არქივიდან-ანდრეი კონჩალოვსკი- ანდროპოვიდან გორბაჩოვამდე:

საბჭოთა დიდებული მიხალკოვები.
..მე უბრალოდ ვამბობ რომ სტალინი იყო დიდი, საინტერესო, მეტიც, სიმპატიური და მიმზიდველი ადამიანი. სხვა შემთხვევაში მას დაივიწყებდნენ... //ეს თქვა ანდრეი კონჩალოვსკის ღვიძლმა ძმამ, სახელგანთქმულმა რუსმა კინორეჟისორმა ნიკიტა მიხალკოვმა.//

საბჭოთა წარჩინებულის, საბჭოთა, ამერიკელი და რუსი რეჟისორის, სცენარისტის, რუსეთის ფედრაციის სახალხო არტისტის, საბჭოთა კავშირის ჰიმნის ავტორი სერგეი მიხალკოვის ვაჟი ანდრეი სერგეევიჩ მიხალკოვ-კონჩალოვსკის მოგონებებიდან:

"მე ვიყავი საბჭოთა ხელისუფლების და მასთან ერთად კგბს მოღუშული და ბნელი სტრუქტურის ევოლუციის მოწმე. და ამ ევოლუციაში უზარმაზარი როლი ეკუთვნოდა ი.ვ. ანდროპოვს.

საქმე იმაშია რომ სტალინის სიკვდილის შემდეგ საბჭოთა კავშირში დაიწყო, მე ვიტყოდი, "ტექტონიკური ძვრები" პარტიულ ელიტაში.

სტალინისტები ცდილობდნენ ძალაუფლების შენარჩუნებას,პასუხისმგებლები იყვნენ სტალინური რეჟიმის მიერ ჩადენილ დანაშაულებზე და იცავდნენ ამ დამნაშავე რეჟიმს.

მეორე ნაწილი,რომელშიც ყველა არ ყოფილა ახალგაზრდა ვინაიდან სტალინისტები ახალგაზრდებშიც იყვნენ, უფრო პრაგმატული ადამიანებისგან შედგებოდა. ამ ხალხს ესმოდა რომ სტალინიზმი როგორც მართვის ფორმა ზღუდავს საზოგადოების განვითარებას.

რა თქმა უნდა არავინ ფიქრობდა ლიბერალურ სახელმწიფოზე ან იმაზე რომ ადამიანებს უნდა მიეცეს სწორედ ის თანასწორობა რომლითაც როგორც ლოზუნგით მუდამ ინიღბებოდა საბჭოთა ხელისუფლება.

უბრალოდ ლაპარაკი იყო იმაზე რომ საბჭოთა საზოგადოების მოდერნიზაციის პრობლემა მომწიფდა უკვე სტალინის დროს,მაგრამ ის ვერ გაიშლებოდა საბჭოთა კავშირის კომუნისტური პარტიის მეოცე ყრილობის ჩატარებამდე. ამ ყრილობაზე ხრუშჩოვმა წარმოთქვა თავისი სახელგანთქმული სიტყვა.

ეხლა შეიძლება სხვადასხვანაირად შევაფასოთ ხრუშჩოვის საქციელი.

მაგრამ საქმეში ჩახედული ხალხისთვის ცხადი იყო რომ ხრუშჩოვს არ უნდოდა ლიბერალიზაცია, მას უნდოდა პარტიის ელიტის ერთი ნაწილის გადარჩენა.

კომუნისტური ელიტის ეს ნაწილი გრძნობდა რომ მისი დრო მთავრდება და მას მალე მოსთხოვენ პასუხს ჩადენილი დანაშაულების გამო.
--------------------------------------------------------------------------------------

Михалков: Сталин - интересный и привлекательный человек

("El Correo", Испания)

Читать далее: http://www.inosmi.ru/europe/20111107/177233569.html#ixzz2MwQAb2Kv

Follow us: @inosmi on Twitter | InoSMI on Facebook

А Вы полагаете, что серая личность могла в течение стольких лет управлять такой страной, как СССР? Что человек, не обладавший харизмой, стал бы объектом мемуаров Черчилля? Прошу понять меня правильно, я не оправдываю чисток и репрессий, это было чудовищно. Я просто говорю, что он был великой личностью, интересным и даже привлекательным человеком. В противном случае его бы не продолжали вспоминать вплоть до сегодняшнего дня.

Читать далее: http://www.inosmi.ru/europe/20111107/177233569.html#ixzz2MwPKyEZd

Follow us: @inosmi on Twitter | InoSMI on Facebook

http://www.rg.ru/2011/03/30/ussr-gorbachev.html

"Российская газета" - Федеральный выпуск №5442 (66)

30.03.2011, 00:29

20 лет без СССР

От Андропова к Горбачеву

Советский Союз не имел свободы информации, а без нее невозможно было развивать ВПК

Андрей Кончаловский о роли Юрия Владимировича Андропова в эволюции, которую претерпевала советская власть и вместе с нею - Комитет государственной безопасности СССР. Фото: Колыбалов Аркадий

Текст: Андрей Кончаловский

30.03.2011, 00:29

Андре́й Серге́евич Михалко́в-Кончало́вский (20 августа 1937, Москва) —советский, американский и российский режиссёр, сценарист. Народный артист РСФСР (1980).

Сын Сергея Михалкова и Натальи Кончаловской.

Название этой статьи для кого-то, кто не изучал новейшей истории, будет большой неожиданностью. Более того, имя Юрия Андропова у многих моих соотечественников (не говоря уже об иностранцах), которые уже не помнят или плохо знают советскую историю, ассоциируется со зловещей аббревиатурой КГБ. Хотя многое, что я хочу поведать, опубликовано в разных источниках, и в частности в книге самого Михаила Сергеевича.

------------------------------------------------------------

ხრუშჩოვმა ასეც თქვა მოხსენების გამოუქვეყნებელ ნაწილში: "თუ ჩვენ ამას არ გავაკეთებთ ჩვენ გაგვრეკავენ და აღმოვჩნდებით ბრალდებულთა სკამზე".

ხრუშჩოვი მაშინ არც მალავდა თავის ჩანაფიქრს.
ლიბერალური კომუნიზმის ვარსკვლავები
----------------------------------------------------------------------------

"არაა ძნელი ცეკვა სტალინის ან ლენინის კუბოზე როდესაც მოგცეს უფლება იცეკვო სადაც გინდა. ესაა მხოლოდ მონური ინსტინქტის მოწმობა. ეს ისნსტინქტი ისევ ძალიან ძლიერია რუსეთში კინემატოგრაფისტებს შორისაც კი.

შურისძიების გრძნობა მონის გრძნობაა, ჩადენილი დანაშაულის განცდა კი ბატონის გრძნობაა. შეუძლებელია არ დაეთანხმო ბერდიაევის ამ აზრს" //ანდრეი კონჩალოვსკის აფორიზმებიდან//.
-----------------------------------------------------------------------------------

შეიძლება ითქვას რომ ამ მომენტიდან საბჭოთა "კონსერვატორების" და "ლიბერალების" ბრძოლა იღებდა სულ უფრო და უფრო მძაფრ ფორმებს.

ამ ბრძოლის პირველ მსხვერპლად იქცა ბერია. დადიოდა ხმები რომ ხრუშჩოვს რომ არ დაეხვრიტა ბერია ბერია დახვრეტდა ხრუშჩოვს.

იმიტომ რომ ბერია თვითონ აპირებდა რეფორმების თავისი კურსის გატარებას და ამისთვის კი ბრძოლას ხრუშჩოვის დაჯგუფებასთან პიროვნების კულტთან ბრძოლის ლოზუნგით.

ასევე არის ცნობები რომ ბერიას საერთოდ უნდოდა სოციალისტური სისტემის დემონტაჟი. ის იყო სიცოცხლის მოყვარული სიბარიტი და არ იტყოდა უარს "ლათინური ამერიკის ტიპის" დიქტატორად გადაქცევაზე.

ხრუშჩოვის შემდეგი მსხვერპლი იყო ე.წ.სტალინისტთა ჯგუფი-მოლოტოვი,მალენკოვი და შეპილოვი. და ბრძოლა შემდეგ არ წყნარდებოდა.

კომუნისტი ლიბერალების და კონსერვატორების ბრძოლა მძაფრი იყო ეკონომიკის და იდეოლოგიის სფეროებში.

საბჭოთა სისტემა იყო უხეში, უძრავი, პრაქტიკულად მკვდარი სისტემა და ინდუსტრიის, კერძოდ სამხედრო-სამრეწველო კომპლექსის და მით უმეტეს ხალხის კეთილდღეობის განვითარება სულ უფრო და უფრო ძნელდებოდა.

პარადოქსულია მაგრამ შეიძლება ითქვას რომ საბჭოთა კავშირში არსებობდა დემოკრატიის რაღაც ფორმა. ეს იყო დემოკრატია საბჭოთა კავშირის კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის პოლიტბიუროს წევრებისთვის. პოლიტბიუროს ყველა სხდომა მკაცრად გასაიდუმლოებული იყო და ეხლა არქივები გვიჩვენებენ რომ იქ ხდებოდა საკმაოდ მძაფრი დისკუსიები,საწინააღმდეგო თვალსაზრისების შეხლა. ამის გამო არავის აგებინებდნენ პასუხს,არავის სჯიდნენ. რა უცნაურადაც არ უნდა ჟღერდეს ეს დღეს ადამიანები გულწრფელად ამბობდნენ იმას რასაც ფიქრობდნენ.

რაც შეეხება ცენტრალურ კომიტეტს,ასეთი დისკუსიები ხანდახან გაჰქონდათ იქაც რათა გაეხმაურებინათ გამოკვეთილი ტენდენცია. 1960-ანი წლების დასაწყისში მწიფდებოდა მორიგი დაძაბულობა ე.წ. ლიბერალებსა და კონსერვატორებს შორის.

მახსოვს რომ კინოს სახლის კულარებში გაცხოველებით განვიხილავდით ხმებს მაშინ კრემლში იდეოლოგიის თაობაზე მიმავალი დისკუსიის შესახებ.

იდეოლოგიის ახალი შეფი დემიჩევი ცდილობდა ლიტერატურაზე და ხელოვნებაზე კონტროლის შერბილებას რასაც გააფთრებით ეწინააღმდეგებოდნენ ფუნქციონერები რესპუბლიკებიდან.

ყველა ლაპარაკობდა იმაზე რომ საქართველოს იდეოლოგიის მდივანი გამოხტა ტრიბუნაზე და იკივლა: "ვიყავი და ვრჩები სტალინისტად! და ჩვენ არ დავუშვებთ რომ პარტიას წაართვან ხელმძღვანელი როლი იდეოლოგიაში !" ეს იყო პოლიტბიუროს პირდაპირი გამოწვევა!

ასე რომ შეიძლება ითქვას რომ ეს უკვე აღარ იყო სტალინის დრო როდესაც ასეთი რამისთვის შეიძლება მაშინვე დაეხვრიტათ.

მაგრამ ეს იყო ნიშანი იმისა რომ ვერავითარი რეფორმა ვერ გაივლის იოლად,რომ პარტიულ ბონზებს არ ეშინიათ თავისი პირადი ინტერესების დაცვა.

ჯერ კიდევ ხრუშჩოვის დროს, 1957 წელს, იური ანდროპოვი გახდა სკკპ-ს ცკ-ს სოციალისტური ქვეყნების განყოფილების გამგე და შემდეგ ცკ-ს მდივნი.

მე კარგად მახსოვს ეს დრო იმიტომ რომ მე და ტარკოვსკი ვმეგობრობდით ცკ-ს აპარატში ანდროპოვის საგარეოპოლიტიკური კონსულტანტების ჯგუფის მომუშავე ახალგაზრდებთამ-კოლია შიშლინთან,საშა ბოვინთან,ჟორა შახნაზაროვთან, არბატოვთან....სწორედ მათ დაუძახა ანდროპოვმა რათა გაეუმჯობესებინა ყოვლისშემძლე მაგრამ მოუქნელი პარტიული აპარატი.

ამ ადამიანებთან შეხვედრა ჩემთვისაც და ტარკოვსკისაც დიდი მოულოდნელობა იყო იმიტომ რომ ესენი იყვნენ თავისუფლად მოაზროვნე,განათლებული,რამოდენიმე ენაზე მოლაპარაკე ახალგაზრდა ინტელექტუალები.

სუფრასთან ჩვენი თავისუფალი საუბრები გვაფიქრებინებდა რომ ანდროპოვი არ ჰგავს მის წინამორბედებს იმიტომ რომ კონსულტანტებად აჰყავს ასეთი ადამიანები.

ეს ლაპარაკობდა ანდროპოვის ფართო თვალსაწიერზე რომელიც არ ეტეოდა საბჭოთა ოფიციალური ელიტის დოგმატებში. ბოვინიც და შიშლინიც განყოფილებაში სხვა თანამოაზრეებთან ერთად პასუხს აგებდნენ გენერალური მდივნისთვის,მაშინ უკვე ბრეჟნევისთვის,

სიტყვების დაწერისთვის.

ისინი მიყვებოდნენ რომ ყოველთვის ცდილობდნენ მოხსენების ბოლოს, მის ბრეჟნევის წინ დადების წინ მიღებას და ყოველთვის ამოწმებდნენ ხომ არ არის ამოღებული აბზაცი პიროვნების კულტის შესახებ. იმიტომ რომ სტალინისტები მუდამ შლიდნენ პიროვნების კულტის და სტალინის ყოველ უარყოფითად ხსენებას.

ანდროპოვის აპარატის ხალხი მუდამ აღადგენდა ამ აბზაცს და იცავდა მას გამოსვლამდე ვინაიდან ეს იძლეოდა ანტისტალინიზმის იდეების გამოყენების ლეგიტიმურ უფლებას.

მეჩვენება რომ ანდროპოვი იყო სწორედ საბჭოთა "ლიბერალების" და რამდენადმე ანტისტალინისტების სიმბოლო ამის რა თქმა უნდა საჯაროდ გაუმჟღავნებლად.

ანდროპოვი დაინტერესებული იყო ევროპული კომუნიზმით და ეს გასაგებია იმიტომ რომ მას საქმე ჰქონდა დასავლელ კომუნისტებთან. დასავლური კომუნიზმი კი საკმაოდ აქტიურად ვითარდებოდა სტალინური დოგმატების გადასინჯვის მიმართულებით.

ლიბერალიზაციის მცდელობები იბადებოდა თვითონ საბჭოთა კავშირის კომუნისტური პარტიის ცენტრალური კომიტეტის წიაღში და ამ კურსს ატარებდნენ ჩემი ნაცნობები.

1960-ანი წლების შუა ხანებში სკკპ-ს ლიბერალური ფრთის შეტევის შედეგად მწიფდებოდა ქვეყანაში ეკონომიკური რეფორმის გატარების იდეა. ეს რეფორმა უნდა გაეტარებინა პრემიერ კოსიგინს. კოსიგინი ეკონომისტი იყო და ამაზე მიდიოდა უხალისოდ იმიტომ რომ ესმოდა თუ რა რეაქციას მოახდენდნენ სტალინისტები ასეთ ლიბერალიზაციაზე. ეს გასაგებია,იმ დროს კომუნისტური პარტია იყო ტვინების,სულების,წიაღისეულის,მოკლედ ქვეყნის მთელი სიმდიდრის ტოტალური მონოპოლისტი. პარტიული ელიტა უსაზღვროდ აკონტროლებდა ყველაფერს რაც კეთდებოდა საბჭოთა კავშირში და ამიტომ ნებისმიერი ლიბერალიზაცია კომუნისტებს ართმევდა მონოპოლიურ პრივილეგიებს.

ანდრეი კონჩალოვსკი იური ანდროპოვის როლში

რეფორმებს და ლიბერალიზაციის ყველა ტენდენციას ტრაღიკულად მოეღო ბოლო მაშინ როდესაც ჩეხოსლოვაკიაში კომუნისტთა ლიდერმა ალეკსანდრ დუბჩეკმა იგრძნო კონიუნქტურა და გაბედა პირველობა,გაატარა პრაღის გაზაფხული //1968//. მან ჩეხოსლოვაკიაში დაიწყო სახელმწიფოს და პარტიის ყველა სტრუქტურის გარდაქმნის აქტიური პროცესი.

ეკონომიკის დეცენტრალიზაციის დუბჩეკისეულ პროექტს ეწოდა სოციალიზმი ადამიანის სახით. ჩვენ მაშინ გაკვირვებით და აღტაცებით ვუყურებდით ყველაფერს რაც ხდებოდა პრაღაში.

ჩემი მეგობრები ცეკადან კი შიშობდნენ რომ ყველაფერი ტრაღიკულად დამთავრდებოდა. ასეც მოხდა. საბჭოთა სტალინისტებმა ისარგებლეს იმით რომ ჩეხოსლოვაკია სწრაფად დგებოდა ანტისაბჭოთა პოზიციებზე.

მათ ტანკები შეიყვანეს ჩეხოსლოვაკიაში და ხაზი გადაუსვეს რეფორმებს საბჭოთა კავშირში. ისინი ამბობდნენ რომ ასეთ რეფორმებს შეუძლიათ ასეთივე კატასტროფის გამოწვევა, საბჭოთა ხალხის ამხედრება მთელი ტოტალიტარული სისტემის წინააღმდეგ.

მახსოვს როგორ შევხვდი აეროპორტში ჩემს მეგობარ კოლია შიშლინს. ის ჩამოფრინდა სსრკ-ს და ჩეხოსლოვაკიის კომპარტიების მოლაპარაკებებიდან. ის მომიახლოვდა ტრაღიკული სახით:

"ყველაფერი დამთავრდა,- თქვა მან.- ჩვენ ათი წელი ჩუმად ვეპარებოდით მოწინააღმდეგის //სტალინისტთა// სანგრებს, ეს იდიოტი //დუბჩეკი// კი ადგა და გაიქცა,ყველა გაგვთქვა. ჩვენი თაობა რეფორმების გატარებას ვერ მოახერხებს ეს უნდა დავივიწყოთ ოციოდე წლით."

ბრძენი ნიკოლაი აბსოლუტურად მართალი იყო. რეფორმების იდეა გამოჩნდა სწორედ 20 წლის შემდეგ, 1980-ანი წლების შუა ხანებიდან. რეფორმატორის როლში ისტორიულ არენაზე სწორედ მაშინ გამოჩნდა მიხაილ გორბაჩოვი. ანდროპოვის პირდაპირი პროტექციით ის 1970-ანი წლების ბოლოს გადაიყვანეს მოსკოვში.

ანდროპოვი ხშირად ისვენებდა სამხრეთში. ის თირკმელებს მკურნალობდა კისლოვოდსკში და გორბაჩოვი კი იყო სკკპ-ს სტავროპოლის სამხარეო კომიტეტის პირველი მდივანი.

ანდროპოვს მოსწონდა გორბაჩოვი და მან ის წარუდგინა ბრეჟნევს. ბრეჟნევსაც მოეწონა თანამედროვე ახალგაზრდა პარტიული მოღვაწე. ასე გაჩნდა 1978 წელს გორბაჩოვი მოსკოვში. ის დანიშნეს სკკპ-ს ცკ-ს მდივნად სოფლის მეურნეობის საკითხებში.

რეფორმების და ლიბერალიზაციის იდეა ეკუთვნოდა ანდროპოვს. ის როგორც კგბ-ს მეთაური ყველაზე უკეთ იცნობდა საბჭოთა კავშირის ეკონომიკის კატასტროფულ მდგომარეობას.

და როდესაც ანდროპოვი გახდა სახელმწიფოს მეთაური მან მიიღო დიდი ხნის ჩანაფიქრის ასრულების შესაძლებლობა. მე არ ვფიქრობ რომ ანდროპოვი მთლიანად ენდობოდა გორბაჩოვს. იური ვლადიმიროვიჩი იყო უფროსი თაობის კაცი და არ ფიქრობდა სისტემის დემონტაჟზე. ბევრი-ბევრი მას უნდოდა ქვეყნის სათავეში ახალი ფორმაციის ადამიანების მოსვლა.
                      

ანდროპოვის მიმდევრად და მოწაფედ ბევრ რამეში შეიძლება ჩაითვალოს გეიდარ ალიევი. სწორედ ანდროპოვმა ურჩია ალიევს დაეწყო რეფორმები თავისთან აზერბაიჯანში საბჭოთა კავშირის ხელმძღვანელობისთვის ყურის დაგდების გარეშე. სწორედ ანდროპოვმა ურჩია ალიევს ხშირ-ხშირად ყოფნა უნგრეთში. შეგახსენებთ რომ 1958 წლის ჯანყის შემდეგ უნგრეთში აქტიურად მიმდინარეობდა რეფორმები,მეტიც, იყო კერძო საწარმოები, ბანკები, რისი წარმოდგენაც საბჭოთა კავშირში შეუძლებელი იყო. ანდროპოვმა ურჩია ალიევს უნგრეთის ეკონომიკის შესწავლა.

და აი, ანდროპოვმა დაურეკა ალიევს და მიიწვია ის მოსკოვში,შესთავაზა მას საბჭოთა კავშირის მინისტრთა საბჭოს თავმჯდომარის პირველი მოადგილის ადგილი.

ალიევის მიწვევას საერთოსაკავშირო სცენაზე ჩემის აზრით უფრო დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა ვიდრე წარმოგვიდგენია.

ანდროპოვს ალბათ ესმოდა რომ გორბაჩოვი არასაკმარისად ავტორიტარულია,შეიძლება ითქვა რომ რბილია და მას გაუჭირდება ნებისმიერო რეფორმის გატარება საბჭოთა კავშირის ნაირ იმპერიაში.

ამავე დროს ანდროპოვს ესმოდა რომ საჭიროა სხვა მასშტაბის პოლიტიკოსი.

ალიევის მეგობრებისგან ხშირად მსმენია რომ მომაკვდავმა ანდროპოვმა არ იცოდა თუ ვინ უნდა დაენიშნა თავის მემკვიდრედ. ბევრი თვლიდა რომ მისი მემკვიდრე შეიძლებოდა ყოფილიყო ალიევი.

მაგრამ თვითონ ალიევს ესმოდა რომ ეს შეუძლებელი იყო,რუსეთის ხალხს სტალინის შემდეგ არ მოეწონებოდა ქვეყნის სათავეში აზერბაიჯანელი მაჰმადიანური რესპუბლიკიდან.

ასე მოხდა რომ სცენიდან ანდროპოვის წასვლის მომენტისთვის სკკპ ცკ-ს პოლიტბიუროში იყო 2 საკმაოდ ძლიერი პოლიტიკური ფიგურა. ძლიერი სახელმწიფოს მომხრე გოსუდარსტვენნიკი და აზერბაიჯანელი ხალხის ეროვნული გმირი გეიდარ ალიევი და ახალგაზრდა,ისტორიულ მიღწევებზე მეოცნებე გორბაჩოვი.

მიხაილ სერგეევიჩი უარყოფს იმას რომ მან ყველაფერი გააკეთა იმისთვის რომ ალიევი გამოთიშოდა ლიდერის ადგილისთვის ბრძოლას,მაგრამ თვითონ გეიდარ ალიევმა მე მომიყვა რომ როდესაც მას დაემართა ინფარქტი გორბაჩოვს ის არც ერთხელ არ უნახია და გამოჯანმრთელების შემდეგ მრვალჯერ თხოვნის მიუხედავად არც ერთხელ არ მოინდომა შეხვედრა.

და ეს მიუხედავად იმისა რომ ალიევი იყო ანდროპოვის ერთ-ერთი უახლოესი თანამებრძოლი და მან თავის დროზე მხარი დაუჭირა გორბაჩოვს.

ორი ძლიერი ფიგურის ბრძოლა დამთავრდა უმაღლეს ხელისუფლებაში გორბაჩოვის მოსვლით და ალიევი გადგეს ჩრდილში.
-------------------------------------------------------------------------------------------

ტალიშთა მოღვაწე-გეიდარ ალიევი ჩანერგილი იყო ირანში როგორც მზვერავი-არალეგალი და მუშაობდა ტაქსისტად.

«თავისი შეგნებული ცხოვრენის დიდი ნაწილი გ.ალიევი მუშაობდა სახელმწიფო უშიშროების ორგანოებში. ამ ორგანოებში მისი მუშაობის დასაწყისი ემთხვევა თავრიზში, ირანში, რევოლუციური მოვლენების დაწყებას» - ამბობს ტალიშთა ეროვნული მოძრაობის ლიდერი ფახრადინ აბოსზოდა საინფორმაციო სააგენტო го«REX»-ის საიტზე გამოქვეყნებულ წერილში. ავტორი შეგვახსენებს რომ 1941 წლის აგვისტოში ირანის ტეიტორიაზე შეიყვანეს საბჭოთა ჯარები და 1945 წელს თავრიზში შეიქმნა აზერბაიჯანული ეროვნული მთავრობა ჯ.პიშევარის ხელმძღვანელობით.

მთავრობამ იარსება 1946 წლის 12 დეკემბრამდე.

მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ საბჭოთა კავშირმა ჯარები გაიყვანა და შახის ჯარებმა ჩაახშვეს აჯანყება თავრიზში.

«ზოგი საქმეში ჩახედული წყაროს ცნობით გ.ალიევი ჯერ კიდევ თავრიზში რევოლუციური პროცესების დაწყებამდე იყო ჩანერგილი ირანის ტერიტორიაზე არალეგალური მუშაობისთვის. ის დამკვიდრდა თავრიზში სადაც მუშაობდა ტქსისტად.

რევოლუციურ პროცესებში მონაწილეობამ როგორც ჩანს წარუშლელი კვალი დატოვა გ.ალიევის ცხოვრებაში. თავრიზში შესანიშნავმა მუშაობამ ბიძგი მისცა მის სწრაფ კარიერას».

წერილში ნათქვამია რომ გ.ალიევი კგბს ხაზით მრავალი წლის მანძილზე კურირებდა მახლობელ აღმოსავლეთს, ირანს, თურქეთს და ითვლებოდა ამ სფეროს ერთ-ერთ საუკეთესო სპეციალისტად.

გ.ალიევი მეგობრობდა ი.ვ.ანდროპოვთან რომელმაც ალიევი გადაიყვანა მოსკოვში საბჭოთა კავშირის მინისტრთა საბჭოს თავმჯდომარის მოადგილედ....ავტორის წყაროს ცნობების თანახმად ალიევი მალე უნდა გამხდარიყო მთავრობის თავმჯდომარე რის შემდეგაც საბჭოთა კავშირი სულ სხვა სცენარით განვითარდებოდა». მაგრამ ანდროპოვის სიკვდილმა შეასწორა ალიევის ბიოგრაფია.

პოლიტბიუროს 1985 წლის 11 მარტის სხდომაზე,როდესაც იხილებოდა ახალი გენერალური მდივნის არჩევის საკითხი,ალიევმა მხარი დაუჭირა მიხაილ გორბაჩოვს. მაგრამ გორბაჩოვის ხელისუფლებაში მოსვლის შემდეგ ალიევი იძულებული იყო ჩრდილში წასულიუო. ამის შემდეგ მას რამოდენიმე წელი არ ჰქონია წასვლის უფლება და იძულებული იყო ეცხოვრა მოსკოვში.

1990 წლის ივლისში მოსკოვის ახლი გარემოცვაში მყოფი რამოდენიმე მაღალი თანამდებობის მქონე სომხის დახმარებით ალიევი მაინც დაბრუნდა ბაქოში....


Талышский деятель: Гейдар Алиев был внедрен в Иран как агент-нелегал и работал таксистом

«Большую часть своей сознательной жизни Г. Алиев служил в органах государственной безопасности. Начало его деятельности в этих органах совпадает с началом революционных событий в г. Тебризе (Иран)», - говорится в опубликованной на сайте ИА «REX» статье лидера Талышского национального движения Фахраддин Абосзода. Автор напоминает, что в связи с началом Великой Отечественной войны, в августе 1941 года на территорию Ирана были введены советские войска, а в 1945 году в Тебризе было образовано Азербайджанское Национальное правительство во главе с Дж. Пишевари. Правительство просуществовало до 12 декабря 1946 года. Пользуясь выводом советских войск из территории Ирана в связи с окончанием второй мировой войны, шахские войска подавили восстание в Тебризе. «Согласно информации некоторых осведомленных источников, Г. Алиев еще до начала революционных процессов в Тебризе, был внедрен на территорию Ирана для нелегальной работы. Он обосновался в Тебризе, где работал таксистом. Видимо, участие в революционных процессах сыграло неизгладимую роль в жизни Г. Алиева. Именно благодаря своей отличной работе в Тебризе он в дальнейшем стремительно пошел вверх по служебной лестнице», - сказано в статье. Автор отмечает, что национальное правительство Тебриза приняло календарь, в котором есть месяц Азер (совпадающий с ноябрем-декабрем григорианского календаря). Само образование правительства его члены называли «революцией 21 Азера», что совпадает с 12 декабря. По словам источника, в знак памяти о революции Г. Алиев самолично «назначил» день своей смерти именно в этот день. В статье сказано, что в течение многих лет Г. Алиев курировал Ближний Восток, Иран и Турцию по линии КГБ СССР и считался одним из лучших специалистов в этой области. Г. Алиев был в дружеских отношениях с Ю.В. Андроповым, который сразу после прихода к власти в 1982 году настаивал, чтобы он перешел на работу в Москву в должности заместителя председателя Совета министров СССР. Сам Г. Алиев об этом так рассказал в интервью газете «Новые Известия»: «У нас были близкие, даже дружеские отношения, и все же я сказал: «Юрий Владимирович, разрешите остаться в Баку». Андропов настоял, и я переехал, стал первым заместителем председателя Совета Министров СССР». Согласно сведениям источника автора, Алиев скоро должен был стать Председателем правительства, после чего «возможно Советский Союз развивался бы совсем по-другому сценарию». Но, скоропостижная смерть Андропова принесла некоторые коррективы в биографию Г. Алиева. Хотя на заседании Политбюро 11 марта 1985 года, обсуждавшего вопрос об избрании нового генерального секретаря, Алиев высказался в поддержку Михаила Горбачёва, однако с приходом к власти последнего Гейдар Алиев попал в опалу. В 1987 году ему пришлось уйти в отставку. «После этого он в течение нескольких лет был невыездным и вынужден был прожить в Москве. В июле 1990 года Г. Алиев с помощью некоторых высокопоставленных московских армян из близкого окружения М. Горбачева, все-таки добился возвращения в Баку. Некоторое время прожив в Баку, он потом уехал в Нахичевань, где 3 сентября 1991 года был избран председателем Верховного Совета Нахичеванской АССР. В начале июня 1993 года в Гяндже начался бунт под руководством полковника С. Гусейнова. Настал звездный час Г. Алиева. 15 июня 1993 года он стал председателем парламента АР, а уже 3 октября того года был избран президентом страны», - говорится в публикации. Еще в самом начале своей работы на посту первого секретаря ЦП КП Азербайджана, во время одной из своих поездок в г. Ереван, Г. Алиев, по словам источника, там тайком встретился со старейшиной своих земляков – «азербайджанцев Армении», которые в те годы в подавляющем своем большинстве работали там во второстепенных работах, убирали улицы городов и т.д. Г. Алиев предложил им переехать в Баку. После этого, в то время, когда по прямому указанию самого Г. Алиева регистрация иногородних в Баку была категорически запрещена, ереванские азербайджанцы (еразы) и нахичеванцы массово начали переезжать на постоянное жительство в Баку и его окрестности. Тем самым, еще в те годы Г. Алиев создал для себя мощную социальную базу в лице еразов и нахичеванцев. «Несмотря на то, что он пришел на работу первого секретаря под лозунгами борьбы против регионализма и коррупции, очень скоро его земляки занимали все более или менее значимые посты в республике, а коррупция стала нормой жизни для чиновников», - сказано в статье, автор которой напоминает, что в конце 1980-ых около 200 тысяч еразов в переехали жить в Азербайджан, но несмотря на все уговоры некоторых руководителей по их размещению на территории Нагорного Карабаха, переселенцы отказались и предпочли обосноваться в столичном регионе. Автор отмечает, что практически с первого дня своего руководства АССР – с 1969 года Г. Алиев усиленно занимался созданием своего собственного клана, состоящего из еразов, нахичеванцев и курдов. В дальнейшем – после его второго пришествия к власти в 1993 году, когда перед ним возникли большие проблемы по стабилизации ситуации в стране, именно его клан горой стоял за ним, и помогал ему победить своих противников и конкурентов. «В годы своего президентства он создал отлично работающую «машину власти» из доверенных лично ему людей. Каждого члена своей команды он выбирал скрупулезно и неоднократно проверял его на деле. Благодаря этому, в начале своего президентства Ильхам Алиев, кто из рук своего отца унаследовал эту должность, не встречался с существенными проблемами. Г. Алиев оставил своему сыну многомиллиардное состояние и хорошо слаженную команду во главе с Рамизом Мехтиевым», - пишет Фахраддин Абосзода. Источник: panorama.am

18.02 22:40 Просмотров: 5 (0) NovostiNK > Политика
--------------------------------------------------------------------------------------------------

მე ვფიქრობ რომ 1931 წელს დაბადებული და ახალი თაობის ადამიანი გორბაჩოვი ოცნებობდა საბჭოთა სისტემის განთავისუფლებაზე ყველა ეკონომიკური და იდეოლოგიური დაბრკოლებისგან იმ იმედით რომ ეს ააყვავებს ქვეყანა და ხალხს უბიძგებს ახალი გმირობებისკენ. მაგრამ ეს არ მოხდა და მოხდა სრულიად საწინააღმდეგოდ.

მე ვფიქრობ რომ გორბაჩოვი ამას არ ელოდა და ბრინჯივით დაიბნა უბრალოდ იმიტომ რომ მას არ ჰქონდა და არც შეიძლებოდა ჰქონოდა ნამდვილი პოლიტიკური კულტურა. გორბაჩოვს არ შეეძლო თავის ქმედებათა შედეგების განჭვრეტა,ვერ წარმოედგინა თუ როგორ შეიძლებოდა სისტემის დემონტაჟი ისე რომ არ დამარხულიყო მის ნამტვრევებს ქვეშ.

მას ალბათ აკლდა გამოცდილება, განათლება, ინტელექტუალური პოტენციალი რაც აუცილებელია ამ გრანდიოზული გეგმის განსახორციელებლად.

რა თქმა უნდა ეხლა ჩვენთვის იოლია მსჯელობა მაგრამ მაშინ ცოტა ვინმეს თუ ესმოდა მდგომარეობის სირთულე.

უბრალოდ იყო სწრაფად, ერთხელ და სამუდამოდ ყველაფრის დანგრევის სურვილი.

მახსოვს რომ ამერიკაში ყოფნისას გორბაჩოვს აღფრთოვანებით ვუსმენდი. გორბაჩოვით აღფრთოვანებულს თვალებზე ცრემლებიც კი მომადგა! წარმოვიდგინე რომ ლენინგრადი დაიბრუნებდა სახელს პეტერბურგი და ისააკის ტაძარში კი აგუგუნდებოდნენ ზარები ისე როგორც რევოლუციამდე იყო. მე ველოდი ახალ ცვლილებებს. ვფიქრობ რომ მიხაილ სერგეევიჩის გამოჩენამ ყველას გაგვიჩინა კოლოსალური იმედები.

და გორბაჩოვის მიერ ქვეყნისთვის და მსოფლიოსთვის გაკეთებული ბევრი რამე მართლაც იმსახურებს დადებით ისტორიულ შეფასებას. ეს სწორედ მისი დამსახურებაა და მეტი არავისი.

მაგრამ არ უნდა დაგვავიწყდეს ლენინის ნათქვამი - ჩვენ უნდა ვიცოდეთ თუ საით მიდის ბრბო და მივდიოდეთ მის წინ.

სხვა სიტყვებით უნდა დავინახოთ ისტორიული ტენდენცია და მოვასწროთ მისი მხარდაჭერა.

ამ დროისთვის საბჭოთა კავშირი იყო ეკონომიკური ნანგრევები, იყო სრული გაკოტრების ზღვარზე. მახსოვს კისინჯერი წერილი სადაც ის ამბობდა რომ სოციალისტური სისტემა აუცილებლად დაინგრევა იმიტომ რომ საბჭოთა კავშირში არაა ინფორმაციის თავისუფლება, რის გარეშეც შეუძლებელია თანამედროვე სამხედრო-სამრეწველო კომპლექსის განვითარება.

და მართლაც იმ ფორმის საბჭოთა კავშირს არ შეეძლო ინფორმაციის თავისუფლების დაშვება. გლასნოსტი არაა გორბაჩოვის გამოგონება,ეს იყო ისტორიული მოთხოვნილება.

კიდევ ერთხელ ხაზს გავუსვამ იმას რომ ინფორმაციის თავისუფლება საჭირო იყო სამხედრო-სამრეწველო კომპლექსის შემდგომი განვითარებისთვის. ეს არ იყო გორბაჩოვის პირადი სურვილი-ეს იყო ობიექტური ისტორიული გარდაუვალობა.

სისტემა თავისთავად აღარ ფუნქციონირებდა და საჭირო იყო ყველაფრის რაღაცნაირად შეცვლა. ამას გორბაჩოვმა დაარქვა პერესტროიკა. პერესტროიკა საკმაოდ აქტიურად დაიწყო და მაშინვე გაჩნდა ტენდენციები რომლებმაც გამოიწვიეს გორბაჩოვის პოლიტიკური სიკვდილი.

საქმე იმაშია რომ არ ითვალისწინებიდნენ უმრავლესობაში ეროვნებით რუსი პარტიული ფუნქციონერების.მთელ ქვეყანაში პარტიის ბირთვის შემადგენელი 8-10 ათასი კაცის მენტალობას. მათ კი არ სურდათ უარის თქმა თავის ეკონომიკურ პრივილეგიებზე. ქვეყნის ეკონომიკური რეფორმები ეკონომიკის მართვისგან პარტიის ჩამოშორების გარეშე შეუძლებელი იყო და ამიტომ რაც არ უნდა გაეკეთებინა გორბაჩოვს მის წინააღმდეგ დაბრკოლებად აღიმართებოდა პარტია.

გორბაჩოვს საკმაოდ გულუბრყვილოდ ეგონა რომ ის ლიბერალური რეფორმებით ქვეყანას მიიყვანდა დემოკრატიამდე და ეს იყო მისი საბედისწერო შეცდომა.

გორბაჩოვი ალბათ რ იცნობდა რუსეთის გამოჩენილი პრემიერ-მინიტრი სტოლიპინის ნათქვამს რომ ლიბერალური რეფორმები რუსეთში შეიძლება გატარდეს მხოლოდ რეჟიმის გამკაცრების პირობებში ვინაიდან სისტემის ნებისმიერი შესუსტებას რუსი აიგივებს ხელისუფლების სისუსტესთან.

პარტიისთვის ეკონომიკის კონტროლის წასართმევად საჭირო იყო როგორც პარტიაში ისე სახელმწიფოში კონტროლის გამკაცრება რაც გორბაჩოვმა არ გააკეთა და რასაც სტოლიპინის კვალზე ჩემის აზრით გააკეთებდა ბრძენი ალიევი.

ასე მოხდა რომ ხალხი სიმპატიით არ უყურებდა გორბაჩოვს-"სუსტი მუჟიკია,ცოლის კაბას ეჭიდება!"

გორბაჩოვმა არ შექმნა კონტროლი პარტიაში და პარტია დაიშალა ფრაქციებად. გორბაჩოვი მათ ვეღარ მართავდა. ამიტომ გაჩნდნენ ძლიერი ფრაქციები და კერძოდ ელცინის ფრაქცია.

ჩემის აზრით გორბაჩოვის როლი დიდია არა იმიტომ რომ ის იყო დიდი პოლიტიკოსი და ვიზიონერი.

შემთხვევამ დასვა ის ხელისუფლების სათავეში იმ უნიკალურ დროს როდესაც გარეშე და შიდა ძალებმა საბჭოთა კავშირში შექმნეს ისტორიული ცუნამის გიგანტური ტალღა რომელმაც გორბაჩოვი მკვეთრად ააგდო და შემდეგ გადმოაგდო.

გორბაჩოვი რა თქმა უნდა დარჩება ისტორიაში როგორც დიდი პოლიტიკოსი რომელმაც გაანთავისუფლა საბჭოთა კავშირი ტოტალიტარიზმისგან.

მეტიც, ის დარჩება როგორც ბერლინის კედლის მჰრეველი.თუმცა მას არ უნდოდა ეს ეს და ის არ ელოდა ამას!

გორბაჩოვს უკვე აღარ შეეძლო პროცესის მართვა.

არ დამავიწყდება გორბაჩოვის დაბნეული სახე ტელეეკრანზე.

აღშფოთებული გორბაჩოვი არც ისე ინტელიგენტურად იძახოდა წარმოიდგინეთ ჩემთან კაბინეტში შემოვიდა ელცინი //აღარ მახსოვს ვისთან ერთად// და მათ დალიეს მთელი ჩემი კონიაკი!"

თუ ეს დამესიზმრა?...
-----------------------------------------------------------------------------------------

საბჭოთა კავშირის ჰიმნის ტექსტის ავტორი დიდი სერგეი მიხალკოვის ძმა
ესესის ოფიცერი იყო. 

მიხალკოვების კლანი არის კონფორმისტ-შემგუებელთა თვალშისაცემი

მაგალითი.კლანის ბელადი სერგეი მიხალკოვი აქებდა და ადიდებდა,ხოტბას ასხავდა სტალინს და მისი უმცროსი ძმა მიხაილი მეორე მსოფლიო ომის დროს ჯერ სს-ში მსახურობდა და შემდეგ კგბში და ჰიპნოტიზიორ მესინგთან.

მიხაილ მიხალკოვზე ალაპარაკდნენ მხოლოდ მისი სიკვდილის წინ 2006 წელს. ამ 80 წლის ბრიკაცმა ზედიზედ დაიწყო ინტერვიუების მიცემა.


პაწაწინა ტირაჟით გამოვიდა რუსულად მისი ავტობიოგრაფიული წიგნაკი "სასიკვდილო საფრთხის ლაბირინთებში" //«В лабиринтах смертельного риска»//.

საინტერესოა ეს ოპუსი მან დაწერა ჯერ კიდევ 1950-ან წლებში,მაგრამ ის გამოიცა მხოლოდ საზღვარგარეთ-საფრანგეთში,იტალიაში და სხვა ქვეყნებში. ეს არ ყოფილა საბჭოთა კავშირში აკრძალული ლიტერატურა, თვითგამოცემა. პირიქით,წიგნის გამოცემას ხელი სეუწყო კგბმ სადაც მაშინ შრომობდა მიხალკოვი.

საუბარი მიხალკოვთან, სადაც არის ერთის შეხედვით სრულებით ფანტასტიური ცნობები გამოქვეყნებულია რუსეთის ფსბ-ს საიტზე.

მის მაგალითზე კარგად ჩანს თუ რა ლეგენდებით არიან გარემოსილნი საბჭოთა კავშირის და რუსეთის ხელმძღვანელები. თვითონ მათ ერევათ და ეშლებათ მათი საკუთარი ცხოვრების დეტალები,მეტიც,მათი საკუთარი გვარ-სახელი და დაბადების წელი. უცნობია თუ ვინ იყვნენ მათი ნამდვილი მშობლები,რომელი იყო მათი მშობლიური ენა და ბიოგრაფიის სხვა მნიშვნელოვანი ფაქტები... ჩვენ არაფერი ვიცით ვლადიმირ პუტინის,დმიტრი მედვედევის,იგორ იურგენსის,იური ლუჟკოვის,სერგეი შოიგუს, სერგეი სობიანინის შესახებ და რაღა უნდა ვთქვათ საბჭოთა-რუსული ელიტის მეორე ეშელონზე.

ავიღოთ იგივე მიხაილ მიხალკოვი.

ითვლება რომ ის დაიბადა 1922 წელს,მაგრამ ამასთან მისი მშობლიური ენა იყო გერმანული და თანაც იმდენად მშობლიური რომ 1930-ან წლებში ის ძლივს ლაპარაკობდა რუსულად და მთელი ერთი წელი მოუხდა ავტოქტონთა ენის სწავლა
მანამდე სანამ დაუშვებდნენ ზოგადსაგანმანათლებლო პროგრამამდე. ცოტა მოგვიანებით რუსულის ცუდად ცოდნა მას კიდევ ერთხელ გაეხუმრება ბოროტად.

შემდეგ მიხაილი ყვებოდა თითქოს ოჯახში მათი აღზრდით დაკავებული იყო გერმანელი დიასახლისი.

მიხაილის ოჯახზეც წესიერად არაფერია ცნობილი. ერთ-ერთი ვერსიით ის იზრდებოდა ოჯახთან ერთად. ის არაერთხელ იხსენებდა რომ უფროსი ძმა შიმშილობდა და დადიოდა შინელში და მხოლოდ იმიტომ რომ მათთვის ეჭმია. მიხაილ მიხალკოვი ყვებოდა სხვა ვერსიასაც რომლის თანახმადაც 1930 წელს მამამიმა სტავროპოლის მხარიდან ის გააგზავნა დეიდა მარია ალეკსანდროვნა გლებოვასთან რომელსაც ჰყავდა თავისი 5 შვილი. "ლეკა მოგვიანებით გახდა მწერალი,სერგეი-რეფერენტი ორჯონიკიძესთან,გრიშა-სტანისლავსკის თანაშემწე, ფედია-მხატვარი, პეტრე-მსახიობი, საბჭოთა კავშირის სახალხო მსახიობი რმელმაც ნიჭიერად შეასრულა გრიგორი მელეხოვის როლი ფილმში "წყნარი დონი". პიატიგორსკში მე მასწავლიდნენ სახლში, ამიტომ მოსკოვში მე პირდაპირ წავედი მე-4 კლასში,სადაც მოწაფეები ჩემზე 2 წლით უფროსები იყვნენ", - ყვებოდა მიხაილ მიხალკოვი. ამ ვერსიით ის უკვე არ ახსენებს იმას რომ ცუდად ლაპარაკობდა რუსულად და იყო დამხმარე კლასში.

შემდეგ ლეგენდების რაოდენობა მიხაილის ცხოვრებაში იზრდება. 1940 წელს 18 წლის მიხაილი ახერხებს ნკვდს სკოლის დამთავრებას. შემდეგ არისტოკრატ და ვუნდერკინდ მიხაილ მიხალკოვს აგზავნიან საზღვარზე-იზმაილში,სადაც შეხვდა კიდეც დიდ სამამულო ომს. "ბრძოლები...ალყაში მოხვედრა...ფაშისტური ბანაკი. მერე გაქცევა,დახვრეტა...ისევ ბანაკი,ისევ გაქცევა და ისევ დახვრეტა. როგორც ხედავთ გადავრჩი."

ასე მოკლედ აღწერს ის თავის 4-წლიან ცხოვრებას დიდი სამამულო ომის დროს. გაფართოებულ ვერსიაში კი ორჯერ დახვრეტილი ყვება ნამდვილ სასწაულებს. აქ საჭიროა პირდაპირ ციტატების მოყვანა მისი წიგნაკიდან "სასიკვდილო საფრთხის ლაბირინთებში":

"პირველი გაქცევის შემდეგ მე მიფარავდა ლიუსია ცვეისის ოჯახი. მან მიშოვა საბუთები თავისი ქმარი ვლადიმირ ცვეისის სახელზე და მე დავიწყე მუშაობა თარჯიმნად დნეპროპეტროვსკის შრომის ბირჟაზე.

ხარკოვისკენ მიმავალი, წავაწყდი გერმანელებს. აღმოვჩნდი სს-ის სატანკო დივიზია "დიადი გერმანიის" შტაბის როტაში. მის უფროს კაპიტან ბერშს მოვუყევი მოგონილი ლეგენდა რომ ვარ მე-10 კლასის მოწაფე,წარმოშობით გერმანელი კავკასიიდან და ზაფხულში გამაგზავნეს ბებიასთან ბრესტში. როდესაც ქალაქი დაიპყრო 101-ე გერმანულმა დივიზიამ მე ვშოულობდი მათთვის პროდუქტებს. ბერშმა დამიჯერა და დამავალა მისი ნაწილის მომარაგება პროვიანტით. მე დავდიოდი სოფელ-სოფელ და მოსახლეებს ბენზინს ვუცვლიდი პროდუქტებში".

ასეთ მოღვაწეობას ერქვა "ჰივი ", ვერმახტის დამხმარე ჯარების მოსამსახურე. მაგრამ შემდეგ იწყება მიხალკოვ-ცვეისის კარიერული დაწინაურება გერმანელებთან.

«სს-ის სატანკო დივიზია «დიადი გერმანია» იხევდა უკან. რუმინეთის და უნგრეთის საზღვარზე გავიქეცი,მქონდა პარტიზანების პოვნის იმედი,მაგრამ ვერ ვიპოვე. სამაგიეროდ ბუდაპეშტში მოხვედრის შემდეგ მე შემთხვევით გავიცანი მილიონერი ჟენევადან //მას ვუთხარი რომ ვარ ბერლინის დიდი კონცერნის დირექტორის შვილი// და მილიონერმა მოინდომა ჩემთვის თავისი ქალიშვილის მოთხოვება. მისი წყალობით მე ვიყავი შვეიცარიაში,საფრანგეთში, ბელგიაში, თურქეთში, შევხვდი ოტო სკორცენის. საფრანგეთის წინააღმდეგობაში ვმუშაობდი ჯერ კიდევ მეფის გენშტაბის რეზიდენტურასთან ერთად. ასე რომ ფაშიზმს ვებრძოდი სხვადასხვა სახელებით და სხვადასხვა ტერიტორიებზე. მაგრამ მთავარი მიზანი მაინც იყო ლატვია, მაინც უფრო ახლოა რუსეთთან.

ერთხელ მოვკალი სს-ის დივიზია "მკვდარი თავის" კაპიტანი. ავიღე მისი ფორმა და იარაღი, რაც დამეხმარა ფრონტზე გადასასვლელად ფანჯრის ძიებაში. ცხენით მოვივლიდი ხოლმე მტრის ნაწილებს და ვადგენდი მათ ადგილმდებარეობას. მაგრამ ერთხელ მომთხოვეს საბუთები, რაც, ბუნებრივია, არ მქონია. დამაპატიმრეს როგორც დეზერტირი. ვინაობის დადგენამდე ჩამსვეს სარაიაში. ისევ გავიქეცი სანამ არ მოვახერხე ფრონტის ხაზზე გადასვლა."

კი, კაცო, სს-ის ოფიცერი ცხენით დაჭენაობს მოწინავე ხაზზე და იწერს გერმანული ჯარების მდებარეობას, დაუჯერეთ.

99 პროცენტიანი სინამდვილე კი ის უნდა იყოს რომ მიხაილ მიხალკოვი უკვე 1942 წლიდან იყო ესესელი დამსჯელი. მის მიერვე მოყოლილი კიდევ ერთი ვერსია ადასტურებს ამ დასკვნას. მასში ის ყვება რომ გერმანული სარაიადან ის სულაც არ გადასულა ფრონტის ხაზზე და ისევ ემსახურებოდა გერმანელებს.

«მაგრამ ფრონტის ხაზის გადასვლისას მე მოვხვდი საველე ჟანდარმერიაში...მე როგორც სს-ის ოფიცერი მაშინვე არც გავუჩხრეკივართ. მალე მოვხერხე გაქცევა, უხერხულად ჩამოვხტი 5-მეტრიანი სიმაღლიდან,მოვიტეხე ხელი და დავიზიანე ხერხემალი...ძლივს მივაღწიე უხლოეს ხუტორამდე და იქ დავკარგე გონება. ხუტორის პატრონმა ლატვიელმა მე ურმით წამიყვანა რა თქმა უნდა გერმანულ ჰოსპიტალში. გონზე რომ მოვედი მკითხეს თუ სადაა ჩემი საბუთები. მე ვუპასუხე რომ ისინი დამრჩა კიტელში.

დოკუმენტები ვერ ნახეს და გამომიწერეს ბარათი დიუსელდორფელი კაპიტანი მიულერის სახელზე.

ჰოსპიტალში მე გამიკეთეს ოპერაცია და ქალაქი ლიბავიდან მე გადამიყვანეს კიონიგსბერგში ახალთახალი საბუთებით სს-ის დივიზია "მკვდარი თავის" კაპიტანის სახელზე. მე მომცეს ბარათები სამი თვით, 1800 მარკა და გამოსაჯანმრთელებლად გამომიწერეს სამთვიანი დასვენება სახლში. შემდეგ მე უნდა ჩავსულიყავი ლისაში. ჩავედი და ვხელმძღვანელობდი სატანკო როტას".

მაგრამ სს-ის კაპიტანი მიხაილ მიხალკოვი დაუღალვად იკვეხნის იმითაც რომ დაწერა თავისი ნაწილის ჰიმნი.

«ლისაში სატანკო როტის ხელმძღვანელობისას გადავწყვიტე თავი გამომეჩინა და დავწერე სამწყობრო სიმღერა როტასთვის. ჯარისკაცებმა პოლიგონზე ისწავლეს ეს სიმღერა და მღეროდნენ მას შტაბის ფნჯრებთან.

სიმღერაში იყო ასეთი სიტყვები: "გამარჯვება იქაა სადაც ჰიტლერია." მე იქვე გამომიძახა გენერალმა და მკითხა თუ რა სიმღერაა ეს. მე ვუპასუხე რომ მე დავწერე ამ სიმღერის სიტყვები და მუსიკა და გენერალი ძალიან კმაყოფილი დარჩა».

მიხალკოვის შემდეგი ზღაპრები ასეთია.

«შევცვალე ლეგენდა, საბუთები და აღმოვჩნდი პოლონეთში ,სამხედრო თარჯიმანთა პოზნანის სკოლაში და 1945 წლის 23 თებერვალს გავედი ჩემებთან. სხვათა შორის ფრონტის ხაზზე გადასვლისას პოზნანის განაპირას მე ჩავფალი ბრილიანტებით სავსე 2 ჩანთა რომლებიც წავართვი მოკლულ ფრიცებს. ალბათ დღემდე იქაა ეს ჩანთები. თუ შევძლებ ჩასვლას იქნებ მოვნახო კიდეც…»

დაუჯერეთ, ბრილიანტებით სავსე ჩანთები მინდვრებში მოსეირნე გერმანელებს. შემდეგ მიხალკოვ-ვეის-მიულერს კიდევ უფრო იტაცებს ფანტაზია.

«თავიდან უნდოდათ ჩემი დახვრეტა. შემდეგ წამიყვანეს შტაბში დასაკითხად. ალბათ ღელვისგან მე ორი კვირა ვერ ვლაპარაკობდი რუსულად. პოლკოვნიკი დაკითხვას ატარებდა გერმანულად და პასუხებს უთარგმნიდა გენერალს. დიდი ხნის შემოწმების შემდეგ ჩემი ვინაობა დადასტურდა-მოსკოვიდან მოვიდა დოკუმენტები რომლებიც ადასტურებდნენ რომ მე დავამთავრე ნკვდ-ს დაზვერვის სკოლა, რომ ვარ საბჭოთა კავშირის ჰიმნის ავტორის,სერგეი მიხალკოვის ძმა. თვითმფრინავით გამამგზავრეს მოსკოვში».

4 წლის მანძილზე სულ დაივიწყა რუსული ენა და ორი კვირ იხსენებდა მას. ლაპარაკობდა მარტო გერმანულად. ან მიხაილ მიხალკოვი მართლც გერმანელი მიულერი აღმოჩნდა ან ესაა გერმანელებთან სამსახურის ბანალური გამართლება.

შემდეგ ისევ მოდის სტალინურ ჯურღმულებში ყოფნის რამოდენიმე ვერსია. პირველი ამბობს რომ "მიხალკოვს" //მისი გვარის ვარიანტებში რომ არ დავიბნეთ დავწერთ მას ბრჭყალებში,შემდეგ მას გაუჩნდა გვარები სიჩ,ლაპტევ, სოკოლოვ,შვალბე და კიდევ ათიოდე გვარი// აწამებდნენ ბოროტი ჯალათები.

«ბრალად დამდეს გერმანულ დაზვერვასთან თანამშრომლობა და ჩამსვეს ლეფორტოვოს წამებათა საკანში. მაწამებდნენ ასე-მაიძულებდნენ დამეძინა ჩამოკიდებულ ფიცარზე ისე რომ იქიდან ჩამოკიდებული ყოფილიყო თავი და ფეხები. შემდეგ გულაგი-ბანაკი შორეულ აღმოსავლეთში.

ჩემი განთავისუფლების თხოვნით 1956 წელს ბერიასთან მივიდა ჩემი ძმა ერგეი. რეაბილიტირებული ვარ»

"მიხალკოვის" "პატიმრობის" სხვა ვერსია შემდეგნაირად გამოიყურება:
«დედაქალაქში ვმუსაობდი ლუბიანკაზე. ჩვეულებრივ მსვამდნენ ხოლმე საკანში დაჭერილ ჰიტლერელებთან //კერძოდ თეთრ გენერალ-კოლაბორაციონისტებთან - კრასნოვთან და შკუროსთან//, მე მათ «ვტეხავდი», ვამხელდი შპიონებს და გესტაპოელებს».

არის სხვა ვერიაც. «ბეჭდვა დავიწყე 1950 წელს.20 წელზე მეტს გამოვდიოდი სამხედრო-პატრიოტული თემის პროპაგანდისტად, რის გამოც გამორჩეული ვარ მრავალი საპატიო სიგელით და საჯარისო და ფლოტის გაერთიანებების ნიშნებით, მრავალი დიპლომით და პრემიებით სიმღერების საკავშირო კონკურსებზე. გამოვეცი 400-ზე მეტი სიმღერა».

კიდევ ერთი ვერსიის თანახმად "მიხაილ" "მიხალკოვმა" ბეჭდვა დაიწყო ცოტა უფრო გვიან.

«1953 წელს სტალინის სიკვდილის შემდეგ გამომიძახეს კგბ-ში და შემომთავაზეს დამეწერა წიგნი ჩემი სამხედრო ბედის შესახებ. იქ თვლიდნენ რომ ეს წიგნი ახალგაზრდობაში აღზრდიდა პატრიოტიზმს. მე დავწერე ავტობიოგრაფიული წიგნი "სასიკვდილო საფრთხის ლაბირინთებში". დადებითი რეცენზიები დაწერეს კონსტანტინ სიმონოვმა და ბორის პოლევოიმ. 1956 წელს დამაჯილდოვეს დიდების ორდენით. 

დავიწყე მუშაობა ჯერ კგბ-ში და შემდეგ არმიის და ფლოტის პოლიტსამმართველოში, ომის ვეტერანების კომიტეტში. მწერალთა კავშირის პროპაგანდის ბიუროდან სპეცნაზის ნაწილებში,დაზვერვის სკოლებში, სასაზღვრო აკადემიებში,ოფიცრების სახლებში ვკითხულობ ლექციებს თემაზე "დაზვერვა და კონტრდაზვერვა».

ამას გარდა "მიხალკოვი" ამტკიცებს რომ დაწერა 400 სიმღერა და კურატორობდა ჯადოსან ვოლფ მესინგს.

«ეხლა კი გამოდის ჩემი წიგნი სახელგანთქმულ ჰიპნოტიზიორ ვოლფ მესინგზე. ომის შემდეგ 10 წლის მანძილზე მე ვიყავი მისი კურატორი, მაგრამ ეს ცალკე ისტორიაა.. »,

ის უმატებს რომ კითხულობს ლექციებს "დაზვერვა და კონტრდაზვერვა", "ჰიპნოზი, ტელეპატია, იოგა", "ქორწინება, ოჯახი, სიყვარული", და შელტონის მიხედვით -"კვებაზე».

ვინაა სინამდვილეში "მიხალკოვი" ან გავიგებთ ან ვერა, ისევე როგორც ვერაფერს გავიგებთ მის ძმა სერგეიზე და მიხალკოვების მთელ კლანზე. ყველას აქვს ლეგენდა ლეგენდაზე. ცხადია მხოლოდ ის რომ ისინი არიან იდეალური შემგუებლები. დიდ სამამულო ომში გერმანელებს რომ გაემარჯვათ სს-ის დივიზიის ჰიმნის ავტორი უშველიდა საბჭოთა კავშირის ჰიმნის ავტორს, მაგრამ მოხდა პირიქით და საბჭოთა კავშირის ჰიმნის ავტორმა უშველა სს-ის დივიზიის ჰიმნის ავტორს. ამ ტიპის ადამიანებს შეუძლიათ სამსახური სს-შიც და კგბ-შიც, მათთვის სულერთია. ისინი მოემსახურებიან სტალინს, პუტინს ან ვინმე მუბარაქს ოღონდ მიიღონ ადგილი იქ სადაც იძლევიან ნუგბარ საჭმელს. ამავე დროს გვასწავლიან რომ უნდა გვიყვარდეს სამშობლო, მეფე და ეკლესია....
------------------------------------------------------------------------

«ვლადიმირ» «პუტინ". ერთ-ერთი ვერსიით მისი ნამდვილი გვარია «პლატოვ», მეორეთი - «პრივალოვ" (ორივე გვარით მსახურობდა გერმანიის დემოკრატიულ რესპუბლიკაში). უცნობია მისი ნამდვილი ასაკიც. ყოველ შემთხვევაში 2010 წლის აღწერის დროს გაირკვა რომ სამი წლით უფრო ახალგაზრდაა ვიდრე ითვლება. მისი კგბშნიკი ძმაკაცები მას დღემდე უძახიან "მიხაილ ივანოვიჩს"

რუსეთის პრეზიდენტი დმიტრი მედვედევის წინაპარი იყო ნიკოლოზ მეორის და მისი ოჯახის მკვლელი ჯალათი. მეფის ოჯახის დახვრეტას ხელმძღვანელობდნენ იუროვსკი და მიხაილ მედვედევი.

პუტინის წინაპარი კი ლენინის და სტალინის მზარეული იყო და მეტი არაფერი და ამიტომ მედვედევის ავტორიტეტი უფრო დიდია, ეს უფრო დემოკრატად ითვლება.

მიხაილ მედვედევი //იატაკქვეშა მეტსახელი ლომ-ძალაყინი// იყო მეფის ოჯახის დაცვის უფროსი. მისი ვერსიით ამ ოჯახის დახვრეტის ორგანიზაცია მოაწყო მან,მედვედევმა, ხოლო იუროვსკი ბოლოს უღებდა უკვე დახვრეტილებს. მათ 7 ლატვიელიც და ანარქისტები ნიკულინი და ერმაკოვიც ეხმარებოდნენ....

სერგეი შოიგუს ბავშვობიდანვე შაითანს უძახოდნენ. უკვე 10 წლისა ის ერთ ტუველ ლამას ეხმარებოდა საიდუმლო რიტუალების ჩატარებაში იხმობდნენ ავსულებს და ატარებდნენ დასაკრძალ მანიპულაციებს.

სერგეი კოჟეგუტოვიჩის დედას უძახიან სოფლის მეურნეობის დამსახურებულ მუშაკ ალეკსანდრა იაკოვლევნას. მისი ქალიშვილობის გვარს არ ახსენებენ თუმცა გაუგებარია თუ რატომ სცხვენიათ შვილ კოჟეგუტოვიჩებს თავისი დედის ქალიშვილობის გვარისა.

ამ ქალის მამა იაკოვ ვასილიევიჩ რივლინი იყო რსდრპ-ს წევრი 1903 წლიდან,1906 წელს კი მიემხრო მენშევიკებს. 4 თვე იჯდა მეფის ციხეში პუტილოვის ქარხნის მუშებში აგიტაციის გამო. ითვლება რომ 1908 წელს "ჩამოშორდა პოლიტიკას". საბჭოთა დროს სპეციალობით სტომატოლოგი იაკოვ რივლინი მუშაობდა ბიბლიოთეკარად. ამბობენ რომ ის იყო "პატარა კაცი", ემალებოდა გპუ-ნკვდ-ს. თავისი სიკვდილით გარდაიცვალა 1942 წელს. სინამდვილეში არავინ იცის თუ რას აკეთებდა ის საბჭოთა ხანაში.

იური ლუჟკოვის მამა მიხაილ ანდრეევიჩი მართლაც წავიდა ფრონტზე. 1942 წლის ივნისში ჩავარდა ტყვედ. ამავე წლის აგვისტოში რაღაც სასწაულით გამოვიდა სამხედრო ტყვეთა ბანაკიდან და ვინ იცის როგორ მოხვდა ოდესას ოლქში რომელიც რუმინელების მიერ იყო ოკუპირებული. ოფიციალური ლეგენდის თანახმად დურგალი მიხაილ ლუჟკოვი 1944 წლის მარტამდე მუშაობდა სოფელი ოსიპოვკას გლეხების მეურნეობებში. ომის შესახებ მინიმალური ცოდნის ადამიანებიც კი მიხვდებიან რომ იური მიხაილოვიჩის მამა მუშაობდა როგორც აღმოსავლეთის მუშა ჰივი. ტყვედ ჩავარდნილი წითელარმიელს განთავისუფლება შეეძლო მხოლოდ მაშინ თუ წავიდოდა ვლასოვის რუსეთის განმანთავისუფლებელ არმიაში,თუ გახდებოდა დამსჯელი რაზმების წევრი ან თუ გახდებოდა ჰივი.განთავისუფლების სხვა გზა არ არსებობდა.

ვერმახტში დაახლოებით 800 000 ყოფილი წითელარმიელი მუშაობდა ჰივიდ. ისინი შრომობდნენ რკინიგზაზე,აეროდრომებზე,ზურგის ნაწილებში და ა.შ. იყვნენ დურგლებიც - ჯვრების და კუბოების საკეთებლად.

წითელი არმიის მიერ ოდესის ოლქის განთავისუფლების შემდეგ მიხაილ ანდრეევიჩი შეამოწმა სმერშმა,ვერ იპოვეს ვერაფერი კრიმინალური. ე.ი. ნამდვილად არ ყოფილა ვლასოველი და დამსჯელი//,უბრალოდ მშვიდობიანად ემსახურებოდა მესამე რაიხს. შემოწმების შემდეგ კი ის გაუშვეს ფრონტზე.

2-3-4 ბატონის სამსახური სავსებით ჩვეულებრივი პრაქტიკაა საბჭოთა-რუსული პატრიოტებისთვის. რაც უფრო ხმამაღლა გვასწავლის სუბიექტი თუ როგორ უნდა გვიყვარდეს სამშობლო მით უფრო მეტი დამსჯელი იყო მის ნათესავებში,მით უფრო სტანჯავდნენ ხალხს.

დიდი პატრიოტი მხატვარი ილია გლაზუნოვის ბიძა ბორის ფიოდოროვიჩ გლაზუნოვი გესტაპოელი იყო და ის 1945 წელს სტალინს ჩააბარეს ინგლისელებმა... მიუსაჯეს 25 წელი ბანაკებში და 1955 წელს ამნისტიით გაუშვეს...
------------------------------------------------------------------------------------------------------

Я был свидетелем - вольным или невольным - той эволюции, которая претерпевала советская власть, и вместе с этой властью та самая мрачная структура, которая и называлась КГБ. И в этой эволюции огромная роль принадлежала Ю.В. Андропову.

Дело в том, что в СССР со времени смерти Сталина начались, я бы сказал, "тектонические сдвиги" в партийной элите. Сталинисты старались сами удержаться у власти, защищали тот преступный строй, будучи во многом ответственными за преступления сталинского режима. Другая часть - не обязательно молодых, (потому что и среди молодых были сторонники Сталина), но более прагматических людей - понимала, что сталинизм как форма правления лимитирует развитие общества. Конечно, вряд ли кто-то думал о либеральном государстве в то время или о том, что людям нужно дать то самое равноправие, лозунгом которого советская власть все время прикрывалась. Просто речь шла о том, что проблема модернизации общества назрела еще при Сталине, но она не могла развернуться до тех пор, пока не состоялся памятный ХХ съезд Коммунистической партии Советского Союза (1956), на котором Хрущев произнес свою знаменитую речь.

Сейчас можно по-разному оценивать поступок Хрущева тогда, но сведущим людям было известно, что антисталинское выступление Хрущева было не столько продиктовано его желанием либерализации, сколько стремлением спасти ту часть партийной элиты, которая чувствовала, что ее время заканчивается, и скоро их призовут к ответу за свои деяния. Хрущев так и сказал в неопубликованной части доклада - "если мы этого не сделаем, то нас сметут, и мы сами окажемся на скамье подсудимых". Он тогда даже не скрывал своих намерений.

Можно сказать, что с этого момента борьба советских "консерваторов" и "либералов" принимала все более острые формы. Первой жертвой в этой борьбе стал Берия. Стоит обратить внимание на то, что тогда циркулировали упорные слухи о том, что если бы Хрущев не расстрелял Берию, то Берия сделал бы это с Хрущевым. Потому что Берия сам собирался начать свой курс реформ под видом борьбы с культом личности, но уже с этой группой Хрущева. Существуют также неоднозначные сведения, что Берия собирался вообще, так сказать, демонтировать социалистическую систему. Всем известно, каким он был жизнелюбом и сибаритом, и немудрено, что у него мог возникнуть соблазн стать диктатором "латиноамериканского" толка.

Следующей жертвой Хрущева стала группа так называемых "сталинистов" - Молотов, Маленков и Шепилов. И борьба дальше не утихала. Противостояние в партии между "либералами" и "консерваторами" было острым в двух областях - экономической и в сфере идеологии. Советская система была настолько жесткой и неподвижной, практически мертвой, что развивать индустрию, а в частности Военно-промышленный комплекс (ВПК), не говоря уже о благосостоянии народа, становилось все труднее.

Можно сказать, как это ни парадоксально, что в Советском Союзе существовала некая форма демократии, но только в узком кругу членов Политбюро ЦК КПСС. Все заседания Политбюро были строго секретными, и сейчас уже благодаря архивам ясно, что там происходили довольно острые дискуссии, столкновение противоположных точек зрения. И за это никто не нес потом ответственность или наказание - люди говорили откровенно, что думали, как это сейчас ни странно звучит.

Что касается ЦК, то иногда подобные дискуссии выносились и туда, чтобы сделать намечающуюся тенденцию гласной. В начале 60-х годов прошлого века назревало очередное напряжение между так называемыми "либералами" и консерваторами. Я помню, как в кулуарах Дома кино мы живо обсуждали слухи о проходящей в Кремле дискуссии по идеологии. Попытка нового идеологического шефа Демичева смягчить контроль за литературой и искусством вызвала ожесточенное сопротивление функционеров из республик. Все обсуждали новость, что грузинский секретарь по идеологии выскочил на трибуну и прокричал - "Я был и остаюсь сталинистом! И мы не позволим лишать партию руководящей роли в идеологии!". Это был прямой вызов Политбюро! Так что можно сказать, что это уже были не сталинские времена, когда за несогласие с предлагаемым курсом можно было быть сразу расстрелянным. Но это был и знак того, что никакие реформы не пройдут безболезненно и что партийные бонзы не боятся отстаивать свои шкурные интересы.

Еще во времена Хрущева, в 1957 году, Юрий Андропов занял пост заведующего отделом социалистических стран ЦК КПСС, а затем назначен секретарем ЦК. Я хорошо помню это время, потому что мы с Тарковским дружили с несколькими молодыми людьми, которые работали в группе внешнеполитических консультантов Андропова в аппарате ЦК, - Коля Шишлин, Саша Бовин, Жора Шахназаров, Арбатов… Именно они были призваны Андроповым, чтобы сделать более гибкой работу всесильного, но неповоротливого партийного аппарата. Можете себе представить, что встреча с этими людьми для меня и Тарковского была большой неожиданностью, потому что они представляли собой свободно мыслящих, образованных, говорящих на нескольких языках молодых интеллектуалов. И свобода размышления, которой мы пользовались в наших застольных беседах, наводила меня на мысль, что Андропов не такой, как его предшественники, если он берет подобных людей к себе в консультанты, - это говорило о его широком мировоззрении, не укладывающемся в догматы советской официальной элиты. Кстати, забыл сказать, что и Бовин, и Шишлин, среди прочих единомышленников по Отделу, были ответственны за написание речей для Генерального секретаря, в ту пору уже Брежнева. Они рассказывали мне, что каждый раз они старались получить доклад последними, прежде чем он должен был появиться перед глазами Брежнева. И каждый раз они проверяли, не изъят ли из доклада абзац о культе личности. Потому что в предыдущих секторах, в которых редактировался доклад, сталинисты всегда вычеркивали упоминание о культе личности и любую негативную оценку Сталина. Люди из аппарата Андропова всегда аккуратно восстанавливали этот абзац и "охраняли" его до самого выступления, ибо это давало легитимное право оперировать идеями антисталинизма.

Мне кажется, что Андропов символизировал собой именно крыло советских "либералов" и в какой-то степени антисталинистов, конечно, в этом себя никогда публично не проявляя. Андропов интересовался европейским коммунизмом, и это понятно, потому что он имел дела всегда с западными коммунистами. А западный коммунизм развивался довольно активно в сторону ревизии сталинских догматов.

Мое долгое предисловие мотивировано тем, что я хотел бы напомнить читателям, что попытки либерализации зарождались не где-нибудь, а в недрах самого Центрального Комитета КПСС и проводились людьми, которых я знал.

Итак, в середине 60-х годов под натиском либерального крыла в партии назревала идея экономической реформы в стране, которую должен был проводить в жизнь премьер Косыгин. Косыгин был экономистом и шел на эти реформы довольно неохотно, понимая, какое сопротивление вызовут подобная либерализация у сталинистов. Это понятно, в то время партия была тотальным монополистом умов, душ, недр, короче - всего богатства, имеющегося в стране. Партийная элита имела неограниченный контроль над всем, что тогда производилось в Советском Союзе. Таким образом, любая либерализация лишала коммунистов монопольных привилегии.

Реформам и всем тенденциям либерализации пришел трагический конец, когда в Чехословакии коммунистический лидер Александр Дубчек почувствовал конъюнктуру и решился быть первым, проведя Пражскую весну (1968). Он начал в Чехословакии активный процесс реформирования всех структур государства и партии. Проект Дубчека относительно децентрализации экономики получил название "социализм с человеческим лицом". Мы смотрели тогда с удивлением, с восторгом на то, что происходило в Праге. В отличие от моих друзей из ЦК, которые опасались, что все это может привести к трагическим последствиям. Собственно, так и случилось. Советские сталинисты, воспользовавшись тем, что Чехословакия быстро становится на антисоветские позиции, ввели танки в эту страну и немедленно поставили крест на всех реформах в СССР, мотивируя тем, что подобные реформы могут привести к такой же катастрофе - возмущению советского народа против всей тоталитарной системы.

Я помню, как я встречал своего друга Колю Шишлина в аэропорту. Тот прилетал с переговоров между руководителями компартий СССР и Чехословакии. Он вышел ко мне с трагическим лицом. "Все кончено, - сказал он. - Мы десять лет тихо "подбирались" к окопам неприятеля (сталинистов), а этот идиот встал и "побежал", всех нас выдав. Нашему поколению реформы сделать не удастся - про них надо забыть лет на двадцать".

Мудрый Николай был абсолютно прав. Именно через 20 лет - с середины восьмидесятых - забрезжила идея реформ. Именно тогда на исторической арене и появится Михаил Горбачев в роли реформатора. Горбачев переводится в Москву в конце 70-х по прямой протекции Андропова. Тот часто отдыхал на юге, лечил почки в Кисловодске, а Горбачев был первым секретарем Ставропольского крайкома КПСС. Горбачев нравился Андропову, и он представил его Брежневу, которому интеллигентный современный молодой партийный деятель тоже понравился. Так Горбачев появился в Москве (1978) на должности секретаря ЦК по сельскому хозяйству.

Идея реформы и либерализации принадлежала Андропову, ибо он, как глава КГБ, был лучше всех осведомлен о катастрофическом положении в экономике Советского Союза. И когда он стал главой государства, он получил возможность начать осуществление давно выношенного плана. Я не думаю, что Андропов полностью доверял Горбачеву. Юрий Владимирович был человеком старого поколения, он не собирался демонтировать Систему, максимум, на что он был готов, - дать возможность прийти к управлению страной людей новой формации.

Собственно во многом последователем и учеником Андропова можно считать Гейдара Алиева. Именно Алиеву Андропов советовал начинать реформы у себя в Азербайджане, не оглядываясь на руководство СССР. И еще рекомендовал почаще ездить в Венгрию. Напомню, в Венгрии после восстания 1958 года экономические реформы шли вовсю, там даже были частные предприятия, банки, что невозможно было представить в Советском Союзе. Таким образом, Андропов советовал Алиеву изучать экономику Венгрии.

Итак, Андропов позвонил Алиеву и пригласил его в Москву, предложив ему пост первого заместителя Председателя Совмина СССР, то есть на экономический пост. Приглашение Алиева на всесоюзную сцену, значило, на мой взгляд, гораздо больше, чем мы можем себе представить.

Не исключаю, что Андропов понимал, что Горбачев недостаточно авторитарен, можно сказать мягок, чтобы проводить в такой империи, как СССР, любые реформы. И одновременно с этим Андропов понимал, что нужен политик другого масштаба. Я много раз слышал от друзей Алиева, что смертельно больной Андропов не знал, кого назначить своим преемником. Многие считали, что таким человеком может стать Алиев, заняв пост главы великого государства. Но сам Алиев понимал, что это невозможно - глава государства не титульной национальности. После Сталина российскому народу вряд ли понравилось видеть в главе государства азербайджанца из мусульманской республики.

Таким образом, к моменту ухода Андропова со сцены в Политбюро ЦК находилось две достаточно мощных политических фигуры. Государственник и национальный герой азербайджанского народа Гейдар Алиев и молодой рвущийся к историческим свершениям Михаил Горбачев. Хотя Михаил Сергеевич и отрицает, что сделал все для того, чтобы Алиев вышел из возможной борьбы за место лидера, тем не менее сам Гейдар Алиев мне рассказывал лично, что когда у него случился инфаркт, то Горбачев ни разу его не посетил и после выздоровления, несмотря на многочисленные просьбы о встрече, даже не принял! Хотя Алиев был одним из ближайших соратников Андропова и в свое время высказался в поддержку Горбачева. Борьба между мощными фигурами окончилась приходом к верховной власти Горбачева. А Алиев попал в опалу и вынужден был уйти в тень.

Мне кажется, что Горбачев (г.р. 1931) будучи человеком, нового поколения, мечтал, что он освободит Советскую систему от всех экономических и идеологических препон в надежде, что это гарантирует небывалый экономический подъем и вдохновит народ на трудовые подвиги и т.д. Но этого не случилось. Случилось с точностью наоборот. Я думаю Горбачев этого не ожидал и был погружен в полную растерянность большую часть своего правления, просто потому что у него не было - и не могло быть! - никакого по-настоящему культурного политического багажа, позволяющего ему видеть последствия своих действий. Он вряд ли представлял себе, как возможно демонтировать Систему, не будучи не погребенным под ее обломками. Не понимал, возможно, в силу отсутствия опыта, образования, интеллектуального потенциала, какими инструментами надо владеть, чтобы приступить к такому грандиозному плану. Конечно, это сейчас нам легко рассуждать, но тогда мало кто понимал сложность положения - просто было одно страстное желание разрушить все "быстро, раз и навсегда". Я помню, с каким восторгом, находясь в Америке, я слушал его выступление, у меня даже слезы на глазах выступили от восхищения Горбачевым! Когда я представил себе, что Ленинград вернет себе название Петербург, а в Исаакиевском соборе зазвучат колокола, как до революции, я стал жить в ожидании новых времен. Думаю, мы все, все мое поколение связывали колоссальные надежды с появлением Михаила Сергеевича. И действительно многое, что сделал Горбачев для страны и мира, заслуживает положительной исторической оценки - это именно его заслуга и больше никого. Но нельзя забывать, как говорил Ленин, - мы должны знать, куда идет толпа, и идти впереди нее. Нужно угадать, иными словами, историческую тенденцию и успеть поддержать ее.

К тому времени Советский Союз представлял собой экономические руины, находился на краю полного банкротства. Я помню статью Киссинджера, который тогда писал, что социалистическая система неизбежно рухнет, потому что Советский Союз не имеет свободы информации, а без нее невозможно развивать современный ВПК. И правда - Советский Союз в той форме, в которой существовал, не мог разрешить свободы информации, ибо это представляло собой угрозу всей системе. Чтобы развивать военно-промышленный комплекс, надо было дать свободу информации. Гласность это не открытие Горбачева - потребность в ней исторически была уже неизбежна! Подчеркну еще раз, что свобода информации нужна была для дальнейшего развития ВПК. Это не было личным желанием Горбачева - эта была объективная историческая неизбежность. Поскольку система сам по себе уже не функционировала, то необходимо было все как-то менять, именно то, что Горбачев наименовал Перестройкой. Перестройка началась весьма активно, и сразу стали развиваться тенденции, которые потом привели Горбачева к его политической смерти.

Дело в том, что не учитывалась ментальность партийных функционеров, в большинстве своем русских по национальности, - тех 8 или 10 тысяч человек, составлявших ядро партии по всей стране, которые вряд ли бы захотели проститься со своими экономическими привилегиями. А экономические реформы страны без отделения партии от управления экономикой были просто невозможны. И поэтому, что бы Горбачев ни стремился предпринять, партия всегда вставала у него на пути. Горбачев довольно наивно полагал, что либеральными реформами он может привести страну к демократии - и это было его роковой ошибкой.

Горбачев вряд ли знал утверждение выдающегося российского премьер-министра Столыпина, который утверждал, что либеральные реформы в России можно проводить только при ужесточении режима, ибо любое послабление в системе, ассоциируется у русского со слабостью власти. Для того чтобы лишить партию контроля экономики страны необходимо было ужесточение контроля, как в партии, так и в государстве, который Горбачев не осуществил и который, я думаю, осуществил бы мудрый Г. Алиев. Собственно, согласно Столыпину, так и случилось - в народе Горбачев не пользовался ни популярностью, ни симпатией - ибо "слаб мужик" и "за юбку держится"!

Горбачев, не создав контроля в партии, позволил партии распасться на фракции, которыми он уже перестал управлять. Именно отсюда возникли сильные фракции, и в частности фракция Ельцина.

Итак, на мой взгляд, роль Горбачева велика не в силу того, что он был крупный политик и визионер, а в силу случая, когда он оказался у кормила власти в тот уникальный момент, когда внутренние и внешние силы создали в Советском Союзе гигантскую волну исторического цунами и его вынесло сначала резко наверх и также резко бросило вниз. Он, конечно, останется в истории как крупный политик, который освободил Советский Союз от тоталитаризма. Он останется в истории даже как разрушитель Берлинской стены (а он, кстати, этого не ожидал и не хотел!), хотя он уже не управлял процессом - это было просто не в его власти. Не могу забыть растерянное лицо Горбачева на экране телевизора, возмущенно и очень по-интеллигентному восклицающего: "Представьте себе, ко мне в кабинет вошел Ельцин (не помню с кем) и они выпили весь мой коньяк!.."

Или это мне приснилось?...

 

ТОЛКУЧКА МЫСЛЕЙ, ФАКТОВ И СУЖДЕНИЙ

http://ttolk.ru/?p=10598

Михаил Михалков – брат гимнописца, офицер СС

23.04.2012

More Sharing ServicesShare|Share on linkedinShare on facebookShare on twitterShare on email

Клан Михалковых является прекрасной иллюстрацией, что такое идеальные приспособленцы. Пока Сергей Михалков пел оды Сталину, его младший брат Михаил (на фото вверху) служил во время ВОВ в СС, а позже в КГБ и у «гипнотизёра» Мессинга.

  

О Михаиле Михалкове заговорили только перед самой его смертью в 2006 году. Он неожиданно, 80-летним стариком, стал раздавать одно интервью за другим. Мизерным тиражом вышла егоавтобиографическая книжка на русском «В лабиринтах смертельного риска». Интересно, что этот опус был написан им ещё в 1950-е, но выпущен только за границей – во Франции, Италии и др. странах. Нет, она не была «самиздатом», запрещённой в СССР литературой. Напротив, к выпуску книги приложил руку КГБ, где тогда служил Михалков. Интервью с Михаилом Михалковым, где содержатся совершенно фантастические, на первый взгляд, данные, опубликовано на сайте ФСБ России.

Но лучше бы Михаил Михалков не раздавал эти интервью и не писал книжки. На его примере очень хорошо видна сказочность, легендированность верхушки СССР и даже нынешней РФ. Они все путаются не только в мелочах и деталях своей жизни, но и в собственных ФИО и дате рождения. Нам неизвестны их настоящие родители, родной язык и прочие важные вехи биографии.Владимир Путин, Дмитрий Медведев, Игорь Юргенс, Юрий Лужков, Сергей Шойгу, Сергей Собянин*** (краткое изложение версий их биографии см. по сноске в конце статьи) и пр. – мы даже о них ничего не знаем, а что уж говорить о втором эшелоне советско-российской элиты.

Взять того же Михаила Михалкова. Считается, что он родился в 1922 году. Но при этом родным его языком был немецкий, да до такой степени родным, что он в 1930-е в советской школе с трудом говорил на русском, и вынужден был год учить язык автохотонов, прежде чем был допущен к общеобразовательной программе. Чуть позже плохое знание русского сыграет с ним ещё одну злую шутку. Потом Михаил рассказывал, что якобы в семье их обучением занималась немка-домохозяйка.

Про семью Михаила тоже ничего толком не известно. По одной из версий, воспитывался вместе со своей семьёй. Не раз вспоминал, как его старший брат голодал и ходил в шинели – и всё ради того, чтобы кормить их. Михаил Михалков рассказывал и другую версию – что в 1930 году из Ставропольского края отец его отправил в семью тётки – Марии Александровны Глебовой, у которой было своих пятеро сыновей. «Лека позже стал писателем, Сергей – референт у Орджоникидзе, Гриша – помощник Станиславского, Федя – художник, Пётр – актер, народный артист СССР, талантливо сыгравший роль Григория Мелехова в фильме «Тихий Дон». В Пятигорске меня обучали дома, поэтому в Москве я сразу пошёл в четвёртый класс, где ученики были старше меня на два года», – рассказывал Михаил Михалков. В этой версии он уже не упоминает, что плохо говорил по-русски и отсиживался во вспомогательном классе.

Дальше легенд в жизни Михаила становится ещё больше. В 1940 году – в возрасте 18 лет, он умудряется закончить школу НКВД. Дальше дворянина и вундеркинда направляют на границу – в Измаил. Там он и встретил войну.

Михаил Михалков сдаётся в плен немцам в первые же дни войны. «Бои… окружение… фашистский лагерь. Потом побег, расстрел… Снова лагерь, снова побег и снова расстрел. Как видите, я остался жив», – так кратко он характеризует 4 года своей жизни во время ВОВ. В расширенной же версии дважды расстрелянный живописует настоящие чудеса. Тут надо давать цитаты прямо целиком из его книжки «В лабиринтах смертельного риска».

«После первого побега меня укрывала семья Люси Цвейс. Она выправила мне документы на имя своего мужа Владимира Цвейса, и я начал работать переводчиком на бирже труда в Днепропетровске…

…Когда шёл в направлении Харькова, напоролся на немцев. Оказался в штабной роте танковой дивизии СС «Великая Германия». Рассказал её командиру – капитану Бершу – придуманную легенду: якобы я ученик 10-го класса, по происхождению немец с Кавказа, меня отправили на лето к бабушке в Брест. Когда город захватила 101-я немецкая дивизия, то я доставал продукты для их обоза. Берш мне поверил и поручил снабжать его часть провиантом. Я ездил по деревням, менял у местных жителей немецкий бензин на продукты».

То, чем занимался Михиал Михалков на оккупированных территориях в 1941 году, называется «хиви» – служащий вспомогательных войск вермахта. Но дальше Михалков-Цвейс начинает карьерное восхождение у немцев.

«Танковая дивизия СС «Великая Германия» отступала на Запад для переформирования. На границе Румынии и Венгрии я сбежал, надеясь найти партизан (ага, прям в странах, союзниках немцев в 1942-43 годах всё кишело партизанами – БТ). Но так и не нашёл (интересно, как Михалков искал партизан в Венгрии, стучался по домам? – БТ). Зато, попав в Будапешт, случайно познакомился с миллионером из Женевы (ему я представился сыном директора крупного берлинского концерна), который вознамерился выдать за меня свою дочь. Благодаря ему я побывал в Швейцарии, Франции, Бельгии, Турции, встречался с Отто Скорцени. Во французском Сопротивлении работал с резидентурой еще царского генштаба. Так что бороться с фашизмом мне довелось на разных территориях, под разными именами. Но главной целью всех этих поездок была Латвия – все-таки ближе к России.

Однажды я убил капитана из дивизии СС «Мёртвая голова», взял его форму и оружие – это обмундирование помогало мне искать «окно» для перехода фронта. Верхом объезжал вражеские части и выяснял их расположение. Но как-то раз у меня потребовали документы, которых, естественно, не было, я был арестован как дезертир. До выяснения личности посадили в сарай. Снова бежал, пока, наконец, не удалось пересечь линию фронта».

Офицер СС ездит на лошади по передовой без документов, записывает расположение немецких войск. Ну да…

С вероятностью же 99% Михаил Михалков уже в 1942 году поступил служить в СС карателем. Ещё одна версия, рассказанная им, подтверждает этот вывод. В ней он рассказывает, что из немецкого сарая он вовсе не переходил линию фронта, стремясь попасть в Красную Армию, а продолжал служить у немцев.

«Но при переходе линии фронта попал в полевую жандармерию… Меня как офицера СС сразу даже не обыскали. Вскоре мне удалось бежать. Неудачно спрыгнув с пятиметровой высоты, сломал себе руку, повредил позвоночник… С трудом добрался до ближайшего хутора и там потерял сознание. Хозяин хутора, латыш, отвез меня на телеге в госпиталь, естественно, немецкий. Когда я пришел в себя, меня спросили, где мои документы. Я ответил, что они остались в кителе. В общем, не найдя документов, мне выписали карточку на имя капитана Мюллера из Дюссельдорфа.

В госпитале меня прооперировали, и из города Либавы я был эвакуирован в Кенигсберг с новенькими документами капитана эсэсовской дивизии «Мертвая голова». Меня снабдили карточками на три месяца, выдали 1800 марок и предписали трехмесячный домашний отпуск – долечиваться. Потом я должен был явиться в Лиссу на переформирование высшего комсостава СС. Там я и командовал танковой ротой».

Но капитан СС Михаил Михалков не устаёт хвастаться не только своей карательной деятельностью, но и тем, что написал гимн своей части.

«Когда командовал танковой ротой в Лисе… я решил выслужиться и написал строевую песню для роты. На полигоне солдаты эту песню разучили и, возвращаясь в часть, пропели её под окнами штаба. Там были слова, «Где Гитлер, там победа». Меня тут же вызвал к себе генерал: «Что это за песня?». Я ответил, что слова и музыку сочинил сам. Генерал был очень  доволен».

Отличный семейный подряд получился у клана Михалковых. Один пишет сталинский гимн СССР, другой – гимн для дивизии СС «Мёртвая голова».

Дальше сказки Михалкова выглядят так.

«Сменил легенду, документы и оказался в Польше, в Познанской школе военных переводчиков. А 23 февраля 1945 года вышел к своим. Кстати, переходя линию фронта, я зарыл на окраине Познани два подсумка с бриллиантами, которые забрал у двух убитых фрицев. Наверное, до сих пор там где-то лежат. Вот если бы удалось туда съездить, может, и нашел бы…»

Два подсумка с бриллиантами у разгуливающих по полям немцам… Потом Михалков-Вейс-Мюллер распаляется ещё больше.

(Сергей Михалков и Тайванчик)

«Сначала сразу хотели расстрелять. Потом отвели в штаб на допрос. Очевидно, от волнения я не мог две недели говорить по-русски, полковник допрашивал меня по-немецки и переводил мои ответы генералу. После долгих проверок была установлена моя личность – из Москвы пришли документы, подтверждающие, что я окончил разведшколу НКВД, что я брат автора гимна Советского Союза Сергея Михалкова. На самолете меня отправили в Москву».

За четыре года совсем забыл русский язык, вспоминал его 2 недели, говорил только по-немецки. То ли Михаил Михалков и вправду оказался немцем Мюллером, то ли это банальное оправдание наказания за службу у немцев. Затем опять следуют несколько версий времяпровождения в «сталинских застенках». Первая гласит, что «Михалкова» (чтобы не запутаться в вариантах его фамилии, будем теперь писать её в кавычках – ведь позже у него ещё появились фамилии Сыч, Лаптев, Соколов, Швальбе и ещё около 10 штук) пытали злобные палачи.

«По обвинению в сотрудничестве с немецкой разведкой был репрессирован и посажен в Лефортово в камеру пыток. Пытали так – заставляли спать на подвешенной доске так, чтобы с неё свисали голова и ноги. Потом – ГУЛАГ, лагерь на Дальнем Востоке. О моём освобождении ходатайствовал перед Берией мой брат Сергей. В 1956 году реабилитирован».

Другая версия «заключения» «Михалкова» выглядит так:

«В столице работал на Лубянке. Обычно меня подсаживали в тюремную камеру к пойманным гитлеровцам (в частности, к белым генералам-коллаборационистам – Краснову и Шкуро) . Я их «раскалывал», изобличая шпионов и гестаповцев». На языке силовиков это называется «подсадная утка».

Есть и другая версия. «Печататься начал в 1950 году. Более двадцати лет выступал как пропагандист военно-патриотической темы, за что отмечен многими почётными грамотами и знаками армейских и флотских соединений, а также многими дипломами и премиями на Всесоюзных конкурсах песен. Издал более 400 песен».

Еще одна версия гласит, что «Михаил» «Михалков» начал печататься чуть позже. «В 1953 году после смерти Сталина вызвали в КГБ и предложили написать книгу о моей военной судьбе, считая, что она поможет воспитывать в молодежи чувство патриотизма. Я написал автобиографическую повесть «В лабиринтах смертельного риска». Константин Симонов и Борис Полевой дали положительные рецензии. В 1956 году я был награжден орденом Славы. Стал работать сначала в КГБ, потом в Политуправлении армии и флота, в Комитете ветеранов войны. Читаю лекции от бюро пропаганды Союза писателей на тему «Разведка и контрразведка» в частях спецназа, разведшколах, пограничных академиях, в Домах офицеров».

Стоит добавить, что печатается «Михалков» под псевдонимами Андронов и Луговых (якобы первый псевдоним произошёл от имени племянника – Андрона Михалкова-Кончаловского). Правда, литературную и песенную деятельность (утверждает, что написал 400 песен) совмещает с «кураторством» колдуна Вольфа Мессинга. «А сейчас готовится к выходу в свет моя книга о Вольфе Мессинге, знаменитом гипнотизёре. Почему о Мессинге? Потому что после войны я десять лет был его куратором, но это отдельная история…», – сообщает сам о себе «Михалков».

О своём творческом арсенале «Михалков» дополнительно сообщает: «Читаю лекции: «Разведка и контрразведка», «Гипноз, телепатия, йога», «Брак, семья, любовь», и по Шелтону – «О питании».

«Михалков» ли он, Миллер или Андронов – наверное, мы узнаем не скоро (а может, и никогда не узнаем). Также как  информацию о его брате Сергее (или тоже резиденте германской разведки?) и в целом о клане Михалковых. Там у всех у них – легенда на легенде. Ясно лишь одно: все эти люди – отличный иллюстративный материал, что такое идеальные приспособленцы. К примеру, можно предположить, что если бы в ВОВ победили немцы, то «Михаил Михалков», как автор гимна дивизии СС ходатайствовал бы перед ними за брата «Сергея Михалкова» – автора гимна СССР. Но победил СССР, и за «Михаила» просил «Сергей». Этому типу людей всё равно кому и где служить – в СС или КГБ, Гитлеру, Сталину, Путину или даже какому-нибудь Мубараку. Лишь бы дали место у властной кормушки. Но самое ужасное, что такие люди ещё и поучают нас, как надо любить Родину (царя и церковь). Вот уж воистину, хочешь, не хочешь, а вспомнишь о «последнем прибежище негодяя».

***

«Владимир» «Путин». По одной из версий его настоящая фамилия «Платов», по другой «Привалов» (под обеими проходил во время службы в ГДР). Настоящий возраст его тоже неизвестен, во всяком случае, когда проходила Перепись-2010, выяснилось, что он на три года младше, чем принято считать. Друзья-КГБэшники промежь себя до сих пор зовут его «Михаил Иванович».

+++

Игорь Юргенс. Его дед Теодор Юргенс до революции был финансовым директором фирмы «Нобель» по добыче нефти в Баку. Его брат Альберт – инженер на старообрядческих кожевенных предприятиях Богородска (ныне Ногинск), член РСДРП с 1904 г., вроде бы даже участвовал в лондонском съезде партии (это тот съезд, про который до сих пор неизвестно, по какому адресу он в Лондоне проходил). Был убит контрреволюционерами.

Дед по матери Яков был членом Бунда, отсидел на царской каторге 4 года.

Отец Игоря – Юрий пошёл по стопам Теодора: сначала возглавлял азербайджанский профсоюз нефтяников, потом – общесоюзный профсоюз. По стопам отца Юрия пошёл и Игорь: 16 лет в ВЦСПС, потом с должности заведующего международного отдела Совета ВКП СССР был направлен на 5 лет в Париж – сотрудником секретариата Департамента внешних сношений ЮНЕСКО.

+++

Дмитрий Медведев. Предок президента России Дмитрия Медведева был палачом семьи последнего царя – Николая Романова. Юровский и Михаил Медведев – именно они руководили расстрелом царской семьи. Авторитет Дмитрия Медведева гораздо выше авторитета Владимира Путина, чей предок всего лишь был поваром Ленина и Сталина.

Михаил Медведев (по подпольной кличке Лом) был начальником охраны царской семьи. По его версии, Юровский лишь добивал контрольными выстрелами членов царской семьи и свиты. А сам расстрел организовал Медведев, 7 латышей его команды, 2 венгра и 2 старообрядца-анархиста – Никулин и Ермаков.

+++

Сергей Шойгу. С детства Сергей получил среди земляков кличку «Шайтан» – уже в 10 лет он помогал одному тувинскому ламе проводить тайные обряды – от вызывания злых духов до похоронных манипуляций. Маму Сергея Кожугетовича принято описывать просто: «заслуженный работник сельского хозяйства Александра Яковлевна». И фамилия – Шойгу. О девичьей фамилии не говорится часто ни слова. Хотя совершенно непонятно, почему её дети Кожугетовичи стыдятся девичьей фамилии матери: Ривлина. Её отец, Ривлин Яков Васильевич, был членом РСДРП с 1903 года, а в 1906 году примкнул к меньшевикам. 4 месяца отсидел в царской тюрьме за агитацию рабочих Путиловского завода. Считается, что в 1908 году «отошёл от политики». В советское время он, стоматолог по специальности, работал библиотекарем. Уверяют, что так, «маленьким человеком», маскировался от ГПУ-НКВД. Умер своей смертью в 1942-м году. Чем на самом деле занимался в советское время – никто не знает.

+++

Сергей Собянин. Вся его деятельность определяется старообрядческой идеей: вести тайную борьбу с Антихристом и его порождением – большим городом. Часовенный Собянин уже в 1983 г., побывав в Лондоне, понял, как вести эту битву со Злом.

+++

Юрий Лужков. На фронт отец Юрия Михайловича, Михаил Андреевич действительно ушёл. В июне 1942 года он попал в плен. В августе того же года каким-то чудесным образом вышел из лагеря для военнопленных и непонятно как оказался в Одесской области, находившейся под румынской оккупацией. «Здесь Михаилу Лужкову пригодились его плотницкие навыки, и до марта 1944 года он работал в хозяйствах крестьян в деревне Осиповка», – гласит официальная легенда. Люди даже с минимальными знаниями о войне могут догадаться, в качестве кого мог трудиться на оккупированной территории отец Юрия Михайловича – скорее всего как «хиви»(«восточный рабочий»). У пленного красноармейца для выхода из лагеря тогда было несколько путей: уйти во власовскую РОА, в карательные отряды или в «хиви». В вермахте было около 800 тысяч хиви из бывших красноармейцев: они работали на железной дороге, на аэродромах, в тыловых частях и т.д. Были и плотники – колотить гробы и кресты. После освобождения Одесской области Красной Армии Михаила Андреевича проверили в СМЕРШе, не нашли ничего криминального (значит, точно не был ни карателем, ни власовцем, а просто мирно трудился на Третий рейх), и отправили на фронт.

+++

Служение двум (а то и трём-четырём) господам – вполне обычная практика для советско-российских патриотов. Причём чем громче поучает субъект, как надо Родину любить, тем, значит, больше среди его родственников было карателей, тем изощрённее они пытали народ.

Вот типичный жизненный путь близкого родственника одного российского патриота: «Весной 1942 года Борис Федорович Глазунов (дядя художника Ильи Глазунова) состоял в качестве переводчика и делопроизводителя в одном из подразделений гатчинской военной немецкой комендатуры под непосредственным начальством латыша-офицера из Риги Павла Петровича Делле. Делле, весьма прорусски настроенный антикоммунист, православный, был женат на русской эмигрантке. Тогда же в команду Павла Делле прибыл из Риги Сергей Смирнов, сын известного водочного фабриканта, бывший осенью 1941-го года русским бургомистром города Калинина (ныне Тверь). Затем Глазунов стал сотрудником гестапо. В 1945 году выдан англичанами советским властям. Получил 25 лет лагерей. Вышел из ГУЛАГа в 1955 году по амнистии«.

(Галина Брежнева и художник-патриот Глазунов в его мастерской)