ოსკარ შმერლინგი, გაგიმარჯოთ თქვენც, მისიკვდილებულო ტფილისელებო!
თანამედროვე დაგადუგში აბა ვის ახსოვს კაი კაცი თევდორე იასეს ძე დოლიძე? არა და წელს სრულდება 130 წელი მისი დაბადებიდან.
იყო და არა იყო რა, ღმერთზე უკეთესი აბა რა იქნებოდა, მაგრამ იყო ცნობილი მოღვაწე თევდორე იასეს ძე დოლიძეც.
ის ახალგაზრდობაში მუშაობდა ტფილისის დეპოში. მას სწყუროდა სწავლა და, მეტიც, მუშებისთვის აწყობდა სამეცნიერო ლექციებს. ასე დაიწყო მან საგანმანათლებლო მოღვაწეობა.
თევდორე იასეს ძე დოლიძის ინიციატივით 1908 წელს შეიქმნა სახალხო-მუსიკალური ამხანაგობა და ტარდებოდა წარმოდგენები და კონცერტები.
დიმიტრი ბაქრაძის და ნიკოლოზ ბერძენიშვილის ნაშრომში "ტფილისი ისტორიული და ეთნოგრაფიული თვალსაზრისით" კი შემდეგ საინტერესო რამეს ვკითხულობთ:
"საუკუნეთა მანძილზე შეიქმნა ნებისმიერი წარმოშობის ჭეშმარიტი ტფილისელის ქცევის კოდექსი. ის აუცილებლად უნდა ყოფილიყო დიდსულოვანი და გულუხვი, გახსნილი, მხიარული, ძლიერი, კეთილი.
მისთვის სიხარული სიხარული არ იყო თუ კი ამ სიხარულს მეზობელი არ გაიზიარებდა. და დარდი, გლოვა... აბა რომელი ტფილისელი დარდობდა და გლოვობდა მარტო? ტფილისელები იზიარებდნენ ერთმანეთის დარდს და წუხილს...
ამას გარდა ტფილისელს გამოარჩევდა იშვიათი არტისტიზმი და ქალაქური პატრიოტიზმის სპეციფიური განცდა, ქალაქის როგორც საკუთარი თავის ნაწილის და საკუთარი თავის როგორც ქალაქის ნაწილის განცდა...
სტუმართმოყვარეობის, გულისხმიერების წესები არ ყოფილა დაფიქსირებული რაღაც წესდებაში, მაგრამ დაუწერელი კანონების შესრულება ითვლებოდა და ითვლება ეხლაც ღირსების საქმედ და საკითხად....
а протяжении веков сложился "кодекс поведения" истинного тифлисца независимо от национальной принадлежности. Он должен был быть обязательно душевно щедрым, открытым, веселым, сильным, добрым. Для него радость была не в радость, если не разделил бы ее сосед, а горе... какое горе в Тифлисе переживалось в одиночку? Тифлисца отличали, кроме того, редкостный артистизм и то специфическое чувство городского патриотизма, ощущения города, как части себя, и себя, как части города, которое способно было соперничать с кровным национальным чувством, а подчас и перевешивать его. Правила гостеприимства, отзывчивости никаким уставом не закреплялись, но соблюдение неписаных законов считалось и считается сейчас делом чести и достоинства.
თანამედროვე დაგადუგში აბა ვის ახსოვს კაი კაცი თევდორე იასეს ძე დოლიძე? არა და წელს სრულდება 130 წელი მისი დაბადებიდან.იყო და არა იყო რა, ღმერთზე უკეთესი აბა რა იქნებოდა, მაგრამ იყო ცნობილი მოღვაწე თევდორე იასეს ძე დოლიძეც.
ის ახალგაზრდობაში მუშაობდა ტფილისის დეპოში. მას სწყუროდა სწავლა და, მეტიც, მუშებისთვის აწყობდა სამეცნიერო ლექციებს. ასე დაიწყო მან საგანმანათლებლო მოღვაწეობა.
თევდორე იასეს ძე დოლიძის ინიციატივით 1908 წელს შეიქმნა სახალხო-მუსიკალური ამხანაგობა და ტარდებოდა წარმოდგენები და კონცერტები.
დიმიტრი ბაქრაძის და ნიკოლოზ ბერძენიშვილის ნაშრომში "ტფილისი ისტორიული და ეთნოგრაფიული თვალსაზრისით" კი შემდეგ საინტერესო რამეს ვკითხულობთ:
"საუკუნეთა მანძილზე შეიქმნა ნებისმიერი წარმოშობის ჭეშმარიტი ტფილისელის ქცევის კოდექსი. ის აუცილებლად უნდა ყოფილიყო დიდსულოვანი და გულუხვი, გახსნილი, მხიარული, ძლიერი, კეთილი.
მისთვის სიხარული სიხარული არ იყო თუ კი ამ სიხარულს მეზობელი არ გაიზიარებდა. და დარდი, გლოვა... აბა რომელი ტფილისელი დარდობდა და გლოვობდა მარტო? ტფილისელები იზიარებდნენ ერთმანეთის დარდს და წუხილს...
ამას გარდა ტფილისელს გამოარჩევდა იშვიათი არტისტიზმი და ქალაქური პატრიოტიზმის სპეციფიური განცდა, ქალაქის როგორც საკუთარი თავის ნაწილის და საკუთარი თავის როგორც ქალაქის ნაწილის განცდა...
სტუმართმოყვარეობის, გულისხმიერების წესები არ ყოფილა დაფიქსირებული რაღაც წესდებაში, მაგრამ დაუწერელი კანონების შესრულება ითვლებოდა და ითვლება ეხლაც ღირსების საქმედ და საკითხად....
а протяжении веков сложился "кодекс поведения" истинного тифлисца независимо от национальной принадлежности. Он должен был быть обязательно душевно щедрым, открытым, веселым, сильным, добрым. Для него радость была не в радость, если не разделил бы ее сосед, а горе... какое горе в Тифлисе переживалось в одиночку? Тифлисца отличали, кроме того, редкостный артистизм и то специфическое чувство городского патриотизма, ощущения города, как части себя, и себя, как части города, которое способно было соперничать с кровным национальным чувством, а подчас и перевешивать его. Правила гостеприимства, отзывчивости никаким уставом не закреплялись, но соблюдение неписаных законов считалось и считается сейчас делом чести и достоинства.
http://www.raruss.ru/febriare2012/18-tiflis.html
Тифлис в историческом и этнографическом отношениях.
Архив продаж 2012:
Сочинение Дмитрия Бакрадзе и Николая Берзенова. Издание Густава Беренштама в Тифлисе. Санкт-Петербург, тип. А.Бенке, 1870. 4[н.н.], 153, 1[н.н.]. Текст в орнаментальной рамке. Экземпляр на толстой веленевой бумаге из библиотеки Царского Села. В великолепном «великокняжеском» марокеновом переплете эпохи с тиснением каратным золотом на верхней крышке и корешке. Форзацы - розовая муаровая бумага. Переплетная К.Гаага на Стремянной улице в Санкт-Петербурге. Тройной золотой обрез, шелковое ляссе. 22.5 х15.5 см.
Яркой достопримечательностью старого города был так же тифлисский двор. Достоверно и красочно описывает его известный писатель, тифлисец А.Айвазян: "...Тифлисский двор не строили, тифлисский двор выдумали фокусники, потом щедрые карачохели обмазали его чихиртмой и бугламой, полили вином и обмели пучком душистой травы-тархуна... Тифлисский двор, как и старая мысль, тих и спокоен: на балконах — ковры, посреди двора — водопроводный кран... Дворы будто народились один от другого: большие и маленькие — все одного племени, все на один манер..." Не менее впечатлительными и самобытными были его жители. Здесь, пожалуй, не было равных кинто. Их несравненный язык и манеры (например, для щегольства пили вино из женского ботинка), общепризнанная артистичность вульгарного толка входила важнейшей частью в городскую культуру и городское искусство. На протяжении веков сложился "кодекс поведения" истинного тифлисца независимо от национальной принадлежности. Он должен был быть обязательно душевно щедрым, открытым, веселым, сильным, добрым. Для него радость была не в радость, если не разделил бы ее сосед, а горе... какое горе в Тифлисе переживалось в одиночку? Тифлисца отличали, кроме того, редкостный артистизм и то специфическое чувство городского патриотизма, ощущения города, как части себя, и себя, как части города, которое способно было соперничать с кровным национальным чувством, а подчас и перевешивать его. Правила гостеприимства, отзывчивости никаким уставом не закреплялись, но соблюдение неписаных законов считалось и считается сейчас делом чести и достоинства. Виды старого Тифлиса. Дела давно минувших дне
Тифлис в историческом и этнографическом отношениях.
Архив продаж 2012:
 |
| Добавьте подпись |
Яркой достопримечательностью старого города был так же тифлисский двор. Достоверно и красочно описывает его известный писатель, тифлисец А.Айвазян: "...Тифлисский двор не строили, тифлисский двор выдумали фокусники, потом щедрые карачохели обмазали его чихиртмой и бугламой, полили вином и обмели пучком душистой травы-тархуна... Тифлисский двор, как и старая мысль, тих и спокоен: на балконах — ковры, посреди двора — водопроводный кран... Дворы будто народились один от другого: большие и маленькие — все одного племени, все на один манер..." Не менее впечатлительными и самобытными были его жители. Здесь, пожалуй, не было равных кинто. Их несравненный язык и манеры (например, для щегольства пили вино из женского ботинка), общепризнанная артистичность вульгарного толка входила важнейшей частью в городскую культуру и городское искусство. На протяжении веков сложился "кодекс поведения" истинного тифлисца независимо от национальной принадлежности. Он должен был быть обязательно душевно щедрым, открытым, веселым, сильным, добрым. Для него радость была не в радость, если не разделил бы ее сосед, а горе... какое горе в Тифлисе переживалось в одиночку? Тифлисца отличали, кроме того, редкостный артистизм и то специфическое чувство городского патриотизма, ощущения города, как части себя, и себя, как части города, которое способно было соперничать с кровным национальным чувством, а подчас и перевешивать его. Правила гостеприимства, отзывчивости никаким уставом не закреплялись, но соблюдение неписаных законов считалось и считается сейчас делом чести и достоинства. Виды старого Тифлиса. Дела давно минувших дне
No comments:
Post a Comment