არქივიდან,ვალერი ჭალიძე,არსებობის უპირობო უფლება:

შემდეგში, კოლიზეუმით აღფრთოვანებისას და ტკბობისას გაიხსენეთ რომ ის ააგეს იერუსალიმის გაძარცული და დანგრეული ტაძრიდან წაღებული ფულით, ებრაელების ფულით. ის რაც ორას წელზე მეტი ხნის წინ გააკეთეს თავისუფლებაზე მეოცნებე ამერიკელებმა ებრაელებმა გააკეთეს დაახლოებით ორი ათასი წლის წინ. ისინი აჯანყდნენ ძლიერი კოლონიალიზმის წინააღმდეგ. ამერიკელებმა გაიმარჯვეს, ებრაელები დამარცხდნენ. ამის შემდეგ ებრაელებმა დაკარგეს თავისი ქვეყანა და მათ არაფერი დარჩათ რომის მთელ იმპერიაში და მის ფარგლებს გარეთ გაფანტვის გარდა.

ებრაელებმა შეაღწიეს მსოფლიოს ყველაზე არასტუმართმოყვარე კუთხეებში რათა შეხვედროდნენ ეჭვს, ჩაგვრას და დევნას იმიტომ რომ ისინი არ ჰგავდნენ არავის და ეწინააღმდეგებოდნენ ასიმილაციას. 

როგორ გადარჩნენ და როგორ არ დაივიწყეს თუ ვინ არიან? გადარჩენაში მე არ ვგულისხმობ მარტო გენებს, ვგულისხმობ მათი კულტურის და ენის შენარჩუნებას იმდენად რომ შესაძლებელი გახდა აღორძინებულ სახელმწიფოში ამ ამ ენის აღორძინება სახელმწიფო ენად.

ეს სასწაული ძნელი ასახსნელია. იქნებ მათი გადარჩენის საიდუმლოა მათ ერთგულებაში მათი ღმერთისადმი თუ მათი ებრაელობისადმი ან იქნებ ისაა მათი იდენტიფიკაციის მოსპობის მცდელობისათვის წინააღმდეგობის გაწევაში?
მათი ტანჯვის ჯაჭვმა მიგვიყანა იქამდე რაც ცივილიზებულ სამყაროში უნდა ჩაითვალოს წარმოუდგენლად, ჰოლოკოსტამდე. და ამან გამოიწვია როგორც ცივილიზებული სამყაროს მიერ ჩადენილი დანაშაულის განცდა-იზრაელის სახელმწიფოს შექმნა. 

შეუძლია თუ არა გაეროს რომის იმპერიის უსამართლობის გამოსწორება? მან გააკეთა ეს, მაგრამ ამან გამოიწვია ყველანაირი რწმენის ანტისემიტთა გამაერთიანებელი სიძულვილის ახალი ტალღა.

დღეს ანტისემიტები შეიძლება იყვნენ პოლიტკორექტულებიც კი. ისინი გამოდიან არა ებრაელების როგორც ასეთის არამედ იზრაელის წინააღმდეგ.

და ადამიანის უფლებათა ფრაზეოლოგიის გამომყენებელი მემარცხენე დემოკრატები შეიძლება დადგნენ ტერორისტების, ახმადინეჟადის ნაირი მახინჯი დიქტატორების გვერდით.

უნდა გვახსოვდეს მარტივი რამე - როდესაც რაღაცას უშავებთ იზრაელს თქვენ უშავებთ იქ მცხოვრებ ებრაელებს რომლებიც ცდილობენ თავის გადარჩენას. ისინი ცხოვრობენ ქვეყანაში რომელიც ალყაშია მოქცეული! და განა საკმარისად უჭერენ მხარს იზრაელს დასავლეთის ღირსეული ადამიანები? 

აღფრთოვანებული ვარ იმით რომ კულტურის და ცივილიზაციის ღირებულებათა გაგებით ჩვენთან ახლო ამ პატარა დემოკრატიული ქვეყნის ძლიერი დამცველია ამერიკის შეერთებული შტატები. მაგრამ დასავლეთი ისევ უჟუჟუნებს თვალებს იმათ ვინც არ სცნობენ იზრაელის არსებობის უფლებას. დასავლეთი არ აკეთებს საკმარისს.
რასიულად დაძაბულ მახლობელ აღმოსავლეთში ალბათ არასოდეს იქნება მშვიდობა და სიჩუმე. მაგრამ იზრაელის არსებობის უფლების აღიარება უნდა იყოს დასავლეთის ქვეყნების მინიმალური მოთხოვნა რომელიც უნდა წაუყენონ ყველას მსოფლიოს ამ ნაწილში.

ნუ დავივიწყებთ იმას რომ გაეროს საწყისი რეზოლუცია გულისხმობდა მახლობელ აღმოსავლეთში ებრაული და არაბული სახელმეწიფოების შექმნას.
ორი სახელმწიფოს შექმნა არაა ახალი იდეა, მაგრამ იზრაელის არაბმა მეზობლებმა თავიდანვე, 1948 წლიდანვე უარყვეს ებრაული სახელმწიფო და ამიტომ არ დააარსეს არაბული სახელმწიფო. ამის მაგივრად მათ შეუტიეს ახალშობილ იზრაელს.
და განა დაიცვა გაერომ იზრაელი? არა. იზრაელელებმა თვითონ მოახერხეს საკუთარი თავის დაცვა, თუმცა ყველაფერი მათ წინააღმდეგ იყო.

დასავლეთის დიპლომატები ვერ ასწავლიან იზრაელელებს თუ როგორ უნდა მშვიდობის დამყარება მახლობელ აღმოსავლეთში.

 
ამის მაგივრად დასავლურმა ცივილიზაციამ უნდა მოითხოვოს იზრაელის არსებობის უპირობო უფლების აღიარება. 

ყველა დიპლომატიური თამაში შეიძლება გათამაშდეს მხოლოდ ამის შემდეგ.

2010 წლის 4 დეკემბერი.

ინგლისურიდან თარგმნა ოლღა აპივაკოვსკაიამ
ტელ-ავივის ლიტერატორთა კლუბის მასალებიდან.

оглавление номера все номера журнала "22" Тель-Авивский клуб литераторов
Валерий ЧалидзеБезусловное право на существование

В следующий раз, когда вы будете восхищаться Колизеем, помните, что он был построен на еврейское золото разграбленного и разрушенного Иерусалимского Храма. То, что американские мечтатели свободы сделали больше двух столетий назад, евреи сделали примерно два тысячелетия назад: они восстали против могущественного колониализма. Американцы выиграли, евреи проиграли. В результате они потеряли свою страну и должны были рассеяться по всей Римской империи и за ее пределами. Они проникли в самые негостеприимные уголки мира, чтобы встретить подозрение, гнет и преследование, так как они были непохожими и сопротивлялись ассимиляции.

Как они сумели выжить и не забыть, кто они? Под словом "выжить" я подразумеваю не только их гены, но и сохранение их культуры и языка настолько, что этот язык мог быть возрожден как государственный в возрожденном государстве. Это чудо трудно объяснить. Может, секрет их выживания в их верности (лояльности) своему Богу, или своему еврейству, или это просто результат сопротивления попытке уничтожить их идентификацию? Цепь их страданий привела к тому, что можно было считать немыслимым в цивилизованном мире: к Холокосту. И это привело – как выражение какого-то чувства вины цивилизованного мира – к созданию Государства Израиль. Могут ли Объединенные Нации исправить несправедливость Римской империи? Они это сделали. Создание современного Израиля было апогеем радости для еврейского народа, но вызвало новую волну ненависти, объединяющую антисемитов всех убеждений. Сегодня антисемиты могут быть даже политически корректными, агитируя не против евреев, как таковых, но против Израиля. И левые демократы, пользуясь фразеологией прав человека, могут духовно объединиться с террористами, или даже с самыми уродливыми диктаторами, такими, как Ахмадинеджад. Нужно помнить простую вещь: когда вы наносите вред Израилю, вы наносите вред евреям, которые пытаются выжить. Они живут в осажденной стране! Делают ли достойные люди на Западе достаточно, чтобы поддержать Израиль? Соединенные Штаты (к моему восхищению) – сильный защитник этой маленькой демократической страны, которая так близка нам по культуре и пониманию ценностей цивилизации. Запад не делал и не делает достаточно. Запад по-прежнему флиртует с теми силами, которые не признают права Израиля на существование. На расово напряженном Ближнем Востоке, вероятно, никогда не будет мира и тишины; но признание за Израилем права на существование должно быть минимальным требованием западных стран, предъявленным к каждому в этой части мира. Давайте не будем забывать, что оригинальная резолюция Объединенных Наций предусматривала образование еврейского и арабского государств на Ближнем Востоке. Образование двух государств – не новая идея. Но арабские соседи Израиля отвергли Еврейское государство с самого начала – с 1948 года. Поэтому они не основали арабское государство. Вместо этого они атаковали новорожденный Израиль. Защищали ли его Объединенные Нации? – Нет. Израильтяне сумели сами защитить себя, хотя все было против них. И с тех пор – в течение 60 лет, – они защищаются. Не западным дипломатам учить израильтян, как делать мир на Ближнем Востоке. Вместо этого – западная цивилизация должна настаивать на безоговорочном признании прав Израиля на существование. Все дипломатические игры могут разыграться только после этого.

4 декабря 2010 г.
Перевод с английского Ольги Спиваковской