძოლოთ მას".1917 წლის სექტემბერი//. "ლენინმა სწორე თქვა უკვე 1917 წლის სექტემბერში ბოლშევიკების მიერ ძალაუფლების აღებამდე რომ პროლეტარიატის დიქტატურის დამყარებით ჩვენ დავეწევით და გავუსწრებთ მოწინავე ქვეყნებს ეკონომიკურადაც" //.ბ.სტალინი, ცენტრალური კომიტეტის პოლიტიკური ანგარიში, 1921 წლის 3 დეკემბერი, ვკპ //ბ//-ს მე-15 ყრილობა-1921 წლის 2-19 დეკემბერი//. 1963 წელს ამერიკის დაწევა და გასწრება მოინდომა დესტალინიზატორმა საბჭოთა ლიბერალმა ნიკიტა ხრუშჩოვმა.
მიხაილ გორბაჩოვს უნდოდა და უნდა საბჭოთა-ამერიკული პლანეტარული კონდომინიუმი ანუ მოსკოვი-ვაშინგტონის მიერ ერთობლივად კაცობრიობის დამორჩილება. ელცინს უნდოდა რუსეთის ნატოში შეყვანა და ნატოს ვიცე-პრეზიდენტობა. არ გამოუვიდათ და გამხეცებულები არბევენ რუსეთს და არემარეს.
огна́ть и перегна́ть» (развитые капиталистические страны, позже — Америку) — часто цитируемые слова из работы В. И. Ленина «Грозящая катастрофа и как с ней бороться» (сентябрь 1917), превратившиеся, таким образом, в политическое клише.
Ленин был прав, говоря еще в сентябре 1917 года, до взятия власти большевиками, что мы, установив диктатуру пролетариата, можем и должны «догнать передовые страны и перегнать их также и экономически»
— И. В. Сталин, Политический отчёт Центрального Комитета, 3 декабря 1921,
XV Съезд ВКП(б) 2—19 декабря 1921 г.
Дополнительную популярность лозунг приобрёл в конце 50-х годов XX века в связи с высказываниями главы КПСС Н. С. Хрущёва.
ავტორი, მოსკოვის კარნეგის ცენტრის დირექტორი დმიტრი ვიტალის ძე ტრენინი.
დმიტრი ტრენინის აზრით რუსეთი ევრაზიული კი არა ევრო-წყნაროკეანური ქვეყანაა.
http://vestnik-evropy.squarespace.com/all-articles/2011/3/10/19922009.html
ავტორი-მოსკოვის კარნეგის ცენტრის დირექტორი დმიტრი ვიტალის ძე ტრენინი.
რუსეთის საგარეო პოლიტიკა 1992-2009 წლებში-1:
РОССИЙСКАЯ ВНЕШНЯЯ ПОЛИТИКА В 1992–2009 ГОДАХ
შრომითი ბიოგრაფიიდან:
თანამედროვე რუსეთის საგარეო პოლიტიკას ჩვეულებრივ
იწყებენ ბელოვეჟის შეთანხმებებიდან საბჭოთა კავშირის დაშლის შესახებ.
ფორმალურად ეს სწორია,მაგრამ ამ პოლიტიკის ევოლუციის ლოღიკის გასაგებად
უნდა დავბრუნდეთ რამოდენიმე წლით ადრე. "სტალინური შინელიდან გამოსვლა
ყველა მიმართულებით" დაიწყო 1980-ანი წლების ბოლოს და ეს საბჭოთა ისტორიის
ბოლო პერიოდს აქცევს არსებითად ანტისაბჭოთა პერიოდად და უშუალო გადასვლად
პოსტსაბჭოთა რუსეთისკენ. // უნდა ითქვას რომ ეს
არ იყო ლენინური შინელიდან გამოსვლა. ლენინიც და გორბაჩოვის მიერ წინა
პლანზე წამოწეული აკადემიკოსი ანდრეი სახაროვიც.ისევე როგორც თვითონ
გორბაჩოვი მიზნად ისახავდნენ ევროპისა და აზიის საბჭოთა რესპუბლიკების
კავშირის შექმნას,რასაც ადასტურებს სახაროვის კონსტიტუციის პროექტის
გამოქვეყნება. ეს მიზანი კრემლისთვის დღემდე აქტუალურია და ამდენად
საბჭოთა ისტორიის ბოლო პერიოდი არ ყოფილა ნამდვილად ანტისაბჭოთა ხანა, არაა
საჭირო კრემლის პროპაგანდის უკრიტიკოდ მიღება,გ.მ.//.
საბჭოთა საგარეო პოლიტიკის გარდამტეხ წერტილად იქცა მაშინ ჯერ კიდევ სკკპ ცკს გენერალური მდივანი მიხაილ გორბაჩოვის სიტყვა გაეროს სესიაზე //1988 წლის 7 დეკემბერი//. ყველა წინამორბედისგან განსხვავებით გორბაჩოვმა გაბედა ცალმხრივი ნაბიჯების გადადგმა შეიარაღებათა შემცირების სფეროში.
თანდათანობით განხორციელება დაიწყო მის მიერ გამოცხადებულმა ახალმა პოლიტიკურმა აზროვნებამ თავდაცვის საკმარისობის გონივრული პრინციპებით.
1989 წლის 15 მარტს დასრულდა საბჭოთა ჯარების გამოყვანა ავღანეთიდან. დაჩქარებული ტემპით მცირდებოდა საბჭოთა ყოფნა "მესამე სამყაროში".
1989 წლის ივნისში ევროპის საბჭოზე გორბაჩოვმა განაცხადა რეფორმის პროცესში მყოფ საბჭოთა კავშირს და დასავლეთს აერთიანებს საერთო ღირებულებები.
მოსკოვმა უარყო მთელი თავისი ომისშემდგომი საგარეო პოლიტიკის უმთავრესი პოსტულატი-ულაპარაკო ბატონობა აღმოსავლეთ ევროპაში.
მან არ შეუშალა ხელი პოლონეთში არაკომუნისტი პრემიერის მოსვლას ხელისუფლებაში და სემდეგ ხავერდოვანი ანტიკომუნისტური რევოლუციების ტალღას //გარდა რუმინეთისა// მის ფორმალურად მოკავშირე ქვეყნებში.
ევროპაში "კომუნიზმის შემოდგომის" კულმინაციად იქცა 1989 წლის 9 ნოემბერს ბერლინის კედლის დამხობა.
უარის თქმას გერმანიის დემოკრატიულ რესპუბლიკაზე და შესაბამისად სამხედრო-პოლიტიკურ პლაცდარმზე ევროპის შუაგულში ჰქონდა პრინციპული მნიშვნელობა. გორბაჩოვმა დემონსტრატიულად არ დაუჭირა მხარი გერმანიის დემოკრატიული რესპუბლიკის მოქალაქეთა დასავლეთში მასიური გაქცევის გამო შეყანყალებულ ერიხ ჰონეკერის რეჟიმს. გორბაჩოვმა განაცხადა რომ დაგვიანებულებს სჯის ცხოვრება და საბჭოთა ჯარებს უბრძანა ნეიტრალიტეტის დაცვა მასობრივი ანტისამთავრობო გამოსვლების დროს. ამ გამოსვლებმა ბოლო მოუღეს "მუშათა დაგლეხთა პირველ სახელმწიფოს გერმანიის მიწაზე".
ამავე დროს ევროპაში ბოლო მოეღო "ცივ ომს" და "რეალურ სოციალიზმს".
-----------------------------------------------------------------------------------------
//მაგრამ ბატონი ტრენინი არაფერს ამბობს იმაზე რომ ევროპა სამაგიეროდ იქცა ლუბიანკას მიერ მართული რუსული მაფიის სათარეშო სივრცედ.
1990-ანი წლების დასაწყისში ესპანეთის კატალონიის სანაპირო იქცა რუსეთის კრიმინალთა დასასვენებელ ადგილად.მოგვიანებით კი ამ კრიმინალებმა იფიქრეს რომ ესპანეთი მისი რბილი კანონმდებლობით შეიძლება იქცეს მათი ტრანსეროვნული ოპერაციების განხორციელების ბაზად. ესპანელებმა დაიჭირეს 60-ზე მეტი რუსი მაფიოზი,მათ შორის რუსული მაფიის 4 ბოსი რუსეთის გარეთ მოქმედი 8-10 ბოსიდან.
ბანდიტები ჩადიან ეკონომიკურ დანაშაულებსაც. ისინი ძირითადად მოქმედებენ ანტვერპენში,თუმცა ზოგჯერ ბრიუსელშიც. ანტვერპენში იმდენი რუსია რომ ქალაქი ფალკოპლეინის ცენტრალურ მოედანს ზოგჯერ წითელ მოედანს უძახიან.
ანტვერპენის საზღვაო პორტი ითვლება საერთაშორისო კონტრაბანდის უმსხვილეს ცენტრად.
ქალაქის მრავალი იუველირი და ძვირფასეულო- ბით ვაჭარი არის რუსეთიდან წასული ებრაელი და მისინი მჭიდროდ არიან დაკავშირებულნი რუსეთის კრიმინალურ დაჯგუფებებთან. მსოფლიოში ისინი პირველები არიან ფულის გათეთრების და გადასახადების გადახდისთვის თავის არიდების ხელოვნებაში.
ცოტა ხნის წინ ბელგიაში ამხილების რამოდენიმე რუსული კრიმინალური დაჯგუფება რომელთა შორისაც გამოიყოფა მსხვილი კრიმინალური ბოსი ბორის
ნ-ის ხელმძღვანელობით მოქმედი დაჯგუფება.
№ 04 (110–113) от 30 марта 2005 г
მოუხელთებელი რუსული მაფია: ბერლინის კედლის დამხობის შემდეგ აღმოსავლეთ ევროპის მოქალაქეების მიერ ჩადენილ დანაშაულთა რაოდენობა იმდენად გაიზარდა რომ კრიმინალური პოლიციის იმ განყოფილებაში რომელიც დაკავებულია ორგანიზებული კრიმინალით შექმნეს რამოდენიმე კომისარიატი და მათ შორისაა რუსულენოვანი მოქალაქეების საქმეთა კომისარიატი.
სტატისტიკის თვალსაზრისით ძნელია იმის თქმა თუ ვინაა ეთნიკურად რუსი და ვინ არა. ყოფილი საბჭოთა კავშირის ყველა მოქალაქემ ვერ მოასწრო გერმანიის მოქალაქეობა ან ბევრია ადრე დამოუკიდებელ სახელმწიფოთა თანამეგობრობის ტერიტორიაზე მცხოვრები ეთნიკური გერმანელი.
შეიძლება ითქვას რომ ყველაზე მეტი დანაშაული ჩაიდინეს ლიტველებმა,შემდეგ მოდიან რუსი კრიმინალები,მესამე ადგილი უკავია უკრაინას...რუსული მაფია აქტიურობს. ისინი ვინც ცოტა ხნის წინ ჯიბეგაფხეკილები იყვნენ უცბათ ვინ იცის როგორ იღებენ წარმოუდგენლად დიდ ფულს. ისი დღეს აქ ცხოვრობენ,ხვალე-ამერიკის შეერთებულ შტატებში,მოსკოვში თუ ურალზე. ცხადია რომ ასეთი გამდიდრება ხდება კრიმინალური გზით. მაგრამ იმის დამტკიცება რომ გახსნილი დანაშაულების უკან დგას მაფია ხშირად ძნელია. პოულობენ შემსრულებლებს მაგრამ არა დამკვეთებს. ამ დაჯგუფებათა ლიდერების დაჭერის შანსი თითქმის არ არსებობს. ლიდერების უმრავლესობა გერმანიის გარეთაა.
ბერლინში მანქანების გატაცებებში პირველობენ რუსები,ლიტველები,პოლონელები რომლებიც შემდეგ ნაქურდალ მანქანებს ყიდიან აღმოსავლეთ ევროპაში. ისინი მაღალკვალიფიცირებული კრიმინალები არიან და ერევიან დაცვის ურთულეს სისტემებს.
აი ასე გააბედნიერეს მსოფლიო გორბაჩოვმა და მისმა გუნდმა, მაგრამ საბჭოთა დემოკრატები ამაზე ხმას რა თქმა უნდა არ იღებენ და არც პასუხს აგებენ.----------------------------------------------------------------------------------------------------------
დავუბრუნდეთ ისევ ბატონ ტრენინს:
მიხაილ გორბაჩოვის და აშშ-ს პრეზიდენტი ჯორჯ ბუშის შეხვედრამ მალტაზე 1989 წლის ნოემბრის ბოლოს და დეკემბრის დასაწყისში დაასრულა 1945 წელს იალტაში დაწყებული მთელი ეპოქა.
ევროპის გაყოფა დაძლეული იქნა მოსკოვის მიერ აღმოსავლეთ ევროპაში ჰეგემონიის უარყოფის ფასად //როგორც უკვე ვთქვით ეხლა იქ მოსკოვს ვერც ისე ფარული ჰეგემონია აქვს მაფიის ხელით,გ.მ.//.
გაერთიანებული გერმანიის და ნატოს ფარგლებში გაერთიანდნენ ბერლინი და გერმანია. წამყვანი როლი დაეკისრა ფედერატულ რესპუბლიკას.
გაჩნდა ევროპულ და ევროატლანტურ სტრუქტურებში ევროპის გაერთიანების პერსპექტივა.
ცოტა ხნით გაურკვეველი დარჩა თვითონ საბჭოთა კავშირის ბედი და მისი როლი მსოფლიოში.
გორბაჩოვი და მისი თანამებრძოლები იმედოვნებდნენ რომ მოახერხებდნენ რეფორმების გზაზე საბჭოთა კავშირის შენარჩუნებას და უნიტარული სახელმწიფოს გადაქცევას თანამედროვე ფედერაციად.
მათ ეგონათ რომ დასავლეთის დახმარებით დასძლევდნენ ეკონომიკურ სირთულეებს და მსოფლიოში დაიკავებდნენ აშშ-ს ადგილის მსგავს ადგილს. მათ აღარ უნდოდათ ამერიკასთან დაპირისპირება, მათ უნდოდათ აშშ-სთან თანამშრომლობა და პლანეტარული საბჭოთა-ამერიკული კონდომინიუმი ანუ საბჭოთა კავშირის და ამერიკის შეერთებული შტატების ერთობლივი ბატონობა დედამიწაზე.
ეს იმედები აბსოლუტურად უსაფუძვლო იყო და პოლიტიკა რომელსაც ატარებდნენ გორბაჩოვი და მისიანები სულ უფრო და უფრო ნაკლებად პასუხობდა გამკაცრებული შინაგანი და საგარეო ვითარების რეალობებს.
რუსეთის ფედერაციამ თავი გამოაცხადა დაშლილი საბჭოთა კავშირის მთავარ სამართალმემკვიდრედ და ბევრად უფრო რადიკალიზებული სახით გააგრძელა "გვიანი" გორბაჩოვის პოლიტიკა.
ბორის ელცინმა და საგარეო საქმეთა მინისტრმა ანდრეი კოზირევმა საჯაროდ თქვეს უარი კომუნიზმზე რომელიც უკვე უშინაარსო რამედ აქცია გორბაჩოვმა.
მათ გამოაცხადეს რომ რუსეთი უერთდება მსოფლიო დემოკრატიათა თანამეგობრობას და დაადასტურეს აღმოსავლეთ ევროპაში//მას უკვე ცენტრალური ევროპა დაერქვა// ჰეგემონიაზე პრეტენზიის უარყოფა.
მათ ასევე უარყვეს საბჭოთა კავშირის ყოფილი რესპუბლიკების მიმართ "უფროსი ძმის" როლი.
მეტიც,ელცინი და კოზირევი თვლიდნენ რომ ახალი რუსეთის ინტერესები ფაქტიურად ემთხვევა აშშ-ს და დასავლეთი ევროპის ინტერესებს. მათ მიზნად დაისახეს რუსეთის ფორმალური ინტეგრაცია ნატოს სტრუქტურებში და ამერიკის შეერთებულ შტატებთან კავშირის ხელშეკრულების დადება. ევროპული ეკონომიკური თანამეგობრობა მათ მაშინ ნაკლებად აინტერესებდა. რუსეთის ეკონომიკა საბაზრო ეკონომიკაზე ძირითადად გადადიოდა საერთაშორისო სავალუტო ფონდის და რუსეთის მთავრობის მიერ მრჩევლებად მოწვეული ამერიკელი ექსპერტების რჩევებით.
ამ გზაზე რუსეთის ხელმძღვანელობას მალე გაუცრუვდა იმედები.
მოსკოვი მზად იყო ნატოში დაუყოვნებლივ შესვლაზე.მაგრამ ბრიუსელში ამას უბრალოდ არ მიაქციეს ყურადღება.
1992 წელს აშშ-ს კონგრესი ფეხზე მდგომი უკრავდა ტაშს ბორის ელცინს,მაგრამ ჯორჯ ბუშმა,სახელმწიფო მდივანმა ჯეიმს ბეიკერმა და პრეზიდენტის მრჩეველმა ეროვნული უსაფრთხოების საკითხებში ბრენტ სკოუკროფტმა რუსეთთან კავშირის შესახებ ხელშეკრულების დადება არ ჩათვალეს აქტუალურად "ცივი ომის" დასრულების და მესამე სახელმწიფოების მხრიდან დიდი მუქარის არარსებობის პირობებში.
ევროპა მართლაც სწრაფად ხდებოდა "საერთო სახლად" რომელზეც გორბაჩოვი ლაპარაკობდა სტრასბურგში. მაგრამ ეს სახლი არ მოიცავდა რუსეთს და თვითონ რუსეთში ძლიერდებოდა პროდასავლური საგარეოპოლიტიკური კურსის კრიტიკა.
კომუნისტი,ნაციონალისტი და ნაწილობრივ ლიბერალ კრიტიკოსთა საერთო მოთხოვნად ხდებოდა "რუსეთის ეროვნულ ინტერესთა დაცვა".
თავიდან პრეზიდენტი და საგარეო საქმეთა სამინისტრო ცდილობდნენ ლავირებას. ისინი ინარჩუნებდნენ საგარეო პოლიტიკის ზოგად მიმართულებას და გააფთრებით იცავდნენ თავს "წითელ-ყავისფერი" მოწინააღმდეგეებისგან.
მათ განაცხადეს რომ მოსკოვს აქვს წამყვანი როლი დამოუკიდებელ სახელმწიფოთა თანამეგობრობის სივრცეზე.
1992-94 წლებში მოსკოვმა სამხედრო ძალა გამოიყენა მოლდავეთში სისხლისღვრის შესაწყვეტად. ის ჩაერია კონფლიქტებში საქართველოში და სამოქალაქო ომში ტაჯიკეთში. მოსკოვმა ხელი შეუწყო ყარაბაღში ცეცხლის შეწყვეტას. /// აქ პატივცემული ავტორი მალავს რომ ყველა კონფლიქტი საბჭოთა კავშირის ტერიტორიაზე გააჩაღა თვითონ მოსკოვმა და რომ ამ კონფლიქტების გაჩაღების ეფექტურ საშუალებად გამოყენებული იქნა ბერიას ყოფილი ხელქვეითი აკადემიკოსი სახაროვის სახელით გამოქვეყნებული "ევროპისა და აზიის საბჭოთა რესპუბლიკების კავშირის კონსტიტუციის პროექტი". კრემლს გორბაჩოვიდან მოკიდებული სურდა საბჭოთა კავშირის გარდაქმნა ევროპის და აზიის საბჭოთა რესპუბლიკების კავშირად და ჩაფიქრებული იყო რუსეთის ფედრაციის,საქართველოს,აზერბაიჯანის და ა.შ. წვრილ-წვრილ ნაკუწებად დაფლეთა შემდეგ ამ ნაფლეთების სხვა საფუძველზე ცალ-ცალკე გაერთიანების პერსპექტივით. მოსკოვი ერთმანეთს წაკიდე და აომეს ამ პოლიტიკას აგრძელებს ეხლაც,გ.მ.//.
დასავლეთი არ უშლოდა ხელს რუსეთს ყოფილი იმპერიის პერიფერიებზე ასე ვთქვათ წესრიგის დამყარებაში,მაგრამ მან არ დაუჭირა მხარი რუსეთის პრეტენზიებს რეგიონალური უსაფრთხოების გარანტის როლზე. ეს პრეტზიები კი კრემლმა ოფიციალურად ჩამოაყალიბა 1993 წელს.
მაშინ ამერიკა და დასავლეთ ევროპა უმთავრესად დაკავებული იყვნენ საბჭოთა კავშირის დაშლის სამხედრო-პოლიტიკური შედეგების ლიკვიდაციით და ბირთვული იარაღის გავრცელების არდაშვებით,აღმოსავლეთ გერმანიიდან,ცენტრალური ევროპიდან და განსაკუთრებით ბალტიის ქვეყნებიდან ეხლა უკვე რუსეთის ჯარების გაყვანის დასრულებით.
რუსეთ-დასავლეთის ურთიერთობებში მკვეთრი ცვლილება მოხდა 1993 წელს როდესაც ბილ კლინტონის ადმინისტრაციამ მხარი დაუჭირა ვიშეგრადის ჯგუფის წევრების//პოლონეთი,უნგრეთი,ჩეხეთი,სლოვაკია// ლიდერების ნატოში შესვლის სურვილს.
ამ ნაბიჯმა გამოიწვია მოსკოვსა და დასავლეთის დედაქალაქებს შორის ნდობის პირველი კრიზისი.
საბჭოთა კავშირის წასვლა აღმოსავლეთ ევროპიდან 1990-ანი წლების მიჯნაზე ქვეყნის უშიშროების ტრადიციულად გაგებული ინტერესების თვალსაზრისით იყო იძულებითი მაგრამ არა კრიტიკული ნაბიჯი:
მომაკვდავ საბჭოთა კავშირს და ნატოს ქვეყნებს შორის იქმნებოდა ნეიტრალურ სახელმწიფოთა ფართო ზოლი.
საბჭოთა კავშირის არსებობის ბოლო ხანაში ნატოს წევრი ქვეყნების ლიდერებმა ფაქტიურად გაიზიარეს აღმოსავლეთ ევროპის გაფინეთება-ფინლანდიზაციის კონცეფცია// ე.წ.კვიცინსკის დოქტრინა// როგორც დასავლეთის სტრატეგიული მიმართულებით უსაფრთხოების და სტაბილურობის უფრო ეფექტური და უფრო იაფი საშუალება. მაგრამ მათ დააგვიანეს.
1993 წლის შემოდგომისთვის ახალი რუსეთის ლიდერებმა,რომლებიც ცდილობდნენ ამ პრობლემის გადაწყვეტას უფრო რადიკალური ხერხით,დასავლეთის სტრუქტურებში ინტეგრაციის მეშვეობით,დაინახეს თავისი მარცხი.
რუსეთი ვერ გახდა,როგორც მათ უნდოდათ,ნატოს ფორმალური წევრი მისი "ვიცე-პრეზიდენტის" რანგში.
კრემლში დაასკვნეს რომ დასავლეთის ქვეყნები,პირველ რიგში ამერიკის შეერთებული შტატები,ზრუნავენ მხოლოდ თავის ინტერესებზე და რუსეთს არ განიხილავენ მით უმეტეს დიადი ამერიკის შეერთებული შტატების თანასწორ პარტნიორად. გაჩნდა ეჭვი რომ დასავლეთში არ სჯერათ რუსეთში დემოკრატიული გადასვლის წარმატებისა და ფიქრობენ იმაზე რომ მოსკოვში შეიძლება გაიმარჯვონ ნაციონალისტებმა და კომუნისტებმა.
ბილ კლინტონის ადმინისტრაცია მართლაც უჭერდა მხარს ბორის ელცინს და მის ძალისმიერ მოქმედებებს რუსეთის ფედერაციის უზენაესი საბჭოს წინააღმდეგ 1993 წლის 3-4 ოქტომბერს მაგრამ ის ანგარიშს უწევდა რეფორმატორთა თანდათანობით დასუსტებას და ნაციონალისტების და კომუნისტების გაძლიერებას// რაც გამოვლინდა 1993 წლის 12 დეკემბრის არჩევნებზე//. დასავლეთში გავრცელდა წარმოდგენა რომ რუსეთი დგას ქაოსის და ნაციონალ-კომუნისტური რევანშის წინაშე.
ელცინმა და რუსეთის ფართო საზოგადოებამ წარმოიდგინეს რომ აშშ-მ,გერმანიამ,დიდმა ბრიტანეთმა და საფრანგეთმა უარი თქვეს გერმანიის გაერთიანების შემდეგ ნატოს და კერძოდ მისი სამხედრო ორგანიზაციის გაუფართოებლობის შესახებ გორბაჩოვისთვის ზეპირად მიცემული პირობების შესრულებაზე. //ანდროპოვის პატრონაჟით გამოზრდილმა,გ.მ.// რუსეთის პოლიტიკურმა ელიტამ ჩათვალა რომ მუხთალი და ეგოისტი დასავლეთი ჩაგრავს და თავის ინტერესებში იყენებს რუსეთს.
შესაბამისი დოკუმენტების შესწავლა გვაძლევს სხვა დასკვნის გამოტანის საშუალებას. აშშ-ს სახელმწიფო მდივანი ჯეიმს ბეიკერის,კანცლერი ჰელმუტ კოლის და პრეზიდენტი ფრანსუა მიტერანის განცხადებები 1990 წელს კეთდებოდა გერმანიის გაერთიანების კონტექსტში. 1991 წელს გამქრალი ვარშავის ხელშეკრულების ქვეყნებზე ლაპარაკი ვერ იქნებოდა იმიტომ რომ არც გორბაჩოვმა და არც მისმა თანამოსაუბრეებმა არ იცოდნენ თუ რა ელოდა საბჭოთა კავშირს და მის მოკავშირეებს. საბჭოთა კავშირის,აშშ-ს,დიდი ბრიტანეთის,საფრანგეთის და გერმანიის ლიდერები რა თქმა უნდა ვერ დადებდნენ ვერანაირ პირობას თავისი ქვეყნების სახელით. ნატოს გაფართოების იდეის უარყოფა კი იურიდიულად სავალდებულო შეიძლებოდა გამხდარიყო მხოლოს ნატოს ყველა წევრის თანხმობის და.ალბათ, ასეთი გადაწყვეტილებების პარლამენტების,მათ შორის აშშ-ს სენატის მიერ დადასტურების შემთხვევაში.
დასავლეთის მუხთლობის თეზისი ვერ უძლებს კრიტიკას,მაგრამ დასავლეთის გულგრილობა ცხადი იყო.
დასავლეთმა 1991 წელს უარი თქვა რუსეთის ნატოში შესვლის საკითხის განხილვაზე. 1992 წელს ვაშინგტონმა უარყო რუსეთის და აშშ-ს კავშირის დადების თხოვნა მაგრამ ის დათანხმდა ცენტრალური ევროპის ქვეყნებისთვის ნატოს გახსნაზე და ამით ნატოს ტერიტორიის საზღვრის მიწევაზე საბჭოთა კავშირის ყოფილ საზღვართან.// ე.ი. დასავლეთმა უარი თქვა ნატოში რუსული მაფიიღების იდეაზე და ეს ეწყინა საბჭოთა დემოკრატიას,გ.მ.//.
ამაზე წასვლით აშშ და მისი მოკავშირეები არ არღვევდნენ არანაირ პირობას და დაპირებას,მით უმეტეს რომ საბჭოთა კავშირი აღარ არსებობდა.
მაგრამ მათ მოკლეს დასავლეთის მეგობრული უანგარობის რწმენა და გააძლიერეს ეჭვი დასავლური პოლიტიკის მუდმივად ანტირუსული მიმართულების შესახებ. რუსეთში დიდად პოპულარული გახდა მე-19 საუკუნის პუბლიცისტი ნიკოლაი დანილევსკის წიგნი "რუსეთი და ევროპა" რომელიც ხელმეორედ გამოსცეს 1995 წელს.
რუსეთ-დასავლეთის ურთიერთობათა ჰავის ცვლილების ემოციურ ფონად იქცა ომები ბალკანეთში. მოსკოვისთვის სერბების,ხორვატების და ბოსნიელ მაჰმადიანთა ნაციონალისტი ლიდერები ერთნაირი მოღვაწეები იყვნენ და მან გაკვირვებით აღმოაჩინა რომ რუსეთი და დასავლეთი სხვადასხვა მხარეებს უჭერენ მხარს. თანაც ამერიკის მხარდაჭერის მქონე მაჰმადიანები და ხორვატები ავლენდნენ ერთმანეთთან თანამშრომლობის სურვილს და რუსი ნაციონალისტებისთვის გმირებად ქცეული სერბები კი დარჩნენ ორი სხვა თემის მტრებად და დასავლეთის აზრით ომის მთავარ გამჩაღებლებად.
ყოფილი იუგოსლავიისთვის საკონტაქტო ჯგუფის მექანიზმებით რუსეთი ცდილობდა მებრძოლი მხარეებისადმი გაწონასწორებული დამოკიდებულების მიღწევას,მაგრამ ეს ვერ მოხერხდა. რუსეთს დარჩა მხოლოდ უძლური პროტესტის გამოთქმა როდესაც ნატოს ავიაცია ბომბავდა სერბების პოზიციებს და ხორვატების ჯარები "წმენდნენ" სერბულ კრაინას.
ამასთან მოსკოვს არ ჰქონია სერიოზული გავლენა ბელგრადშიც და მან ვერ შეუშალა ხელი ბოსნიელ სერბებს სრებრენიცას მსგავსი დანაშაულების ჩადენაში. 1995 წლის ბოლოს რუსეთის სამშვიდობო ძალები შეუერთდნენ ბოსნიაში ნატოს ოპერაციას,მაგრამ დასავლეთის პარტნიორთა მიერ გამოთქმული ქების მიუხედავად ეს პარტნიორული ურთიერთქმედება მოსკოვმა ჩათვალა მიუღებლად და შემდეგ რუსი სამხედროები აღარ დაემორჩილნენ ამერიკელ სარდალს.
ბალკანეთში ომის პარალელურად ვითარდებოდა 1994 წელს დაწყებული ომი ჩეჩნეთში.
ამ გაუაზრებლად დაწყებულმა,ცუდად წარმოებულმა და სასტიკმა სამხედრო კამპანიამ დასავლეთის საზოგადოებას და მთავრობებს გაუცრუა ახალი რუსეთის იმედი.
თავისუფლების მწყურველი მთიელების დამთრგუნველი და ადამიანის უფლებათა გამთელი ყოფილი ზესახელმწიფოს ხატი ზედ დაედო პოლიტიკური ცხოვრების ქაოსის,კრიმინალური პრივატიზაციის,"პირატიზაციის",
სოციალური დეგრადაციის და სულ უფრო და უფრო ძლიერი სიღატაკის სურათს.
ბორის ელცინის და მისი გარემოცვის პოპულარობა ქვეყნის შიგნით მკვეთრად დაეცა. 1996 წლის ზაფხულის საპრეზიდენტო არჩევნებზე კომუნისტების რევანში პრაქტიკულად გარდაუვალი ჩანდა.
ამავე დროს მასობრივი ინფორმაციის დასავლური და მრავალი რუსული საშუალებები აკრიტიკებდნენ კრემლის ჩეჩნურ კამპანიას.
თვითონ კრემლი სულ უფრო და უფრო მკაცრად აკრიტიკიკებდა "ნატოს აღმოსავლეთისკენ გაფართოების გეგმებს".
პოლიტიკის გამკაცრების სიმბოლოდ იქცა 1996 წლის იანვარში საგარეო საქმეთა მინისტრის თანამდებობაზე ანდრეი კოზირევის შეცვლა ევგენი პრიმაკოვით.
საგარეო საქმეთა ახალმა მინისტრმა ჩამოაყალიბა რუსეთის საგარეო პოლიტიკის ორი უმთავრესი მიზანი- დამოუკიდებელ სახელმწიფოთა თანამეგობრობის //ყოფილი საბჭოთა კავშირის სივრცის// კონსოლიდაცია მოსკოვის ირგვლივ და ნატოს აღმოსავლეთისკენ გაფართოების დაუშვებლობა.
რუსეთი დიდად იყო დამოკიდებული საერთაშორისო სავალუტო ფონდის მიერ მიცემულ სესხებზე,მაგრამ მისი მიზნები უკვე განსხვავდებოდა დასავლეთის მიზნებისგან,მეტიც,დაუპირისპირდა დასავლეთის მიზნებს.
//დასასრული იქნება//.
ავტორი-მოსკოვის კარნეგის ცენტრის დირექტორი დმიტრი ვიტალის ძე ტრენინი.
რუსეთის საგარეო პოლიტიკა 1992-2009 წლებში-2:
РОССИЙСКАЯ ВНЕШНЯЯ ПОЛИТИКА В 1992–2009 ГОДАХ ----------------------------------------------------------------------------------------------------------- ეს კი ნორმალური ხალხის აზრი:
საერთო ევროპული სახლი :
1994 წლის ივნისში მოსკოვი მიუახლოვდა თავისი საგარეო პოლიტიკის ორ მთავარ მიზანს, მან კიდევ უფრო ღრმად შეაღწია დასავლურ ინსტიტუტებში. მოსკოვსა და ნატოს შორის ბრიუსელში შეთანხმება " პარტნიორობა მშვიდობისათვის" დადებისა და კორფუზე რუსეთსა და ევროპულ კავშირს შორის პარტნიორობისა და თანამშრომლობის ხელშეკრულების დადების შემდეგ მოსკოვი რა თქმა უნდა არ გამხდარა ამ დასავლური ორგანიზაციების წევრი, მაგრამ ეს მაიმუნი სტალინია!
მიაღწია იმ მდგომარეობამდე რომ შესძლებს თავისი ინტერესების დაკმაყოფილებას დასავლეთის ქვეყნების წინაშე. ევროპულ კავშირთან დადებული ხელშეკრულებაში არის 122 მუხლი, რომლებიც გულისხმობენ პოლიტიკურ და ეკონომიკურ თანამშრომლობას, ისევე როგორც სავაჭრო ურთიერთობებს. ის გულისხმობს რუსეთისა და ევროპის კომისიის და საბჭოს პრეზიდენტების წელიწადში ორჯერ შეხვედრას. ამას გარდა შექმნილია" თანამშრომლობის საბჭო", რომელიც პერიოდულად იწვევს სამინისტროთაშორის შეხვედრებს. ეს რა თქმა უნდა ჯერ კიდევ არაა მოსკოვის მიერ შემოთავაზებული " ევროპული სახლი", მაგრამ არის მისი შექმნისაკენ გადადგმული მნიშვნელოვანი ნაბიჯი.
რაც შეეხება ნატოს მოსკოვი ფიქრობს რომ " პარტნიორობა მშვიდობისათვის" არის მხოლოდ პირველი ეტაპი სასურველი მიმართულებით. რუსეთის საგარეო საქმეთა მინისტრმა ანდრეი კოზირევმა მოსკოვში განაცხადა რომ მონაწილეობა " პარტნიორობაში მშვიდობისათვის" არის მხოლოდ საშუალება და საბოლოო მიზანია უსაფრთხოების რეალურად პანევროპული სისტემის შექმნა. მეორეს მხრივ კოზირევმა უკვე განსაზღვრა სამომავლო პირობები : პირველ რიგში კარი ღია უნდა დარჩეს. გათვალისწინებული უნდა იყოს მომავალში რუსეთის ნატოში შესვლის შესაძლებლობა. მეორე : რუსეთი ატარებს გრძელვადიან პოლიტიკას. მესამე : ნატოში ახალი წევრების მიღების შემთხვევაში ამასთან ერთად ახალი სტრატეგიული ურთიერთობები უნდა დამყარდეს რუსეთსა და ნატოს შორის, რათა მოსკოვსაც
ჰქონდეს გადაწყვეტილების მიღების უფლება (ე.ი. შესძლოს ხელის შეშლა ნატოში ახალი წევრების მიღებისათვის). მოსკოვს არასოდეს არ მოსწონდა ევროპული ქვეყნების გაერთიანების პროცესი, ვინაიდან ის ხელს უშლიდა ახალ საბჭოთა ექსპანსიას დასავლეთისაკენ. 1946 წლის ციურიხის თავის სახელგანთქმულ სიტყვაში უინსტონ ჩერჩილმა წამოაყენა ფრანგულ–გერმანული გაერთიანების ირგვლივ " ევროპის შეერთებული შტატების" შექმნის წინადადება, ვინაიდან მან წინა წელს დაადგინა რომ, როგორც ის ყვება თავის მოგონე-
ბებში, ციმბირის თოვლის სითეთრესა და დუვრის ციცაბო ნაპირებს შორის თითქმის აღარაფერი რჩებოდა. მოსკოვის მიზანი ყოველთვის იყო და დღესაც არის ამერიკის შეერთებული შტატების მოკავშირე თავისუფალი და ერთიანი ევროპის შექმნის არდაშვება. ამის შედეგად უკვე 1950-ან წლებში კრემლი აყენებდა " უსაფრთხოების პანევროპული სისტემის" შექმნის წინადადებას და მოლოტოვმა, სტალინის საგარეო საქმეთა მინისტრმა, 1954 წელს მოითხოვა საბჭოთა კავშირის მიღება ნატოში ( საბჭოთა მთავრობის მიერ 1954 წლის 31 მარტს დასავლეთის სახელმწიპფოებისათვის გაგზავნილი ნოტა. Keesings Archiv des Gegenwart, 1954, გვ.4453). ამის მიზანი იყო ნატოს გარდაქმნა ევროპული უსაფრთხოების სისტემად. იმ დროს რომელიც ხასიათდებოდა ვილი ბრანდტის ახალი აღმოსავლეთის პოლიტიკით მოსკოვი ქადაგებდა იდეას დიდი ევროპისა, რომელიც შეიძლებოდა ყოფილიყო მოსკოვის დომინაციის ქვეშ ( საბჭოთა კავშირის უმაღლესი საბჭოს საგარეო საქმეთა კომიტეტის თავმდჯდომარე იური ჟუკოვის მიერ 1970 წლის სექტემბერში ბონში წაკითხული მოხსენება).
მოსკოვის პოლიტიკა მუდამ იყო "საერთო ევროპული სახლის" აშენება და თავისი ძალაუფლების გავრცელება მთელ კონტინენტზე. თავისუფალი, ეკონომიკურად ძლიერი, მაგრამ პოლიტიკურად სუსტი ევროპა განსაზღვრავს მსოფლიოს ბედს. დასავლეთ ევროპის დამოუკიდებლობა და ტრანსატლანტური კავშირების შენარჩუნება ამერიკის შეერთებული შტატებისათვის არის მისი საკუთარი თავისუფლების საუკეთესო გარანტია. მთელ ევროპაზე გაბატონება რუსეთისათვის ნისნავს ამერიკის მიმართ მსოფლიოში გაბატონებული პოზიციის დაკავებას. სტალინიდან გორბაჩოვამდე და ელცინამდე მოსკოვის პოლიტიკის გრძელვადიანი მიზანია ამერიკული გავლენის დასუსტება, და ამავე დროს ევროპაში რუსეთის გავლენის თანდათანობით გაზლიერება და ევროპის მოწყვეტა ამერიკის შეერთებული შტატებისაგან.ევროპის ცენტრსი მისი მდებარეობის გამო გერმანია ყოველთვის უდიდეს როლს თამაშობდა მოსკოვის ევროპულ პოლიტიკაში. ჩვენ ყოველთვის უნდა გვქონოდა მოსკოვის მიერ "გერმანული კარტის" გათამაშების მოლოდინი.
სტალინი ატარებდა ექსპანსიონისტურ პოლიტიკას და მან იარაღით დაიპყრო თითქმის მთელი აღმოსავლეთი ევროპა. მხოლოდ ნატომ შეუშალა ხელი ბრეჟნევს იგივეს გაკეთებაში. ბრეჟნევმა თავისი ექსპანსიონისტური პოლიტიკა გაატარა ნატოს სფეროს გარეთ და ომობდა მინდობილობით , სხვისი ხელით და სამხედრო დაპირისპირების გარდა, ინფილტრაციით და მავნებლური მოქმედებით.
გორბაჩოვი ისახავს იმავე მიზანს და იყენებს სტრატეგიულ დეზინფორმაციას. ასე ის ახორციელებს ლენინის პრინციპს, რომლის თანახმადაც საბჭოთა კავშირს არა მარტო უნდა დაემარცხებინა დასავლეთი, მას დასავლეთი თავის სამსახურში უნდა ჩაეყენებინა კიდეც.
იმისათვის რომ გავუგოთ გორბაჩოვს, გავიგოთ მისი პოლიტიკა და მის მიერ გერმანიის გაერთიანების მოწონება უნდა მივუბრუნდეთ მის წინამორბედს და მოდელს, იური ანდროპოვს. ანდროპოვი,რომელიც საბჭოთა კავშირის კომუნისტური პარტიის გენერალურ მდივნად და შემდეგ საბჭოთა კავშირის ხელმძღვანელად გახდომამდე 15 წლის მანძილზე იყო კგბ-ს შეფი, თავისი პოზიციის გამო იყო საბჭოთა კავშირის ყველაზე უკეთესად ინფორმირებული ადამიანი. მან 1970-ანი წლებიდან დაინახა რომ ლენინის წინასწარმეტყველება იმის შესახებ რომ სოციალიზმი დაამარცხებდა თავისი საკუთარი პრინციპების მიერ დაუძლურებულ " კაპიტალიზმს" არასწორი იყო და პირიქიტთ, აღმოსავლეთისა და დასავლეთის გაყრა დასავლეთისათვის იყო სასარგებლო. უკვე 1970-ან წლებში ანდროპოვის მიერ შექმნილმა კგბ-ს გამოჩენილი ექსპერტების კომისიამ დაადგინა რომ საბჭოთა კავშირის ევოლუციის გაგრძელების შემთხვევაში დაიშლებოდა საფუძველი რომელსაც ეყრდნობოდა მსოფლიოზე გაბატონების მისი მცდელობა ( Peter Weiss, " KG Unter direkter Kontrolle Gorbatchews", Schweizerzeit, Flaach, 1996O წლის 6 ივლისი,გვ.5; იხ. აგრეთვე Hans Graf Huyn, Die Deutsche Karte : Moskaus neue Strategie, Munich, 1991, გვ.70 და შემდ.).
ანდროპოვმა დაინახა რომ აუცილებელი იყო სისტემის სრული გარდაქმნა და,მაშ, ის შეიძლება ჩაითვალოს პერესტროიკის მამად. ხელისუფლების სტრუქტურების ეს განახლება ითხოვდა დიდ დროს. საგარეო პოლიტიკაში აუცილებელი ხდებოდა პაუზა, პერედიშკა იმ მნიშვნელობით რომელსაც მას აძლევდა ლენინი. ამ პაუზის დროს კონფლიქტი დასავლეთთან უნდა შენელებულიყო და მეტიც, დაწყებულიყო მშვიდობიანი თანაარსებობა დასავლეთთან, რომელიც შესაძლებელს გახდიდა დასავლეთზე პარაზიტობას და მოსკოვის ძალაუფლების საფუძვლების განმტკიცებას : ეკონომიკური რეფორმების გარდა საჭირო იყო საგარეო პოლიტიკის გადასინჯვაც, რაც შესაძლებელი იქნებოდა მხოლოდ კლასთა ბრძოლისა და მსოფლიო რევოლუციის მიჩუმათებით.
1989 წელს ერთ ინტერვიუში კგბ-ს შეფ კრიუჩკოვს ჰკითხეს დაიწყებდა თუ არაფ პერესტროიკას ანდროპოვი მას რომ მეტი ხანი ეცოცხლა. კრიუჩკოვმა უპასუხა : " დიახ, ვფიქრობ რომ დაიწყებდა. ის დაადგებოდა ამ გზას. ის სრულყოფილად იცნობდა ქვეყნის მდგომარეობას, დიპლომატიურ ასპარეზზე სამსახურის შემდეგ ის იყო პარტიის ფუნქციონერი და, ბოლოს და ბოლოს, კგბ-ს შეფი 15 წლის მანძილზე. ის კარგად იცნობდა
პარტიას და კგბ-ს თავმდჯდომარის თანამდებობამ მას მისცა უზარმაზარი ინფორმაცია... ანდროპოვმა კარგად დაინახა რომ საბჭოთა კავშირის წინსვლა შესაძლებელი გახდებოდა მხოლოდ ეკონომიკური და პოლიტიკური მექანიზმების გარდაქმნის შემდეგ. მე მწამს რომ ანდროპოვი და გორბაჩოვი იდგნენ ერთსა და იმავე პოზიციაზე, რომ მათ ჰქონდათ ერთი და იგივე იდეოლოგია და, შეიძლება, პრობლემათა გადაჭრის ერთი და იგივე მეთოდოლოგია" ( ვლადიმირ კრიუტჰსჰკოვი, Uუნიტასთვის მიცემული ინტერვიუ, რომი, 1989 წლის 19 აგვისტო).
"უკვე დიდი ხნით ადრე კგბ-ს თავმჯდომარედ გახდომამდე ანდროპოვი ახლოს იყო ადამიანებთან რომლებიც შემდეგ გახდნენ გორბაჩოვის ახლო წრის წევრები. 1950-ანი წლების ბოლოს და 1960-ანი წლების დასაწყისში მომავალი გორბაჩოველების" საწვრთნელი სკოლა" იყო საბჭოთა კავშირის კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის სამდივნოს სხვა სოციალისტურ რეჟიმებთან ურთიერთობის განყოფილება და მრავალი წლის შემდეგ სწორედ ანდროპოვმა წარუდგინა სტავროპოლიდან ახალ ჩასულ გორბაჩოვს რამოდენიმე ადამიანი, რომლებიც შემდეგ გადაიქცნენ გორბაჩოვის უახლოეს თანამშრომლებად, განსაკუთრებით გეორგი შახნაზაროვი, ალექსანდრ ბოვინი და გეორგი არბატოვი" ( ივან ფროლოვ, ინტერვიუ "La Reppublica”-სთან, რომი, ციტირებულია Frederick Kagandames-ის მიერ ნაშრომში " " The Secret History of Perestroika", The Traditional Interest, 1991, გვ.31). ამ ინტერვიუს ავტორი ფიოდორ ბურლაცკი ანდროპოვმა 1982 წელს დანიშნა "ლიტერატურნაია გაზეტა"-ს მთავარ რედაქტორად და ისიც გადაიქცა პერესტროიკის პროპაგანდისტად. მაშ პერესტროიკის ინკუბაციის პერიოდი იწყება უკვე 1950-ანი წლებიდან. ალბათ უკვე ტარდება " ევროკომუნიზმის" ზოგი სიმპტომის რეპეტიცია, რათა შემდეგში ისინი ტსარმოედგინათ რუსეთში. იგივე ითქმის 1960-ანი წლების საბჭოთა კავშირზე, კგბ-ს მაშინდელმა თავმჯდომარე შელეპინმა დაუშვა კონტროლირებადი " ოპოზიცია" და კოსიგინი ატარებდა ექსპერიმენტებს საწარმოებთან რომლებსაც ჰქონდათ მოგების მიღებაზე ზრუნვის ნებართვა ( ავტორს ინფორმაცია 1995 წლის ორ მარტს მისცა ანატოლი გოლიცინმა).
1982 წლის ნოემბერში საბჭოთა კავშირის კომუნისტური პარტიის გენერალურ მდივნად არჩევის შემდეგ ანდროპოვმა გადადგა პირველი ნაბიჯები მის მიერ ჩაფიქრებული ახალი სტრატეგიის განსახორციელებლად, მაგრამ მძიმე ავადმყოფობის გამო მას მოუხდა მემკვიდრის დანიშვნა : ანდროპოვმა აირჩია გორბაჩოვი.
მიხაილ გორბაჩოვი ახალგაზრდობიდანვე მჭიდროდ იყო დაკავშირებული კგბსთან (Gail Sheehy, Gorbatschow,Munich,1991; Hans Graf Huyn, Die deutsche Karte : Moskaus neue Strategie, Munich, 1991,გვ. 73 და შემდ.). 1995 წლის გაზაფხულზე გამოქვეყნებულ თავის მოგონებებში თვითონ გორბაჩოვიც აღიარებს ამას:"ჩვენი ქვეყნის პოლიტიკურ კლასში მე ყველაზე მეტ ხანს და ყველაზე მჭიდროდ დაკავშირებული ვიყავი ანდროპოვთან, ყველაზე მეტად მე ანდროპოვის მადლიერი ვარ" ( Mikhail Gorbatchev, Erinnerungen, Berlin, 1995).
გორბაჩოვმა გაატარა დეზინფორმაციის სტრატეგია, დასავლელთა ნდობის მოსაპოვებლად საბჭოთა კავშირს მან მისცა " სხვა ქვეყნების მსგავსი ქვეყნის " სახე. მან გამოიყენა ძველი წელთაღრიცხვის მე-5 საუკუნის სტრატეგიის ჩინელი დიდოსტატი სუნ ძუ-ს პრინციპები. მისმა სახელმა რუსეთამდე მიაღწია მონღოლთა ხანგრძლივი ბატონობის დროს და მის რეცეპტებს დღესაც ასწავლიან კგბ-ს აკადემიებში : " ომის ხელოვნების უმაღლესად რაფინირებული სახეა მტრის წინააღმდეგობის დაძლევა მასთან ომის გარეშე"( Sun Tzu, L'Art de la guerre, Flammarion/ "Champs", Paris)... კგბ-ს სახელმძღვანელოში შეიძლება ამ ფრაზის წაკითხვა : " დეზინფორმაციის სტრატეგია ააიოლებს მთავრობის ამოცანებს და მიზნად ისახავს მთავრობის პოლიტიკის მთავარი საკითხების შესახებ მტრის შეცდომაში შეყვანას" ( კგბ-ს თანამშრომლებისათვის განკუთვნილი დეზინფორმაციის სახელმძღვანელო, მოყვანილია : ამერიკის შეერთებული შტატების კონგრესი, წარმომადგენელთა პალატა, დაზვერვის საქმიანობასთან დაკავსირებული საკითხების მუდმივი კომიტეტი," Soviet Covert Action" ( The Forgery Defensive), Washington, 1980, გვ.63; იხ. აგრეთვე Hans Graf Huyn, Die deutsche Karte,გვ.77 და შემდ.).
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Москва инфорhttp://repin.info/crime/rus_mafia
РУССКАЯ МАФИЯ УГРОЖАЕТ ЕВРОПЕ
11 января 2013 г. 22:01
В начале 1990-х каталонское побережье Испании стало местом отдыха преступников из России, а позже они решили, что Испания с ее мягким законодательством может стать базой для осуществления их транснациональных операций. Испанские власти провели две масштабные операции против "русской мафии" в Испании, приведшие к аресту более 60 подозреваемых, в том числе четырех из восьми или десяти главарей мафии, действующих за пределами России.
Занимаются бандиты и экономическими преступлениями. В основном они действуют в Антверпене, хотя также иногда и в Брюсселе. В Антверпене так много русских, что центральную площадь города Фалькоплейн иногда называют Красной площадью. Антверпенский морской порт пользуется репутацией крупнейшего центра международной контрабанды. У городских ювелиров и торговцев драгоценностями, многие из которых являются евреями, выходцами из России, налажены крепкие связи с российскими преступными группировками. В мире они занимают одно из первых мест в искусстве отмывания денег и ухода от налогообложения. Не так давно в Бельгии вскрылась деятельность нескольких русских преступных групп, среди которых особо выделяется криминальное сообщество, возглавляемое неким Борисом Н., крупным криминальным боссом.
ანდროპოვის წიწილების მიერ დემოკრატიზებული თბილისი |
ტარტაროზების მთავარი მიზანი: "დავეწიოთ და გავუსწროთ განვითარებულ კაპიტალისტურ ქვეყნებს "//მოგვიანებით ამერიკას// ეს თქვა უკვე ლენიმა// "საშიში კატასტროფა და როგორ ვებრძოლოთ მას".1917 წლის სექტემბერი//. "ლენინმა სწორე თქვა უკვე 1917 წლის სექტემბერში ბოლშევიკების მიერ ძალაუფლების აღებამდე რომ პროლეტარიატის დიქტატურის დამყარებით ჩვენ დავეწევით და გავუსწრებთ მოწინავე ქვეყნებს ეკონომიკურადაც" //.ბ.სტალინი, ცენტრალური კომიტეტის პოლიტიკური ანგარიში, 1921 წლის 3 დეკემბერი, ვკპ //ბ//-ს მე-15 ყრილობა-1921 წლის 2-19 დეკემბერი//. 1963 წელს ამერიკის დაწევა და გასწრება მოინდომა დესტალინიზატორმა საბჭოთა ლიბერალმა ნიკიტა ხრუშჩოვმა.
მიხაილ გორბაჩოვს უნდოდა და უნდა საბჭოთა-ამერიკული პლანეტარული კონდომინიუმი ანუ მოსკოვი-ვაშინგტონის მიერ ერთობლივად კაცობრიობის დამორჩილება. ელცინს უნდოდა რუსეთის ნატოში შეყვანა და ნატოს ვიცე-პრეზიდენტობა. არ გამოუვიდათ და გამხეცებულები არბევენ რუსეთს და არემარეს.
огна́ть и перегна́ть» (развитые капиталистические страны, позже — Америку) — часто цитируемые слова из работы В. И. Ленина «Грозящая катастрофа и как с ней бороться» (сентябрь 1917), превратившиеся, таким образом, в политическое клише.
Ленин был прав, говоря еще в сентябре 1917 года, до взятия власти большевиками, что мы, установив диктатуру пролетариата, можем и должны «догнать передовые страны и перегнать их также и экономически»
— И. В. Сталин, Политический отчёт Центрального Комитета, 3 декабря 1921,
XV Съезд ВКП(б) 2—19 декабря 1921 г.
Дополнительную популярность лозунг приобрёл в конце 50-х годов XX века в связи с высказываниями главы КПСС Н. С. Хрущёва.
ავტორი, მოსკოვის კარნეგის ცენტრის დირექტორი დმიტრი ვიტალის ძე ტრენინი.
დმიტრი ტრენინის აზრით რუსეთი ევრაზიული კი არა ევრო-წყნაროკეანური ქვეყანაა.
http://vestnik-evropy.squarespace.com/all-articles/2011/3/10/19922009.html
ავტორი-მოსკოვის კარნეგის ცენტრის დირექტორი დმიტრი ვიტალის ძე ტრენინი.
რუსეთის საგარეო პოლიტიკა 1992-2009 წლებში-1:
РОССИЙСКАЯ ВНЕШНЯЯ ПОЛИТИКА В 1992–2009 ГОДАХ
შრომითი ბიოგრაფიიდან:
- 1972—1993 მსხურობდა საბჭოთა კავშირის და რუსეთის ფედერაციის შეიარაღებულ ძალებში.
- 1978—1983 — კავშირის ოფიცერი გერმანიაში//პოტსდამი// საბჭოთა ჯარების დაჯგუფების საგარეო ურთიერთობათა ფანყოფილებაში//ანუ ალბათ კგბ//.
- 1983—1993 — სამხედრო ინსტიტუტის უფროსი მასწავლებელი.
- 1985—1991 —ბირთვულ და კოსმიურ შეიარაღებებზე საბჭოთა-ამერიკული მოლაპარაკებების //ჟენევა// საბჭოთა დელეგაციის თანამშრომელი.
- 1993 — ნატოს სამხედრო კოლეჯის //რომი// უფროსი მეცნიერ-თანამშრომელი.
- 1993—1997 — რუსეთის მეცნიერებათა აკადემიის ევროპის ინსტიტუტის უფროსი მეცნიერ-თანამშრომელი.
- 1993—1994 — ბრიუსელის თავისუფალი უნივერსიტეტის მიწვეული პროფესორი.
საბჭოთა საგარეო პოლიტიკის გარდამტეხ წერტილად იქცა მაშინ ჯერ კიდევ სკკპ ცკს გენერალური მდივანი მიხაილ გორბაჩოვის სიტყვა გაეროს სესიაზე //1988 წლის 7 დეკემბერი//. ყველა წინამორბედისგან განსხვავებით გორბაჩოვმა გაბედა ცალმხრივი ნაბიჯების გადადგმა შეიარაღებათა შემცირების სფეროში.
თანდათანობით განხორციელება დაიწყო მის მიერ გამოცხადებულმა ახალმა პოლიტიკურმა აზროვნებამ თავდაცვის საკმარისობის გონივრული პრინციპებით.
1989 წლის 15 მარტს დასრულდა საბჭოთა ჯარების გამოყვანა ავღანეთიდან. დაჩქარებული ტემპით მცირდებოდა საბჭოთა ყოფნა "მესამე სამყაროში".
1989 წლის ივნისში ევროპის საბჭოზე გორბაჩოვმა განაცხადა რეფორმის პროცესში მყოფ საბჭოთა კავშირს და დასავლეთს აერთიანებს საერთო ღირებულებები.
მოსკოვმა უარყო მთელი თავისი ომისშემდგომი საგარეო პოლიტიკის უმთავრესი პოსტულატი-ულაპარაკო ბატონობა აღმოსავლეთ ევროპაში.
მან არ შეუშალა ხელი პოლონეთში არაკომუნისტი პრემიერის მოსვლას ხელისუფლებაში და სემდეგ ხავერდოვანი ანტიკომუნისტური რევოლუციების ტალღას //გარდა რუმინეთისა// მის ფორმალურად მოკავშირე ქვეყნებში.
ევროპაში "კომუნიზმის შემოდგომის" კულმინაციად იქცა 1989 წლის 9 ნოემბერს ბერლინის კედლის დამხობა.
უარის თქმას გერმანიის დემოკრატიულ რესპუბლიკაზე და შესაბამისად სამხედრო-პოლიტიკურ პლაცდარმზე ევროპის შუაგულში ჰქონდა პრინციპული მნიშვნელობა. გორბაჩოვმა დემონსტრატიულად არ დაუჭირა მხარი გერმანიის დემოკრატიული რესპუბლიკის მოქალაქეთა დასავლეთში მასიური გაქცევის გამო შეყანყალებულ ერიხ ჰონეკერის რეჟიმს. გორბაჩოვმა განაცხადა რომ დაგვიანებულებს სჯის ცხოვრება და საბჭოთა ჯარებს უბრძანა ნეიტრალიტეტის დაცვა მასობრივი ანტისამთავრობო გამოსვლების დროს. ამ გამოსვლებმა ბოლო მოუღეს "მუშათა დაგლეხთა პირველ სახელმწიფოს გერმანიის მიწაზე".
ამავე დროს ევროპაში ბოლო მოეღო "ცივ ომს" და "რეალურ სოციალიზმს".
-----------------------------------------------------------------------------------------
//მაგრამ ბატონი ტრენინი არაფერს ამბობს იმაზე რომ ევროპა სამაგიეროდ იქცა ლუბიანკას მიერ მართული რუსული მაფიის სათარეშო სივრცედ.
1990-ანი წლების დასაწყისში ესპანეთის კატალონიის სანაპირო იქცა რუსეთის კრიმინალთა დასასვენებელ ადგილად.მოგვიანებით კი ამ კრიმინალებმა იფიქრეს რომ ესპანეთი მისი რბილი კანონმდებლობით შეიძლება იქცეს მათი ტრანსეროვნული ოპერაციების განხორციელების ბაზად. ესპანელებმა დაიჭირეს 60-ზე მეტი რუსი მაფიოზი,მათ შორის რუსული მაფიის 4 ბოსი რუსეთის გარეთ მოქმედი 8-10 ბოსიდან.
ბანდიტები ჩადიან ეკონომიკურ დანაშაულებსაც. ისინი ძირითადად მოქმედებენ ანტვერპენში,თუმცა ზოგჯერ ბრიუსელშიც. ანტვერპენში იმდენი რუსია რომ ქალაქი ფალკოპლეინის ცენტრალურ მოედანს ზოგჯერ წითელ მოედანს უძახიან.
ანტვერპენის საზღვაო პორტი ითვლება საერთაშორისო კონტრაბანდის უმსხვილეს ცენტრად.
ქალაქის მრავალი იუველირი და ძვირფასეულო- ბით ვაჭარი არის რუსეთიდან წასული ებრაელი და მისინი მჭიდროდ არიან დაკავშირებულნი რუსეთის კრიმინალურ დაჯგუფებებთან. მსოფლიოში ისინი პირველები არიან ფულის გათეთრების და გადასახადების გადახდისთვის თავის არიდების ხელოვნებაში.
ცოტა ხნის წინ ბელგიაში ამხილების რამოდენიმე რუსული კრიმინალური დაჯგუფება რომელთა შორისაც გამოიყოფა მსხვილი კრიმინალური ბოსი ბორის
ნ-ის ხელმძღვანელობით მოქმედი დაჯგუფება.
№ 04 (110–113) от 30 марта 2005 г
მოუხელთებელი რუსული მაფია: ბერლინის კედლის დამხობის შემდეგ აღმოსავლეთ ევროპის მოქალაქეების მიერ ჩადენილ დანაშაულთა რაოდენობა იმდენად გაიზარდა რომ კრიმინალური პოლიციის იმ განყოფილებაში რომელიც დაკავებულია ორგანიზებული კრიმინალით შექმნეს რამოდენიმე კომისარიატი და მათ შორისაა რუსულენოვანი მოქალაქეების საქმეთა კომისარიატი.
სტატისტიკის თვალსაზრისით ძნელია იმის თქმა თუ ვინაა ეთნიკურად რუსი და ვინ არა. ყოფილი საბჭოთა კავშირის ყველა მოქალაქემ ვერ მოასწრო გერმანიის მოქალაქეობა ან ბევრია ადრე დამოუკიდებელ სახელმწიფოთა თანამეგობრობის ტერიტორიაზე მცხოვრები ეთნიკური გერმანელი.
შეიძლება ითქვას რომ ყველაზე მეტი დანაშაული ჩაიდინეს ლიტველებმა,შემდეგ მოდიან რუსი კრიმინალები,მესამე ადგილი უკავია უკრაინას...რუსული მაფია აქტიურობს. ისინი ვინც ცოტა ხნის წინ ჯიბეგაფხეკილები იყვნენ უცბათ ვინ იცის როგორ იღებენ წარმოუდგენლად დიდ ფულს. ისი დღეს აქ ცხოვრობენ,ხვალე-ამერიკის შეერთებულ შტატებში,მოსკოვში თუ ურალზე. ცხადია რომ ასეთი გამდიდრება ხდება კრიმინალური გზით. მაგრამ იმის დამტკიცება რომ გახსნილი დანაშაულების უკან დგას მაფია ხშირად ძნელია. პოულობენ შემსრულებლებს მაგრამ არა დამკვეთებს. ამ დაჯგუფებათა ლიდერების დაჭერის შანსი თითქმის არ არსებობს. ლიდერების უმრავლესობა გერმანიის გარეთაა.
ბერლინში მანქანების გატაცებებში პირველობენ რუსები,ლიტველები,პოლონელები რომლებიც შემდეგ ნაქურდალ მანქანებს ყიდიან აღმოსავლეთ ევროპაში. ისინი მაღალკვალიფიცირებული კრიმინალები არიან და ერევიან დაცვის ურთულეს სისტემებს.
აი ასე გააბედნიერეს მსოფლიო გორბაჩოვმა და მისმა გუნდმა, მაგრამ საბჭოთა დემოკრატები ამაზე ხმას რა თქმა უნდა არ იღებენ და არც პასუხს აგებენ.----------------------------------------------------------------------------------------------------------
დავუბრუნდეთ ისევ ბატონ ტრენინს:
მიხაილ გორბაჩოვის და აშშ-ს პრეზიდენტი ჯორჯ ბუშის შეხვედრამ მალტაზე 1989 წლის ნოემბრის ბოლოს და დეკემბრის დასაწყისში დაასრულა 1945 წელს იალტაში დაწყებული მთელი ეპოქა.
ევროპის გაყოფა დაძლეული იქნა მოსკოვის მიერ აღმოსავლეთ ევროპაში ჰეგემონიის უარყოფის ფასად //როგორც უკვე ვთქვით ეხლა იქ მოსკოვს ვერც ისე ფარული ჰეგემონია აქვს მაფიის ხელით,გ.მ.//.
გაერთიანებული გერმანიის და ნატოს ფარგლებში გაერთიანდნენ ბერლინი და გერმანია. წამყვანი როლი დაეკისრა ფედერატულ რესპუბლიკას.
გაჩნდა ევროპულ და ევროატლანტურ სტრუქტურებში ევროპის გაერთიანების პერსპექტივა.
ცოტა ხნით გაურკვეველი დარჩა თვითონ საბჭოთა კავშირის ბედი და მისი როლი მსოფლიოში.
გორბაჩოვი და მისი თანამებრძოლები იმედოვნებდნენ რომ მოახერხებდნენ რეფორმების გზაზე საბჭოთა კავშირის შენარჩუნებას და უნიტარული სახელმწიფოს გადაქცევას თანამედროვე ფედერაციად.
მათ ეგონათ რომ დასავლეთის დახმარებით დასძლევდნენ ეკონომიკურ სირთულეებს და მსოფლიოში დაიკავებდნენ აშშ-ს ადგილის მსგავს ადგილს. მათ აღარ უნდოდათ ამერიკასთან დაპირისპირება, მათ უნდოდათ აშშ-სთან თანამშრომლობა და პლანეტარული საბჭოთა-ამერიკული კონდომინიუმი ანუ საბჭოთა კავშირის და ამერიკის შეერთებული შტატების ერთობლივი ბატონობა დედამიწაზე.
ეს იმედები აბსოლუტურად უსაფუძვლო იყო და პოლიტიკა რომელსაც ატარებდნენ გორბაჩოვი და მისიანები სულ უფრო და უფრო ნაკლებად პასუხობდა გამკაცრებული შინაგანი და საგარეო ვითარების რეალობებს.
რუსეთის ფედერაციამ თავი გამოაცხადა დაშლილი საბჭოთა კავშირის მთავარ სამართალმემკვიდრედ და ბევრად უფრო რადიკალიზებული სახით გააგრძელა "გვიანი" გორბაჩოვის პოლიტიკა.
ბორის ელცინმა და საგარეო საქმეთა მინისტრმა ანდრეი კოზირევმა საჯაროდ თქვეს უარი კომუნიზმზე რომელიც უკვე უშინაარსო რამედ აქცია გორბაჩოვმა.
მათ გამოაცხადეს რომ რუსეთი უერთდება მსოფლიო დემოკრატიათა თანამეგობრობას და დაადასტურეს აღმოსავლეთ ევროპაში//მას უკვე ცენტრალური ევროპა დაერქვა// ჰეგემონიაზე პრეტენზიის უარყოფა.
მათ ასევე უარყვეს საბჭოთა კავშირის ყოფილი რესპუბლიკების მიმართ "უფროსი ძმის" როლი.
მეტიც,ელცინი და კოზირევი თვლიდნენ რომ ახალი რუსეთის ინტერესები ფაქტიურად ემთხვევა აშშ-ს და დასავლეთი ევროპის ინტერესებს. მათ მიზნად დაისახეს რუსეთის ფორმალური ინტეგრაცია ნატოს სტრუქტურებში და ამერიკის შეერთებულ შტატებთან კავშირის ხელშეკრულების დადება. ევროპული ეკონომიკური თანამეგობრობა მათ მაშინ ნაკლებად აინტერესებდა. რუსეთის ეკონომიკა საბაზრო ეკონომიკაზე ძირითადად გადადიოდა საერთაშორისო სავალუტო ფონდის და რუსეთის მთავრობის მიერ მრჩევლებად მოწვეული ამერიკელი ექსპერტების რჩევებით.
ამ გზაზე რუსეთის ხელმძღვანელობას მალე გაუცრუვდა იმედები.
მოსკოვი მზად იყო ნატოში დაუყოვნებლივ შესვლაზე.მაგრამ ბრიუსელში ამას უბრალოდ არ მიაქციეს ყურადღება.
1992 წელს აშშ-ს კონგრესი ფეხზე მდგომი უკრავდა ტაშს ბორის ელცინს,მაგრამ ჯორჯ ბუშმა,სახელმწიფო მდივანმა ჯეიმს ბეიკერმა და პრეზიდენტის მრჩეველმა ეროვნული უსაფრთხოების საკითხებში ბრენტ სკოუკროფტმა რუსეთთან კავშირის შესახებ ხელშეკრულების დადება არ ჩათვალეს აქტუალურად "ცივი ომის" დასრულების და მესამე სახელმწიფოების მხრიდან დიდი მუქარის არარსებობის პირობებში.
ევროპა მართლაც სწრაფად ხდებოდა "საერთო სახლად" რომელზეც გორბაჩოვი ლაპარაკობდა სტრასბურგში. მაგრამ ეს სახლი არ მოიცავდა რუსეთს და თვითონ რუსეთში ძლიერდებოდა პროდასავლური საგარეოპოლიტიკური კურსის კრიტიკა.
კომუნისტი,ნაციონალისტი და ნაწილობრივ ლიბერალ კრიტიკოსთა საერთო მოთხოვნად ხდებოდა "რუსეთის ეროვნულ ინტერესთა დაცვა".
თავიდან პრეზიდენტი და საგარეო საქმეთა სამინისტრო ცდილობდნენ ლავირებას. ისინი ინარჩუნებდნენ საგარეო პოლიტიკის ზოგად მიმართულებას და გააფთრებით იცავდნენ თავს "წითელ-ყავისფერი" მოწინააღმდეგეებისგან.
მათ განაცხადეს რომ მოსკოვს აქვს წამყვანი როლი დამოუკიდებელ სახელმწიფოთა თანამეგობრობის სივრცეზე.
1992-94 წლებში მოსკოვმა სამხედრო ძალა გამოიყენა მოლდავეთში სისხლისღვრის შესაწყვეტად. ის ჩაერია კონფლიქტებში საქართველოში და სამოქალაქო ომში ტაჯიკეთში. მოსკოვმა ხელი შეუწყო ყარაბაღში ცეცხლის შეწყვეტას. /// აქ პატივცემული ავტორი მალავს რომ ყველა კონფლიქტი საბჭოთა კავშირის ტერიტორიაზე გააჩაღა თვითონ მოსკოვმა და რომ ამ კონფლიქტების გაჩაღების ეფექტურ საშუალებად გამოყენებული იქნა ბერიას ყოფილი ხელქვეითი აკადემიკოსი სახაროვის სახელით გამოქვეყნებული "ევროპისა და აზიის საბჭოთა რესპუბლიკების კავშირის კონსტიტუციის პროექტი". კრემლს გორბაჩოვიდან მოკიდებული სურდა საბჭოთა კავშირის გარდაქმნა ევროპის და აზიის საბჭოთა რესპუბლიკების კავშირად და ჩაფიქრებული იყო რუსეთის ფედრაციის,საქართველოს,აზერბაიჯანის და ა.შ. წვრილ-წვრილ ნაკუწებად დაფლეთა შემდეგ ამ ნაფლეთების სხვა საფუძველზე ცალ-ცალკე გაერთიანების პერსპექტივით. მოსკოვი ერთმანეთს წაკიდე და აომეს ამ პოლიტიკას აგრძელებს ეხლაც,გ.მ.//.
დასავლეთი არ უშლოდა ხელს რუსეთს ყოფილი იმპერიის პერიფერიებზე ასე ვთქვათ წესრიგის დამყარებაში,მაგრამ მან არ დაუჭირა მხარი რუსეთის პრეტენზიებს რეგიონალური უსაფრთხოების გარანტის როლზე. ეს პრეტზიები კი კრემლმა ოფიციალურად ჩამოაყალიბა 1993 წელს.
მაშინ ამერიკა და დასავლეთ ევროპა უმთავრესად დაკავებული იყვნენ საბჭოთა კავშირის დაშლის სამხედრო-პოლიტიკური შედეგების ლიკვიდაციით და ბირთვული იარაღის გავრცელების არდაშვებით,აღმოსავლეთ გერმანიიდან,ცენტრალური ევროპიდან და განსაკუთრებით ბალტიის ქვეყნებიდან ეხლა უკვე რუსეთის ჯარების გაყვანის დასრულებით.
რუსეთ-დასავლეთის ურთიერთობებში მკვეთრი ცვლილება მოხდა 1993 წელს როდესაც ბილ კლინტონის ადმინისტრაციამ მხარი დაუჭირა ვიშეგრადის ჯგუფის წევრების//პოლონეთი,უნგრეთი,ჩეხეთი,სლოვაკია// ლიდერების ნატოში შესვლის სურვილს.
ამ ნაბიჯმა გამოიწვია მოსკოვსა და დასავლეთის დედაქალაქებს შორის ნდობის პირველი კრიზისი.
საბჭოთა კავშირის წასვლა აღმოსავლეთ ევროპიდან 1990-ანი წლების მიჯნაზე ქვეყნის უშიშროების ტრადიციულად გაგებული ინტერესების თვალსაზრისით იყო იძულებითი მაგრამ არა კრიტიკული ნაბიჯი:
მომაკვდავ საბჭოთა კავშირს და ნატოს ქვეყნებს შორის იქმნებოდა ნეიტრალურ სახელმწიფოთა ფართო ზოლი.
საბჭოთა კავშირის არსებობის ბოლო ხანაში ნატოს წევრი ქვეყნების ლიდერებმა ფაქტიურად გაიზიარეს აღმოსავლეთ ევროპის გაფინეთება-ფინლანდიზაციის კონცეფცია// ე.წ.კვიცინსკის დოქტრინა// როგორც დასავლეთის სტრატეგიული მიმართულებით უსაფრთხოების და სტაბილურობის უფრო ეფექტური და უფრო იაფი საშუალება. მაგრამ მათ დააგვიანეს.
1993 წლის შემოდგომისთვის ახალი რუსეთის ლიდერებმა,რომლებიც ცდილობდნენ ამ პრობლემის გადაწყვეტას უფრო რადიკალური ხერხით,დასავლეთის სტრუქტურებში ინტეგრაციის მეშვეობით,დაინახეს თავისი მარცხი.
რუსეთი ვერ გახდა,როგორც მათ უნდოდათ,ნატოს ფორმალური წევრი მისი "ვიცე-პრეზიდენტის" რანგში.
კრემლში დაასკვნეს რომ დასავლეთის ქვეყნები,პირველ რიგში ამერიკის შეერთებული შტატები,ზრუნავენ მხოლოდ თავის ინტერესებზე და რუსეთს არ განიხილავენ მით უმეტეს დიადი ამერიკის შეერთებული შტატების თანასწორ პარტნიორად. გაჩნდა ეჭვი რომ დასავლეთში არ სჯერათ რუსეთში დემოკრატიული გადასვლის წარმატებისა და ფიქრობენ იმაზე რომ მოსკოვში შეიძლება გაიმარჯვონ ნაციონალისტებმა და კომუნისტებმა.
ბილ კლინტონის ადმინისტრაცია მართლაც უჭერდა მხარს ბორის ელცინს და მის ძალისმიერ მოქმედებებს რუსეთის ფედერაციის უზენაესი საბჭოს წინააღმდეგ 1993 წლის 3-4 ოქტომბერს მაგრამ ის ანგარიშს უწევდა რეფორმატორთა თანდათანობით დასუსტებას და ნაციონალისტების და კომუნისტების გაძლიერებას// რაც გამოვლინდა 1993 წლის 12 დეკემბრის არჩევნებზე//. დასავლეთში გავრცელდა წარმოდგენა რომ რუსეთი დგას ქაოსის და ნაციონალ-კომუნისტური რევანშის წინაშე.
ელცინმა და რუსეთის ფართო საზოგადოებამ წარმოიდგინეს რომ აშშ-მ,გერმანიამ,დიდმა ბრიტანეთმა და საფრანგეთმა უარი თქვეს გერმანიის გაერთიანების შემდეგ ნატოს და კერძოდ მისი სამხედრო ორგანიზაციის გაუფართოებლობის შესახებ გორბაჩოვისთვის ზეპირად მიცემული პირობების შესრულებაზე. //ანდროპოვის პატრონაჟით გამოზრდილმა,გ.მ.// რუსეთის პოლიტიკურმა ელიტამ ჩათვალა რომ მუხთალი და ეგოისტი დასავლეთი ჩაგრავს და თავის ინტერესებში იყენებს რუსეთს.
შესაბამისი დოკუმენტების შესწავლა გვაძლევს სხვა დასკვნის გამოტანის საშუალებას. აშშ-ს სახელმწიფო მდივანი ჯეიმს ბეიკერის,კანცლერი ჰელმუტ კოლის და პრეზიდენტი ფრანსუა მიტერანის განცხადებები 1990 წელს კეთდებოდა გერმანიის გაერთიანების კონტექსტში. 1991 წელს გამქრალი ვარშავის ხელშეკრულების ქვეყნებზე ლაპარაკი ვერ იქნებოდა იმიტომ რომ არც გორბაჩოვმა და არც მისმა თანამოსაუბრეებმა არ იცოდნენ თუ რა ელოდა საბჭოთა კავშირს და მის მოკავშირეებს. საბჭოთა კავშირის,აშშ-ს,დიდი ბრიტანეთის,საფრანგეთის და გერმანიის ლიდერები რა თქმა უნდა ვერ დადებდნენ ვერანაირ პირობას თავისი ქვეყნების სახელით. ნატოს გაფართოების იდეის უარყოფა კი იურიდიულად სავალდებულო შეიძლებოდა გამხდარიყო მხოლოს ნატოს ყველა წევრის თანხმობის და.ალბათ, ასეთი გადაწყვეტილებების პარლამენტების,მათ შორის აშშ-ს სენატის მიერ დადასტურების შემთხვევაში.
დასავლეთის მუხთლობის თეზისი ვერ უძლებს კრიტიკას,მაგრამ დასავლეთის გულგრილობა ცხადი იყო.
დასავლეთმა 1991 წელს უარი თქვა რუსეთის ნატოში შესვლის საკითხის განხილვაზე. 1992 წელს ვაშინგტონმა უარყო რუსეთის და აშშ-ს კავშირის დადების თხოვნა მაგრამ ის დათანხმდა ცენტრალური ევროპის ქვეყნებისთვის ნატოს გახსნაზე და ამით ნატოს ტერიტორიის საზღვრის მიწევაზე საბჭოთა კავშირის ყოფილ საზღვართან.// ე.ი. დასავლეთმა უარი თქვა ნატოში რუსული მაფიიღების იდეაზე და ეს ეწყინა საბჭოთა დემოკრატიას,გ.მ.//.
ამაზე წასვლით აშშ და მისი მოკავშირეები არ არღვევდნენ არანაირ პირობას და დაპირებას,მით უმეტეს რომ საბჭოთა კავშირი აღარ არსებობდა.
მაგრამ მათ მოკლეს დასავლეთის მეგობრული უანგარობის რწმენა და გააძლიერეს ეჭვი დასავლური პოლიტიკის მუდმივად ანტირუსული მიმართულების შესახებ. რუსეთში დიდად პოპულარული გახდა მე-19 საუკუნის პუბლიცისტი ნიკოლაი დანილევსკის წიგნი "რუსეთი და ევროპა" რომელიც ხელმეორედ გამოსცეს 1995 წელს.
რუსეთ-დასავლეთის ურთიერთობათა ჰავის ცვლილების ემოციურ ფონად იქცა ომები ბალკანეთში. მოსკოვისთვის სერბების,ხორვატების და ბოსნიელ მაჰმადიანთა ნაციონალისტი ლიდერები ერთნაირი მოღვაწეები იყვნენ და მან გაკვირვებით აღმოაჩინა რომ რუსეთი და დასავლეთი სხვადასხვა მხარეებს უჭერენ მხარს. თანაც ამერიკის მხარდაჭერის მქონე მაჰმადიანები და ხორვატები ავლენდნენ ერთმანეთთან თანამშრომლობის სურვილს და რუსი ნაციონალისტებისთვის გმირებად ქცეული სერბები კი დარჩნენ ორი სხვა თემის მტრებად და დასავლეთის აზრით ომის მთავარ გამჩაღებლებად.
ყოფილი იუგოსლავიისთვის საკონტაქტო ჯგუფის მექანიზმებით რუსეთი ცდილობდა მებრძოლი მხარეებისადმი გაწონასწორებული დამოკიდებულების მიღწევას,მაგრამ ეს ვერ მოხერხდა. რუსეთს დარჩა მხოლოდ უძლური პროტესტის გამოთქმა როდესაც ნატოს ავიაცია ბომბავდა სერბების პოზიციებს და ხორვატების ჯარები "წმენდნენ" სერბულ კრაინას.
ამასთან მოსკოვს არ ჰქონია სერიოზული გავლენა ბელგრადშიც და მან ვერ შეუშალა ხელი ბოსნიელ სერბებს სრებრენიცას მსგავსი დანაშაულების ჩადენაში. 1995 წლის ბოლოს რუსეთის სამშვიდობო ძალები შეუერთდნენ ბოსნიაში ნატოს ოპერაციას,მაგრამ დასავლეთის პარტნიორთა მიერ გამოთქმული ქების მიუხედავად ეს პარტნიორული ურთიერთქმედება მოსკოვმა ჩათვალა მიუღებლად და შემდეგ რუსი სამხედროები აღარ დაემორჩილნენ ამერიკელ სარდალს.
ბალკანეთში ომის პარალელურად ვითარდებოდა 1994 წელს დაწყებული ომი ჩეჩნეთში.
ამ გაუაზრებლად დაწყებულმა,ცუდად წარმოებულმა და სასტიკმა სამხედრო კამპანიამ დასავლეთის საზოგადოებას და მთავრობებს გაუცრუა ახალი რუსეთის იმედი.
თავისუფლების მწყურველი მთიელების დამთრგუნველი და ადამიანის უფლებათა გამთელი ყოფილი ზესახელმწიფოს ხატი ზედ დაედო პოლიტიკური ცხოვრების ქაოსის,კრიმინალური პრივატიზაციის,"პირატიზაციის",
სოციალური დეგრადაციის და სულ უფრო და უფრო ძლიერი სიღატაკის სურათს.
ბორის ელცინის და მისი გარემოცვის პოპულარობა ქვეყნის შიგნით მკვეთრად დაეცა. 1996 წლის ზაფხულის საპრეზიდენტო არჩევნებზე კომუნისტების რევანში პრაქტიკულად გარდაუვალი ჩანდა.
ამავე დროს მასობრივი ინფორმაციის დასავლური და მრავალი რუსული საშუალებები აკრიტიკებდნენ კრემლის ჩეჩნურ კამპანიას.
თვითონ კრემლი სულ უფრო და უფრო მკაცრად აკრიტიკიკებდა "ნატოს აღმოსავლეთისკენ გაფართოების გეგმებს".
პოლიტიკის გამკაცრების სიმბოლოდ იქცა 1996 წლის იანვარში საგარეო საქმეთა მინისტრის თანამდებობაზე ანდრეი კოზირევის შეცვლა ევგენი პრიმაკოვით.
საგარეო საქმეთა ახალმა მინისტრმა ჩამოაყალიბა რუსეთის საგარეო პოლიტიკის ორი უმთავრესი მიზანი- დამოუკიდებელ სახელმწიფოთა თანამეგობრობის //ყოფილი საბჭოთა კავშირის სივრცის// კონსოლიდაცია მოსკოვის ირგვლივ და ნატოს აღმოსავლეთისკენ გაფართოების დაუშვებლობა.
რუსეთი დიდად იყო დამოკიდებული საერთაშორისო სავალუტო ფონდის მიერ მიცემულ სესხებზე,მაგრამ მისი მიზნები უკვე განსხვავდებოდა დასავლეთის მიზნებისგან,მეტიც,დაუპირისპირდა დასავლეთის მიზნებს.
//დასასრული იქნება//.
ავტორი-მოსკოვის კარნეგის ცენტრის დირექტორი დმიტრი ვიტალის ძე ტრენინი.
რუსეთის საგარეო პოლიტიკა 1992-2009 წლებში-2:
РОССИЙСКАЯ ВНЕШНЯЯ ПОЛИТИКА В 1992–2009 ГОДАХ ----------------------------------------------------------------------------------------------------------- ეს კი ნორმალური ხალხის აზრი:
საერთო ევროპული სახლი :
1994 წლის ივნისში მოსკოვი მიუახლოვდა თავისი საგარეო პოლიტიკის ორ მთავარ მიზანს, მან კიდევ უფრო ღრმად შეაღწია დასავლურ ინსტიტუტებში. მოსკოვსა და ნატოს შორის ბრიუსელში შეთანხმება " პარტნიორობა მშვიდობისათვის" დადებისა და კორფუზე რუსეთსა და ევროპულ კავშირს შორის პარტნიორობისა და თანამშრომლობის ხელშეკრულების დადების შემდეგ მოსკოვი რა თქმა უნდა არ გამხდარა ამ დასავლური ორგანიზაციების წევრი, მაგრამ ეს მაიმუნი სტალინია!
მიაღწია იმ მდგომარეობამდე რომ შესძლებს თავისი ინტერესების დაკმაყოფილებას დასავლეთის ქვეყნების წინაშე. ევროპულ კავშირთან დადებული ხელშეკრულებაში არის 122 მუხლი, რომლებიც გულისხმობენ პოლიტიკურ და ეკონომიკურ თანამშრომლობას, ისევე როგორც სავაჭრო ურთიერთობებს. ის გულისხმობს რუსეთისა და ევროპის კომისიის და საბჭოს პრეზიდენტების წელიწადში ორჯერ შეხვედრას. ამას გარდა შექმნილია" თანამშრომლობის საბჭო", რომელიც პერიოდულად იწვევს სამინისტროთაშორის შეხვედრებს. ეს რა თქმა უნდა ჯერ კიდევ არაა მოსკოვის მიერ შემოთავაზებული " ევროპული სახლი", მაგრამ არის მისი შექმნისაკენ გადადგმული მნიშვნელოვანი ნაბიჯი.
რაც შეეხება ნატოს მოსკოვი ფიქრობს რომ " პარტნიორობა მშვიდობისათვის" არის მხოლოდ პირველი ეტაპი სასურველი მიმართულებით. რუსეთის საგარეო საქმეთა მინისტრმა ანდრეი კოზირევმა მოსკოვში განაცხადა რომ მონაწილეობა " პარტნიორობაში მშვიდობისათვის" არის მხოლოდ საშუალება და საბოლოო მიზანია უსაფრთხოების რეალურად პანევროპული სისტემის შექმნა. მეორეს მხრივ კოზირევმა უკვე განსაზღვრა სამომავლო პირობები : პირველ რიგში კარი ღია უნდა დარჩეს. გათვალისწინებული უნდა იყოს მომავალში რუსეთის ნატოში შესვლის შესაძლებლობა. მეორე : რუსეთი ატარებს გრძელვადიან პოლიტიკას. მესამე : ნატოში ახალი წევრების მიღების შემთხვევაში ამასთან ერთად ახალი სტრატეგიული ურთიერთობები უნდა დამყარდეს რუსეთსა და ნატოს შორის, რათა მოსკოვსაც
ჰქონდეს გადაწყვეტილების მიღების უფლება (ე.ი. შესძლოს ხელის შეშლა ნატოში ახალი წევრების მიღებისათვის). მოსკოვს არასოდეს არ მოსწონდა ევროპული ქვეყნების გაერთიანების პროცესი, ვინაიდან ის ხელს უშლიდა ახალ საბჭოთა ექსპანსიას დასავლეთისაკენ. 1946 წლის ციურიხის თავის სახელგანთქმულ სიტყვაში უინსტონ ჩერჩილმა წამოაყენა ფრანგულ–გერმანული გაერთიანების ირგვლივ " ევროპის შეერთებული შტატების" შექმნის წინადადება, ვინაიდან მან წინა წელს დაადგინა რომ, როგორც ის ყვება თავის მოგონე-
ბებში, ციმბირის თოვლის სითეთრესა და დუვრის ციცაბო ნაპირებს შორის თითქმის აღარაფერი რჩებოდა. მოსკოვის მიზანი ყოველთვის იყო და დღესაც არის ამერიკის შეერთებული შტატების მოკავშირე თავისუფალი და ერთიანი ევროპის შექმნის არდაშვება. ამის შედეგად უკვე 1950-ან წლებში კრემლი აყენებდა " უსაფრთხოების პანევროპული სისტემის" შექმნის წინადადებას და მოლოტოვმა, სტალინის საგარეო საქმეთა მინისტრმა, 1954 წელს მოითხოვა საბჭოთა კავშირის მიღება ნატოში ( საბჭოთა მთავრობის მიერ 1954 წლის 31 მარტს დასავლეთის სახელმწიპფოებისათვის გაგზავნილი ნოტა. Keesings Archiv des Gegenwart, 1954, გვ.4453). ამის მიზანი იყო ნატოს გარდაქმნა ევროპული უსაფრთხოების სისტემად. იმ დროს რომელიც ხასიათდებოდა ვილი ბრანდტის ახალი აღმოსავლეთის პოლიტიკით მოსკოვი ქადაგებდა იდეას დიდი ევროპისა, რომელიც შეიძლებოდა ყოფილიყო მოსკოვის დომინაციის ქვეშ ( საბჭოთა კავშირის უმაღლესი საბჭოს საგარეო საქმეთა კომიტეტის თავმდჯდომარე იური ჟუკოვის მიერ 1970 წლის სექტემბერში ბონში წაკითხული მოხსენება).
მოსკოვის პოლიტიკა მუდამ იყო "საერთო ევროპული სახლის" აშენება და თავისი ძალაუფლების გავრცელება მთელ კონტინენტზე. თავისუფალი, ეკონომიკურად ძლიერი, მაგრამ პოლიტიკურად სუსტი ევროპა განსაზღვრავს მსოფლიოს ბედს. დასავლეთ ევროპის დამოუკიდებლობა და ტრანსატლანტური კავშირების შენარჩუნება ამერიკის შეერთებული შტატებისათვის არის მისი საკუთარი თავისუფლების საუკეთესო გარანტია. მთელ ევროპაზე გაბატონება რუსეთისათვის ნისნავს ამერიკის მიმართ მსოფლიოში გაბატონებული პოზიციის დაკავებას. სტალინიდან გორბაჩოვამდე და ელცინამდე მოსკოვის პოლიტიკის გრძელვადიანი მიზანია ამერიკული გავლენის დასუსტება, და ამავე დროს ევროპაში რუსეთის გავლენის თანდათანობით გაზლიერება და ევროპის მოწყვეტა ამერიკის შეერთებული შტატებისაგან.ევროპის ცენტრსი მისი მდებარეობის გამო გერმანია ყოველთვის უდიდეს როლს თამაშობდა მოსკოვის ევროპულ პოლიტიკაში. ჩვენ ყოველთვის უნდა გვქონოდა მოსკოვის მიერ "გერმანული კარტის" გათამაშების მოლოდინი.
სტალინი ატარებდა ექსპანსიონისტურ პოლიტიკას და მან იარაღით დაიპყრო თითქმის მთელი აღმოსავლეთი ევროპა. მხოლოდ ნატომ შეუშალა ხელი ბრეჟნევს იგივეს გაკეთებაში. ბრეჟნევმა თავისი ექსპანსიონისტური პოლიტიკა გაატარა ნატოს სფეროს გარეთ და ომობდა მინდობილობით , სხვისი ხელით და სამხედრო დაპირისპირების გარდა, ინფილტრაციით და მავნებლური მოქმედებით.
გორბაჩოვი ისახავს იმავე მიზანს და იყენებს სტრატეგიულ დეზინფორმაციას. ასე ის ახორციელებს ლენინის პრინციპს, რომლის თანახმადაც საბჭოთა კავშირს არა მარტო უნდა დაემარცხებინა დასავლეთი, მას დასავლეთი თავის სამსახურში უნდა ჩაეყენებინა კიდეც.
იმისათვის რომ გავუგოთ გორბაჩოვს, გავიგოთ მისი პოლიტიკა და მის მიერ გერმანიის გაერთიანების მოწონება უნდა მივუბრუნდეთ მის წინამორბედს და მოდელს, იური ანდროპოვს. ანდროპოვი,რომელიც საბჭოთა კავშირის კომუნისტური პარტიის გენერალურ მდივნად და შემდეგ საბჭოთა კავშირის ხელმძღვანელად გახდომამდე 15 წლის მანძილზე იყო კგბ-ს შეფი, თავისი პოზიციის გამო იყო საბჭოთა კავშირის ყველაზე უკეთესად ინფორმირებული ადამიანი. მან 1970-ანი წლებიდან დაინახა რომ ლენინის წინასწარმეტყველება იმის შესახებ რომ სოციალიზმი დაამარცხებდა თავისი საკუთარი პრინციპების მიერ დაუძლურებულ " კაპიტალიზმს" არასწორი იყო და პირიქიტთ, აღმოსავლეთისა და დასავლეთის გაყრა დასავლეთისათვის იყო სასარგებლო. უკვე 1970-ან წლებში ანდროპოვის მიერ შექმნილმა კგბ-ს გამოჩენილი ექსპერტების კომისიამ დაადგინა რომ საბჭოთა კავშირის ევოლუციის გაგრძელების შემთხვევაში დაიშლებოდა საფუძველი რომელსაც ეყრდნობოდა მსოფლიოზე გაბატონების მისი მცდელობა ( Peter Weiss, " KG Unter direkter Kontrolle Gorbatchews", Schweizerzeit, Flaach, 1996O წლის 6 ივლისი,გვ.5; იხ. აგრეთვე Hans Graf Huyn, Die Deutsche Karte : Moskaus neue Strategie, Munich, 1991, გვ.70 და შემდ.).
ანდროპოვმა დაინახა რომ აუცილებელი იყო სისტემის სრული გარდაქმნა და,მაშ, ის შეიძლება ჩაითვალოს პერესტროიკის მამად. ხელისუფლების სტრუქტურების ეს განახლება ითხოვდა დიდ დროს. საგარეო პოლიტიკაში აუცილებელი ხდებოდა პაუზა, პერედიშკა იმ მნიშვნელობით რომელსაც მას აძლევდა ლენინი. ამ პაუზის დროს კონფლიქტი დასავლეთთან უნდა შენელებულიყო და მეტიც, დაწყებულიყო მშვიდობიანი თანაარსებობა დასავლეთთან, რომელიც შესაძლებელს გახდიდა დასავლეთზე პარაზიტობას და მოსკოვის ძალაუფლების საფუძვლების განმტკიცებას : ეკონომიკური რეფორმების გარდა საჭირო იყო საგარეო პოლიტიკის გადასინჯვაც, რაც შესაძლებელი იქნებოდა მხოლოდ კლასთა ბრძოლისა და მსოფლიო რევოლუციის მიჩუმათებით.
1989 წელს ერთ ინტერვიუში კგბ-ს შეფ კრიუჩკოვს ჰკითხეს დაიწყებდა თუ არაფ პერესტროიკას ანდროპოვი მას რომ მეტი ხანი ეცოცხლა. კრიუჩკოვმა უპასუხა : " დიახ, ვფიქრობ რომ დაიწყებდა. ის დაადგებოდა ამ გზას. ის სრულყოფილად იცნობდა ქვეყნის მდგომარეობას, დიპლომატიურ ასპარეზზე სამსახურის შემდეგ ის იყო პარტიის ფუნქციონერი და, ბოლოს და ბოლოს, კგბ-ს შეფი 15 წლის მანძილზე. ის კარგად იცნობდა
პარტიას და კგბ-ს თავმდჯდომარის თანამდებობამ მას მისცა უზარმაზარი ინფორმაცია... ანდროპოვმა კარგად დაინახა რომ საბჭოთა კავშირის წინსვლა შესაძლებელი გახდებოდა მხოლოდ ეკონომიკური და პოლიტიკური მექანიზმების გარდაქმნის შემდეგ. მე მწამს რომ ანდროპოვი და გორბაჩოვი იდგნენ ერთსა და იმავე პოზიციაზე, რომ მათ ჰქონდათ ერთი და იგივე იდეოლოგია და, შეიძლება, პრობლემათა გადაჭრის ერთი და იგივე მეთოდოლოგია" ( ვლადიმირ კრიუტჰსჰკოვი, Uუნიტასთვის მიცემული ინტერვიუ, რომი, 1989 წლის 19 აგვისტო).
"უკვე დიდი ხნით ადრე კგბ-ს თავმჯდომარედ გახდომამდე ანდროპოვი ახლოს იყო ადამიანებთან რომლებიც შემდეგ გახდნენ გორბაჩოვის ახლო წრის წევრები. 1950-ანი წლების ბოლოს და 1960-ანი წლების დასაწყისში მომავალი გორბაჩოველების" საწვრთნელი სკოლა" იყო საბჭოთა კავშირის კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის სამდივნოს სხვა სოციალისტურ რეჟიმებთან ურთიერთობის განყოფილება და მრავალი წლის შემდეგ სწორედ ანდროპოვმა წარუდგინა სტავროპოლიდან ახალ ჩასულ გორბაჩოვს რამოდენიმე ადამიანი, რომლებიც შემდეგ გადაიქცნენ გორბაჩოვის უახლოეს თანამშრომლებად, განსაკუთრებით გეორგი შახნაზაროვი, ალექსანდრ ბოვინი და გეორგი არბატოვი" ( ივან ფროლოვ, ინტერვიუ "La Reppublica”-სთან, რომი, ციტირებულია Frederick Kagandames-ის მიერ ნაშრომში " " The Secret History of Perestroika", The Traditional Interest, 1991, გვ.31). ამ ინტერვიუს ავტორი ფიოდორ ბურლაცკი ანდროპოვმა 1982 წელს დანიშნა "ლიტერატურნაია გაზეტა"-ს მთავარ რედაქტორად და ისიც გადაიქცა პერესტროიკის პროპაგანდისტად. მაშ პერესტროიკის ინკუბაციის პერიოდი იწყება უკვე 1950-ანი წლებიდან. ალბათ უკვე ტარდება " ევროკომუნიზმის" ზოგი სიმპტომის რეპეტიცია, რათა შემდეგში ისინი ტსარმოედგინათ რუსეთში. იგივე ითქმის 1960-ანი წლების საბჭოთა კავშირზე, კგბ-ს მაშინდელმა თავმჯდომარე შელეპინმა დაუშვა კონტროლირებადი " ოპოზიცია" და კოსიგინი ატარებდა ექსპერიმენტებს საწარმოებთან რომლებსაც ჰქონდათ მოგების მიღებაზე ზრუნვის ნებართვა ( ავტორს ინფორმაცია 1995 წლის ორ მარტს მისცა ანატოლი გოლიცინმა).
1982 წლის ნოემბერში საბჭოთა კავშირის კომუნისტური პარტიის გენერალურ მდივნად არჩევის შემდეგ ანდროპოვმა გადადგა პირველი ნაბიჯები მის მიერ ჩაფიქრებული ახალი სტრატეგიის განსახორციელებლად, მაგრამ მძიმე ავადმყოფობის გამო მას მოუხდა მემკვიდრის დანიშვნა : ანდროპოვმა აირჩია გორბაჩოვი.
მიხაილ გორბაჩოვი ახალგაზრდობიდანვე მჭიდროდ იყო დაკავშირებული კგბსთან (Gail Sheehy, Gorbatschow,Munich,1991; Hans Graf Huyn, Die deutsche Karte : Moskaus neue Strategie, Munich, 1991,გვ. 73 და შემდ.). 1995 წლის გაზაფხულზე გამოქვეყნებულ თავის მოგონებებში თვითონ გორბაჩოვიც აღიარებს ამას:"ჩვენი ქვეყნის პოლიტიკურ კლასში მე ყველაზე მეტ ხანს და ყველაზე მჭიდროდ დაკავშირებული ვიყავი ანდროპოვთან, ყველაზე მეტად მე ანდროპოვის მადლიერი ვარ" ( Mikhail Gorbatchev, Erinnerungen, Berlin, 1995).
გორბაჩოვმა გაატარა დეზინფორმაციის სტრატეგია, დასავლელთა ნდობის მოსაპოვებლად საბჭოთა კავშირს მან მისცა " სხვა ქვეყნების მსგავსი ქვეყნის " სახე. მან გამოიყენა ძველი წელთაღრიცხვის მე-5 საუკუნის სტრატეგიის ჩინელი დიდოსტატი სუნ ძუ-ს პრინციპები. მისმა სახელმა რუსეთამდე მიაღწია მონღოლთა ხანგრძლივი ბატონობის დროს და მის რეცეპტებს დღესაც ასწავლიან კგბ-ს აკადემიებში : " ომის ხელოვნების უმაღლესად რაფინირებული სახეა მტრის წინააღმდეგობის დაძლევა მასთან ომის გარეშე"( Sun Tzu, L'Art de la guerre, Flammarion/ "Champs", Paris)... კგბ-ს სახელმძღვანელოში შეიძლება ამ ფრაზის წაკითხვა : " დეზინფორმაციის სტრატეგია ააიოლებს მთავრობის ამოცანებს და მიზნად ისახავს მთავრობის პოლიტიკის მთავარი საკითხების შესახებ მტრის შეცდომაში შეყვანას" ( კგბ-ს თანამშრომლებისათვის განკუთვნილი დეზინფორმაციის სახელმძღვანელო, მოყვანილია : ამერიკის შეერთებული შტატების კონგრესი, წარმომადგენელთა პალატა, დაზვერვის საქმიანობასთან დაკავსირებული საკითხების მუდმივი კომიტეტი," Soviet Covert Action" ( The Forgery Defensive), Washington, 1980, გვ.63; იხ. აგრეთვე Hans Graf Huyn, Die deutsche Karte,გვ.77 და შემდ.).
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Москва инфорhttp://repin.info/crime/rus_mafia
РУССКАЯ МАФИЯ УГРОЖАЕТ ЕВРОПЕ
11 января 2013 г. 22:01
В начале 1990-х каталонское побережье Испании стало местом отдыха преступников из России, а позже они решили, что Испания с ее мягким законодательством может стать базой для осуществления их транснациональных операций. Испанские власти провели две масштабные операции против "русской мафии" в Испании, приведшие к аресту более 60 подозреваемых, в том числе четырех из восьми или десяти главарей мафии, действующих за пределами России.
Занимаются бандиты и экономическими преступлениями. В основном они действуют в Антверпене, хотя также иногда и в Брюсселе. В Антверпене так много русских, что центральную площадь города Фалькоплейн иногда называют Красной площадью. Антверпенский морской порт пользуется репутацией крупнейшего центра международной контрабанды. У городских ювелиров и торговцев драгоценностями, многие из которых являются евреями, выходцами из России, налажены крепкие связи с российскими преступными группировками. В мире они занимают одно из первых мест в искусстве отмывания денег и ухода от налогообложения. Не так давно в Бельгии вскрылась деятельность нескольких русских преступных групп, среди которых особо выделяется криминальное сообщество, возглавляемое неким Борисом Н., крупным криминальным боссом.
Считается, что в Германии действует более пятидесяти российских преступных группировок.
Родиной примерно двадцати из них являются Москва и Московская область, другие приехали из Краснодара, Ростова-на-Дону и Кемерова. Многие из русских, ведущих дела в нынешней Германии, еще в советские времена проживали в ГДР, и потому у них здесь имеются давние крепкие связи. Германия стала популярным местом постоянного проживания для многих русских криминальных лидеров, поскольку отсюда им легко осуществлять контроль над своими операциями в Западной Европе.
По разным оценкам, на российских преступниках лежит ответственность за треть всех правонарушений, совершающихся в Германии.
№ 04 (110–113) от 30 марта 2005 г
http://gazeta.aif.ru/online/europe/110-113/01_01
Неуловимая русская мафия
ПОСЛЕ падения Берлинской стены количество преступлений, совершаемых прибывшими из Восточной Европы гражданами, возросло настолько, что в Управлении криминальной полиции в отделе, занимающемся организованной преступностью, учредили несколько комиссариатов, и один из них — так называемый комиссариат по делам русскоязычных граждан.
На наши вопросы отвечает начальник отдела Управления криминальной полиции Берлина, занимающегося организованной преступностью, господин Хартмут КОШНЫ (Hartmut Koschny).
— КАК часто в Берлине преступления совершаются гражданами, прибывшими с территории бывшего Советского Союза?
— С точки зрения статистики трудно сказать, кто из преступников русский, а кто — нет. Ведь многие граждане бывшего Советского Союза успели принять немецкое гражданство или же являются этническими немцами, проживавшими ранее на территории СНГ. У нас есть своя статистика, по которой преступники распределены по различным этносам, но она весьма приблизительна. Так, можно сказать, что среди республик бывшего Советского Союза первое место по количеству совершенных в прошлом году преступлений держит Литва. За ней идет Россия, на третьем месте — Украина. Но, поскольку наш отдел занимается организованной преступностью, такие преступления, как, например, мелкие кражи, в нашей статистике не учитываются.
Москва информации не дает
— ЕСТЬ мнение, что «русская мафия» на Западе не что иное, как миф…
— К примеру, влиятельному лицу, владельцу некоего крупного бизнеса, кто-то встал поперек дороги. Это лицо наняло людей для убийства соперника. В этом случае я считаю, что это преступление — организованное, то есть дело рук мафии. В своей работе мы зачастую сталкиваемся с преступлениями активной русской мафии. Отслеживаем ее «почерк», следим за этим феноменом… Располагая информацией о том, что у некоторых людей, которые пару месяцев назад были простыми и бедными, внезапно неизвестно откуда появляется невероятное количество денег — сегодня они живут здесь, завтра в США, Москве или на Урале, — мы прекрасно понимаем, что такое «легкое» богатство достигается криминальным путем. Но часто не удается доказать, что за преступлениями, которые мы раскрывaем, стоит мафия. Находим исполнителей, но не находим заказчиков. У нас почти нет шансов взять лидеров этих группировок. О них не получить никакой информации на их родине. Пытались, все пробовали — безрезультатно. Я расследовал один случай, о котором точно могу сказать, что это было дело рук мафии, — заказное убийство, совершенное с тем, чтобы укрепить экономические позиции «заказчика». Но нам не удалось найти каких-либо доказательств. К тому же большинство лидеров находится не здесь.
— Но существуют Интерпол, другие формы международного сотрудничества в этой области…
— Интерпол и Европол существуют, но… Иногда приходится ждать ответа на запрос по полгода. Также есть так называемый «красный телефон», по которому мы в любое время можем связаться с полицейским управлением Москвы, задать интересующие нас вопросы. Берлин является побратимом Москвы, и одним из направлений нашей деятельности является совместная работа берлинских полицейских с московской милицией. Но любая информация в России подвергается цензуре, контролируется. Видимо, поэтому наша совместная работа успеха не имеет. Чем больше власти в своей стране у подозреваемых, чем влиятельнее персона, задействованная в том или ином преступлении, тем сложнее получить о ней какую бы то ни было информацию.
— Вы бывали в Москве, расследуя такого рода дела?
— Несколько раз. Нас гостеприимно встретили. Мы пытались договориться с московскими коллегами о том, как мы будем расследовать дела совместно, проводили интересные беседы. Но если в расследуемых нами делах были задействованы лица, занимающие весомую позицию в политике или экономике страны, получить у российских сотрудников полноценную информацию о них было невозможно. Некоторые преступления нам все же удалось раскрыть. Но те дела, где мы пытались вскрыть мафиозную основу, остались нерасследованными…
Потенциал жестокости
— КАКИЕ преступления наиболее типичны для германской столицы?
— Вообще, для Берлина характерны угоны дорогих автомобилей. И здесь лидируют русские, литовцы, поляки, которые затем сплавляют краденые автомобили в Восточную Европу. Эти преступники настолько высококвалифицированны, что легко справляются с самыми сложными противоугонными системами.
В прошлом году на территорию Берлина было ввезено много фальшивых денежных банкнот. В Берлин приезжали литовцы — по 3–4 человека, шли в магазины, покупали различные мелочи, получали сдачу. То есть разменивали фальшивые деньги. Оставляли немного себе, остальное отдавали своему «боссу». Мы начали работу с литовским УВД. И обнаружили в Литве подпольную типографию, в которой было напечатано около 9 миллионов фальшивых евро. К сожалению, литовские полицейские завалены работой, к тому же они довольно инертные, но начало было положено, преступление раскрыли.
В настоящее время нам много проблем доставляют арабы, которые доминируют в распространении наркотиков и делают на этом большие деньги. Постепенно арабские преступники «завоевывают» ночную жизнь города. Они организовали дело так, что даже охрана на многих дискотеках занимается распространением наркотиков.
— Есть ли какая-то специфика в преступлениях «восточно-европейского» происхождения?
— С 1990 года, когда открыли границу, не только в Берлине, но и во всей Германии возросло количество тяжких преступлений. Повысилось число убийств, похищений, преступлений с нанесением телесных повреждений и захватом заложников. Мы обнаружили невероятный потенциал жестокости, характерной для преступников из стран Восточной Европы. Совершаются не просто убийства, а страшнейшие «экзекуции». Мы находим изуродованные трупы в озерах или зверски растерзанные тела, «изъезженные» вдоль и поперек автомобилями, сожженные и тому подобное. До падения Стены преступления подобного рода в Западном Берлине были редкостью.
Преступники зачастую переносят свой криминальный опыт с родины на новую осваиваемую ими территорию. Так, в Берлине один мужчина продавал на автомобильном рынке свой автомобиль. Неожиданно к нему подошли двое незнакомых чеченцев и, пригрозив, спросили: «Где наша доля?» В другом случае преступники требовали «мзды» с людей, получающих пособие по безработице и даже социальную помощь… И таких случаев в последнее время очень много. Для немецкой ментальности такого рода преступления необычны. Но что меня беспокоит и что принимает сейчас массовый характер в Берлине — увеличение количества тяжких преступлений…
— То есть без работы не сидите и детективов по телевизору на досуге, видимо, не cмотрите?
— По поводу досуга: нет, детективы не смотрю — не люблю. У меня в жизни ежедневно свои детективы. Люблю сидеть дома у камина или выезжаю на природу, к воде…
А что касается работы — в настоящее время мы заняты расследованием трех достаточно типичных дел. Полтора года назад на Passauerstrasse в маникюрный салон была подброшена граната. Это преступление было совершено выходцами из СНГ. В результате несколько человек погибло. В другом деле мы обнаружили похожий характер преступления. Как-то вечером молодая женщина, жительница Берлина (приехавшая с Украины), выходила с подругой из ресторана и заметила, что в ее автомобиле открыто окно. Заглянув внутрь, она обнаружила в салоне автомобиля подвешенную на веревке гранату. Вызвала полицейских и таким образом спаслась. Но это ей не помогло. Через пару недель ее убили в районе Schoeneberg. Вероятно, она многое знала…
Ирина ПАРФЕНОВА, Берлин
Фото Рейтер
ავტორი-მოსკოვის კარნეგის ცენტრის დირექტორი დმიტრი ვიტალის ძე ტრენინი.
პერესტროიკის და ა.შ. ისტორიიდან-2:
რუსეთის და დასავლეთის შეჯახება მხოლოდ გადადო ბორის ელცინის განმეორებითმა არჩევამ და კომუნისტური რევანშის თავიდან აცილებამ,ჩეჩნეთის პირველ კამპანიაში დამარცხებამ,რუსეთის მიღებამ ევროპის საბჭოში და ნატოს გაფართოების სამხედრო-სტრატეგიული პარამეტრების შესახებ კომპრომისის მიღწევამ 1997 წელს როდესაც პოლონეთმა,ჩეხეთმა და უნგრეთმა მიიღეს მიწვევა ჩრდილოატლანტურ ალიანსში.
//მაფიების მიერ მოოხრებულ-დაბეჩავებული,გ.მ.// რუსეთი მიიღეს წამყვან ინდუსტრიულ სახელმწიფოთა კლუბში რომელიც ამის შემდეგ "რვიანად" გადაიქცა. ჰქონდათ იმედი რომ ელცინის ხელახლა არჩევის ორგანიზატორი //მაფიოზი,გ.მ.// ოლიგარქები რომლებსაც სერიოზული ინტერესები ჰქონდათ დასავლეთში შეძლებდნენ ურთიერთობათა მკვეთრად გაუარესების თავიდან არიდებას.
1998 წელს რუსული ფინანსების კრახმა გამოიწვია მძიმე ეკონომიკური კრიზისი და ყველაფერ ამას ჰქონდა სერიოზული პოლიტიკური და მათ შორის საგარეოპოლიტიკური შედეგები.
კრემლის მთავარ ამოცანად გადაიქცა ვითარების სტაბილიზაცია და ჩამოყალიბებული რეჟიმის პირობებში ხელისუფლების გადაცემა და არა საზოგადოების თვალში საეჭვო რეფორმების გაგრძელება და გაღრმავება.
რუსეთს და დასავლეთს გაუცრუვდათ ერთმანეთის იმედი და ისინი დაშორდნენ ერთმანეთს. ამერიკის შეერთებული შტატები რუსეთს საერთოდ უიმედო ქვეყნად თვლიდა. დეფოლტის შემდეგ საერთაშორისო მონეტარული ფონდი აღარ აძლევდა კრემლს კრედიტებს.
ელცინმა გარეკა ახალგაზრდა რეფორმატორები და კბილების კრაჭუნით პრემიერად დანიშნა ევგენი პრიმაკოვი.
ელცინმა დაიწყო თავისი კარისკაცების თვალიერება მემკვიდრის მონახვის მიზნით// მას იმდენი დანაშაული ჰქონდა ჩადენილი რომ უნდოდა კაცი ვინც მის მშვიდობიან სიბერეს უზრუნველყოფდა,გ.მ.//.
კოსოვოს კრიზისი-მეოცე საუკუნის ბალკანური ომების დასკვნითი ეპიზოდი-შევიდა მწვავე ფაზაში მაშინ როდესაც რუსეთის ხელისუფლება მთლიანად იყო დაკავებული ქვეყნის პოსტომუნისტურ ისტორიაში პირველი კრიზისიდან გამოსვლის პრობლემით.
რუსეთს შეეძლო მხოლოდ გარედან ყურება იმისთვის თუ როგორ აძალებდა ამერიკის შსერთებული შტატები იუგოსლავიის პრეზიდენტ სლობოდან მილოშევიჩს კოსოვოელ ალბანელთა სეპარატიზმის ძალისმიერი დათრგუნვის შეწყვეტას.
ამის მიუხედავად ემოციური დაძაბულობა რუსეთში ძალიან ძლიერი იყო.
და ის რომ ბილ კლინტონის ადმინისტრაციამ გაეროს უშიშროების საბჭოს გვერდის ავლით მიიღო იუგოსლავიის წინააღმდეგ ძალის გამოყენების საშუალება მოსკოვში აღიქვეს როგორც რუსეთის მიერ დიდი სახელმწიფოს სტატუსის დაკარგვა. 1998 წელს დაეცა რუსეთის რუბლი.
რუსეთის საერთაშორისო გავლენა 1999 წლის გაზაფხულზე დაეცა ისევე მკვეთრად როგორც 1998 წლის ზაფხულში დაეცა რუსული რუბლი.
მეტიც, მოსკოვში ნატოს ჰუმანიტარულ ინტერვენციაში დაინახეს საფრთხე თვითონ რუსეთისთვის.
სერბების მოქმედება კოსოვოში მეტისმეტად ძალიან ჰგავდა რუსების მოქმედებას ჩეჩნეთში,პარალელები ცხადი იყო.
ამ პირობებში რუსეთს რჩებოდა მხოლოდ ბირთვული იარაღის იმედი.
რუსეთის საგარეო პოლიტიკის ბრუნის, დასავლეთში ინტეგრაციაზე,
მეტიც,დასავლეთთან თანამშრომლობაზე უარის თქმის სიმბოლოდ იქცა სახელგანთქმული "პრიმაკოვის მარყუჟი" ატლანტიკის თავზე როდესაც ოფიციალურ დელეგაციასთან ამერიკაში მიმავალმა პიმაკოვმა გაიგო რომ ამერიკელებმა გადაწყვიტეს იუგოსლავიის დაბომბვა და ბრძანა თვითმფრინავის უკან დაბრუნება. მოეწყო მასობრივი დემონსტრაციები აშშ-ს და ნატოს პოლიტიკის წინააღმდეგ. რუს მედესანტეთა ნახტომს პრიშტინაზე შეიძლებოდა გამოეწვია შეჯახება ამერიკულ ჯარებთან.
_______________________________________________________________________
საბჭოთა დემოკრატიული ელიტის საყვარელი ჩეკისტი პრიმაკოვი.
http://www.bestpeopleofrussia.ru/persona/1670/
პატარა ჩანართი საბჭოთა დიდებული და აკადემიკოს ევგენი პრიმაკოვის შესახებ:
პოლიტიკაში მან 1962 წელს შეაბიჯა როგორც საბჭოთა კავშირის კომპარტიის ცენტრალური კომიტეტის გაზეთი "პრავდას" მიმოხილველმა,მაგრამ უკვე 1970 წელს ის დანიშნეს მსოფლიო ეკონომიკის და საერთაშორისო ურთიერთობების ინსტიტუტის დირექტორის მოადგილედ. ეს იყო საზოგადოებრივ მეცნიერებათა სფეროში ყველაზე გავლენიანი ინსტიტუტი.
ბევრი სპეციალისტისთვის ეს იყო შოკი იმიტომ რომ პრიმაკოვმა ამ დრომდე მეცნიერების შესახებ რაღაცა ყურმოკვრით თუ იცოდა.
შემდეგ პრომაკოვი გახდა მეცნიერებათა აკადემიის აღმოსავლეთის ინსტიტუტის ხელმძღვანელი. ეს დაემთხვა ავღანეთში საბჭოთა ჯარების შეყვანას,მაგრამ ამას დიდი სარგებლობა არ მოუტანია.
აკადემიურ ინსტიტუტებში მუშაობისას სასწრაფოდ დაწინაურებული პრიმაკოვი დიდად შეიყვარა საბჭოთა ინტელექტუალურ-დემოკრატიულმა ელიტამ... და ამ მოწონებასაც ჰქონდა ნაყოფი, 1991 წელს//გაგანია პერესტროიკის დროს// ის დანიშნეს საბჭოთა პოლიტიკური პოლიცია კგბს თავმჯდომარის მოადგილედ.
შემდეგ იყო კგბს პირველი მთავარი სამმართველოს უფროსი. 1991-96 წლებში იყო ჯერ საბჭოთა კავშირის და შემდეგ რუსეთის დაზვერვის უფროსი.
მაგრამ ყველაზე მეტად დაამახსოვრდათ პრიმაკოვი რუსეთის ფედერაციის საგარეო საქმეთა მინისტრის და პრემიერ-მინისტრის თანამდებობაზე.
1998 წლის 11 სექტემბერს დეფოლტის და კირიენკოს მთავრობის გადადგომის შემდეგ სახელმწიფო დუმამ ევგენი პრიმაკოვი დანიშნა რუსეთის მთავრობის თავმჯდომარედ.
ამ თანამდებობაზე მან მხოლოდ 8 თვე გაჰყო. კგბს ლომმა პრიმაკოვმა მოისურვა რუსეთის პრეზიდენტად გახდომა და ელცინს ეს არ მოეწონა,გ.მ//,ელცინმა 1999 წლის 12 მაისს ის გადააყენა //და შემდეგ როცა გაუჭირდა ისევ ჩეკისტი პუტინი დანიშნა, გ.მ.//.
Академик Евгений Примаков - одна из ключевых фигур российской политической жизни. Он сделал блистательную карьеру: был руководителем разведки, министром иностранных дел и главой правительства. Невероятно популярный, Евгений Примаков даже считался самым вероятным кандидатом на пост президента страны.Свой политический путь Евгений Примаков начал в 1962 году в качестве обозревателя газеты "Правда", органа ЦК КПСС, но уже в 1970 году Примакова назначают заместителем директора Института мировой экономики и Международных отношений — учреждения самого влиятельного в Союзе в сфере общественных наук. Для многних специалистов это стало настоящим шоком, поскольку Евгений Примаков до этого момента о науке слышал только по-наслышке. После Примаков возглавил институт Востока академии наук. Это совпало как раз с периодом ввода советских войск в Афганистан, но большой пользы это не принесло. За период работы в академических институтах Примаков заработал огромное уважение среди интеллектуально-демократической элиты, которая готовила заговор против советской власти. К тому же Евгений Примаков знал практически все обо всех протекавших в то время в мире процессах, и к разгару перестройки Примаков был готов к повышению по служебной лестнице.Оно не заставило себя ждать. В 1991 году Евгений Примаков стал первым заместителем председателя КГБ СССР, начальником 1-го Главного управления. С 1991 по 1996 годы был директором Центральной службы разведки СССР, затем директором службы Внешней разведки России. Но больше всего работа Евгения Примакова запомнилась в период его пребывания на посту главы МИДа, а после председателя правительства РФ. 11 сентября 1998 года после дефолта и отставки правительства Кириенко Евгений Примаков был утвержден Государственной Думой в должности председателя правительства РФ. Но на этой должности Евгений Примаков был всего около восьми месяцев. 12 мая 1999 года указом президента Б.Н. Ельцина отправлен в отставку с поста премьер-министра.
http://www.park.futurerussia.ru/extranet/about/official/3259/
_______________________________________________________________
1999 წლის აგვისტოში ჩრდილო კავკასიაში განახლებული ომის პირობებში მარტო ბორის ელცინი თუ შესძლებდა რუსეთისა და დასავლეთის მტრობის აღდგენის არდაშვებას.
1999 წლის ნოემბერში ელცინი არიგებდა კლინტონს რომ მას არ უნდა დავიწყებოდა რომ რუსეთს აქვს ბირთვული იარაღი //ე.ი. საბჭოთა დემოკრატია ელცინის პირით აშინებდა კლინტონს,გ.მ.//.
ფანტასტიური იმედების ატმოსფეროში დაწყებული მოსკოვის და დასავლეთის "ახალი" ურთიერთობის პირველი ათწლეული მთავრდებოდა როგორც ფინანსური ისე პოლიტიკური დეფოლტის პირობებში,
ვლადიმირ პუტინმა 1999 წლის 31 დეკემბერს მიიღო პრეზიდენტობა ბორის ელცინის ხელიდან და სცადა დასავლეთთან ურთიერთობის გამოსწორება. პრეზიდენტის გარემოცვის და სამხედროთა ნაწილის რჩევების მიუხედავად მან სცადა ნატოსთან კოსოვოს კრიზისი შედაგად დარღვეული ურთიერთობების აღდგენა.
2000 წლის დასაწყისში მოსკოვს ეწვია ნატოს გენერალური მდივანი ჯორჯ რობერტსონი და ურთიერთობები აღდგა. თავიდან პუტინისთვის ნატოს მიმართულება ცენტრალური იყო //რაც იმაშიც გამოჩნდა რომ ნატოს დაზვერვის უფროსად გარკვეული დროით დაინიშნა უნგრელი შანდორ ლაბორჩი რომელმაც 1980-ან წლებში დაამთავრა მოსკოვის კგბ-ს სკოლა,მაგრამ ის მალე სკანდალით გააბუნძულეს,გ.მ.//.
პუტინს ელცინისგან განსხვავებით არ ჰქონდა რუსეთის დასავლეთში სრული ინტეგრაციის იმედი და ამიტომ მან აიღო კურსი რუსეთის დასვლეთთან ინტეგრაციაზე.
პუტინს სურდა რუსეთის,ჩრდილოეთ ამერიკის და დასავლეთ ევროპის მტკიცე სამხედრო-პოლიტიკური კავშირის შექმნა.
ეს ხაზი გამოჩნდა 2001 წლის 11 სექტემბრის ტერაქტებამდე. პუტინმა ბრძანა კუბაზე ლურდესში რუსეთის სადაზვერვო ცენტრის და ვიეტნამში,კამრანში, საზღვაო-სამხედრო ობიექტის დახურვა.
ის გულდაგულ ემზადებოდა სლოვენიაში აშშ-ს პრეზიდენტთან პირველი სეხვედრისთვის და მან მოახერხა მორჯ ბუშ უმცროსისთვის თავის მოწონება.
2001 წლის 11 სექტემბერს კი მან "ცხელი ხაზით" დაურეკა ბუშს და რუსეთის სახელით განუცხადა მხარდაჭერა. თითქოს ახალი გარემოებები საუკეთესოდ უწყობდნენ ხელს მსოფლიო ანტიტერორისტული კოალიციის შექმნას აშს-ს მეთაურობით და რუსეთის საკმაოდ მნიშვნელოვანი როლით.
პუტინი 2000-2002 წლებში ცდილობდა ამერიკასთან და ევროპასთან დაახლოებას,დაძლევას უნდობლობისა რომელიც დასავლეთს მისი აზრით გაუჩნდა რუსული პოლიტიკის მიზნების ვერ გაგების გამო.
ის მზად იყო მნიშვნელოვანი დათმობებისთვის. ევგენი პრიმაკოვის აქცენტი მრავალპოლუსიანობაზე უარყოფილი იქნა. ინდოეთიც და ჩინეთიც კი დარჩნენ რუსეთის საგარეო პოლიტიკის პერიფერიაზე.
მოდაში შემოვიდა პრაგმატიზმი. პუტინი მზად იყო დათანხმებოდა აშშ-ს წამყვან როლზე მსოფლიოში,არ ცდილობდა საზღვარგარეთ ამერიკის პოზიციების შერყევას და ვაშინგტონისთვის ხელის შეშლას.
პუტინი დაეხმარა აშშ-ს ავღანეთში თალიბების დამარცხებაში და მას არ მჰქონია რეაქცია აშშ-ს გასვლაზე რაკეტსაწინააღმდეგო თავდაცვის შესახებ შეთანხმებიდან.
პუტინმა ნება დართო ამერიკას ძალების დროებით,ავღანეთში ოპერაციის პერიოდისთვის,გაშლას შუა აზიაში. პუტინს პროტესტი არ გამოუცხადებია იმაზე რომ ამერიკელები ასწავლიდნენ საქართველოს ჯარებს.
სამაგიეროდ პუტინმა წამოაყენა ეკონომიკური,ფინანსური და პოლიტიკური მოთხოვნები.
პუტინი პირველ რიგში მოითხოვდა ამერიკის მიერ დამოუკიდებელ სახელმწიფოთა თანამეგობრობაში რუსეთის პირველობის აღიარებას.
მოსკოვი ამბობდა რომ მას არ უნდა ყოფილი საბჭოთა რესპუბლიკების ანექსია,გაკონტროლება ან რამენაირად შევიწროება,რომ მას უნდა მხოლოდ ის რომ მას ამ რესპუბლიკებში ხელს არ უშლიდნენ,არ ახალისებდნენ ანტირუსულ ძალებს.არ აყენებდნენ უცხოურ ჯარებს და არ იღებდნენ სამხედრო კავშირებში ახალ წევრებს რუსეთის თანხმობის გარეშე.
პუტინმა პირადად კერძოდ მიმართა ნატოს ხელმძღვანელობას თხოვნით რუსეთის ნატოში შესვლის შესახებ. საჯაროდ ამის შესახებ მან კერძოდ უთხრა ბიბისის ტელევიზიას: " და რატომ არა?"
მძიმე პოსტკრიზისულ სიტუაციაში პუტინმა წამოიწყო რეფორმათა ახალი რაუნდი. ის რუსეთის მოდერნიზაციას ხედავდა მისი "ევროპული არჩევანის" კონტექსტში. ამ იდეით იყო გაჟღენთილი პუტინის გამოსვლა გერმანულ ბუნდესტაგში 2001 წლის ოქტომბერში.
ეკონომიკური რეფორმების და სოციალური ტრანსფორმაციის უკან პუტინი ხედავდა ძირითადი პარამეტრებით გერმანიის და საფრანგეთის მსგავს ძლიერ რუსეთს.
პუტინი არ ყოფილა არც "დემოკრატი" და არც ანტიდემოკრატი,ის მსჯელობდა პრაქტიკული ცნებებით.
ევროკავშირთან თანამშრომლობა რუსეთს უნდა დახმარებოდა ტრანსფორმაციის გზის უფრო სწრაფად და ნაკლები დანაკარგებით გავლაში.
2001 წლის ბოლოს-2002 წლის მეორე ნახევარში მოსკოვს გაუჩნდა ახალი იმედები რომლებიც მალე შეიცვალა იმედგაცრუებებით. რუსულ-ამერიკული დიალოგი შეწყდა როდესაც აშშ-მ აშკარად აიღო კურსი ერაყში სადამ ჰუსეინის რეჟიმის დამხობაზე.
ვაშინგტონმა არ აღიარა მოსკოვის განსაკუთრებული როლი პოსტსაბჭოთა სივრცეში. რუსეთის დახმარება საერთაშორისო ტერორიზმთან ბრძოლაში გამოცხადდა მოვალეობად რომელსაც არ სჭირდება ანაზღაურება. რუსეთის შემხვედრ თხოვნებს ვაშინგტონის თეთრ სახლში ჩუმ-ჩუმად მასხრად იგდებდნენ.
პრეზიდენტი პუტინი ამერიკასთან დაახლოებაზე წავიდა მნიშვნელოვანწილად თავისი გარემოცვის,მეტიც,საკუთარი ინსტინქტების საწინააღმდეგოდ.
პუტინი ცდილობდა სიტუაციის გამოყენებას მსოფლიოს წამყვან ქვეყანასთან "განსაკუთრებული ურთიერთობების დასამყარებლად" და იმედოვნებდა მისგან იმის მიღებას რასაც თავის დროზე იღებდნენ აშშ-ს სხვა მოკავშირეები-რუსეთის ეროვნული ინტერესების აღიარებას და მათთვის ანგარიშის გაწევას.
დღევანდელი დღის პოზიციიდან ასეთი თვალსაზრისი ჩანს იდეალისტურად და გულუბრყვილოდაც კი. მაგრამ 2001-2002 წლებში მას ჰყავდა ბევრი გავლენიანი მომხრე რუსეთში და გარკვეული მხარდაჭერა აშშ-ში,მაგრამ ის არ აღმოჩნდა საკმარისი.
პუტინმა ვერ მოახერხა აშშ-სგან მნიშვნელოვანი დათმობების მიღება,მთავარი კი ის იყო რომ მას არ ჰქონდა საგარეო პოლიტკის,კერძოდ ამერიკასთან ურთიერთობის სტრატეგია და მისი პოზიციები დასუსტდა. 2003 წლის დასაწყისში ის აყვა პირველ რიგში საფრანგეთის პრეზიდენტ ჟაკ შირაკს და გერმანიის კანცლერ გერჰარდ შრიოდერს რომლებიც მოითხოვდნენ ერაყის მიმართ ამერიკული პოლიტიკისაგან დისტაცირებას.
მოსკოვმა ბერლინთან და პარიზთან ერთად შექმნა ვაშინგტონის ოპოზიცია,რუსეთის საგარეო საქმეთა იმდროინდელი მინისტრი იგორ ივანოვის თქმით ახალი ანტანტა რომელსაც ამერიკელი მეგობრები უნდა შეეკავებინა დაუფიქრებელი მოქმედებებისგან.
შეკავება ვერ მოხერხდა მაგრამ რუსეთ ამერიკის ურთიერთობები სერიოზულად გაფუჭდა.
აშშ-ს ერაყში შეჭრის პარალელურად განვითარებულმა ხოდორკოვსკის საქმემ მოსპო ის პოზიტივი რომელიც დაილანდა 2001 წლის 11 სექტემბრის შემდეგ.
რუსეთის ხელისუფალთა მოქმედებებმა ხოდორკოვსკის წინააღმდეგ დამარხა იმედები რომლებიც ჰქონდათ ამერიკულ სანავთობო კომპანიებს "იუკოსის" ყიდვით რუსეთის ბაზარზე შესვლის შესახებ.
უცებ ცხადი გახდა თუ რა შორსაა ერთმანეთისგან მოსკოვის და ვაშინგტონის პოზიციები.
კრემლში არ ფიქრობდნენ ნავთობის სტრატეგიული სფეროს ამერიკელებისთვის გადაცემაზე,იქ ფიქრობდნენ აშშ-ს ნავთობის ბაზარში შესვლაზე.
ამერიკაში და ევროპაში რუსეთი გამოცხადდა სახელმწიფოდ სადაც ბატონობს ავტორიტარული თვითნებობა და პუტინი გამოცხადდა დაბოღმილ ავტოკრატად.
2003 წლის არჩევნები რუსეთის სახელმწიფო სათათბიროში დამთავრდა პარლამენტიდან ლიბერალების და დემოკრატების გასვლით, 2004 წლის საპრეზიდენტო არჩევნები კი არსებითად უალტერნატივო იყო.
რუსეთის შინაგანი პოლიტიკა გადაიქცა ამერიკის რუსეთისადმი დამოკიდებულების ცენტრალურ ფაქტორად.
პუტინი და მისი მომხრეები ვერ ტრაბახობდნენ იმით რომ მათ ფაქტიურად მოსპეს რუსეთის კომპარტია როგორც სერიოზული პრეტენდენტი ხელისუფლებაზე.
რუსი ლიბერალები რომლებიც თავიდან ემხრობოდნენ გორბაჩოვს და მერე გარკვეული პირობებით ელცინს თავიდან პუტინში ხედავდნენ მოდერნიზატორს,მაგრამ მერე მათ შეაქციეს მას ზურგი და მკაცრად გააკრიტიკეს რუსეთში გამოვლენილი ავტორიტარული ტენდენციები.
პუტინი თავის მხრივ სულ უფრო და უფრო იხურებოდა და მის ირგვლივ გაიზარდა ჩეკისტთა რაოდენობა.
დუბროვკაზე თეატრალური ცენტრის დაპყრობამ და შტურმმა რომლის დროსაც ოფიციალურ პირთა შეუთანხმებელი მოქმედებების გამო დაიღუპა ასზე მეტი მძევალი//2002 წლის ოქტომბერი// პუტინს უბიძგა ეჭვის თვალით შეხედვისკენ პოლიტემიგრანტები ბორის ბერეზოვსკისთვის,ახმედ ზაკაევისთვის //და სხვ.// და მათი მიმღები ქვეყნების აშშ-სა და დიდი ბრიტანეთის მთავრობებისთვის.
ტერორისტების ახალი დარტყმა,ბესლანში სკოლის დაპყრობა //2004 წლის 4 სექტემბერი// რომელიც დამთავრდა სამასი დაღუპულით//ძირითადად ბავშვებით// და პუტინმა გამოიტანა სერიოზული დასკვნები.
ამის შემდეგ პუტინმა გამოაცხადა რომ დამნაშავეები არიან როგორც ისლამისტი ტერორისტები ისე დასავლეთი რომელიც ამ ტერორისტებს იყენებს რუსეთის დასუსტების და მისთვის მნიშვნელოვანი ტერიტორიების წართმევის მიზნით.
ამავე დროს პუტინმა შესთავაზა პოლიტიკური რეფორმის გეგმა რომლის თანახმადაც,კერძოდ,უნდა გაუქმებულიყო გუბერნატორთა არჩევნები. დასავლეთმა ეს შეაფასა როგორც დემოკრატიისგან ჩამოშორება. ამერიკის და ევროპის საზოგადოება დარწმუნდა რომ პუტინი ასცდა გზას.
იმავე წლის შემოდგომაზე რუსეთი და აშშ შეეჯახნენ ერთმანეთს უკრაინაში საპრეზიდენტო არჩევნებზე. ვარდების რევოლუცია თბილისში 2003 წლის ბოლოს და მილოშევიჩის გადამგდები სტუდენტური დემონსტრაციები//2000 წ.// განსაკუთრებით არ აღელვებდნენ მოსკოვს. არც მილოშევიჩი და არც შევარდნაძე არ ითვლებოდნენ პრორუს პოლიტიკოსებად. მილოშევიჩი აღიზიანებდა მოსკოვს და სერბეთს რუსეთისთვის ჰქონდა პერიფერიული მნიშვნელობა. 2003 წელს ბალკანეთიდან გაიყვანეს რუსეთის სამშვიდობოები. საქართველოს მიმართ მოსკოვი ფიქრობდა რომ ახალ და გარეგნულად უფრო პრაგმატულ ხელისუფლებასთან უფრო იოლი იქნებოდა მოლაპარაკება ვიდრე "ბებერ მელა" შევარდნაძესთან.
უკრაინა კი სულ სხვა იყო. მოსკოვი ვიქტორ იუშჩენკოში თავიდანვე ხედავდა საბჭოთა კავშირთან მებრძოლი ბანდერას და ვიქტორ კონოვალეცის საქმის გამგრძელებელ ნაციონალისტს რომელსაც სურდა უკრაინის მოწყვეტა რუსეთისგან.
იუშჩენკოს ხელისუფლებაში მოსვლა კრემლის თვალში ნიშნავდა უკრაინის ნატოში შესვლის,მის ტერიტორიაზე ამერიკული ბაზების გაჩენის და რუსეთთან ყველა კავშირის გაწყვეტის რეალურ პერსპექტივას. ამის არ დასაშვებად პუტინი და მისი გარემოცვა,მათ შორის პრეზიდენტის ადმინისტრაციის მაშინდელი ხელმძღვანელი დმიტრი მედვევი აქტიურად ჩაერთვნენ საარჩევნო კამპანიაში და თვითონ არჩევნებში და მათ განიცადეს ძალიან სერიოზული მარცხი.
პოლიტტექნოლოგი გლებ პავლოვსკის აღიარებით მან და მისმა გუნდმა უზრუნველყვეს კრემლის კანდიდატი ვიქტორ იანუკოვიჩის გამარჯვება არჩევნებზე,მაგრამ მერე უკრაინაში მოხდა რევოლუცია რომელსაც კრემლი ვეღარ მოერია.
ნარინჯისფერი რევოლუციის გამარჯვებას როგორც უკრაინის მიერ რუსეთისგან რეალური დამოუკიდებლობის მოპოვებას ზეიმობდნენ აშშ-ში და პოლონეთში,მას დიდად ესალმებოდნენ ევროპაში და კანადაში.
რუსეთის ხელისუფლება და პირადად პუტინი დაღვრემილები იყვნენ.
კრემლში არჩიეს არა რევოლუციის მიზეზების ანალიზი არამედ აშშ-ს ინტრიგების მხილება და მათი შემდგომი გეგმების ჩაშლა. როგორც მინიმუმი ითვლებოდა რომ "ნარინჯისფერი რევოლუცია" არის აშშ-ს მიერ დიდი გეოპოლიტიკური პლაცდარმის მოპოვება დამოუკიდებელი სახელმწიფოთა თანამეგობრობაში რუსეთის გავლენის შესასუსტებლად და მომავალში შეიძლება სამხედრო ბაზის შესაქმნელად.
როგორც მაქსიმუმი უკრაინა იყო მხოლოდ რეპეტიცია,მოთელვა,პოლიტიკური რეჟიმის შეცვლის უახლესი ტექნოლოგიების გასინჯვა და მოსკოვში ეშინოდათ რომ ამერიკელები კიევზე დაყრდნობით დაიწყებენ მზადებას კრემლის პოლიტიკური დაპყრობისთვის და იქ პროამერიკული მთავრობის დამკვიდრებისთვის.
კრემლში როგორც ჩანს სერიოზულად უყურებდნენ ამ ფანტასტიკურ სცენარს. მაგრამ ვითარება მალე შეიცვალა. 2005 წლის დასაწყისში დაღვრემილმა რუსეთის ხელისუფლებამ წელი მხიარულად გაატარა იმიტომ რომ თავიდან კაშკაშა ფერადი "რევოლუციები" გაფერმკრთალდნენ.
უკრაინაში "ნარინჯისფრების" გამოჩენასთან ერთად დაიწყო პერმანენტული პოლიტიკური კრიზისი. ყირგიზეთში 2005 წლის გაზაფხულის "ტიტათა რევოლუციამ" გამოიწვია პრეზიდენტი ასკარ აკაევის გადადგომა,მაგრამ ქვეყნის პრორუსული ორიენტაცია უცვლელი დარჩა.
საქართველოში მიხეილ სააკაშვილი უკვე 2004 წლის ზაფხულში წაეჩხუბა მოსკოვს მაგრამ მან ვერ შესძლო სამხრეთ ოსეთზე და აფხაზეთზე კონტროლის აღდგენა.
კიდევ უფრო მნიშვნელოვანი ის იყო რომ აშშ-ს უფრო გაუჭირდა ერაყში. და ბოლოს ნავთობის გაძვირება 2004 წლიდან ხსნიდა რეკორდებს. რუსეთის ხელისუფლების კონსერვატული ფინანსური პოლიტიკა აძლევდა მას "უსაფრთხოების ბალიშთა" შექმნის დაწყების საშუალებას.
2006 იყო" რვიანში" რუსეთის თავმჯდომარეობის წელი. ეს თავიდან განიხილებოდა რუსეთის დასავლეთის ნაწილად აღიარებად.
მაგრამ ახალ წელს დაემთხვა "გაზპრომისა" და "უკრაინის ნაფტოგაზის" კონფლიქტის კულმინაცია. "გაზპრომმა" 2005 წელს ვერ მოახერხა მოლაპარაკებებზე პროგრესის მიღწევა და ის იძულებული გახდა შეესრულებინა თავისი მუქარა მიწოდებაზე კონტრაქტის არარსებობის პირობებში უკრაინელებისთვის გაზის გათიშვის შესახებ. ამასთან ის უკრაინის ტერიტორიის გავლით გაზს აწვდიდა ევროპელ მომხმარებლებს. ის ფიქრობდა რომ უკრაინა მოიპარავდა გაზს თავისი შინაგანი მოთხოვნილებების დასაკმაყოფილებლად.
მოსკოვში ალბათ ფიქრობდნენ რომ ამით ევროპაში ნახავდნენ მოკავშირეებს და კიევს მარწუხებში მოაქცევდნენ.
მაგრამ მოხდა სრულებით საწინააღმდეგო რამ და აშშ-მ და გაერთიანებულმა ევროპამ დაიწყეს ლაპარაკი რომ რუსეთი იყენებს ენერგეტიკულ იარაღს როგორც უკრაინის ისე ევროპული ქვეყნების წინააღმდეგ.... ამბობდნენ რომ მოსკოვი სჯის უკრაინას მისი დემოკრატიული არჩევანის გამო და კიევი მოსკოვის ზეწოლის მსხვერპლია.
2006 წლის ბოლო აღინიშნა ჯერ მოსკოვში ოპოზიციონერი ჟურნალისტი ანა პოლიტკოვსკაიას მკვლელობით და შემდეგ ლონდონში პოლონიუმით მოწამლვის გამო ბერეზოვსკის მცველი ალეკსანდრ ლიტვინენკოს გარდაცვალებით. მსოფლიო პრესამ ჩათვალა რომ კრემლი სჯის მოწინააღმდეგეებს და აშინებს ოპოზიციას.
რუსეთის ავტორიტეტი დასავლეთში ფაქტიურად გაუთანაბრდა 1983 წლის საბჭოთა კავშირის ავტორიტეტს//მაშინ საბჭოთა გამანადგურებელმა ჩამოაგდო სამხრეთ კორეის სამგზავრო "ბოინგი" და საბჭოთა კავშირის ხელისუფლება თავიდან საერთოდ უარყოფდა თავის კავშირს ამ ინციდენტთან//.
რუსეთის პრეზიდენტმა 2007 წლის თებერვალში მიუნხენში გამართულ კონფერენციაზე საერთაშორისო უსაფრთხოების პრობლემების შესახებ მკაცრად გააკრიტიკა ვაშინგტონის პოლიტიკა და დაასახელა პირობები რომლის შესრულების შემთხვევაში რუსეთი მზად იქნებოდა ამერიკასთან თანამშრომლობისთვის// რუსეთში არსებული პოლიტიკური რეალიების აღიარება,ჩაურევლობა რუსეთის შინაგან საქმეებში,ურთიერთობებისა და ინტერესების თანასწორუფლებიანი ხასიათი როგორც ურთიერთქმედების საფუძველი//.
ამ ხაზის განსავითარებლად მოსკოვმა გადადგა კონკრეტული ნაბიჯებიც ევროპაში ჩვეულებრივი შეიარაღებული ძალების შესახებ შეთანხმების შეწყვეტიდან პირველად ცივი ომის დამთავრების შემდეგ აშშ-ს და ნატოს ქვეყნების საზღვრებთან საჰაერო პატრულირების აღდგენამდე.ამის მიზანი როგორც ჩანს იყო დასავლეთის დაყოლიება თანამშრომლობაზე.
ამ პოლიტიკამ არ იმუშავა. 2008 წლის აგვისტოში ქართულმა ჯარებმა სეუტიეს სამხრეთოსურ ქალაქ ცხინვალს და ამით გამოიწვიეს რუსული ძალების კონტრშეტევა.
პროვოკაციები ორივე მხრიდან უწყვეტი იყო და ცოტა ხნის ჩატარდა სამხედრო სწავლებები "კავკასია",მაგრამ რუსეთის ხელისუფლება როგორც ჩანს მაინც არ ელოდა ასეთ მასშტაბურ თავდასხმას.
დაიწყო შედარებები 2001 წლის 11 სექტემბრის ტერაქტებთან,მაგრამ ალ ყაიდას როლში ეხლა იყო აშშ-ს კლიენტი და კვაზიმოკავშირე.
კრემლს ფაქტიურად არ ეპარებოდა ეჭვი რომ თუ კი ამერიკელები არ უბიძგებდნენ სააკაშვილს თავდასხმისაკენ არც არაფერს აკეთებდნენ მის გასაჩერებლად და მათ "დაიბანეს ხელი".
ყველაზე სახიფათო მომენტი იყო მაშინ როდესაც რუსეთის შავი ზღვის ფლოტის გემები იყო აფხაზეთის სანაპიროსთან და ამერიკის მე-6 ფლოტის ფლაგმანის გემი მიდიოდა ქართული სანაპიროსკენ....
Westpolitik-დან Weltpolitik-მდე:
მაშ 2003-2005 წლებში რუსეთის საგარეო პოლიტიკაში მოხდა ტეხილი.
გორბაჩოვმა და ელცინმა ვერ მოახერხეს დასავლეთში ინტეგრაცია,პუტინმა ვერ მოახერხა დასავლეთთან რეალური პარტნიორობის მექანიზმის შექმნა და მოსკოვი ეხლა ღიადაა კონკურენტი იმათი ვისაც ხმამაღლა ისევ პარტნიორებს უძახის და სინამდვილეში კი თვლის მოწინააღმდეგეებად.
2008 წლის მსოფლიო ფინანსურმა კრიზისმა შეარბილა რუსეთ-ამერიკის კონფლიქტი საქართველოს გამო. მოსკოვში ამ კრიზისს თვლიან ფაქტორად რომელსაც შეუძლია მსოფლიოში ძალთა თანაფარდობის შეცვლა დასავლეთის საზარალოდ და რუსეთის სასარგებლოდ.
2003 წელს საინვესტიციო ბანკმა "გოლდმან საკსმა" იწინასწარმეტყველა არადასვლური ქვეყნების ეკონომიკური ზრდა და მათი პოლიტიკური გავლენის გაძლიერება. ამ ბანკის ანალიტიკოსების აზრით ბრაზილიას.რუსეთს,ინდოეთს და ჩინეთს შეუძლიათ აშშ-ს,ევროპის და იაპონის განზე გაწევა თანამედროვე მსოფლიოში მათი პრივილეგირებული მდგომარეობიდან.
მოსკოვში ძალიან მოეწონათ ეს აზრი. დასავლეთში რუსეთი ვერ ჩაჯდა, მასთან თანასწორუფლებიანი პარტნიორობა ბლეფი აღმოჩნდა და ამიტომ საჭიროა სერიოზული ორიენტაცია მრავალპოლუსიანობაზე....
საერთაშორისო ორუმებზე და მოედნებზე რუსეთი სულ უფრო და უფრო გამოდის როგორც ახალი არადასავლური ტალღის ინტელექტუალური ლიდერი.
რუსეთის როგორც ძალის ერთ-ერთი მსოფლიო ცენტრის აგება გულისხმობს რუსეთის ფედერაციის ირგვლივ მიზიდულობის და გავლენის ზონის შექმნას და აშშ-ს თანდათანობით დაქვეითებას ნორმალური დიდი სახელმწიფოს მდგომარეობაზე. კრემლის აზრით უნდა არსებობდეს გლობალურ ოლიგარქთა ნახევარი დუჟინა და აშშ ერთ-ერთი ასეთი ოლიგარქი უნდა იყოს.
რუსული Westpolitik გარდაიქმნა Weltpolitik-ად.
ამ ტრანსფორმაციას აქვს დიდი წინაისტორია. 1989 წელს მოსკოვმა დაამთავრა ერთი კი არა ორი ცივი ომი. 30 წლის მანძილზე საბჭოთა კავშირი და ჩინეთი მტრები იყვნენ და დრო და დრო,მაგ. 1969 წელს, მათ შორის კინაღამ იწყებოდა ომი.
მიხაილ გორბაჩოვის პეკინში ვიზიტის და დენ სიაოპინთან და ჩინეთის სხვა ხელმძღვანელებთან შეხვედრების დროს 1989 წლის მაისში მოხერხდა მოლაპარაკება ორმხრივი ურთიერთობების ნორმალიზაციის შესახებ.
ბორის ელცინი და ანდრეი კოზირევი აქტიურად აჩვენებდნენ თავის ანტიკომუნიზმს და მიდრეკილებას დასავლური ფასეულობებისკენ მაგრამ ჩინეთთან ურთიერთობა ძალიან მნიშვნელოვანი იყო რუსეთისთვის და ისინი ვერ უშვებდნენ ამ ურთიერთობების ხელახლა გაუარესებას.
ამას გარდა ორივე მხარეს სჭირდებოდა ერთმანეთი. 1989 წლის 4 ივნისს ტიანიანმენის მოედანზე პროტესტანტების დახვრეტის შემდეგ საერთაშორისო სანქციები ჩინეთს არ აძლევდა იარაღის დასავლეთში შეძენის საშუალებას და ის იარაღს და ტექნიკას ყიდულობდა რუსეთში.
საბჭოთა სამეურნეო მოდელის დაშლის შემდეგ უმძიმეს ეკონომიკურ მდგომარეობაში ჩავარდნილი რუსეთი კი საკვებს და იაფ სამომხმარებლო საქონელს //განსაკუთრებით ციმბირის და შორეული აღმოსავლეთის რაიონებისთვის// ყიდულობდა ჩინეთისგან.
1992 წლიდან რუსეთ-ჩინეთის იარაღით ვაჭრობას რომელსაც ოფიციალურად სამხედრო-ტექნიკური თანამშრომლობა ეწოდებოდა ჰქონდა მილიარდობით დოლარის წლიური ბრუნვა. გადარჩა რუსეთის სამხედრო პოტენციალი და ჩინეთის სამხედრო პოტენციალი გაძლიერდა.
1990-ანი წლების შუა ხანებიდან რუსეთ-ჩინეთის ურთიერთობა იმდენად განმტკიცდა რომ მისი ოფიციალური განმარტება შეიცავდა სტრატეგიული პარტნიორობის პერსპექტივას. ნატოს გაფართოების შედეგად დასავლეთთან ურთიერთობის გაუარესება ზოგ რუს პუბლიცისტს ალაპარაკებდა ჩინეთზე როგორც რუსეთის მოკავშირეზე აშშ-სთან და მის მოკავშირეებთან კამათისას.
ურთიერთობათა ახალმა ხარისმა რუსეთს მისცა რუსეთის ფედერაციის და ჩინეთის საზღვრის საკითხის თანდათანობით გადაწყვეტის საშუალება. პირველი შეთანხმება ამის შესახებ საბჭოთა კავშირმა დადო 1991 წელს და საბოლოოდ საზღვარი გაფორმდა 2004 წელს. დასკვნით ეტაპზე რუსეთი მცირე ტერიტორიულ დათმობებზე წავიდა და საზღვარი დემილიტარიზებულიც იქნა.
ჩინეთთან საზღვრის მქონე ყოფილმა საბჭოთა რესპუბლიკებმა
//რუსეთმა,ყაზახეთმა,ყირგიზეთმა და ტაჯიკეთმა// შანხაიში დადეს შეთანხმება ნდობის ზომების შესახებ რომლის თანახმადაც 100 კილომეტრიან ზოლში საზღვრის ორივე მხარეს იზღუდებოდა სამხედრო ყოფნა და საქმიანობა.
ამას გარდა ხუთმა ქვეყანამ შექმნა საერთო ფორუმი უსაფრთხოების და განვითარების პრობლემათა განსახილავად. ამ ფორუმს თავიდან ეწოდა შანხაის ხუთეული,შემდეგ კი შანხაის თანამშრომლობის ორგანიზაცია.
პეკინი ზრუნავდა სანდო ზურგზე თავისი დასავლეთის ტერიტორიებისთვის,პირველ რიგში თურქებით დასახლებული სიცზიან-უიგურული ავტონომიური რაიონისთვის. მას სჭირდებოდა მისი ინტერესების აღიარება რეგიონის ახალი სახელმწიფოების მიერ.
ამას გარდა ჩინეთს აინტერესებდა კასპიის ენერგორესურსები და კასპიისპირა ქვეყნების ბაზრები. ნატოს ქვეყნებისგან განსხვავებით ჩინეთი მოქმედებდა რუსეთთან შეთანხმებით. შანხაის თანამშრომლობის ორგანიზაცია მათთვის იყო ნატოს გამაწონასწორებელი ძალა.
რუსეთის ანტიდასავლურ ძალებს მჭიდრო თანამშრომლობა,მეტიც,
ბლოკირება ჩინეთთან წარმოედგინათ ამერიკულ დომინირებასთან ბრძოლის ლამის ერთადერთ საშუალებად.
რუსეთის ანტიდასავლურ ძალებს შანხაის თანამშრომლობის ორგანიზაცია წარმოედგინათ ნატოს გამაწონასწორებელ ძალად,მაგრამ ჩინეთი მასში არ ხედავდა სამხედრო ბლოკის ჩანასახს და რუსეთში არ ხედავდა მოკავშირეს. ის მოქმედებდა დამოუკიდებლად,შეძლებისდაგვარად იყენებდა რუსეთს მაგრამ არ ზღუდავდა თავის თავისუფლებას.....
Дмитрий Тренин: Россия – страна не евразийская, а евро-тихоокеанская
Источник Знамя. 2006. № 11
http://vestnik-evropy.squarespace.com/all-articles/2011/3/10/19922009.html
РОССИЙСКАЯ ВНЕШНЯЯ ПОЛИТИКА В 1992–2009 ГОДАХ
Родиной примерно двадцати из них являются Москва и Московская область, другие приехали из Краснодара, Ростова-на-Дону и Кемерова. Многие из русских, ведущих дела в нынешней Германии, еще в советские времена проживали в ГДР, и потому у них здесь имеются давние крепкие связи. Германия стала популярным местом постоянного проживания для многих русских криминальных лидеров, поскольку отсюда им легко осуществлять контроль над своими операциями в Западной Европе.
По разным оценкам, на российских преступниках лежит ответственность за треть всех правонарушений, совершающихся в Германии.
№ 04 (110–113) от 30 марта 2005 г
http://gazeta.aif.ru/online/europe/110-113/01_01
Неуловимая русская мафия
ПОСЛЕ падения Берлинской стены количество преступлений, совершаемых прибывшими из Восточной Европы гражданами, возросло настолько, что в Управлении криминальной полиции в отделе, занимающемся организованной преступностью, учредили несколько комиссариатов, и один из них — так называемый комиссариат по делам русскоязычных граждан.
На наши вопросы отвечает начальник отдела Управления криминальной полиции Берлина, занимающегося организованной преступностью, господин Хартмут КОШНЫ (Hartmut Koschny).
— КАК часто в Берлине преступления совершаются гражданами, прибывшими с территории бывшего Советского Союза?
— С точки зрения статистики трудно сказать, кто из преступников русский, а кто — нет. Ведь многие граждане бывшего Советского Союза успели принять немецкое гражданство или же являются этническими немцами, проживавшими ранее на территории СНГ. У нас есть своя статистика, по которой преступники распределены по различным этносам, но она весьма приблизительна. Так, можно сказать, что среди республик бывшего Советского Союза первое место по количеству совершенных в прошлом году преступлений держит Литва. За ней идет Россия, на третьем месте — Украина. Но, поскольку наш отдел занимается организованной преступностью, такие преступления, как, например, мелкие кражи, в нашей статистике не учитываются.
Москва информации не дает
— ЕСТЬ мнение, что «русская мафия» на Западе не что иное, как миф…
— К примеру, влиятельному лицу, владельцу некоего крупного бизнеса, кто-то встал поперек дороги. Это лицо наняло людей для убийства соперника. В этом случае я считаю, что это преступление — организованное, то есть дело рук мафии. В своей работе мы зачастую сталкиваемся с преступлениями активной русской мафии. Отслеживаем ее «почерк», следим за этим феноменом… Располагая информацией о том, что у некоторых людей, которые пару месяцев назад были простыми и бедными, внезапно неизвестно откуда появляется невероятное количество денег — сегодня они живут здесь, завтра в США, Москве или на Урале, — мы прекрасно понимаем, что такое «легкое» богатство достигается криминальным путем. Но часто не удается доказать, что за преступлениями, которые мы раскрывaем, стоит мафия. Находим исполнителей, но не находим заказчиков. У нас почти нет шансов взять лидеров этих группировок. О них не получить никакой информации на их родине. Пытались, все пробовали — безрезультатно. Я расследовал один случай, о котором точно могу сказать, что это было дело рук мафии, — заказное убийство, совершенное с тем, чтобы укрепить экономические позиции «заказчика». Но нам не удалось найти каких-либо доказательств. К тому же большинство лидеров находится не здесь.
— Но существуют Интерпол, другие формы международного сотрудничества в этой области…
— Интерпол и Европол существуют, но… Иногда приходится ждать ответа на запрос по полгода. Также есть так называемый «красный телефон», по которому мы в любое время можем связаться с полицейским управлением Москвы, задать интересующие нас вопросы. Берлин является побратимом Москвы, и одним из направлений нашей деятельности является совместная работа берлинских полицейских с московской милицией. Но любая информация в России подвергается цензуре, контролируется. Видимо, поэтому наша совместная работа успеха не имеет. Чем больше власти в своей стране у подозреваемых, чем влиятельнее персона, задействованная в том или ином преступлении, тем сложнее получить о ней какую бы то ни было информацию.
— Вы бывали в Москве, расследуя такого рода дела?
— Несколько раз. Нас гостеприимно встретили. Мы пытались договориться с московскими коллегами о том, как мы будем расследовать дела совместно, проводили интересные беседы. Но если в расследуемых нами делах были задействованы лица, занимающие весомую позицию в политике или экономике страны, получить у российских сотрудников полноценную информацию о них было невозможно. Некоторые преступления нам все же удалось раскрыть. Но те дела, где мы пытались вскрыть мафиозную основу, остались нерасследованными…
Потенциал жестокости
— КАКИЕ преступления наиболее типичны для германской столицы?
— Вообще, для Берлина характерны угоны дорогих автомобилей. И здесь лидируют русские, литовцы, поляки, которые затем сплавляют краденые автомобили в Восточную Европу. Эти преступники настолько высококвалифицированны, что легко справляются с самыми сложными противоугонными системами.
В прошлом году на территорию Берлина было ввезено много фальшивых денежных банкнот. В Берлин приезжали литовцы — по 3–4 человека, шли в магазины, покупали различные мелочи, получали сдачу. То есть разменивали фальшивые деньги. Оставляли немного себе, остальное отдавали своему «боссу». Мы начали работу с литовским УВД. И обнаружили в Литве подпольную типографию, в которой было напечатано около 9 миллионов фальшивых евро. К сожалению, литовские полицейские завалены работой, к тому же они довольно инертные, но начало было положено, преступление раскрыли.
В настоящее время нам много проблем доставляют арабы, которые доминируют в распространении наркотиков и делают на этом большие деньги. Постепенно арабские преступники «завоевывают» ночную жизнь города. Они организовали дело так, что даже охрана на многих дискотеках занимается распространением наркотиков.
— Есть ли какая-то специфика в преступлениях «восточно-европейского» происхождения?
— С 1990 года, когда открыли границу, не только в Берлине, но и во всей Германии возросло количество тяжких преступлений. Повысилось число убийств, похищений, преступлений с нанесением телесных повреждений и захватом заложников. Мы обнаружили невероятный потенциал жестокости, характерной для преступников из стран Восточной Европы. Совершаются не просто убийства, а страшнейшие «экзекуции». Мы находим изуродованные трупы в озерах или зверски растерзанные тела, «изъезженные» вдоль и поперек автомобилями, сожженные и тому подобное. До падения Стены преступления подобного рода в Западном Берлине были редкостью.
Преступники зачастую переносят свой криминальный опыт с родины на новую осваиваемую ими территорию. Так, в Берлине один мужчина продавал на автомобильном рынке свой автомобиль. Неожиданно к нему подошли двое незнакомых чеченцев и, пригрозив, спросили: «Где наша доля?» В другом случае преступники требовали «мзды» с людей, получающих пособие по безработице и даже социальную помощь… И таких случаев в последнее время очень много. Для немецкой ментальности такого рода преступления необычны. Но что меня беспокоит и что принимает сейчас массовый характер в Берлине — увеличение количества тяжких преступлений…
— То есть без работы не сидите и детективов по телевизору на досуге, видимо, не cмотрите?
— По поводу досуга: нет, детективы не смотрю — не люблю. У меня в жизни ежедневно свои детективы. Люблю сидеть дома у камина или выезжаю на природу, к воде…
А что касается работы — в настоящее время мы заняты расследованием трех достаточно типичных дел. Полтора года назад на Passauerstrasse в маникюрный салон была подброшена граната. Это преступление было совершено выходцами из СНГ. В результате несколько человек погибло. В другом деле мы обнаружили похожий характер преступления. Как-то вечером молодая женщина, жительница Берлина (приехавшая с Украины), выходила с подругой из ресторана и заметила, что в ее автомобиле открыто окно. Заглянув внутрь, она обнаружила в салоне автомобиля подвешенную на веревке гранату. Вызвала полицейских и таким образом спаслась. Но это ей не помогло. Через пару недель ее убили в районе Schoeneberg. Вероятно, она многое знала…
Ирина ПАРФЕНОВА, Берлин
Фото Рейтер
ავტორი-მოსკოვის კარნეგის ცენტრის დირექტორი დმიტრი ვიტალის ძე ტრენინი.
პერესტროიკის და ა.შ. ისტორიიდან-2:
რუსეთის და დასავლეთის შეჯახება მხოლოდ გადადო ბორის ელცინის განმეორებითმა არჩევამ და კომუნისტური რევანშის თავიდან აცილებამ,ჩეჩნეთის პირველ კამპანიაში დამარცხებამ,რუსეთის მიღებამ ევროპის საბჭოში და ნატოს გაფართოების სამხედრო-სტრატეგიული პარამეტრების შესახებ კომპრომისის მიღწევამ 1997 წელს როდესაც პოლონეთმა,ჩეხეთმა და უნგრეთმა მიიღეს მიწვევა ჩრდილოატლანტურ ალიანსში.
//მაფიების მიერ მოოხრებულ-დაბეჩავებული,გ.მ.// რუსეთი მიიღეს წამყვან ინდუსტრიულ სახელმწიფოთა კლუბში რომელიც ამის შემდეგ "რვიანად" გადაიქცა. ჰქონდათ იმედი რომ ელცინის ხელახლა არჩევის ორგანიზატორი //მაფიოზი,გ.მ.// ოლიგარქები რომლებსაც სერიოზული ინტერესები ჰქონდათ დასავლეთში შეძლებდნენ ურთიერთობათა მკვეთრად გაუარესების თავიდან არიდებას.
1998 წელს რუსული ფინანსების კრახმა გამოიწვია მძიმე ეკონომიკური კრიზისი და ყველაფერ ამას ჰქონდა სერიოზული პოლიტიკური და მათ შორის საგარეოპოლიტიკური შედეგები.
კრემლის მთავარ ამოცანად გადაიქცა ვითარების სტაბილიზაცია და ჩამოყალიბებული რეჟიმის პირობებში ხელისუფლების გადაცემა და არა საზოგადოების თვალში საეჭვო რეფორმების გაგრძელება და გაღრმავება.
რუსეთს და დასავლეთს გაუცრუვდათ ერთმანეთის იმედი და ისინი დაშორდნენ ერთმანეთს. ამერიკის შეერთებული შტატები რუსეთს საერთოდ უიმედო ქვეყნად თვლიდა. დეფოლტის შემდეგ საერთაშორისო მონეტარული ფონდი აღარ აძლევდა კრემლს კრედიტებს.
ელცინმა გარეკა ახალგაზრდა რეფორმატორები და კბილების კრაჭუნით პრემიერად დანიშნა ევგენი პრიმაკოვი.
ელცინმა დაიწყო თავისი კარისკაცების თვალიერება მემკვიდრის მონახვის მიზნით// მას იმდენი დანაშაული ჰქონდა ჩადენილი რომ უნდოდა კაცი ვინც მის მშვიდობიან სიბერეს უზრუნველყოფდა,გ.მ.//.
კოსოვოს კრიზისი-მეოცე საუკუნის ბალკანური ომების დასკვნითი ეპიზოდი-შევიდა მწვავე ფაზაში მაშინ როდესაც რუსეთის ხელისუფლება მთლიანად იყო დაკავებული ქვეყნის პოსტომუნისტურ ისტორიაში პირველი კრიზისიდან გამოსვლის პრობლემით.
რუსეთს შეეძლო მხოლოდ გარედან ყურება იმისთვის თუ როგორ აძალებდა ამერიკის შსერთებული შტატები იუგოსლავიის პრეზიდენტ სლობოდან მილოშევიჩს კოსოვოელ ალბანელთა სეპარატიზმის ძალისმიერი დათრგუნვის შეწყვეტას.
ამის მიუხედავად ემოციური დაძაბულობა რუსეთში ძალიან ძლიერი იყო.
და ის რომ ბილ კლინტონის ადმინისტრაციამ გაეროს უშიშროების საბჭოს გვერდის ავლით მიიღო იუგოსლავიის წინააღმდეგ ძალის გამოყენების საშუალება მოსკოვში აღიქვეს როგორც რუსეთის მიერ დიდი სახელმწიფოს სტატუსის დაკარგვა. 1998 წელს დაეცა რუსეთის რუბლი.
რუსეთის საერთაშორისო გავლენა 1999 წლის გაზაფხულზე დაეცა ისევე მკვეთრად როგორც 1998 წლის ზაფხულში დაეცა რუსული რუბლი.
მეტიც, მოსკოვში ნატოს ჰუმანიტარულ ინტერვენციაში დაინახეს საფრთხე თვითონ რუსეთისთვის.
სერბების მოქმედება კოსოვოში მეტისმეტად ძალიან ჰგავდა რუსების მოქმედებას ჩეჩნეთში,პარალელები ცხადი იყო.
ამ პირობებში რუსეთს რჩებოდა მხოლოდ ბირთვული იარაღის იმედი.
რუსეთის საგარეო პოლიტიკის ბრუნის, დასავლეთში ინტეგრაციაზე,
მეტიც,დასავლეთთან თანამშრომლობაზე უარის თქმის სიმბოლოდ იქცა სახელგანთქმული "პრიმაკოვის მარყუჟი" ატლანტიკის თავზე როდესაც ოფიციალურ დელეგაციასთან ამერიკაში მიმავალმა პიმაკოვმა გაიგო რომ ამერიკელებმა გადაწყვიტეს იუგოსლავიის დაბომბვა და ბრძანა თვითმფრინავის უკან დაბრუნება. მოეწყო მასობრივი დემონსტრაციები აშშ-ს და ნატოს პოლიტიკის წინააღმდეგ. რუს მედესანტეთა ნახტომს პრიშტინაზე შეიძლებოდა გამოეწვია შეჯახება ამერიკულ ჯარებთან.
_______________________________________________________________________
საბჭოთა დემოკრატიული ელიტის საყვარელი ჩეკისტი პრიმაკოვი.
http://www.bestpeopleofrussia.ru/persona/1670/
პატარა ჩანართი საბჭოთა დიდებული და აკადემიკოს ევგენი პრიმაკოვის შესახებ:
პოლიტიკაში მან 1962 წელს შეაბიჯა როგორც საბჭოთა კავშირის კომპარტიის ცენტრალური კომიტეტის გაზეთი "პრავდას" მიმოხილველმა,მაგრამ უკვე 1970 წელს ის დანიშნეს მსოფლიო ეკონომიკის და საერთაშორისო ურთიერთობების ინსტიტუტის დირექტორის მოადგილედ. ეს იყო საზოგადოებრივ მეცნიერებათა სფეროში ყველაზე გავლენიანი ინსტიტუტი.
ბევრი სპეციალისტისთვის ეს იყო შოკი იმიტომ რომ პრიმაკოვმა ამ დრომდე მეცნიერების შესახებ რაღაცა ყურმოკვრით თუ იცოდა.
შემდეგ პრომაკოვი გახდა მეცნიერებათა აკადემიის აღმოსავლეთის ინსტიტუტის ხელმძღვანელი. ეს დაემთხვა ავღანეთში საბჭოთა ჯარების შეყვანას,მაგრამ ამას დიდი სარგებლობა არ მოუტანია.
აკადემიურ ინსტიტუტებში მუშაობისას სასწრაფოდ დაწინაურებული პრიმაკოვი დიდად შეიყვარა საბჭოთა ინტელექტუალურ-დემოკრატიულმა ელიტამ... და ამ მოწონებასაც ჰქონდა ნაყოფი, 1991 წელს//გაგანია პერესტროიკის დროს// ის დანიშნეს საბჭოთა პოლიტიკური პოლიცია კგბს თავმჯდომარის მოადგილედ.
შემდეგ იყო კგბს პირველი მთავარი სამმართველოს უფროსი. 1991-96 წლებში იყო ჯერ საბჭოთა კავშირის და შემდეგ რუსეთის დაზვერვის უფროსი.
მაგრამ ყველაზე მეტად დაამახსოვრდათ პრიმაკოვი რუსეთის ფედერაციის საგარეო საქმეთა მინისტრის და პრემიერ-მინისტრის თანამდებობაზე.
1998 წლის 11 სექტემბერს დეფოლტის და კირიენკოს მთავრობის გადადგომის შემდეგ სახელმწიფო დუმამ ევგენი პრიმაკოვი დანიშნა რუსეთის მთავრობის თავმჯდომარედ.
ამ თანამდებობაზე მან მხოლოდ 8 თვე გაჰყო. კგბს ლომმა პრიმაკოვმა მოისურვა რუსეთის პრეზიდენტად გახდომა და ელცინს ეს არ მოეწონა,გ.მ//,ელცინმა 1999 წლის 12 მაისს ის გადააყენა //და შემდეგ როცა გაუჭირდა ისევ ჩეკისტი პუტინი დანიშნა, გ.მ.//.
Академик Евгений Примаков - одна из ключевых фигур российской политической жизни. Он сделал блистательную карьеру: был руководителем разведки, министром иностранных дел и главой правительства. Невероятно популярный, Евгений Примаков даже считался самым вероятным кандидатом на пост президента страны.Свой политический путь Евгений Примаков начал в 1962 году в качестве обозревателя газеты "Правда", органа ЦК КПСС, но уже в 1970 году Примакова назначают заместителем директора Института мировой экономики и Международных отношений — учреждения самого влиятельного в Союзе в сфере общественных наук. Для многних специалистов это стало настоящим шоком, поскольку Евгений Примаков до этого момента о науке слышал только по-наслышке. После Примаков возглавил институт Востока академии наук. Это совпало как раз с периодом ввода советских войск в Афганистан, но большой пользы это не принесло. За период работы в академических институтах Примаков заработал огромное уважение среди интеллектуально-демократической элиты, которая готовила заговор против советской власти. К тому же Евгений Примаков знал практически все обо всех протекавших в то время в мире процессах, и к разгару перестройки Примаков был готов к повышению по служебной лестнице.Оно не заставило себя ждать. В 1991 году Евгений Примаков стал первым заместителем председателя КГБ СССР, начальником 1-го Главного управления. С 1991 по 1996 годы был директором Центральной службы разведки СССР, затем директором службы Внешней разведки России. Но больше всего работа Евгения Примакова запомнилась в период его пребывания на посту главы МИДа, а после председателя правительства РФ. 11 сентября 1998 года после дефолта и отставки правительства Кириенко Евгений Примаков был утвержден Государственной Думой в должности председателя правительства РФ. Но на этой должности Евгений Примаков был всего около восьми месяцев. 12 мая 1999 года указом президента Б.Н. Ельцина отправлен в отставку с поста премьер-министра.
http://www.park.futurerussia.ru/extranet/about/official/3259/
_______________________________________________________________
1999 წლის აგვისტოში ჩრდილო კავკასიაში განახლებული ომის პირობებში მარტო ბორის ელცინი თუ შესძლებდა რუსეთისა და დასავლეთის მტრობის აღდგენის არდაშვებას.
1999 წლის ნოემბერში ელცინი არიგებდა კლინტონს რომ მას არ უნდა დავიწყებოდა რომ რუსეთს აქვს ბირთვული იარაღი //ე.ი. საბჭოთა დემოკრატია ელცინის პირით აშინებდა კლინტონს,გ.მ.//.
ფანტასტიური იმედების ატმოსფეროში დაწყებული მოსკოვის და დასავლეთის "ახალი" ურთიერთობის პირველი ათწლეული მთავრდებოდა როგორც ფინანსური ისე პოლიტიკური დეფოლტის პირობებში,
ვლადიმირ პუტინმა 1999 წლის 31 დეკემბერს მიიღო პრეზიდენტობა ბორის ელცინის ხელიდან და სცადა დასავლეთთან ურთიერთობის გამოსწორება. პრეზიდენტის გარემოცვის და სამხედროთა ნაწილის რჩევების მიუხედავად მან სცადა ნატოსთან კოსოვოს კრიზისი შედაგად დარღვეული ურთიერთობების აღდგენა.
2000 წლის დასაწყისში მოსკოვს ეწვია ნატოს გენერალური მდივანი ჯორჯ რობერტსონი და ურთიერთობები აღდგა. თავიდან პუტინისთვის ნატოს მიმართულება ცენტრალური იყო //რაც იმაშიც გამოჩნდა რომ ნატოს დაზვერვის უფროსად გარკვეული დროით დაინიშნა უნგრელი შანდორ ლაბორჩი რომელმაც 1980-ან წლებში დაამთავრა მოსკოვის კგბ-ს სკოლა,მაგრამ ის მალე სკანდალით გააბუნძულეს,გ.მ.//.
პუტინს ელცინისგან განსხვავებით არ ჰქონდა რუსეთის დასავლეთში სრული ინტეგრაციის იმედი და ამიტომ მან აიღო კურსი რუსეთის დასვლეთთან ინტეგრაციაზე.
პუტინს სურდა რუსეთის,ჩრდილოეთ ამერიკის და დასავლეთ ევროპის მტკიცე სამხედრო-პოლიტიკური კავშირის შექმნა.
ეს ხაზი გამოჩნდა 2001 წლის 11 სექტემბრის ტერაქტებამდე. პუტინმა ბრძანა კუბაზე ლურდესში რუსეთის სადაზვერვო ცენტრის და ვიეტნამში,კამრანში, საზღვაო-სამხედრო ობიექტის დახურვა.
ის გულდაგულ ემზადებოდა სლოვენიაში აშშ-ს პრეზიდენტთან პირველი სეხვედრისთვის და მან მოახერხა მორჯ ბუშ უმცროსისთვის თავის მოწონება.
2001 წლის 11 სექტემბერს კი მან "ცხელი ხაზით" დაურეკა ბუშს და რუსეთის სახელით განუცხადა მხარდაჭერა. თითქოს ახალი გარემოებები საუკეთესოდ უწყობდნენ ხელს მსოფლიო ანტიტერორისტული კოალიციის შექმნას აშს-ს მეთაურობით და რუსეთის საკმაოდ მნიშვნელოვანი როლით.
პუტინი 2000-2002 წლებში ცდილობდა ამერიკასთან და ევროპასთან დაახლოებას,დაძლევას უნდობლობისა რომელიც დასავლეთს მისი აზრით გაუჩნდა რუსული პოლიტიკის მიზნების ვერ გაგების გამო.
ის მზად იყო მნიშვნელოვანი დათმობებისთვის. ევგენი პრიმაკოვის აქცენტი მრავალპოლუსიანობაზე უარყოფილი იქნა. ინდოეთიც და ჩინეთიც კი დარჩნენ რუსეთის საგარეო პოლიტიკის პერიფერიაზე.
მოდაში შემოვიდა პრაგმატიზმი. პუტინი მზად იყო დათანხმებოდა აშშ-ს წამყვან როლზე მსოფლიოში,არ ცდილობდა საზღვარგარეთ ამერიკის პოზიციების შერყევას და ვაშინგტონისთვის ხელის შეშლას.
პუტინი დაეხმარა აშშ-ს ავღანეთში თალიბების დამარცხებაში და მას არ მჰქონია რეაქცია აშშ-ს გასვლაზე რაკეტსაწინააღმდეგო თავდაცვის შესახებ შეთანხმებიდან.
პუტინმა ნება დართო ამერიკას ძალების დროებით,ავღანეთში ოპერაციის პერიოდისთვის,გაშლას შუა აზიაში. პუტინს პროტესტი არ გამოუცხადებია იმაზე რომ ამერიკელები ასწავლიდნენ საქართველოს ჯარებს.
სამაგიეროდ პუტინმა წამოაყენა ეკონომიკური,ფინანსური და პოლიტიკური მოთხოვნები.
პუტინი პირველ რიგში მოითხოვდა ამერიკის მიერ დამოუკიდებელ სახელმწიფოთა თანამეგობრობაში რუსეთის პირველობის აღიარებას.
მოსკოვი ამბობდა რომ მას არ უნდა ყოფილი საბჭოთა რესპუბლიკების ანექსია,გაკონტროლება ან რამენაირად შევიწროება,რომ მას უნდა მხოლოდ ის რომ მას ამ რესპუბლიკებში ხელს არ უშლიდნენ,არ ახალისებდნენ ანტირუსულ ძალებს.არ აყენებდნენ უცხოურ ჯარებს და არ იღებდნენ სამხედრო კავშირებში ახალ წევრებს რუსეთის თანხმობის გარეშე.
პუტინმა პირადად კერძოდ მიმართა ნატოს ხელმძღვანელობას თხოვნით რუსეთის ნატოში შესვლის შესახებ. საჯაროდ ამის შესახებ მან კერძოდ უთხრა ბიბისის ტელევიზიას: " და რატომ არა?"
მძიმე პოსტკრიზისულ სიტუაციაში პუტინმა წამოიწყო რეფორმათა ახალი რაუნდი. ის რუსეთის მოდერნიზაციას ხედავდა მისი "ევროპული არჩევანის" კონტექსტში. ამ იდეით იყო გაჟღენთილი პუტინის გამოსვლა გერმანულ ბუნდესტაგში 2001 წლის ოქტომბერში.
ეკონომიკური რეფორმების და სოციალური ტრანსფორმაციის უკან პუტინი ხედავდა ძირითადი პარამეტრებით გერმანიის და საფრანგეთის მსგავს ძლიერ რუსეთს.
პუტინი არ ყოფილა არც "დემოკრატი" და არც ანტიდემოკრატი,ის მსჯელობდა პრაქტიკული ცნებებით.
ევროკავშირთან თანამშრომლობა რუსეთს უნდა დახმარებოდა ტრანსფორმაციის გზის უფრო სწრაფად და ნაკლები დანაკარგებით გავლაში.
2001 წლის ბოლოს-2002 წლის მეორე ნახევარში მოსკოვს გაუჩნდა ახალი იმედები რომლებიც მალე შეიცვალა იმედგაცრუებებით. რუსულ-ამერიკული დიალოგი შეწყდა როდესაც აშშ-მ აშკარად აიღო კურსი ერაყში სადამ ჰუსეინის რეჟიმის დამხობაზე.
ვაშინგტონმა არ აღიარა მოსკოვის განსაკუთრებული როლი პოსტსაბჭოთა სივრცეში. რუსეთის დახმარება საერთაშორისო ტერორიზმთან ბრძოლაში გამოცხადდა მოვალეობად რომელსაც არ სჭირდება ანაზღაურება. რუსეთის შემხვედრ თხოვნებს ვაშინგტონის თეთრ სახლში ჩუმ-ჩუმად მასხრად იგდებდნენ.
პრეზიდენტი პუტინი ამერიკასთან დაახლოებაზე წავიდა მნიშვნელოვანწილად თავისი გარემოცვის,მეტიც,საკუთარი ინსტინქტების საწინააღმდეგოდ.
პუტინი ცდილობდა სიტუაციის გამოყენებას მსოფლიოს წამყვან ქვეყანასთან "განსაკუთრებული ურთიერთობების დასამყარებლად" და იმედოვნებდა მისგან იმის მიღებას რასაც თავის დროზე იღებდნენ აშშ-ს სხვა მოკავშირეები-რუსეთის ეროვნული ინტერესების აღიარებას და მათთვის ანგარიშის გაწევას.
დღევანდელი დღის პოზიციიდან ასეთი თვალსაზრისი ჩანს იდეალისტურად და გულუბრყვილოდაც კი. მაგრამ 2001-2002 წლებში მას ჰყავდა ბევრი გავლენიანი მომხრე რუსეთში და გარკვეული მხარდაჭერა აშშ-ში,მაგრამ ის არ აღმოჩნდა საკმარისი.
პუტინმა ვერ მოახერხა აშშ-სგან მნიშვნელოვანი დათმობების მიღება,მთავარი კი ის იყო რომ მას არ ჰქონდა საგარეო პოლიტკის,კერძოდ ამერიკასთან ურთიერთობის სტრატეგია და მისი პოზიციები დასუსტდა. 2003 წლის დასაწყისში ის აყვა პირველ რიგში საფრანგეთის პრეზიდენტ ჟაკ შირაკს და გერმანიის კანცლერ გერჰარდ შრიოდერს რომლებიც მოითხოვდნენ ერაყის მიმართ ამერიკული პოლიტიკისაგან დისტაცირებას.
მოსკოვმა ბერლინთან და პარიზთან ერთად შექმნა ვაშინგტონის ოპოზიცია,რუსეთის საგარეო საქმეთა იმდროინდელი მინისტრი იგორ ივანოვის თქმით ახალი ანტანტა რომელსაც ამერიკელი მეგობრები უნდა შეეკავებინა დაუფიქრებელი მოქმედებებისგან.
შეკავება ვერ მოხერხდა მაგრამ რუსეთ ამერიკის ურთიერთობები სერიოზულად გაფუჭდა.
აშშ-ს ერაყში შეჭრის პარალელურად განვითარებულმა ხოდორკოვსკის საქმემ მოსპო ის პოზიტივი რომელიც დაილანდა 2001 წლის 11 სექტემბრის შემდეგ.
რუსეთის ხელისუფალთა მოქმედებებმა ხოდორკოვსკის წინააღმდეგ დამარხა იმედები რომლებიც ჰქონდათ ამერიკულ სანავთობო კომპანიებს "იუკოსის" ყიდვით რუსეთის ბაზარზე შესვლის შესახებ.
უცებ ცხადი გახდა თუ რა შორსაა ერთმანეთისგან მოსკოვის და ვაშინგტონის პოზიციები.
კრემლში არ ფიქრობდნენ ნავთობის სტრატეგიული სფეროს ამერიკელებისთვის გადაცემაზე,იქ ფიქრობდნენ აშშ-ს ნავთობის ბაზარში შესვლაზე.
ამერიკაში და ევროპაში რუსეთი გამოცხადდა სახელმწიფოდ სადაც ბატონობს ავტორიტარული თვითნებობა და პუტინი გამოცხადდა დაბოღმილ ავტოკრატად.
2003 წლის არჩევნები რუსეთის სახელმწიფო სათათბიროში დამთავრდა პარლამენტიდან ლიბერალების და დემოკრატების გასვლით, 2004 წლის საპრეზიდენტო არჩევნები კი არსებითად უალტერნატივო იყო.
რუსეთის შინაგანი პოლიტიკა გადაიქცა ამერიკის რუსეთისადმი დამოკიდებულების ცენტრალურ ფაქტორად.
პუტინი და მისი მომხრეები ვერ ტრაბახობდნენ იმით რომ მათ ფაქტიურად მოსპეს რუსეთის კომპარტია როგორც სერიოზული პრეტენდენტი ხელისუფლებაზე.
რუსი ლიბერალები რომლებიც თავიდან ემხრობოდნენ გორბაჩოვს და მერე გარკვეული პირობებით ელცინს თავიდან პუტინში ხედავდნენ მოდერნიზატორს,მაგრამ მერე მათ შეაქციეს მას ზურგი და მკაცრად გააკრიტიკეს რუსეთში გამოვლენილი ავტორიტარული ტენდენციები.
პუტინი თავის მხრივ სულ უფრო და უფრო იხურებოდა და მის ირგვლივ გაიზარდა ჩეკისტთა რაოდენობა.
დუბროვკაზე თეატრალური ცენტრის დაპყრობამ და შტურმმა რომლის დროსაც ოფიციალურ პირთა შეუთანხმებელი მოქმედებების გამო დაიღუპა ასზე მეტი მძევალი//2002 წლის ოქტომბერი// პუტინს უბიძგა ეჭვის თვალით შეხედვისკენ პოლიტემიგრანტები ბორის ბერეზოვსკისთვის,ახმედ ზაკაევისთვის //და სხვ.// და მათი მიმღები ქვეყნების აშშ-სა და დიდი ბრიტანეთის მთავრობებისთვის.
ტერორისტების ახალი დარტყმა,ბესლანში სკოლის დაპყრობა //2004 წლის 4 სექტემბერი// რომელიც დამთავრდა სამასი დაღუპულით//ძირითადად ბავშვებით// და პუტინმა გამოიტანა სერიოზული დასკვნები.
ამის შემდეგ პუტინმა გამოაცხადა რომ დამნაშავეები არიან როგორც ისლამისტი ტერორისტები ისე დასავლეთი რომელიც ამ ტერორისტებს იყენებს რუსეთის დასუსტების და მისთვის მნიშვნელოვანი ტერიტორიების წართმევის მიზნით.
ამავე დროს პუტინმა შესთავაზა პოლიტიკური რეფორმის გეგმა რომლის თანახმადაც,კერძოდ,უნდა გაუქმებულიყო გუბერნატორთა არჩევნები. დასავლეთმა ეს შეაფასა როგორც დემოკრატიისგან ჩამოშორება. ამერიკის და ევროპის საზოგადოება დარწმუნდა რომ პუტინი ასცდა გზას.
იმავე წლის შემოდგომაზე რუსეთი და აშშ შეეჯახნენ ერთმანეთს უკრაინაში საპრეზიდენტო არჩევნებზე. ვარდების რევოლუცია თბილისში 2003 წლის ბოლოს და მილოშევიჩის გადამგდები სტუდენტური დემონსტრაციები//2000 წ.// განსაკუთრებით არ აღელვებდნენ მოსკოვს. არც მილოშევიჩი და არც შევარდნაძე არ ითვლებოდნენ პრორუს პოლიტიკოსებად. მილოშევიჩი აღიზიანებდა მოსკოვს და სერბეთს რუსეთისთვის ჰქონდა პერიფერიული მნიშვნელობა. 2003 წელს ბალკანეთიდან გაიყვანეს რუსეთის სამშვიდობოები. საქართველოს მიმართ მოსკოვი ფიქრობდა რომ ახალ და გარეგნულად უფრო პრაგმატულ ხელისუფლებასთან უფრო იოლი იქნებოდა მოლაპარაკება ვიდრე "ბებერ მელა" შევარდნაძესთან.
უკრაინა კი სულ სხვა იყო. მოსკოვი ვიქტორ იუშჩენკოში თავიდანვე ხედავდა საბჭოთა კავშირთან მებრძოლი ბანდერას და ვიქტორ კონოვალეცის საქმის გამგრძელებელ ნაციონალისტს რომელსაც სურდა უკრაინის მოწყვეტა რუსეთისგან.
იუშჩენკოს ხელისუფლებაში მოსვლა კრემლის თვალში ნიშნავდა უკრაინის ნატოში შესვლის,მის ტერიტორიაზე ამერიკული ბაზების გაჩენის და რუსეთთან ყველა კავშირის გაწყვეტის რეალურ პერსპექტივას. ამის არ დასაშვებად პუტინი და მისი გარემოცვა,მათ შორის პრეზიდენტის ადმინისტრაციის მაშინდელი ხელმძღვანელი დმიტრი მედვევი აქტიურად ჩაერთვნენ საარჩევნო კამპანიაში და თვითონ არჩევნებში და მათ განიცადეს ძალიან სერიოზული მარცხი.
პოლიტტექნოლოგი გლებ პავლოვსკის აღიარებით მან და მისმა გუნდმა უზრუნველყვეს კრემლის კანდიდატი ვიქტორ იანუკოვიჩის გამარჯვება არჩევნებზე,მაგრამ მერე უკრაინაში მოხდა რევოლუცია რომელსაც კრემლი ვეღარ მოერია.
ნარინჯისფერი რევოლუციის გამარჯვებას როგორც უკრაინის მიერ რუსეთისგან რეალური დამოუკიდებლობის მოპოვებას ზეიმობდნენ აშშ-ში და პოლონეთში,მას დიდად ესალმებოდნენ ევროპაში და კანადაში.
რუსეთის ხელისუფლება და პირადად პუტინი დაღვრემილები იყვნენ.
კრემლში არჩიეს არა რევოლუციის მიზეზების ანალიზი არამედ აშშ-ს ინტრიგების მხილება და მათი შემდგომი გეგმების ჩაშლა. როგორც მინიმუმი ითვლებოდა რომ "ნარინჯისფერი რევოლუცია" არის აშშ-ს მიერ დიდი გეოპოლიტიკური პლაცდარმის მოპოვება დამოუკიდებელი სახელმწიფოთა თანამეგობრობაში რუსეთის გავლენის შესასუსტებლად და მომავალში შეიძლება სამხედრო ბაზის შესაქმნელად.
როგორც მაქსიმუმი უკრაინა იყო მხოლოდ რეპეტიცია,მოთელვა,პოლიტიკური რეჟიმის შეცვლის უახლესი ტექნოლოგიების გასინჯვა და მოსკოვში ეშინოდათ რომ ამერიკელები კიევზე დაყრდნობით დაიწყებენ მზადებას კრემლის პოლიტიკური დაპყრობისთვის და იქ პროამერიკული მთავრობის დამკვიდრებისთვის.
კრემლში როგორც ჩანს სერიოზულად უყურებდნენ ამ ფანტასტიკურ სცენარს. მაგრამ ვითარება მალე შეიცვალა. 2005 წლის დასაწყისში დაღვრემილმა რუსეთის ხელისუფლებამ წელი მხიარულად გაატარა იმიტომ რომ თავიდან კაშკაშა ფერადი "რევოლუციები" გაფერმკრთალდნენ.
უკრაინაში "ნარინჯისფრების" გამოჩენასთან ერთად დაიწყო პერმანენტული პოლიტიკური კრიზისი. ყირგიზეთში 2005 წლის გაზაფხულის "ტიტათა რევოლუციამ" გამოიწვია პრეზიდენტი ასკარ აკაევის გადადგომა,მაგრამ ქვეყნის პრორუსული ორიენტაცია უცვლელი დარჩა.
საქართველოში მიხეილ სააკაშვილი უკვე 2004 წლის ზაფხულში წაეჩხუბა მოსკოვს მაგრამ მან ვერ შესძლო სამხრეთ ოსეთზე და აფხაზეთზე კონტროლის აღდგენა.
კიდევ უფრო მნიშვნელოვანი ის იყო რომ აშშ-ს უფრო გაუჭირდა ერაყში. და ბოლოს ნავთობის გაძვირება 2004 წლიდან ხსნიდა რეკორდებს. რუსეთის ხელისუფლების კონსერვატული ფინანსური პოლიტიკა აძლევდა მას "უსაფრთხოების ბალიშთა" შექმნის დაწყების საშუალებას.
2006 იყო" რვიანში" რუსეთის თავმჯდომარეობის წელი. ეს თავიდან განიხილებოდა რუსეთის დასავლეთის ნაწილად აღიარებად.
მაგრამ ახალ წელს დაემთხვა "გაზპრომისა" და "უკრაინის ნაფტოგაზის" კონფლიქტის კულმინაცია. "გაზპრომმა" 2005 წელს ვერ მოახერხა მოლაპარაკებებზე პროგრესის მიღწევა და ის იძულებული გახდა შეესრულებინა თავისი მუქარა მიწოდებაზე კონტრაქტის არარსებობის პირობებში უკრაინელებისთვის გაზის გათიშვის შესახებ. ამასთან ის უკრაინის ტერიტორიის გავლით გაზს აწვდიდა ევროპელ მომხმარებლებს. ის ფიქრობდა რომ უკრაინა მოიპარავდა გაზს თავისი შინაგანი მოთხოვნილებების დასაკმაყოფილებლად.
მოსკოვში ალბათ ფიქრობდნენ რომ ამით ევროპაში ნახავდნენ მოკავშირეებს და კიევს მარწუხებში მოაქცევდნენ.
მაგრამ მოხდა სრულებით საწინააღმდეგო რამ და აშშ-მ და გაერთიანებულმა ევროპამ დაიწყეს ლაპარაკი რომ რუსეთი იყენებს ენერგეტიკულ იარაღს როგორც უკრაინის ისე ევროპული ქვეყნების წინააღმდეგ.... ამბობდნენ რომ მოსკოვი სჯის უკრაინას მისი დემოკრატიული არჩევანის გამო და კიევი მოსკოვის ზეწოლის მსხვერპლია.
2006 წლის ბოლო აღინიშნა ჯერ მოსკოვში ოპოზიციონერი ჟურნალისტი ანა პოლიტკოვსკაიას მკვლელობით და შემდეგ ლონდონში პოლონიუმით მოწამლვის გამო ბერეზოვსკის მცველი ალეკსანდრ ლიტვინენკოს გარდაცვალებით. მსოფლიო პრესამ ჩათვალა რომ კრემლი სჯის მოწინააღმდეგეებს და აშინებს ოპოზიციას.
რუსეთის ავტორიტეტი დასავლეთში ფაქტიურად გაუთანაბრდა 1983 წლის საბჭოთა კავშირის ავტორიტეტს//მაშინ საბჭოთა გამანადგურებელმა ჩამოაგდო სამხრეთ კორეის სამგზავრო "ბოინგი" და საბჭოთა კავშირის ხელისუფლება თავიდან საერთოდ უარყოფდა თავის კავშირს ამ ინციდენტთან//.
რუსეთის პრეზიდენტმა 2007 წლის თებერვალში მიუნხენში გამართულ კონფერენციაზე საერთაშორისო უსაფრთხოების პრობლემების შესახებ მკაცრად გააკრიტიკა ვაშინგტონის პოლიტიკა და დაასახელა პირობები რომლის შესრულების შემთხვევაში რუსეთი მზად იქნებოდა ამერიკასთან თანამშრომლობისთვის// რუსეთში არსებული პოლიტიკური რეალიების აღიარება,ჩაურევლობა რუსეთის შინაგან საქმეებში,ურთიერთობებისა და ინტერესების თანასწორუფლებიანი ხასიათი როგორც ურთიერთქმედების საფუძველი//.
ამ ხაზის განსავითარებლად მოსკოვმა გადადგა კონკრეტული ნაბიჯებიც ევროპაში ჩვეულებრივი შეიარაღებული ძალების შესახებ შეთანხმების შეწყვეტიდან პირველად ცივი ომის დამთავრების შემდეგ აშშ-ს და ნატოს ქვეყნების საზღვრებთან საჰაერო პატრულირების აღდგენამდე.ამის მიზანი როგორც ჩანს იყო დასავლეთის დაყოლიება თანამშრომლობაზე.
ამ პოლიტიკამ არ იმუშავა. 2008 წლის აგვისტოში ქართულმა ჯარებმა სეუტიეს სამხრეთოსურ ქალაქ ცხინვალს და ამით გამოიწვიეს რუსული ძალების კონტრშეტევა.
პროვოკაციები ორივე მხრიდან უწყვეტი იყო და ცოტა ხნის ჩატარდა სამხედრო სწავლებები "კავკასია",მაგრამ რუსეთის ხელისუფლება როგორც ჩანს მაინც არ ელოდა ასეთ მასშტაბურ თავდასხმას.
დაიწყო შედარებები 2001 წლის 11 სექტემბრის ტერაქტებთან,მაგრამ ალ ყაიდას როლში ეხლა იყო აშშ-ს კლიენტი და კვაზიმოკავშირე.
კრემლს ფაქტიურად არ ეპარებოდა ეჭვი რომ თუ კი ამერიკელები არ უბიძგებდნენ სააკაშვილს თავდასხმისაკენ არც არაფერს აკეთებდნენ მის გასაჩერებლად და მათ "დაიბანეს ხელი".
ყველაზე სახიფათო მომენტი იყო მაშინ როდესაც რუსეთის შავი ზღვის ფლოტის გემები იყო აფხაზეთის სანაპიროსთან და ამერიკის მე-6 ფლოტის ფლაგმანის გემი მიდიოდა ქართული სანაპიროსკენ....
Westpolitik-დან Weltpolitik-მდე:
მაშ 2003-2005 წლებში რუსეთის საგარეო პოლიტიკაში მოხდა ტეხილი.
გორბაჩოვმა და ელცინმა ვერ მოახერხეს დასავლეთში ინტეგრაცია,პუტინმა ვერ მოახერხა დასავლეთთან რეალური პარტნიორობის მექანიზმის შექმნა და მოსკოვი ეხლა ღიადაა კონკურენტი იმათი ვისაც ხმამაღლა ისევ პარტნიორებს უძახის და სინამდვილეში კი თვლის მოწინააღმდეგეებად.
2008 წლის მსოფლიო ფინანსურმა კრიზისმა შეარბილა რუსეთ-ამერიკის კონფლიქტი საქართველოს გამო. მოსკოვში ამ კრიზისს თვლიან ფაქტორად რომელსაც შეუძლია მსოფლიოში ძალთა თანაფარდობის შეცვლა დასავლეთის საზარალოდ და რუსეთის სასარგებლოდ.
2003 წელს საინვესტიციო ბანკმა "გოლდმან საკსმა" იწინასწარმეტყველა არადასვლური ქვეყნების ეკონომიკური ზრდა და მათი პოლიტიკური გავლენის გაძლიერება. ამ ბანკის ანალიტიკოსების აზრით ბრაზილიას.რუსეთს,ინდოეთს და ჩინეთს შეუძლიათ აშშ-ს,ევროპის და იაპონის განზე გაწევა თანამედროვე მსოფლიოში მათი პრივილეგირებული მდგომარეობიდან.
მოსკოვში ძალიან მოეწონათ ეს აზრი. დასავლეთში რუსეთი ვერ ჩაჯდა, მასთან თანასწორუფლებიანი პარტნიორობა ბლეფი აღმოჩნდა და ამიტომ საჭიროა სერიოზული ორიენტაცია მრავალპოლუსიანობაზე....
საერთაშორისო ორუმებზე და მოედნებზე რუსეთი სულ უფრო და უფრო გამოდის როგორც ახალი არადასავლური ტალღის ინტელექტუალური ლიდერი.
რუსეთის როგორც ძალის ერთ-ერთი მსოფლიო ცენტრის აგება გულისხმობს რუსეთის ფედერაციის ირგვლივ მიზიდულობის და გავლენის ზონის შექმნას და აშშ-ს თანდათანობით დაქვეითებას ნორმალური დიდი სახელმწიფოს მდგომარეობაზე. კრემლის აზრით უნდა არსებობდეს გლობალურ ოლიგარქთა ნახევარი დუჟინა და აშშ ერთ-ერთი ასეთი ოლიგარქი უნდა იყოს.
რუსული Westpolitik გარდაიქმნა Weltpolitik-ად.
ამ ტრანსფორმაციას აქვს დიდი წინაისტორია. 1989 წელს მოსკოვმა დაამთავრა ერთი კი არა ორი ცივი ომი. 30 წლის მანძილზე საბჭოთა კავშირი და ჩინეთი მტრები იყვნენ და დრო და დრო,მაგ. 1969 წელს, მათ შორის კინაღამ იწყებოდა ომი.
მიხაილ გორბაჩოვის პეკინში ვიზიტის და დენ სიაოპინთან და ჩინეთის სხვა ხელმძღვანელებთან შეხვედრების დროს 1989 წლის მაისში მოხერხდა მოლაპარაკება ორმხრივი ურთიერთობების ნორმალიზაციის შესახებ.
ბორის ელცინი და ანდრეი კოზირევი აქტიურად აჩვენებდნენ თავის ანტიკომუნიზმს და მიდრეკილებას დასავლური ფასეულობებისკენ მაგრამ ჩინეთთან ურთიერთობა ძალიან მნიშვნელოვანი იყო რუსეთისთვის და ისინი ვერ უშვებდნენ ამ ურთიერთობების ხელახლა გაუარესებას.
ამას გარდა ორივე მხარეს სჭირდებოდა ერთმანეთი. 1989 წლის 4 ივნისს ტიანიანმენის მოედანზე პროტესტანტების დახვრეტის შემდეგ საერთაშორისო სანქციები ჩინეთს არ აძლევდა იარაღის დასავლეთში შეძენის საშუალებას და ის იარაღს და ტექნიკას ყიდულობდა რუსეთში.
საბჭოთა სამეურნეო მოდელის დაშლის შემდეგ უმძიმეს ეკონომიკურ მდგომარეობაში ჩავარდნილი რუსეთი კი საკვებს და იაფ სამომხმარებლო საქონელს //განსაკუთრებით ციმბირის და შორეული აღმოსავლეთის რაიონებისთვის// ყიდულობდა ჩინეთისგან.
1992 წლიდან რუსეთ-ჩინეთის იარაღით ვაჭრობას რომელსაც ოფიციალურად სამხედრო-ტექნიკური თანამშრომლობა ეწოდებოდა ჰქონდა მილიარდობით დოლარის წლიური ბრუნვა. გადარჩა რუსეთის სამხედრო პოტენციალი და ჩინეთის სამხედრო პოტენციალი გაძლიერდა.
1990-ანი წლების შუა ხანებიდან რუსეთ-ჩინეთის ურთიერთობა იმდენად განმტკიცდა რომ მისი ოფიციალური განმარტება შეიცავდა სტრატეგიული პარტნიორობის პერსპექტივას. ნატოს გაფართოების შედეგად დასავლეთთან ურთიერთობის გაუარესება ზოგ რუს პუბლიცისტს ალაპარაკებდა ჩინეთზე როგორც რუსეთის მოკავშირეზე აშშ-სთან და მის მოკავშირეებთან კამათისას.
ურთიერთობათა ახალმა ხარისმა რუსეთს მისცა რუსეთის ფედერაციის და ჩინეთის საზღვრის საკითხის თანდათანობით გადაწყვეტის საშუალება. პირველი შეთანხმება ამის შესახებ საბჭოთა კავშირმა დადო 1991 წელს და საბოლოოდ საზღვარი გაფორმდა 2004 წელს. დასკვნით ეტაპზე რუსეთი მცირე ტერიტორიულ დათმობებზე წავიდა და საზღვარი დემილიტარიზებულიც იქნა.
ჩინეთთან საზღვრის მქონე ყოფილმა საბჭოთა რესპუბლიკებმა
//რუსეთმა,ყაზახეთმა,ყირგიზეთმა და ტაჯიკეთმა// შანხაიში დადეს შეთანხმება ნდობის ზომების შესახებ რომლის თანახმადაც 100 კილომეტრიან ზოლში საზღვრის ორივე მხარეს იზღუდებოდა სამხედრო ყოფნა და საქმიანობა.
ამას გარდა ხუთმა ქვეყანამ შექმნა საერთო ფორუმი უსაფრთხოების და განვითარების პრობლემათა განსახილავად. ამ ფორუმს თავიდან ეწოდა შანხაის ხუთეული,შემდეგ კი შანხაის თანამშრომლობის ორგანიზაცია.
პეკინი ზრუნავდა სანდო ზურგზე თავისი დასავლეთის ტერიტორიებისთვის,პირველ რიგში თურქებით დასახლებული სიცზიან-უიგურული ავტონომიური რაიონისთვის. მას სჭირდებოდა მისი ინტერესების აღიარება რეგიონის ახალი სახელმწიფოების მიერ.
ამას გარდა ჩინეთს აინტერესებდა კასპიის ენერგორესურსები და კასპიისპირა ქვეყნების ბაზრები. ნატოს ქვეყნებისგან განსხვავებით ჩინეთი მოქმედებდა რუსეთთან შეთანხმებით. შანხაის თანამშრომლობის ორგანიზაცია მათთვის იყო ნატოს გამაწონასწორებელი ძალა.
რუსეთის ანტიდასავლურ ძალებს მჭიდრო თანამშრომლობა,მეტიც,
ბლოკირება ჩინეთთან წარმოედგინათ ამერიკულ დომინირებასთან ბრძოლის ლამის ერთადერთ საშუალებად.
რუსეთის ანტიდასავლურ ძალებს შანხაის თანამშრომლობის ორგანიზაცია წარმოედგინათ ნატოს გამაწონასწორებელ ძალად,მაგრამ ჩინეთი მასში არ ხედავდა სამხედრო ბლოკის ჩანასახს და რუსეთში არ ხედავდა მოკავშირეს. ის მოქმედებდა დამოუკიდებლად,შეძლებისდაგვარად იყენებდა რუსეთს მაგრამ არ ზღუდავდა თავის თავისუფლებას.....
Дмитрий Тренин: Россия – страна не евразийская, а евро-тихоокеанская
Источник Знамя. 2006. № 11
http://vestnik-evropy.squarespace.com/all-articles/2011/3/10/19922009.html
РОССИЙСКАЯ ВНЕШНЯЯ ПОЛИТИКА В 1992–2009 ГОДАХ
No comments:
Post a Comment