მეოცე საუკუნის მხეცობათა ისტორიიდან: :

რუსეთში აი ამ წერილითაც აღნიშნეს ბოლშევიკების მიერ ძველი რუსული ქალაქი იაროსლავლის დანგრევის წლისთავი:

ეს მე-17 საუკუნის ძეგლი იაროსლავლის სატაძრო
ანსამბლი, მე-17 საუკუნის მეორე ნახევარი,
ხედი ვოლგას მხრიდან თუ კი ვიმსჯელებთ მატიანეში
პირველი მოხსენებით იაროსლავლი, ვოლგაზე
უძველესი ქალაქი დააფუძნა იაროსლავ ბრძენმა
მისი როსტოვში მთავრობისას //988-1010//.
ბოლშევიკებმა აი ამ ქალაქს უტირეს ყოფა.

მეოცე საუკუნის მხეცობათა ისტორიიდან
2008 წელს რუსეთშიც ზოგმა გაიხსენა რომ 1918 წლის 21 ივლისს ბოლშევიკევბმა დაანგრიეს და მოსპეს მათ წინააღმდეგ აჯანყებული ერთ-ერთი უძველესი რუსული ქალაქი, წყაროების თანახმად იაროსლავ ბრძენის მიერ მისი როსტოვული მთავრობის დროს //988-1010// დაარსებული იაროსლავლი.

1918 წლის 21 ივლისს 16-დღიანი ჯიუტი თავდაცვის შემდეგ დაეცა ბოლშევიკების წინააღმდეგ აჯანყებული იაროსლავლი.

ქალაქის დანგრევით და ათობით ათასი ადამიანის დაღუპვით დამთავრებული ეს აჯანყება იყო ბოლშევიკების წინააღმდეგ ყველაზე ძლიერი გამოსვლა ცენტრალურ რუსეთში.

ბოლშევიკების საწინააღმდეგო აჯანყებას მხარი დაუჭირა ქალაქის თითქმის მთელმა მოსახლეობამ რომელიც უკანასკნელ დღემდე ებრძოდა რაოდენობრივი და ტექნიკური უპირატესობის მქონე ბოლშევიკებს.

გმირულად მებრძოლი ქალაქი დაეცა მხოლოდ მას შემდეგ რაც ამოწურული იქნა ბრძოლის გაგრძელების ყველა საშუალება.

ამაზე ლაპარაკობს ის რომ ბოლშევიკებმა მთლიანად დაანგრიეს ქალაქის ცენტრი.

აჯანყების ადგილად იაროსლავლი შერჩეული იქნა იმიტომ რომ ცარიზმის წინააღმდეგ ყოფილი ქედუხრელი მებრძოლის და 1918 წელს კი ბოლშევიკების წინააღმდეგ ქედუხრელი მებრძოლი ბორის სავინკოვის და მისი ორგანიზაციის მიერ ჩაფიქრებული აჯანყება მოსკოვში ჩაიშალა და დიდმა კონსპირატორმა გადაწყვიტა აჯანყების გადატანა მეზობელ ქალაქებში (არზამასი, ვლადიმირი,მურომი,როსტოვ-იაროსლავსკი,რიბინსკი და იაროსლავლი).

ბორის სავინკოვი

ბორის სავინკოვი,გამორჩეული პიროვნება, ექსპრესიული მწერალი, ესერთა ერთ-ერთი ლიდერი, ულტრამემარცხენე რადიკალი, ჯერ რომანოვთა და მონარქიის და შემდეგ ბოლშევიკთა და ბოლშევიზმის დაუძინებელი მტერი. ინდივიდუალური ტერორის მეთოდის გამოჩენილი თეორეტიკოსი. პარიზში ჯაშუშურ-დივერსიული ანტისაბჭოთა ჯგუფის ხელმძღვანელი.

ოფიციალური საბჭოთა ვერსიით თავი მოიკლა 1925 წლის 7 მაისს. ბევრი ფიქრობს რომ ბოლშევიკებმა ის მოკლეს და მკვლელობა თვითმკვლელობად გაასაღეს. არსებობს მისი საინტერესო და მძიმე წასაკითხი "ტერორისტის მოგონებები". ის წერს იმასაც რომ მან ყველაფერი გააკეთა იმისთვის რომ ესერები არ გადაქცეულიყვნენ წვრილბურჟუაზიულ თუ ბოლშევიკების სათამაშო პარტიად. მან წარმოთქვა ლეგენდარული ფრაზა "ესერი ყუმბარის გარეშე აღარაა ესერი" და მოკვდა თავისი რწმენის დაცვისას.

http://9books.ru/docs/1110.xml
..Борис Савинков. Яркая личность. Блестящий экспрессивный писатель. Один из лидеров партии эсеров, придерживающийся `ультралевых`, радикальных убеждений. Яростный противник большевиков и большевизма. Видный теоретик `метода индивидуального террора`, руководитель шпионско-диверсионной антисоветской группы в Париже. Арестован в 1924 г. во время нелегального перехода границы. Покончил с собой 7 мая 1925 г. `Воспоминания террориста` Бориса Савинкова. Страшные и увлекательные, написанные буквально `кровью сердца` мемуары человека, положившего все силы своей души, чтобы не допустить превращения эсеров ни в `мелкобуржуазную партию`, ни в `прихлебателей большевиков`. Воспоминания человека, который произнес легендарную фразу `Эсер без бомбы уже не эсер` - и умер, защи
------------------------------------------------------------------------------------------------

აჯანყების მთავარ ცენტრად თავიდან ჩაფიქრებული იყო რიბინსკი. სავინკოვი იმედოვნებდა იქ არსებული მდიდარი საარტილერიო საწყობების ხელში ჩაგდებას რის შემდეგაც იქ სხვა ქალაქებიდან უნდა ჩასულიყვნენ ორგანიზაციის წევრები. ამას გარდა დახმარების გაწევას დაპირდნენ ფრანგები და სავინკოვი შეცდომით უმთავრესად დაეყრდნო ამ დაპირებას. ფრანგების გადასხდომა არხანგელსკში უნდა ყოფილიყო ნიშანი ბოლშევიკების მოწინააღმდეგეთა სწრაფი და ერთდროული დაძვრისთვის მოსკოვისკენ ჩრდილოეთიდან და აღმოსავლეთიდან.

მაგრამ მოვლენების მსვლელობამ აჯანყების ცენტრად აქცია იაროსლავლი რომელიც იყო რკინიგზის და წყლის გზების გადაკვეთაზე და იყი აჯანყებულებისთვის უაღრესად მნიშვნელოვანი ქალაქი სადაც იყო საბჭოთა სამხედრო ოლქის შტაბი და ინტენდანტური საწყობები.

სავინკოვის წიგნი "ტერორისტის
მოგონებები. ფერმკრთალი ცხენი.
ყორანისფერი ცხენი".
Воспоминания террориста.
Конь бледный. Конь вороной

ივნისის ბოლოსთვის აჯანყებისთვის მზადება უკვე დასრულებული იყო. სხვა ქალაქებიდან ჩასული ოფიცრების გარდა შეთქმულებს ბევრი მომხრე ჰყავდათ წითლების სამსახურში მყოფთა შორისაც. საბჭოთა გარნიზონი იაროსლავლში სუსტი იყო. ქვეითთა პოლკი სიმპატიით არ უყურებდა წითლებს.

საბჭოთა ხელისუფლებისთვის სანდოები იყვნენ მხოლოდ უნგრელი დაქირავებულები და მხოლოდ ერთი ბატალიონის შემადგენელი კომუნისტები.
მიუხედავად ამისა კომისარმა სემიონ ნახიმსონმა გაიგო აჯანყების მზადების შესახებ,ბრძანა შეთქმულთა დაპატიმრება და მოითხოვა იაროსლავლში ერთგული ნაწილების გაგზავნა,მაგრამ დააგვიანა.

ღამით 6 ივლისს აჯანყებულებმა დაიკავეს იარაღის საწყობები რის შემდეგაც დაატყვევეს გუბერნატორის სახლში მოქეიფე კომისარები რომლებიც წინასწარ გამოათვრეს შეთქმულებთან შეთანხმებულმა მსახიობებმა.

ნახიმსონი ადგილზე მოკლეს და კომუნისტური რაზმი ხანმოკლე ბრძოლის შემდეგ მოსპეს.

6 ივლისის დილისთვის ქალაქის ძირითადი წერტილები სადგურის,რკინიგზის ხიდის და ვოლგაზე ნავსადგომის ჩათვლით აიღეს თეთრგვარდიელებმა.

ქუჩაში ნეფობდა საზეიმო განწყობა მძარცველი და ტერორისტული ბოლშევიკური ხელისუფლებისგან განთავისუფლების გამო.

აჯანყებულთა ძალები სწრაფად იზრდებოდა მოხალისეთა ხარჯზე. აჯანყებულებს შეუერთდა 15 000-ზე მეტი ადამიანი,მათ შორის ათასამდე მუშა და მეზობელი სოფლებიდან რამოდენიმე ათასი გლეხი. აჯანყებულებს შეუერთდნენ ქალაქის მილიცია და ვოლგას ფლოტილიის მეზღვაურები.

განსაკუთრებით დიდ დახმარებას აჯანყებულებს უწევდნენ სტუდენტები,რომელთა შორისაც განსაკუთრებით გამოიჩინეს თავი დემიდოვის იურიდიული ლიცეუმის მოსწავლეებმა და ყაზანის უნივერსიტეტის სტუდენტებმა.

ბოლშევიკებმა კი სწრაფად გააგზავნეს ჯავშანმატარებლები და უნგრელ, ჩინელ და ლატვიელ დაქირავებულთა ნაწილები.

მათ 8 ივლისს სცადეს ქალაქის აღება მაგრამ ცდა ჩაიშალა,ის ჩაახშვეს სისხლში. ქალაქის სამრეკლოებზე თეთრგვარდიელების მიერ დროულად დაყენებულმა ტყვიამფრქვევებმა მოსპეს არერთი ასეული "ინტერნაციონალისტი".

10 ივლისს იგივე ბედი ეწია მეორე ჯგუფს რომელმაც სცადა მდინარე კოტოროსლზე გადასვლით ქალაქში შეჭრა.

მიუხედავად წარმატებული თავდაცვისა აჯანყების ბედი გადაწყვიტა რიბინსკში გამოსვლის ჩაშლამ.

გამოსვლის წინ ჩეკისტებმა მოახერხეს რიბინსკის იატაკქვეშეთის ხელმძღვანელთა ნაწილის დაპატიმრება და სავინკოვმა გადაწყვიტა ქალაქის აღება დანიშნულ ვადამდე,8 ივლისამდე. ის პირადად ხელმძღვანელობდა შეტევას ლატვიელთა ყაზარმებზე. ეს ლატვიელები შეადგენდნენ წითელი გარნიზონის არსებით ნაწილს. მაგრამ მათ მიიღეს დახმარება და მოახერხეს თავდასხმის მოგერიება.

რიბინსკის თეთრგვარდიული დაჯგუფება ასე ნაწილობრივ დაიფანტა და ნაწილმა შესძლო იაროსლავლელების დასახმარებლად მისვლა.

ასევე სწრაფად, 2-3 დღეში ჩაქრა აჯანყებები ყველა დანარჩენ ცენტრში და რჩებოდა მხოლოდ "იაროსლავლის კერა".

15 ივლისიდან ბრძოლაში შესამჩნევი გახდა გარდატეხა წითლების სასარგებლოდ. წითლებმა მიიყვანეს ჯავშანმატარებლები ძლიერი საზღვაო არტილერიით და ბალტიის ფლოტის გემებიდან აღებული მძიმე ბატარეები.

მათ გახსნეს მასიური ცეცხლი და დაიწყეს ქალაქის და მისი მცველების მოსპობა.

ბოლშევიკებმა ჭურვებით სწრაფად დაანგრიეს წყალსაქაჩი და მეხანძრეები ვერ აქრობდნენ ყველგან გაჩენილ ხანძრებს. ცეცხლი თანდათანობით მოედო მთელ ქალაქს. ხანძარმა მოსპო ქალაქის სამი საავადმყოფო. დაიღუპა ათობით ავადმყოფი.

წითელმა არტილერიამ გერმანელი ინსტრუქტორების დახმარებით მოახერხა სამრეკლოოებზე მრავალი ტყვიამფრქვევის დადუმება.

მაგრამ აჯანყებულები განაგრძობდნენ შეუპოვრად ბრძოლას. განსაკუთრებით გამოიჩინა თავი ვოლგას გაღმა მოქმედმა პოლკოვნიკმა ზლუნიცინმა რომლის რაზმიც არ აძლევდა წითლებს ქალაქის ირგვლივ წრის საბოლოოდ შეკვრის საშუალებას.

18 ივლისს ქალაქის დამცველებმა მოიგერიეს შეტევა და ეს წითელ ლატვიელებს ასობით დაღუპულად და დაჭრილად დაუჯდათ.

ბოლშევიკები წააწყდნენ გააფთრებულ წინააღმდეგობას და მათ აამოქმედეს ავიაცია რომელმაც დაიწყო აჯანყებულთა საყრდენი პუნქტების მოსპობა.

ბრძოლები არ შეწყვეტილა არც ერთი დღე,მშვიდდებოდა მხოლოდ ზაფხულის მოკლე ღამეებით.

ამ დროს აჯანყებულებში მოხდა განხეთქილება. დიდმა ნაწილმა ნახა რომ ბრძოლის გაგრძელება უაზროა და იწვევს ქალაქის უსარგებლო ნგრევას და ადამიანთა უაზრო დაღუპვას. მან გადაწყვიტა წინააღმდეგობის შეწყვეტა.

ზოგმა პერხუროვის ხელმძღვანელობით გააღწია კაპელთან და ჩეხოსლოვაკებთან და სხვებმა გენერალი კარპოვის მეთაურობით მიიღეს გერმანელების წინადადება დანებების შესახებ. გერმანელები მას დაპირდნენ ბოლშევიკებისგან დაცვას.

მიუხედავად ამისა აჯანყებულთა მცირე ნაწილმა განაგრძო ბრძოლა.

იაროსლავლის რევოლუციური კომიტეტის თავმჯდომარე კ.ბაბიჩევი ამბობდა რომ ის ვაგონებში შტაბელებად აწყობს დაღუპულ წითელარმიელთა გვამებს.

მაგრამ 20 ივლისისთვის საბჭოთა ჯარებმა მოსპეს ვოლგას გაღმა თეთრი რაზმი. მათ ჩაკეტეს იაროსლავლის ალყის წრე და ბოლშევიკები შეიჭრნენ ქალაქის გარეუბნებში.

21 ივლისს ღამით გადარჩენილმა თეთრგვარდიელებმა გააღწიეს ალყიდან და ისინი დაიძრნენ კაპელისკენ.

იმავე დღეს ბოლშევიკებმა დაიკავეს გვამებით მოფენილი მბოლავი ნანგრევები.

ამის შემდეგ ბოლშევიკებმა დაიწყეს ქალაქის მკვიდრთა ჟლეტა. გერმანელებმა ტყვედ ჩაბარებულები გადასცეს ჩეკისტებს რომლებმაც იქვე დახვრიტეს აჯანყების სულ მცირე 428 მონაწილე.

გერმანელთა თქმით ბრძოლების დროს და ქალაქის აღების შემდეგ მოწყობილი ტერორის შედეგად დაიღუპა დაახლოებით 50 ათასი ადამიანი.
მიუხედავად ამისა იაროსლავლის აჯანყებამ, რომლის შემდეგაც მოისპო ქალაქის ისტორიული ცენტრი,მაინც შეასრულა თავისი როლი. მან მიიზიდა წითლების დიდი ძალები ყაზანიდან და ცარიცინიდან რაც კარგი იყო იქ მოქმედი კაპელისთვის და კრასნოვისთვის. ამას გარდა საბჭოთა ხელისუფლებას ახსოვდა თეთრების მასიური გამოსვლა ქვეყნის ცენტრში და მისი განმეორების თავიდან ასახილებლად მან ფრონტიდან გაიყვანა რამოდენიმე დივიზია.

ამ წერილის ავტორის აზრით ბოლშევიკებისათვის ძალიან საშიში ამ აჯანყების დამარცხების მთავარი მიზეზი იყო ის რომ იაროსლავლის აჯანყების უშუალო ხელმძღვანელი ბრმად ელოდა ფრანგების დახმარებას. ფრანგებმა მას დახმარება არ გაუწიეს. ის კი იმის მაგივრად რომ დამოუკიდებლად დაძრულიყო მოსკოვისკენ ბოლომდე იჯდა ალყაში მოქცეულ ქალაქში და იაროსლავლი აქცია ბოლშევიკების ავიაციის და არტილერიის სამიზნედ.

თუ გავითვალისწინებთ იმას რომ კორნილოვის 4-ათასიანი რაზმი სასწაულებს ახდენდა პერხუროვის ძალებზე რამოდენიმეჯერ ნაკლები ძალებით იაროსლავლელებს შეეძლოთ თავისი გამოსვლის პირველივე დღეებში მომაკვდინებელი დარტყმის მიყენება საბჭოთა ხელისუფლებისთვის რუსეთის ცენტრში.

http://www.pravda.ru/society/fashion/couture/21-07-2008/276769-yaroslavl-0/


бщество » Наследие » Россия

Мрачный юбилей разрушения Ярославля

21.07.2008

21 июля исполняется 90 лет со дня ярославской трагедии. Напомним, что 21 июля 1918 г. после 16-тидневной упорной обороны пал восставший против Советской власти Ярославль. Это восстание, кончившееся разрушением города и гибелью десятков тысяч людей, было самым мощным антибольшевистским выступлением в центре России.
Заметим, что оно было поддержано почти всем населением города, которое практически до самого последнего дня сражалось против превосходящих численно и технически красных войск с исключительным геройством и мужеством. Пал он лишь тогда, когда все возможности для продолжения борьбы были исчерпаны. Об этом говорит то, что все здания в центре города были разрушены.

Главная причина, почему для выступления был выбран именно Ярославль, была в том, что задуманное бывшим борцом против царизма, а в 1918 г. пламенным противником большевиков Борисом Савинковым и его "Союзом защиты Родины и революции" выступление в Москве  провалилось. Еще весной 1918 г. часть его московской организации была раскрыта чекистами. Поэтому, во избежание общего провала Савинков как опытный конспиратор решил перенести подполье в соседние города: Арзамас, Владимир, Муром, Ростов-Ярославский, Рыбинск и Ярославль.

Главным центром восстания изначально планировалось сделать Рыбинск. Савинков рассчитывал захватить находившиеся там богатые артиллерийские склады, после чего туда должны были подтянуться на помощь члены организации в соседних городах. Кроме того, свою помощь обещали французы, на которую и сделали ошибочно главную ставку. Их высадка в Архангельске должна была стать сигналом к одновременному и быстрому продвижению антибольшевистских сил к Москве с севера и востока.

• Версия для печати
• Шрифт
• Послать другу

Однако сам ход дальнейших событий сделал центром восстания Ярославль, который, будучи расположен на пересечении железнодорожных и водных путей, был исключительно важным для повстанцев городом, где находились штаб советского военного округа, а также богатые интендантские склады.

К концу июня подготовка восстания была завершена. Кроме прибывших сюда офицеров из других городов, здесь было много находящихся на службе у красных заговорщиков. Советский гарнизон в Ярославле был слабым: пехотный полк не симпатизировал красным. Надежных и стойких советских частей кроме отрядов венгерских наёмников и коммунистов общей численностью в батальон, тут не было.

Однако комиссар Семен Нахимсон, узнав о подготовке восстания, приказал арестовать заговорщиков и потребовал срочно послать в Ярославль верные части, но опоздал. Ночью 6 июля повстанцы захватили оружейные склады, после чего пленили гуляющих в губернаторском доме комиссаров, которых заранее подпоили состоявшие в заговоре артисты. Нахимсон был убит на месте, а коммунистический отряд после недолгого боя – уничтожен.

К утру 6 июля основные городские точки, включая вокзал, железнодорожный мост и пристань на Волге были взяты белогвардейцами. На улицах царило праздничное настроение по случаю от избавления от надоевшей горожанам поборами и начавшимся террором большевистской властью.

Силы восставших быстро увеличивались за счёт добровольцев, которых явилось на помощь повстанцам более 15 тысяч человек, в том числе около тысячи рабочих и несколько тысяч крестьян соседних деревень и сёл. На сторону белогвардейцев перешел броневой дивизион, а также городская милиция и матросы Волжской флотилии. Особую помощь восстанию оказывали студенты, среди которых особенно отличились учащиеся Демидовского юридического лицея и питомцы Казанского университета.

Изначально выжидательная ставка на помощь французов была гибельной для восстания. Сразу после известия о "мятеже" большевики стали стягивать к городу бронепоезда и части венгерских, китайских и латышских наёмников. Первая попытка штурма города, предпринятая 8 июля, провалилась и была по сути потоплена в крови. Своевременно установленные на городских колокольнях белогвардейские пулемёты выкосили не одну сотню "интернационалистов". 10 июля та же участь постигла другую группу, пытавшуюся ворваться в город после переправы через реку Которосль.

Однако несмотря на успешную оборону Ярославля, судьбу восстания решил провал выступления в Рыбинске. Чекистам удалось арестовать часть руководства рыбинского подполья накануне выступления и в итоге Савинков решил захватить город раньше намеченного срока, а именно 8 июля. Он лично водил на штурм казарм латышей, составлявших костяк местного красного гарнизона, офицеров своей организации, однако им на утро следующего дня при получении подмоги удалось отбиться. Рыбинская белогвардейская группировка в итоге частично распылилась, частично пробилась на помощь ярославцам. Также очень быстро, в течение двух-трёх дней погасли восстания во всех остальных центрах и оставался лишь один "ярославский очаг".

С 15 июля в борьбе становится заметен перелом в пользу красных, которые подогнали бронепоезда с мощной морской артиллерией, а также тяжелые батареи, снятые с кораблей Балтийского флота и начали уничтожение города вместе с его защитниками массированным орудийным огнём.

Быстро была разбита снарядами водокачка и пожарные не могли тушить возникавшие повсюду пожары. Постепенно пламя охватило весь город: огонь уничтожил три городские больницы, погибли десятки находившихся их обитателей.

С помощью немецких инструкторов красной артиллерии удалось посбивать с колоколен многие из мешавших советскому продвижению пулемётов. 

 днако повстанцы продолжали отважно сражаться: особенно геройски действовал находившийся за Волгой отряд полковника Злуницына, не дававший красным окончательно замкнуть вокруг Ярославля кольцо окружения. 18 июля защитники города смогли отбить очередной штурм, стоивший красным латышам сотен убитых и раненых.

Столкнувшись с яростным сопротивлением, большевики ввели в действие авиацию, которая стала уничтожать опорные пункты восставших. Бои не прекращались ни на один день, затихая лишь на короткие летние ночи.

В это время среди восставших произошёл раскол: большая их часть, видя бесперспективность дальнейшей обороны, приводившей к бесполезным разрушениям города и напрасной гибели людей, решила прекратить сопротивление. Одни во главе с Перхуровым прорвались под Казань к Каппелю и чехословакам, другие же во главе с генералом Карповым приняли предложение германской комиссии Балка сдаться немцам, которые обещали ему защиту от большевиков.

Однако меньшая часть продолжала сражаться. Председатель Ярославского ревкома К. Бабичев сообщал, что он грузит в вагоны павших красных бойцов штабелями. Однако к 20 июля советским войскам удалось уничтожить Заволжский белый отряд, замкнуть вокруг Ярославля кольцо окружения и ворваться на его окраины.

В ночь на 21 июля оставшиеся в живых белогвардейцы прорвались из окружения и направились к Каппелю, к которому они вскоре и вышли. Днём того же дня советские войска заняли дымящиеся развалины, заваленные трупами.

После этого приступили к расправе над жителями города. В свою очередь, немцы выдали сдавшихся чекистам, которые тут же расстреляли не менее 428 участников восстания. Всего же, по данным немецких представителей, за время боёв и последующего по взятии города красного террора погибло около 50 тысяч человек.

Уже потом, в марте 1921 г. подводя итоги Кронштадтскому восстанию и говоря о том, что советские войска за его время потеряли убитыми свыше двух тысяч бойцов, красное командование "успокаивало" своих вождей, напоминая о том, что "потери во время Ярославского мятежа были во много раз выше".

Тем не менее, Ярославское восстание, приведшее к уничтожению исторического центра города и ценнейших офицерских кадров, свою роль всё же сыграло. Оно отвлекло крупные силы красных от Казани и Царицына и сыграло на руку действовавшим там Каппелю и Краснову. Кроме того, помня о массовом выступлении белых в центре страны, советское руководство было вынуждено отвлечь с фронта несколько дивизий, опасаясь его повторения.

Причина поражения выступления, которое могло кончиться для большевиков очень печально, было в том, что непосредственный руководитель Ярославского восстания полковник Перхуров почти до последнего дня слепо надеялся на помощь предавших его французов. Вместо того, чтобы самостоятельно двигаться на Москву, до конца сидел в осажденном городе, превратив его в мишень для красной авиации и артиллерии. Учитывая то, что четырёхтысячный отряд Корнилова буквально творил чудеса с меньшими, чем у Перхурова в несколько раз силами, ярославцы вполне были способны в первые же дни своего выступления нанести Советской власти смертельный удар в самом центре России.