რევოლუციური ტერორი, პოპულიციდი,ვანდალიზმი, ვანდეა, ტამბოვი, არა მარტო რუსეთის ოკუპანტი ბოლშევიკები
 |
| რობესპიერი |
რობესპიერის და მარატის უთანხმოებათა მიზეზი არ ყოფილა მარტო უკანასკნელის სისხლისმსმელობა. მათ ხარისხობრივად, პრინციპულად სხვადასხვანაირად ესმოდათ ტერორი.
რობესპიერისთვის, ყოველ შემთხვევაში თავიდან, ტერორი იყო სამხედრო მოქმედებათა აუცილებელი ნაირსახეობა და მეტი არაფერი.
მასობრივ სიკვდილით დასჯას უნდა მოეშორებინა კონკრეტული პირები, უთავოდ უნდა დაეტოვებინა კონტრრევოლუცია.
ჟან-პოლ მარატს ტერორი ესმოდა სხვანაირად, ისე როგორც 21-ე საუკუნეში, ინფორმაციული ტექნოლოგიების საუკუნეში, ესმით ის ბუშს და ბენ ლადენს.
ტერორი მარატისთვის არის ხალხის მუდამ აღგზნებულ მდგომარეობაში დატოვების, ხალხთა მასების გარკვეული მორალური და ფსიქოლოგიური მდგომარეობის შექმნა ამ მდგომარეობაზე დაყრდნობით მართვის და გამარჯვების მიზნით. მოწყალება და შებრალება არაა რევოლუციური გრძნობა.
პარიზის პლებსმა 1792 წლის სექტემბერში მოაწყო პოგრომები. ციხეებში ჟლეტდნენ არისტოკრატ პატიმრებს.
რევოლუციური ხელისუფლება კი,თუ არ ყოფილა ამ სასაკლაოს ინსპირატორი, მდუმარე მოწონებით ხვდებოდა ამას.
"ვანდეა აღარ არსებობს... მე დავმარხე ის სავანის ტყეებში და ჭაობებში. თქვენი ბრძანებით მე ვსრესდი მათ ბავშვებს ცხენების ფლოქვებით, მე ვკლავდი მათ ქალებს რათა მათ აღარ გაეჩინათ ბანდიტები. ვერ დამაბრალებთ თუნდაც ერთი ტყვის აყვანას. მე ისინი ყველა გავწყვიტე. ყველა გზა მოფენილია გვამებით. სავანესთან ბანდიტები შეუჩერებლად მოდიოდნენ და ჩვენ მათ შეუჩერებლად ვხოცავდით"
ტიურომ თავისი ჯარები დაყო ორ ჯარად რომლებიც ერთმანეთისკენ უნდა დაძრულიყვნენ დასავლეთიდან და აღმოსავლეთიდან. ყოველ ჯარში 12 კოლონა იყო.
ვანდეელების მიერ ჯოჯოხეთის კოლონებად წოდებული ეს ჯარები იანვრიდან მაისამდე წვავდნენ სახლებს და ნათესებს,ანგრევდნენ ღობეებს, ძარცვავდნენ, აუპატიურებდნენ, ხოცავდნენ "რესპუბლიკის" სახელით.
ჯოჯოხეთური კოლონები სასტიკად იძიებდნენ შურს "აჯანყებული" სოფლების წინააღმდეგ.
ათობით ათასი ადამიანი მოკლეს ტყვიით, მათ გილიოტინაზე მოკვეთეს თავები, ისინი ცოცხლად დაწვეს მათ ბეღლებში და ეკლესიებში.
დახოცილი იყო ათობით ათასი კაცი. პარიზში ტერორის ყოველ მსხვერპლზე ვანდეაში მოდიოდა ტერორის ათი მსხვერპლი.
როშფორის პორტში რამოდენიმე ათასი მღვდელი შიმშილით მოკლეს იმიტომ რომ მათ არ შეფიცეს ერთგულება ტერორისტულ რევოლუციურ რეჟიმს.
ანჟში რამოდენიმე ათასი ტყვე დახვრიტეს ადგილზე.
მასობრივ სიკვდილით დასჯას უნდა მოეშორებინა კონკრეტული პირები, უთავოდ უნდა დაეტოვებინა კონტრრევოლუცია.
ჟან-პოლ მარატს ტერორი ესმოდა სხვანაირად, ისე როგორც 21-ე საუკუნეში, ინფორმაციული ტექნოლოგიების საუკუნეში, ესმით ის ბუშს და ბენ ლადენს.
ტერორი მარატისთვის არის ხალხის მუდამ აღგზნებულ მდგომარეობაში დატოვების, ხალხთა მასების გარკვეული მორალური და ფსიქოლოგიური მდგომარეობის შექმნა ამ მდგომარეობაზე დაყრდნობით მართვის და გამარჯვების მიზნით. მოწყალება და შებრალება არაა რევოლუციური გრძნობა.
პარიზის პლებსმა 1792 წლის სექტემბერში მოაწყო პოგრომები. ციხეებში ჟლეტდნენ არისტოკრატ პატიმრებს.
რევოლუციური ხელისუფლება კი,თუ არ ყოფილა ამ სასაკლაოს ინსპირატორი, მდუმარე მოწონებით ხვდებოდა ამას.
"ვანდეა აღარ არსებობს... მე დავმარხე ის სავანის ტყეებში და ჭაობებში. თქვენი ბრძანებით მე ვსრესდი მათ ბავშვებს ცხენების ფლოქვებით, მე ვკლავდი მათ ქალებს რათა მათ აღარ გაეჩინათ ბანდიტები. ვერ დამაბრალებთ თუნდაც ერთი ტყვის აყვანას. მე ისინი ყველა გავწყვიტე. ყველა გზა მოფენილია გვამებით. სავანესთან ბანდიტები შეუჩერებლად მოდიოდნენ და ჩვენ მათ შეუჩერებლად ვხოცავდით"
//კონვენტისადმი რევოლუციური გენერალი ვესტერმანის ანგარიშიდან//.
მოწყალება და შებრალება არაა რევოლუციური გრძნობა.
Вандея больше не существует... я похоронил её в лесах и болотах Саване... По вашему приказу я давил их детей копытами лошадей; я резал их женщин, чтобы они больше не могли родить бандитов. Меня нельзя упрекнуть в том, что я взял хоть одного пленного. Я истребил их всех. Дороги усыпаны трупами. Под Саване бандиты подходили без остановки, сдаваясь, а мы их без остановки расстреливали. Милосердие – не революционное чувство.
с) из рапорта революционного генерала Вестермана Конвенту.
1794 წლის დასაწყისისთვის დასავლეთის არმიის სარდალმა გენერალმა ტიურომ დაიწყო გენოციდის შესახებ 1793 წლის 1 აგვისტოს დეკრეტის შესრულება.
მან გადაწყვიტა მშვიდობიანი, მაგრამ ტახტის და ეკლესიის დამცველთა მხარდამჭერი მოსახლეობის დასჯა.
"ვანდეა უნდა იქცეს ეროვნულ სასაფლაოდ", განაცხადა მან.
მოწყალება და შებრალება არაა რევოლუციური გრძნობა.
Вандея больше не существует... я похоронил её в лесах и болотах Саване... По вашему приказу я давил их детей копытами лошадей; я резал их женщин, чтобы они больше не могли родить бандитов. Меня нельзя упрекнуть в том, что я взял хоть одного пленного. Я истребил их всех. Дороги усыпаны трупами. Под Саване бандиты подходили без остановки, сдаваясь, а мы их без остановки расстреливали. Милосердие – не революционное чувство.
с) из рапорта революционного генерала Вестермана Конвенту.
1794 წლის დასაწყისისთვის დასავლეთის არმიის სარდალმა გენერალმა ტიურომ დაიწყო გენოციდის შესახებ 1793 წლის 1 აგვისტოს დეკრეტის შესრულება.
მან გადაწყვიტა მშვიდობიანი, მაგრამ ტახტის და ეკლესიის დამცველთა მხარდამჭერი მოსახლეობის დასჯა.
 |
| მარატი |
ტიურომ თავისი ჯარები დაყო ორ ჯარად რომლებიც ერთმანეთისკენ უნდა დაძრულიყვნენ დასავლეთიდან და აღმოსავლეთიდან. ყოველ ჯარში 12 კოლონა იყო.
ვანდეელების მიერ ჯოჯოხეთის კოლონებად წოდებული ეს ჯარები იანვრიდან მაისამდე წვავდნენ სახლებს და ნათესებს,ანგრევდნენ ღობეებს, ძარცვავდნენ, აუპატიურებდნენ, ხოცავდნენ "რესპუბლიკის" სახელით.
ჯოჯოხეთური კოლონები სასტიკად იძიებდნენ შურს "აჯანყებული" სოფლების წინააღმდეგ.
ათობით ათასი ადამიანი მოკლეს ტყვიით, მათ გილიოტინაზე მოკვეთეს თავები, ისინი ცოცხლად დაწვეს მათ ბეღლებში და ეკლესიებში.
დახოცილი იყო ათობით ათასი კაცი. პარიზში ტერორის ყოველ მსხვერპლზე ვანდეაში მოდიოდა ტერორის ათი მსხვერპლი.
როშფორის პორტში რამოდენიმე ათასი მღვდელი შიმშილით მოკლეს იმიტომ რომ მათ არ შეფიცეს ერთგულება ტერორისტულ რევოლუციურ რეჟიმს.
ანჟში რამოდენიმე ათასი ტყვე დახვრიტეს ადგილზე.
ნანტში ათასობით ადამიანი დაახრჩვეს უფრო სისტემატურად.
განსაკუთრებული გაქანება მასობრივმა სასკლაომ მიიღო ნანტში, სადაც ტერორს აწყობდა კონვენტის წევრი კარიე (Jean-Baptiste Carrier).
უშუალოდ მისი ბრძანებით მოკლეს დაახლოებით ათი ათასი კაცი რომელთაც მანამდე იარაღი ხელში არც სჭერიათ უბრალოდ იმიტომ რომ ისინი თანაუგრძნობდნენ აჯანყებულებს ტერორისტული რეჟიმის წინააღმდეგ. მათი ცოლები,შვილები,მშობლები დახოცეს მისი პირდაპირი ბრძანებით.
მაგრამ გილიოტინა და დახვრეტები არ ყოფილა საკმარისი მისი გრანდიოზული სადამსჯელო ჩანაფიქრების განსახორციელებლად, ათასობით ადამიანი დახვრიტეს, ათასობით ადამიანი დაახრჩვეს, ათასობით ადამიანი დაიხოცა შიმშილისგან ციხეებში.
უშუალოდ მისი ბრძანებით მოკლეს დაახლოებით ათი ათასი კაცი რომელთაც მანამდე იარაღი ხელში არც სჭერიათ უბრალოდ იმიტომ რომ ისინი თანაუგრძნობდნენ აჯანყებულებს ტერორისტული რეჟიმის წინააღმდეგ. მათი ცოლები,შვილები,მშობლები დახოცეს მისი პირდაპირი ბრძანებით.
მაგრამ გილიოტინა და დახვრეტები არ ყოფილა საკმარისი მისი გრანდიოზული სადამსჯელო ჩანაფიქრების განსახორციელებლად, ათასობით ადამიანი დახვრიტეს, ათასობით ადამიანი დაახრჩვეს, ათასობით ადამიანი დაიხოცა შიმშილისგან ციხეებში.
 |
| ესენიც მიყავთ პაემანზე მადმაზელ გილიოტინასთან. |
ადამიანები აყავდათ ნავებზე და გემებზე და მათ ახრჩობდნენ მდინარეში. ბევრს უკრავდნენ ხელებს და ისე ყრიდნენ წყალში.
თავი განსაკუთრებით გამოიჩინა ნანტის დამხრჩობად წოდებულმა კარიემ. ნანტში ჩასვლისას მან თავისებურად გადაწყვიტა ქალაქის ციხეების გადატვირთულობის პრობლემა.
აი მისი მოღვაწეობის რამოდენიმე ეპიზოდი:
16-17 ნოემბრის ღამეს მისმა თანაშემწეებმა ასიოდე მღვდელი აიყვანეს გემზე. ერთმანეთზე წყვილ-წყვილ გადაბმული მღვდლები დაემორჩილნენ, თუმცა მათ წინასწარ წაართვეს ფული და საათები. შემდეგ კარიეს თანაშემწეებმა გენი გააცურეს ლუარაზე.
ერთ-ერთმა ტყვემ, მაშეკულის კიურე ერვემ, მოულოდნელად აღმოაჩინა რომ ბარჟა რამოდენიმე ადგილას იყო გახვრეტილი.
მღვდლები მიხვდნენ თუ რას უპირებდნენ მათ. მათ დაიჩოქეს და დაიწყეს ერთმანეთის წინაშე აღსარების თქმა.
მდინარემ შთანთქა ყველა უბედური ტყვე. გადარჩა ოთხი მღვდელი. სამი მათგანი აღმოაჩინეს და მოკლეს. უკანასკნელი კი გადამალეს მეთევზეებმა.
კარიემ ასევე მოდაში შემოიღო ე.წ. რესპუბლიკური ქორწილები. სხვადასხვა ასაკის მამაკაცებს და ქალებს ატიტვლებდნენ, წყვილ-წყვილ აბავდნენ ერთმანეთზე და ახრჩობდნენ მდინარეში.
ბეხმძიმე ქალებს ტიტვლებს პირისპირ აკრავდნენ უძლურ ბერიკაცებს, ბავშვებს აკრავდნენ დედაბრებს, მღვდლებს აკრავდნენ ახალგაზრდა ქალწულებს.
ახრჩობდნენ ღამ-ღამობით, ჩირაღდნების მოციმციმე შუქზე.
თავი განსაკუთრებით გამოიჩინა ნანტის დამხრჩობად წოდებულმა კარიემ. ნანტში ჩასვლისას მან თავისებურად გადაწყვიტა ქალაქის ციხეების გადატვირთულობის პრობლემა.
აი მისი მოღვაწეობის რამოდენიმე ეპიზოდი:
16-17 ნოემბრის ღამეს მისმა თანაშემწეებმა ასიოდე მღვდელი აიყვანეს გემზე. ერთმანეთზე წყვილ-წყვილ გადაბმული მღვდლები დაემორჩილნენ, თუმცა მათ წინასწარ წაართვეს ფული და საათები. შემდეგ კარიეს თანაშემწეებმა გენი გააცურეს ლუარაზე.
ერთ-ერთმა ტყვემ, მაშეკულის კიურე ერვემ, მოულოდნელად აღმოაჩინა რომ ბარჟა რამოდენიმე ადგილას იყო გახვრეტილი.
მღვდლები მიხვდნენ თუ რას უპირებდნენ მათ. მათ დაიჩოქეს და დაიწყეს ერთმანეთის წინაშე აღსარების თქმა.
 |
| მადმაზელ გილიოტინას დაუღალავად ამუშავებენ. |
კარიემ ასევე მოდაში შემოიღო ე.წ. რესპუბლიკური ქორწილები. სხვადასხვა ასაკის მამაკაცებს და ქალებს ატიტვლებდნენ, წყვილ-წყვილ აბავდნენ ერთმანეთზე და ახრჩობდნენ მდინარეში.
ბეხმძიმე ქალებს ტიტვლებს პირისპირ აკრავდნენ უძლურ ბერიკაცებს, ბავშვებს აკრავდნენ დედაბრებს, მღვდლებს აკრავდნენ ახალგაზრდა ქალწულებს.
ახრჩობდნენ ღამ-ღამობით, ჩირაღდნების მოციმციმე შუქზე.
თვითონ ნანტის ჯალათი მის მიერ შერჩეული კოხტა გემით ხელქვეითებთან და კახპებთან ერთად დაცურავდა ლუარაზე და თვალყურს ადევნებდა ამ უბედურთა დახრჩობას.
პარიზელი რევოლუციონერები გაერთვნენ დექრისტიანიზაციის პოლიტიკის გატარებითაც ანუ ქრისტიანობის მოსპობის მცდელობით.
დარბეული იქნა ნანტის და კემპერის ტაძრები //ისევე როგორც პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარი, სენ-დენის კათედრალი და ა.შ., გ.მ.//.
ამ დარტყმულების ტირანიისადმი დაუმორჩილებელი ვანდეა ჩაახრჩვეს სისხლში....
ასეთი იყო საბჭოთა დემოკრატების პრაქტიკაც პერესტროიკის ხანაში საქართველოში და ა.შ.
დღის წესრიგშია ტერორი:
შინაგანი მღელვარებები, საშიშროება საზღვრებთან, რევოლუციას ყველა მხრიდან ემუქრება საფრთხე და 1782 წელს "სამშობლო საფრთხეშია". შემდეგ დანტონმა მოითხოვა "გამბედაობა, მუდამ გამბედაობა და სამშობლო გადარჩება". მაგრამ ჯერ არაფერია საბოლოოდ გადაწყვეტილი.
რევოლუციის რადიკალიზაცია:
1792 წლის სექტემბერში მონარქიის გაუქმებამ და 1793 წლის იანვარში მეფის სიკვდილით დასჯამ მხოლოდ გააძლიერა რევოლუციის მტრების სიძულვილი. და ჯარში 300 000 კაცის გაწვევასთან ერთად აჯანყებამ იფეთქა ვანდეაში. საშიშროებათა მოსაგერიებლად მიიღეს განსაკუთრებული ზომები: 1793 წლის მარტში შექმნეს სულ უფრო და უფრო მზარდი კომპეტენციების მქონე რევოლუციური ტრიბუნალი,მომდევნო თვეებში კი ძალაუფლება გადავიდა ეროვნული ხსნის კომიტეტის წევრთა ხელში. მოვლენებს ამიერიდან წარმართავენ მხოლოდ მარატი,რობესპიერი და მათი მეგობრები გაუთავებელი უსასტიკესი ტერორით გაგიჟებული შარლოტა კორდეს მიერ მარატის მოკვლამ 1793 წლის 13 ივლისს გაამხეცა უნიფხვო სანკიულოტები რომლებმაც მოითხოვეს კიდევ უფრო დაუნდობელი რეპრესიების გატარება.
5 სექტემბერს კონვენტმა ტერორი დააყენა დღის წესრიგში:
ტერორი "სათნოების" სამსახურში:
განსაკუთრებულმა რეჟიმმა დაამყარა რობესპიერის დიქტატურა. რობესპიერმა 17 სექტემბერს მიაღებინა კანონი "საეჭვოთა" შესახებ რომლის ძალითაც დაუყოვნებლივ უნდა დაეჭირათ ისინი ვინც "თავისი ქმედებებით,ურთიერთობებით,სიტყვით თუ ნაწერით თავი გამოიჩინეს როგორც ტირანიის თუ ფედერალიზმის მომხრეებმა და თავისუფლების მტრებმა".
რობესპიერს ბრალად დასდეს ტირანიის დამყარება და მან უპასუხა რომ ტერორი არის სწრაფი,მკაცრი,უდრეკი სამართალი და ამდენად არის სათნოების გამოვლინება. ათასობით ადამიანი გააგზავნეს გილიოტინაზე!
მანქანა გადაირია და მან შეჭამა მისი შემქმნელები. ჟაკ რენე ებერის ირგვლივ შეკრებილ "ცოფიანებს" სურთ ტერორის გაძლიერება, მაშინ როდესაც უფრო "შემწყნარებლებს" დანტონთან ერთად სურთ მისი შერბილება. რობესპიერმა უარი თქვა რომელიმე მხარისადმი მოდგომაზე და მოსპო ორივე მხარე. 1794 წლის 24 მარტს დახოცეს ებერტისტები, 5 აპრილს კი დანტონი, კამილ დემულენი და ფაბრ ეგლანტინი.
პარიზელი რევოლუციონერები გაერთვნენ დექრისტიანიზაციის პოლიტიკის გატარებითაც ანუ ქრისტიანობის მოსპობის მცდელობით.
დარბეული იქნა ნანტის და კემპერის ტაძრები //ისევე როგორც პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარი, სენ-დენის კათედრალი და ა.შ., გ.მ.//.
ამ დარტყმულების ტირანიისადმი დაუმორჩილებელი ვანდეა ჩაახრჩვეს სისხლში....
ასეთი იყო საბჭოთა დემოკრატების პრაქტიკაც პერესტროიკის ხანაში საქართველოში და ა.შ.
 |
| მოკვეთილი თავები. |
შინაგანი მღელვარებები, საშიშროება საზღვრებთან, რევოლუციას ყველა მხრიდან ემუქრება საფრთხე და 1782 წელს "სამშობლო საფრთხეშია". შემდეგ დანტონმა მოითხოვა "გამბედაობა, მუდამ გამბედაობა და სამშობლო გადარჩება". მაგრამ ჯერ არაფერია საბოლოოდ გადაწყვეტილი.
რევოლუციის რადიკალიზაცია:
1792 წლის სექტემბერში მონარქიის გაუქმებამ და 1793 წლის იანვარში მეფის სიკვდილით დასჯამ მხოლოდ გააძლიერა რევოლუციის მტრების სიძულვილი. და ჯარში 300 000 კაცის გაწვევასთან ერთად აჯანყებამ იფეთქა ვანდეაში. საშიშროებათა მოსაგერიებლად მიიღეს განსაკუთრებული ზომები: 1793 წლის მარტში შექმნეს სულ უფრო და უფრო მზარდი კომპეტენციების მქონე რევოლუციური ტრიბუნალი,მომდევნო თვეებში კი ძალაუფლება გადავიდა ეროვნული ხსნის კომიტეტის წევრთა ხელში. მოვლენებს ამიერიდან წარმართავენ მხოლოდ მარატი,რობესპიერი და მათი მეგობრები გაუთავებელი უსასტიკესი ტერორით გაგიჟებული შარლოტა კორდეს მიერ მარატის მოკვლამ 1793 წლის 13 ივლისს გაამხეცა უნიფხვო სანკიულოტები რომლებმაც მოითხოვეს კიდევ უფრო დაუნდობელი რეპრესიების გატარება.
5 სექტემბერს კონვენტმა ტერორი დააყენა დღის წესრიგში:
ტერორი "სათნოების" სამსახურში:
განსაკუთრებულმა რეჟიმმა დაამყარა რობესპიერის დიქტატურა. რობესპიერმა 17 სექტემბერს მიაღებინა კანონი "საეჭვოთა" შესახებ რომლის ძალითაც დაუყოვნებლივ უნდა დაეჭირათ ისინი ვინც "თავისი ქმედებებით,ურთიერთობებით,სიტყვით თუ ნაწერით თავი გამოიჩინეს როგორც ტირანიის თუ ფედერალიზმის მომხრეებმა და თავისუფლების მტრებმა".
რობესპიერს ბრალად დასდეს ტირანიის დამყარება და მან უპასუხა რომ ტერორი არის სწრაფი,მკაცრი,უდრეკი სამართალი და ამდენად არის სათნოების გამოვლინება. ათასობით ადამიანი გააგზავნეს გილიოტინაზე!
 |
| რობესპიერის დაპატიმრება |
რობესპიერის დამხობა:
ცოტა ხნის შემდეგ რობესპიერი კარგავს იმათ მხრდაჭერას ვისაც მისი
ეშინოდათ და ფიქრობდნენ რომ დადგა უკვე აუტანელი ტირანიისთვის ბოლოს
მოღების დრო. 1794 წლის 27 ივლისს რობესპიერი დაა პატიმრეს და მას შემდეგ
თავი მოკვეთეს გილიოტინაზე ისევე როგორც სენ ჟუსტსა და მათ ოციოდე მომხრეს.
ტერორის რეჟიმი დასრულდა.
ტერორის მსხვერპლთა რაოდენობის დადგენა ძნელია. გილიოტინაზე თავი მოკვეთეს ოც ათას თუ მეტ ადამიანს,ვანდეის აჯანყების ჩახშობისას მოკლეს ათობით ათასი მამაკაცი,ქალი,ბავშვი//მეცნიერებმა დღემდე არ იციან რა დაარქვან ამ მოვლენას,ვანდეელთა გენოციდი, პოპულიციდი ანუ ხალხის მკვლელობა თუ რა, ფაქტია რომ ეს იყო ვანდეის მკვიდრი მოსახლეობის მხეცური მოსპობა,მთარგმნელი//.
საფრანგეთში არაა რობესპიერის სახელობის ქუჩა და ის რჩება ისტორიის მიერ შეზიზღებულ პერსონაჟად, არადა ის იყო რევოლუციის ერთ-ერთი ცენტრალური ფიგურა და ისტორია ვერ უხვევს მას გვერდს.
http://genia.ge/news/zhak_39_lui_davidi_marat_39_is_sik_39_vdili/2012-10-22-4215
რევოლუციონერთა მხეცობით გადარეულმა კეთილშობილმა მანდილოსანმა შარლოტ კორდემ მოკლა მარატი.
"მარატის სიკვდილი" - ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი ტილოა დიდი ფრანგი მხატვრის - ჟაკ ლუი დავიდისა (1748-1825 წლები), რომელიც მიუძღვნა თავის მეგობარს - ჟან პოლ მარატის ხსოვნასა და "საფრანგეთის დიდ რევოლუციას".აღნიშნული ტილო დახატულ იქნა 1793 წელს.აღნიშნული რევოლუცია კი 1789 წლის 14 ივლისს "ბასტილიის ციხის" აღებით დაიწყო და ზოგიერთი ისტორიკოსის მოსაზრებით დასრულდა 1794 წლის 26 ივლისს,ზოგიერთი მონაცემებით კი 1799 წლის 9 ნოემბერს.აღნიშნულმა ტილომ იმდენად დიდი მოწონება დაიმსახურა,რომ მისი რამდენიმე ვარიანტის დახატვაც კი მოუწია ჟაკ ლუი დავიდს.სურათზე გამოსახულია ცნობილი ფრანგი პოლიტიკური მოღვაწე,რადიკალური ჟურნალისტი გაზეთის: "ერის მეგობარი",იაკობინელთა ერთ-ერთი ლიდერი და საფრანგეთის დიდი რევოლუციის წინამძღოლი - ჟან პოლ მარატი (1743-1793 წლები).იგი გახლდათ მხარდამჭერი იაკობინელთა მიერ დამყარებული ტერორისა,რომელიც საფრანგეთში მძვინვარებდა.ამასთანავე იგი დანტონისა და რობერსპიერის გვერდით, ყველაზე მნიშვნელოვანი პოლიტიკური ფიგურა გახლდათ საფრანგეთში ორი თვის განმავლობაში.დიდი გავლენის მქონე მარატი მალე დაავადდა კანის დაავადებით და იძულებული გახდა სახლიდან საერთოდ აღარ გამოსულიყო, ხოლო ტკივილების გასაქარვებლად სისტემატურად იღებდა სამკურნალო აბაზანებს.1793 წლის 13 ივლისს,იმ დროს როდესაც მარატი აბაზანას იღებდა მასთან შევიდა კეთილშობილი წარმოშობის მანდილოსანი - შარლოტა კორდე (1768-1793 წლები), რომელმაც მარატს მიაწოდა სია "ხალხის მტრებისა", როდესაც მარატმა სიის გაცნობა დაიწყო,შარლოტამ მკერდში დანის დაცემით განგმირა იგი,საკუთარვე სააბაზანოში. ცნობილია, რომ შარლოტა კორდე რევოლუციის მოწინააღმდეგეებმა შეგზავნეს მარატთან მის მოსაკლავად.რამდენიმე დღეში შარლოტა დააკავეს და სიკვდილით დასაჯეს 1793 წლის 17 ივლისს,24 წლის ასაკში). როგორც მისი ერთ-ერთი ჯალათი - შარლ ანრი სანსონი (1739-1806 წლები),იგონებდა,შარლოტას მსგავსი მამაცი ადამიანი მას არასოდეს ენახა.აღსანიშნავია,ის გარემოებაც,რომ მხატვარი მარატის მეგობარი გახლდათ და როდესაც მისი სიკვდილი გაიგო სასწრაფოდ გაეშურა, მარატის სახლში რა დროსაც ნახევრად ჩაბნელებულ სააბაზანოში გადახატა მარატის სახე. სულ კი მხატვარმა სურათის დახატვას სამი თვე მოანდომა.აღნიშნული ტილო მხატვარმა საჩუქრად "ეროვნულ კონვენტს" გადასცა (საკანონმდებლო ორგანო საფრანგეთის რევოლუციის პერიოდში, რომელიც ქვეყანას მართავდა 1792-1795 წლებში და მას შეუზღუდავი ძალაუფლება ჰქონდა).ჟაკ ლუი დავიდის გენიალური ტილო "მარატის სიკვდილი" დღესაც უდიდეს ინტერესსა და მოწონებას იწვევს მნახველში.
Шарлотта Мария Корде родилась 27 июля 1768 года. Она стала известной благодаря тому, что убила Жана-Поля Марата, ярого сторонника якобинского террора. Шарлотта происходила из аристократической семьи. Среди её предков был знаменитый драматург Корнель, прославившийся своими трагедиями. В отличие от героев своего прадеда, Шарлотта не испытывала конфликта между чувством и долгом. Обе эти силы двигали её в одном направлении. На суде и допросах Шарлотта вела себя очень спокойно, без волнения отвечая на все вопросы. По её словам мысль убить Марата была её собственной идеей. Причиной этого желания была политика, которую проводил Марат относительно «врагов режима». Марат, будучи радикально настроенным якобинцем, полагал, что необходимо истребить всех монархистов и вообще всех, кто имел хоть какое-то отношение к аристократии. Жирондисты, к которым относилась и Корде, считали, что, поступая так, они лишь уподобятся только что свергнутым тиранам. За это уже и сами жирондисты оказались под угрозой истребления. Шарлотта искренне считала, что убив Марата, она сумеет остановить террор, спасти ни в чем неповинных людей. «Я считала, что убиваю не человека, а хищного зверя, пожирающего всех французов», – говорила она на допросе. Могла ли она предположить, что её поступок приведет к ужесточению террора, увеличению количества казней и истреблению жирондистов. Кроме того, убедившись в том, что на Шарлотту никто не оказывал влияния, якобинцы стали настоящими женоненавистниками. Содержавшаяся под стражей Мария-Антуанетта была казнена. Корде была казнена через несколько дней после своего поступка 17 июля 1793 года. Сам поступок оценивался весьма неоднозначно, как в самой Франции, так и за её пределами. Кто в этой истории был злодеем, а кто героем — понять невозможно.
Источник: http://www.calend.ru/person/467/
© Calend.ru
Шарлотта Мария Корде родилась 27 июля 1768 года. Она стала известной благодаря тому, что убила Жана-Поля Марата, ярого сторонника якобинского террора. Шарлотта происходила из аристократической семьи. Среди её предков был знаменитый драматург Корнель, прославившийся своими трагедиями. В отличие от героев своего прадеда, Шарлотта не испытывала конфликта между чувством и долгом. Обе эти силы двигали её в одном направлении. На суде и допросах Шарлотта вела себя очень спокойно, без волнения отвечая на все вопросы. По её словам мысль убить Марата была её собственной идеей. Причиной этого желания была политика, которую проводил Марат относительно «врагов режима». Марат, будучи радикально настроенным якобинцем, полагал, что необходимо истребить всех монархистов и вообще всех, кто имел хоть какое-то отношение к аристократии. Жирондисты, к которым относилась и Корде, считали, что, поступая так, они лишь уподобятся только что свергнутым тиранам. За это уже и сами жирондисты оказались под угрозой истребления. Шарлотта искренне считала, что убив Марата, она сумеет остановить террор, спасти ни в чем неповинных людей. «Я считала, что убиваю не человека, а хищного зверя, пожирающего всех французов», – говорила она на допросе. Могла ли она предположить, что её поступок приведет к ужесточению террора, увеличению количества казней и истреблению жирондистов. Кроме того, убедившись в том, что на Шарлотту никто не оказывал влияния, якобинцы стали настоящими женоненавистниками. Содержавшаяся под стражей Мария-Антуанетта была казнена. Корде была казнена через несколько дней после своего поступка 17 июля 1793 года. Сам поступок оценивался весьма неоднозначно, как в самой Франции, так и за её пределами. Кто в этой истории был злодеем, а кто героем — понять невозможно.
Источник: http://www.calend.ru/person/467/
© Calend.ru
მე-18 საუკუნის დასასრული. ახალგაზრდა და ლამაზი ქალი შარლოტ კორდე, დიდი კორნელის შვილთაშვილი. მან გადაწყვიტა ისტორიაში თავისი კვალის დატოვება და გადარჩენა იმათი ვისი გადარჩენაც ჯერ კიდევ შეიძლებოდა. მან მოკლა მარატი.
მარი-ან შარლოტ კორდე დარმონი//Marie-Anne Charlotte de Corday d'Armont// დაიბადა 1768 წლის 27 ივლისს ნორმანდიაში. ის სიკვდილით დასაჯეს 1793 წლის 17 ივლისს პარიზში. ფრანგი არისტოკრატი, რევოლუციონერი,მარატის მკვლელი.
შარლოტ კორდეს ბავშვობა და ახალგაზრდობა :
მარი-ან-შარლოტ კორდე დაიბადა სენ-სატიურნენ-დე-ლინიერიში უმიწო მაგრან ძველი გვარის ნორმანდიელი აზნაური დარმონის ოჯახში. დედის მხრიდან იყო სახელგანთქმული ფრანგი ფრამატურგი კორნელის შვილთაშვილი.
1782 წელს ქალბატონი დარმონის გარდაცვალების შემდეგ მამამ შარლოტა აღსაზრდელად მისცა კანის ღვთისმშობლის მონასტერში.
ამ დროისთვის ქალიშვილის ხასიათი სავსებით ჩამოყალიბდა. მისმა აღმზრდელმა ის შემდეგნაირად დაახასიათა: "ეს გოგონა დაუნდობელია საკუთარი თავის მიმართ. ის არასოდეს ჩივის ტანჯვაზე და უნდა მიხვდე რომ ის ავადმყოფია იმდენად მტკიცედ გადააქვს მას უძლიერესი ტკივილი".
დაჯერებული როიალისტი შარლოტი წყნარად ცხოვრობდა სიენში სანამ ეს ქალაქი არ იქცა ფედერალისტების ცენტრად. ფედერალისტები კი 1793 წლის მაის-ივნისში ჟირონდისტების ჩავარდნის შემდეგ ებრძოდნენ ეროვნულ კონვენტს.
ისტორიული და ფილოსოფიური წიგნების კითხვამ შარლოტ კორდე აქცია დემოკრატიული იდეების დაჯერებულ მომხრედ.
მაგრამ მას ეზიზღებოდა რევოლუციის უკიდურესობები და ტოტალური ტერორი.
თავის ქალაქში შარლოტ კორდემ გაიცნო შარლ ბარბარო,რომელმაც მასზე მოახდინა ძლიერი შთაბეჭდილება.
მისი გავლენით ის დაინტერესდა პოლიტიკით,მეტიც,გაემგზავრა პარიზში ჟირონდისტთა შტაბში სამუშაოდ.
მარატის მკვლელობა:
1793 წლის 1 ივლისს შარლოტ კორდე ჩავიდა პარიზში ისე რომ ჯერ კიდევ არ ჰქონია გაკეთებული არჩევანი რობესპიერს და მარატს შორის.
მაგრამ მან მარატის მიერ გამოცემულ გაზეთში" ხალხის მეგობარი" L'Ami du Peuple ) წაიკითხა რომ რევოლუციის განსამტკიცებლად და გასაძლიერებლად საჭიროა კიდევ ორასი ათასი ადამიანის მოკვლა, ორასი ათასი ადამიანის თავი. 11 ივნისს მან აუდიენცია სთხოვა მარატს ვითომ იმიტომ რომ მას უნდოდა მისთვის ეთქვა კანში ჟირონდისტების ინტრიგების შესახებ. მაგრამ ის მარატთან შეუშვეს მხოლოდ 13 ივლისის საღამოს.
შარლოტ კორდემ მარატი მოკლა მის ბინაში 1793 წლის 13 ივლისს მაშინ როდესაც მარატი იღებდა აბაზანას. აბაზანა მდგომარეობას უმსუბუქებდა კანის ავადმყოფობით//ეკზემით// ავადმყოფ მარატს.
ამის წინ შარლოტ კორდე დიდხანს ესაუბრებოდა მარატს და მას ხანჯალი დაარტყა მხოლოდ მას შემდეგ რაც მარატმა თქვა რომ ის აპირებს ყველა მონარქისტის დახოცვას.
ხანჯლის დარტყმის შემდეგ შარლოტ კორდე გავიდა წინკარში,სადაც ის დაიჭირეს კიდეც. ის ნებაყოფლობით ჩაბარდა ხელისუფლებას.
შარლოტ კორდეს გასამართლება და სიკვდილით დასჯა:
1793 წლის 17 ივლისს სასამართლოს წინაშე წარმდგარ შარლოტ კორდეს თავი ეჭირა ღირსეულად და სრულიად უშიშრად. მარატის მკვლელობას მან უწოდა სიკეთე საფრანგეთისთვის.
სასამართლოს შემდეგ ის გადაიყვანეს კონსიერჟერიში, გილიოტინამისჯილთა საკანში. კონსტიტუციის თანახმად მას მიუგზავნეს მღვდელი. შარლოტმა მადლობა თქვა და უარი თქვა ამაზე. მან არჩია მხატვარი ჟან ჟაკ ოერი, რომელმაც მისი თხოვნით მოიპოვა მისი პორტრეტის დახატვის უფლება.
ნახევარსაათიანი სეანსის დროს შარლოტი მშვიდად ესაუბრებოდა მხატვარს. მოახლოებული სიკვდილის შიშმა ვერ იმოქმედა ქალიშვილზე.
შარლოტა სიკვდილით დასაჯეს რესპუბლიკის მოედანზე.
სიკვდილით დასჯას ხელმძღვანელობდა საჯაროდ სიკვდილით დასჯის სპეციალისტი ჯალათი სანსონი. გილიოტინაზე შარლოტი ავიდა წითელ სამოსში,მკვლელობის გამო სიკვდილმისჯილთა სამოსში.
ექიმებმა დაათვალიერეს მისი სხეული და თქვეს რომ შარლოტი ქალწული იყო.
შარლოტ კორდე და მისი მიმდევრები:
როდესაც კორდეს თავი ეცემოდა ბრბოდან გაისმა შეძახილი: "შეხედეთ,ის თავისი სიდიადით ჯობნის ბრუტუსს". ეს შესძახა ქალაქი მაინცის დეპუტატმა ლიუქსმა (Lux),რომელსაც ამის გამო ასევე მოკვეთეს თავი.
კორდეს პიროვნებას განადიდებდნენ როგორც საფრანგეთის რევოლუციის მოწინააღმდეგეები ისე იაკობინელების მტერი რევოლუციონერები //მაგალითად წინააღმდეგობის გამგრძელებელი ჟირონდისტები//.
მე-19 საუკუნეში რევოლუციისადმი მტრულად განწყობილი რეჟიმების//რესტავრაცია,მეორე იმპერია// პროპაგანდა კორდეს წარმოადგენდა ეროვნულ გმირად.
შარლოტ კორდეს ბედი შთააგონებდა მრავალ მხატვარს //ფერმწერები შეფერი, ბოდრიუ, მოქანდაკე კლეზანჟე//. ლუიზ კოლემ და პონსარმა ის აქციეს ტრაღედიების გმირად. 1889 წლის პარიზულ გამოფენაზე როლან ბონაპარტმა ჩაიტანა კორდეს თავის ქალა რომელსაც ზომავდნენ ბენედიკტი,ტოპინარი და ლომბროზო.
ახლა რევოლუციურ ვანდალიზმზე:
საფრანგეთის მეფეთა საძვალე. სენ-დენის ტრაღედია:
სენ-დენი დღეს არის პარიზის ჩრდილოეთი სამრეწველო გარეუბანი სადაც მიდის მეტროც.
მეექვსე საუკუნეში გრიგოლ ტურელის მიერ მოყოლილი გადმოცემის თანახმად წმინდა დიონისე//დენი//, საფრანგეთის წმინდა პატრონი, ქრისტიანობას ქადაგებდა გალიაში//თანამედროვე საფრანგეთი// 250 წლისთვის.
ამით უკმაყოფილო დარჩა რომის ნაცვალი და ქადაგს თავი მოკვეთეს მაშინდელი სიუტეციი ს//პარიზის გარეთ//.
მისი სიკვდილით დასჯის ადგილს მოგვიანებით დაარქვეს მონმარტრი //მარტვილთა მთა//.
სიკვდილით დასჯილმა წამებულმა გაოგნებული რომაელი ჯარისკაცების თვალწინ ხელში აიღო საკუთარი მოკვეთილი თავი და ასე გაიარა ჩრდილოეთისკენ 6 კილომეტრი იმ ადგილამდე სადაც სურდა რომ დაკრძალული ყოფილიყო.
Saint Denis el que se paseaba con la cabeza en las manos (estatuas del pórtico de Notre Dame)
მე-7 საუკუნეში მეფე დაგობერ პირველმა ბრძანა წმინდა დიონისეს საფლავის თავზე ეკლესიის აგება. შემდეგ იქ დააარსეს სააბატო და ააგეს ბრწყინვალე კათედრალი.
მასში იკრძალებოდნენ საფრანგეთის მეფეები. დაახლოებით 1400 წელი ის იყო საფრანგეთის მეფეთა საძვალე.
ბოლო დაკრძალვა აქ მოხდა 2004 წელს. დოფინი ლიუდოვიკო მეჩვიდმეტეს გული დაკრძალეს კათედრალის კრიპტაში ბავშვის დედ-მამის საფლავის ახლოს.
1792 წლის შემოდგომაზე, საფრანგეთის რესპუბლიკად გამოცხადების შემდეგ,სენ დენის კათედრალში,საფრანგეთის მეფეთა საძვალეში დაიწყო ამ მეფეთა საფლავების ნგრევა და მოსპობა. ვანდალიზმის ეს დღე ითვლება საფრანგეთის რევოლუციის ერთ-ერთ ყველაზე სამარცხვინო ეპიზოდად.
წითელქუდიანი ჯარისკაცების მიერ წაქეზებულმა ბრბომ გაანგრია საძვალის კარები. ისინი პირველად თავს დაესხნენ ტირანად გამოცხადებული ანრი მეოთხის საფლავს. მისი სარკოფაგის სახურავი ასწიეს ძალაყინით. 180-ზე მეტი წლის განმავლობაში საოცრად კარგად შენახული სხეული ვერტიკალურად დააყენეს და თოჯინასავით მიაყუდეს სვეტზე. ასე იდგა ის რამოდენიმე დღე რამაც რევოლუციონერებს მისცა სიძულვილის ამონთხევის საშუალება.
რაც დარჩა შემდეგ შეაგროვეს კათედრალის გვერდით ამოთხრილი ორი სამმეტრიანი ორმოდან ერთ-ერთში.
შემდეგ დადგა ლიუდოვიკო მეცამეტის დრო. ის დიდხანს არ უთრევიათ იმიტომ რომ მისი გვამი საშინლად ყარდა.
ლიუდოვიკო მეთოთხმეტის გვამს გაუჭრეს მუცელი,შემდეგ ვიღაც ჯარისკაცმა მოსტეხა მას ყბა და გადარეულ ბრბოს როგორც ბრძოლაში მოპოვებული ნადავლი აჩვენა შავი დამპალი კბილი.
ყველაფერი ეს გრძელდებოდა მანამდე სანამ ყველა ბურბონი არ ამოყარეს საფლავებიდან და არ წაბილწეს ისინი. იდგა საშინელი სუნი. სულ წვავდნენ დენთს რითიც იმედოვნებდნენ ჰაერის გაწმენდას.
ამ ვანდალიზმის ორგანიზატორი და დამფინანსებელი იყო ეროვნული კონვენტი. კათედრალის სახურავის და კუბოების ტყვიის ფირფიტები გადაადნეს.
მაგრამ ვანდალთა ნადავლი უმნიშვნელო იყო. საფრანგეთის მეფეებს ტრადიციის შესაბამისად კრძალავდნენ უბრალო სუდარებში,მრავალი სამკაულის გარეშე და უბრალო სამეფო ატრიბუტებით.
ორ აყროლებულ ორმოში დამარხული გვამები დაკრძალეს რესტავრაციის დროს. საფრანგეთის 170-ზე მეტი დედოფლის და მეფის ნეშტი ეხლა არის ბეტონის თავისებურ სარკოფაგში,ნგრევას გადარჩენილი კრიპტას ნიშაში.
ლიუდოვიკო მეთექსვმეტის და მარია ანტუანეტას ნეშტი მონახეს 1815 წელს. ისინი დაკრძალეს კრიპტას შუაში,ცალკე,ზემოთ დააყენეს ორი შავი მარმარილოს ფილა.
შემდეგ მთელს საფრანგეთში მოაგროვეს შუა საუკუნეების საფლავები და გამოფინეს კათედრალში ასე რომ იქაა შუა საუკუნეების ქანდაკების შესანიშნავი მუზეუმიც.
http://ru-royalty.livejournal.com/1212922.html
მოსკოვის საერთაშორისო ურთიერთობათა ინსტიტუტის პროფესორი ვლადიმირ მედინსკი ძირითადად ცნობილია პოპულარული ტრილოგიით "მითები რუსეთის შესახებ".
ტამბოვის გლეხთა აჯანყების,ე.წ.ანტონოვის აჯანყების 90 წლისთავთან დაკავშირებით პროფესორმა-ისტორიკოსმა და დეპუტატმა ვლადიმირ მედინსკიმ თქვა რომ ბოლშევიკების მიერ ამ აჯანყების ჩახშობა უნდა ჩაითვალოს რუსი ხალხის გენოციდად.
ეს მოულოდნელად გააკრიტიკა უფლებადამცველი საზოგადოება "მემორიალის" თავმჯდომარე არსენი როგინსკიმ.
მან თქვა რომ ის არ ამართლებს დამსჯელებს,მაგრამ ამის გენოციდად გამოცხადება მეტისმეტია და წინასაარჩევნო პოლიტიზაციაა,თქვა მან.
მან თქვა რომ ბოლშევიკები ადამიანებს ხოცავდნენ პოლიტიკური მოტივებით და არა ეროვნული ნიშნით და ამიტომ გენოციდის ცნება აქ მიუღებელია.
"ბრძანების გამცემები არ ყოფილან აუცილებლად ეთნიკური რუსები და არ უნდა ვიფიქროთ რომ ტამბოვის ოლქში ცხოვრობენ მხოლოდ ეთნიკური რუსები. ტამბოვის აჯანყების ჩახშობას არ ჰქონია მიზნად ადამიანების ეთნიკური ნიშნით მოსპობა",თვლის როგინსკი
სახელი არ აქვს:
მსგავსი კამათი განსაზღვრებების შესახებ გაიმართა 2006 წელს 1932-33 წლების გოლოდომორთან დაკავშირებით. უკრაინის უმაღლესმა რადამ აღიარა ის უკრაინელი ხალხის გენოციდად. რუსეთის საგარეო საქმეთა სამინისტრომ საპასუხო განცხადებაში აღიარა რომ 1930-ანი წლების დასაწყისის მასობრივი შიმშილი მნიშვნელოვანწილად იყო საბჭოთა კავშირის იმდროინდელი ხელმძღვანელობის პოლიტიკის შედეგი,მაგრამ დაამატა რომ ეს პოლიტიკა არ ტარდებოდა ეროვნული ნიშნით.
მართლაც,გოლოდომორიც და ტამბოვის აჯანყების ჩახშობაც ფორმალურად არ ემთხვევა გაეროს მიერ გენოციდის განსაზღვრებას: "მოსახლეობის ცალკეული ჯგუფების გაწყვეტა რასიული,ეროვნული,ეთნიკური თუ რელიგიური ნიშნით".
სრულიად რუსეთის ცენტრალური აღმასრულებელი კომიტეტის სრულუფლებიანი კომისიის ბრძანება ნომერი 171
Приказ Полномочной комиссии ВЦИК № 171
რევოლუციამდე ტამბოვშჩინას ეკონომიკური განვითარებით და ცხოვრებით ეკავა მეხუთე ადგილი რუსეთის იმპერიის 80 გუბერნიას შორის. ეს იყო კარგი რამე მძარცველი ბოლშევიკებისთვის. შედარებითმა სიახლოვემ მოსკოვთან გააიოლა ბოლშევიკი ყაჩაღების საქმიანობა.
ბოლშევიკი ყაჩაღების მიერ გატანჯული გლეხების ცალკეული გამოსვლები დაიწყო უკვე 1918 წელს.
წითლების მიერ შევიწროებულმა და ტამბოვშჩინიდან მიმავალმა კაზაკთა გენერალმა მამონტოვმა 1919 წლის შემოდგომაზე აჯანყებულებს მისცა ბევრი იარაღი.
1920 წლის ზაფხულში მოხდა გვალვა. მოხერხდა დაახლოებით 12 მილიონი ფუთი მარცვლეულის ღება.
გლეხებმა გაიგეს რომ ბოლშევიკები მათგან მოითხოვენ 11,5 მილიონი ფუთი მარცვლეულის ჩაბარებას და დაიწყო აყოველთაო აჯანყება.
15 აგვისტოს სოფელი ხიტროვოს მცხოვრებლებმა უარი თქვეს პურის ჩაბარებაზე და დაამარცხეს პურის წასაღებად მისულ ბოლშევიკთა რაზმი. 4 დღის შემდეგ იგივე მოხდა კამენკაში,ტუგოლუკოვში და აფანასიევკაში. მალე საბჭოთა ხელისუფლება მოსპეს ხუთ უეზდში.
ალეკსანდრ ანტონოვი რევოლუციონერი იყო 1917 წლამდეც და მის შემდეგაც.
21 აგვისტოს ბოლშევიკების საგუბერნიო კომიტეტმა გუბერნიაში შემოიღო საგანგებო მდგომარეობა,მაგრამ 11,6 ათასმა წითელარმიელმა,საგანგებო დანიშნულების ნაწილებმა და მილიციელებმა საკუთარი ძალებით ვითარების გაკონტროლება ვერ მოახერხეს.
დამარცხდა და გაიქცა გუბერნიის აღმასრულებელი კომიტეტის თავმჯდომარე შლიხტერი რომელმაც 31 აგვისტოს გაილაშქრა აჯანყებულთა წინააღმდეგ.
ოქტომბერში ტამბოვშჩინაზე შექმნილი მდგომარეობა პირველად განიხილა თათბირმა ლენინის თავმჯდომარეობით.
14 ნოემბერს აჯანყებულებმა შექმნეს ტამბოვის მხარის გაერთიანებული პარტიზანული არმია რომლის სათავეშიც იყო ტოკმაკოვი და პოლიტიკური ორგანიზაცია მშრომელი გლეხობის კავშირი. მიიღეს პოლიტიკური პროგრამა:
დამფუძნებელი კრების მოწვევა, სამოქალაქო უფლებები, ვაჭრობის თავისუფლება, მრავალპარტიულობა.
1921 წლისთვის აჯანყებულთა რაოდენობამ მიაღწია 50 ათას ადამიანს. ისინი გაერთიანებულები იყვნენ 21 პოლკად და ორ არმიად. ისინი აკონტროლებდნენ მთელ გუბერნიას ტამბოვისა და რამოდენიმე ქალაქის გარდა. მათ გააჩერეს მოძრაობა რიაზან-ურალის რკინიგზაზე. ისინი არ აძლევდნენ ბოლშევიკებს თავის ტერიტორიაზე შეჭრის საშუალებას. მათ მრავალჯერ დაამარცხეს ბოლშევიკები და მიაყენეს მათ საგრძნობი ზიანი.
1921 წლის 20 მაისს მათ გამოაცხადეს ტამბოვის პარტიზანული მხარის დროებითი დემოკრატიული რესპუბლიკა რომელსაც უნდა ეარსება დამფუძნებელი კრების მოწვევამდე.
ანგარიშსწორება
ვრანგელის დამარცხებამ და საბჭოთა-პოლონური ომის დამთავრებამ ბოლშევიკებს მისცეს ტამბოვშჩინისთვის ბევრად უფრო სერიოზული ყურადღების მიქცევის საშუალება.
6 თებერვალს გუბერნიაში გაუშვეს ცენტრალური აღმასრულებელი კომისია ვლადიმირ ანტონოვ-ოვსეენკოს ხელმძღვანელობით.
27 აპრილს სარდლად დაინიშნა მიხაილ ტუხაჩევსკი. აჯანყების ჩახშობისას გულმოდგინეობით თავი გამოიჩინეს გრიგორი კოტოვსკიმ, ოგპუს მომავალმა უფროსმა გენრიხ იაგოდამ და ვასილი ულრიხმა რომელიც "ეჟოვშჩინას" დროს ხელმძღვანელობდა უმაღლესი სასამართლოს სამხედრო კოლეგიას და რომელმაც ათასობით ადამიანს,მათ შორის ტუხაჩევსკისაც მიუსაჯა სიკვდილი.
მიხაილ ტუხაჩევსკი დაიბადა აზნაურად. მან კარიერა გააკეთა ბოლშევიკების დროს და ის დაიღუპა როგორც "ხალხის მტერი".
მაისის ბოლოს ტუხაჩევსკის ემორჩილებოდა 44,5 ათასი ხიშტი,10 ათასი ხმალი, 463 ტყვიამფრქვევი, 63 ზარბაზანი, 4 ჯავშანმატარებელი, 5 ავტოჯავშანრაზმი და ორი ავიარაზმი.
28 მაისიდან 7 ივნისამდე მიმდინარე ბრძოლებში აჯანყებულები დამარცხდნენ და გადავიდნენ პარტიზანულ მოქმედებებზე.
12 ივნისს ტუხაჩევსკიმ გამოსცა ბრძანება ნომერი 0116:
ტყეების დაუყოვნებლად გასაწმენდად ვბრძანებ:
"1.ტყეები სადაც იმალებიან ბანდიტები გაიწმინდოს შხამიანი გაზებით,ზუსტად გაითვალეთ რომ მახრჩობელა გაზების ღრუბელი გავრცელდეს მთელ ტყეში და სპობდეს ყველაფერს მასში დამალულს.
2. არტილერიის ინსპექტორმა დაუყოვნებლივ გააგზავნოს ადგილებზე შხამიანი გაზების შემცველი ბალონების საჭირო რაოდენობა და საჭირო სპეციალისტები".
17 ივნისს გაზეთში "Тамбовский пахарь" გამოქვეყნდა წერილი "დავწამლავთ მაგათ როგორც ცოფიან ძაღლებს".
ბანდიტებად გამოცხადებულების საშველი არაა. მათი სახელები იციან ჩკში.
"თქვენი ოჯახები და ქონება მძევლებადაა ფამოცხადებული თქვენს გამო. დაიმალებით ტყეში-დავწვავთ ტყეს და გამოგდენით. სრულუფლებიანმა კომისიამ გადაწყვიტა ბანდების ტყეებიდან გამოდენა მახრჩობელა გაზებით. დაგვნებდით!"
დარჩა დოკუმენტური მოწმობები კერძოდ 13 ივლისს 47 და 3 აგვისტოს 59 ქლორით დატენილი ჭურვის გამოყენების შესახებ.
"დახვრეტების გარეშე არაფერი გამოდის. ერთ სოფელში დახვრეტები არ მოქმედებს მეორეზე სანამ იქაც არ იქნება მიღებული იგივე ზომა. //მიხაილ ტუხაჩევსკი"//.
არტილერიით მთლიანად მოსპეს სოფლები კოპტევო,ხიტროვი ვერხნესპასსკოე.
1921 წლის 11 ივნისს უფლებამოსილმა კომისიამ გამოსცა ბრძანება ნომერი 171 "ცალკეული ბანდიტების და მათი დამმალავი ოჯახების წინააღმდეგ რეპრესიული ზომების მიღების დაწყების შესახებ".
23 ივნისს ანტონოვ-ოვსეენკოს და ტუხაჩევსკის ხელმოწერებუთ გამოვიდა დადგენილება ნომერი 116,დეტალური ინსტრუქცია დამსჯელებისთვის:
"ვოლოსტს ალყას არტყავენ და მასში საალყო მდგომარეობას აწესებენ წმენდისთვის განკუთვნილი ნაწილები. მძევლებს იყვანენ ყველაზე გამოჩენილი ადამიანებიდან//მღვდლებს,მასწავლებლებს,ფელდშერებს და ა.შ.//.
შემდეგ ტარდება ვოლოსტის კრება რომელზეც კითხულობენ ვოლოსტისთვის გამოტანილ განაჩენს.
მოსახლეობას ეძლევა ორი საათი იარაღის ჩაბარებისთვის და დამალული ბანდიტების და მათი ოჯახების გაცემისთვის.
ვოლოსტის მთელ მოსახლეობას ატყობინებენ რომ უარის შემთხვევაში მძევლებს დახოცავენ.
და ყველაფერი იწყება თავიდან სანამ არ გასცემენ ყველას და ყველაფერს ვიზეც და რაზეცაა ლაპარაკი.
ყველა დარჩენილი გაივლის გამოკითხვის კომისიებს. ცნობების მიცემაზე უარის თქმის შემთხვევაში დახვრეტა ადგილზე.
ამ დროს ვოლოსტში ყველანაირი შესვლა და იქიდან ყველანაირი გასვლა აკრძალულია".
დოკუმენტიდან ჩანს რომ თანამედროვე რუსეთში ცნობილი ტერმინი "წმენდა" არ გაჩენილა გუშინ.
"მტკიცედ ფესვგადგმული აჯანყების რაიონებში გვიხდება არა ბრძოლა და ოპერაციების ჩატარენა არამედ მთელი ომი რომელიც უნდა დამთავრდეს აჯანყებული რაიონის მტკიცე ოკუპაციით და საბჭოთა ხელისუფლების დანგრეული ორგანოების დამკვიდრებით, მოსახლეობის მიერ ბანდიტური ჯგუფების შექმნის შესაძლებლობათა მოსპობით.
ბრძოლა ძირითადად გვიხდება არა ბანდებთან არამედ მთელ ადგილობრივ მოსახლეობასთან". //მიხაილ ტუხაჩევსკი//.
თავისივე აღიარებით ბოლშევიკი ტუხაჩევსკი იყო ოკუპანტი და ბოლშევიკები ახდენდნენ რუსეთის ოკუპაციას.
ბოლშევიკები დახვრეტის მუქარით გლეხებისგან მოითხოვდნენ მეზობელთა გაცემას. ვიქტორ სუვოროვი ამას უწოდებდა "ხალხის გაბოზებას".
თავიდან დასმული ამოცანის შესრულება, აჯანყების ერთ თვეში ჩახშობა, ტუხაჩევსკიმ ვერ მოახერხა. მან მხოლოდ 1922 წლის 6 ივლისს უპატაკა უფროსებს რომ აჯანყება ლიკვიდირებულია და საბჭოთა ხელისუფლება ყველგანაა აღდგენილი.
ბოლშევიკებმა მოკლეს დაახლოებით 90 ათასი რუსი გლეხი.
აჯანყების ხელმძღვანელებს ბედმა გაუღიმა და ისინი დაეცნენ ბრძოლაში და არ დაღუპულან ჩეკას სარდაფებში.
პეტრე ტოკმაკოვი დაეცა 1921 წლის ზაფხულში//მისი დაღუპვის ადგილი და ზუსტი დრო უცნობია//.
ალეკსანდრ ანტონოვი თავისი რაზმით იბრძოდა ბოლომდე და ის და მისი ძმა დმიტრი ჩეკისტებმა დახოცეს 1922 წლის 24 ივნისს სოფელში ნიჟნი შიბრიაი.
ლევ ტროცკის თქმით კრონშტადტის და ტამობოვის აჯანყებებმა ბოლშივიკები მიიყვანეს აზრამდე რომ აუცილებელია არსებითი დათმობების გაკეთება.
ბოლშევიკებმა უარი თქვეს კომუნიზმის დაუყოვნებლივ დამყარებაზე და კომუნიზმი ვერც ვერასოდეს აშენდა.
ბრძოლით გამოგლეჯილი დათმობები:
http://nnm.ru/blogs/dusty74/revolyuciya_po-evropeyski/
(с) из рапорта революционного генерала Вестермана Конвенту.
Тюрро разделил свои войска на две армии, по 12 колонн в каждой, которым было предписано двигаться навстречу друг другу с запада и с востока. "Адские колонны", как их тут же окрестили вандейцы, с января до мая жгли дома и посевы, разрушали изгороди, грабили, насиловали и убивали во имя “республики”. Адские колонны жестоко мстили “бунтарским” деревням. Десятки тысяч были застрелены, гильотинированы, сожжены заживо в своих амбарах и церквях.
Счёт жертв пошёл на десятки тысячи. На каждую жертву Террора в Париже приходилось не меньше десяти убитых в Вандее. В порту Рошфор несколько тысяч священников, отказавшихся присягнуть новой власти (неприсягнувших), были замучены голодом, на баржах, где их держали в заключении. В Анже несколько тысяч заключённых были расстреляны прямо на месте. В Нанте – тысячи утоплены более систематически. Особый размах массовые экзекуции приняли в Нанте, где организацией террора занимался член Конвента Каррье (Jean-Baptiste Carrier). Около 10 тысяч человек, часто никогда не державших оружия в руках, а просто сочувствовавших insurgentеs — их жены, дети, родители, были казнены по его прямому приказу.
Однако гильотины и расстрелов было недостаточно для воплощения его
грандиозных карательных замыслов. Тысячи людей расстреляно, тысячи
утоплено, тысячи умерло от голода в тюрьмах. Половина "осуждённых", так и
не дождавшись суда, погибла в Луаре: людей, надеявшихся на обещанную
было амнистию, усаживали в noyades, которые затапливались на середине
реки, или просто сбрасывали в воду, связав руки. Каррье, прозванный
"нантским утопителем" отличился особо. Прибыв в Нант, он по-своему решил
проблему перенасыщенности городских тюрем.
Вот некоторые из эпизодов его деятельности. В ночь с 16 на 17-ое ноября, его помощники погрузили около сотни священнослужителей на борт noyades. Связанные попарно, клирики подчинились, ничего не подозревая, хотя у них предварительно отобрали деньги и часы. Затем подручные Каррье пустили судно в дрейф по Луаре. Вдруг, один из пленников, Эрве, кюре из Машекуля, заметил, что баржа была продырявлена во многих местах, немного ниже ватерлинии. Священники, поняв какая участь им уготовлена, упали на колени и стали исповедовать друг друга. Через четверть часа, река поглотила всех несчастных узников, за исключением четырёх. Трое среди них были обнаружены и убиты. Последний был подобран рыбаками, которые помогли ему скрыться.
Жан-Батист Каррье
Каррье также ввёл в моду так называемые "республиканские свадьбы". Мужчин и женщин разного возраста раздевали донага, связывали попарно и топили. Беременных женщин обнаженными складывали лицом к лицу с дряхлыми стариками, мальчиков со старухами, священников с юными девушками. Экзекуции часто проводились по ночам, при мерцающем свете факелов. Сам "нантский палач" любил наблюдать за их ходом: реквезировав себе изящное судёнышко, под предлогом надзора за берегами он раскатывал на нём по Луаре вместе со своими подручными и блядями...
Парижские мясники занялись и другими преобразованиями. Они поощряли политику дехристианизации: разгром соборов Нанта и Кемпера. Так за свою непокорность левой тирании Вандея была потоплена в крови. Расправа длилась не один месяц.
Итог геноцида крайне тяжел для экономической и интеллектуальной элиты Вандеи и Бретани, сильно поредевшей в ходе массового уничтожения.
http://www.bbc.co.uk/russian/russia/2011/06/110617_tambov_uprising_genocide.shtml
Корде, Шарлотта
Детство и юность Шарлотты Корде
Убийство Марата
Суд и казнь Шарлотты Корде
Шарлотта Корде и ее последователи
Ленин, как и все русские вожди, был загипнотизирован примером Французской революции, где на первом плане была воля вождей и лишь их «ошибки» не позволили увенчать окончательной победой вулканическое извержение энергии народа.
В речах и статьях российских вождей слова «жирондисты», «якобинцы», «комиссары», «революционный Конвент», «термидор», «Вандея» и множество других отражали не просто преклонение перед опытом французских революционеров, но и желание походить на них, пытавшихся силой своего духа «переделать» историю. При этом не останавливаясь перед любым террором. Не случайно в одной из своих телеграмм Троцкому в Свияжск (30 августа 1918 года, в день покушения на него эсерки Ф. Каплан) Ленин продиктовал наказ о необходимости принятия самых жестоких мер к высшему командному составу своих войск, проявляющих безволие и слабость. «Не объявить ли ему, что мы отныне применим образец Французской революции, и отдать под суд и даже под расстрел как Вацетиса, так и командарма под Казанью и высших командиров...» [1]. Ленина не смущало, что французские революционеры воспевали террор во имя свободы, а он более приземленно: во имя власти. Более чем существенная разница...
В Пензу. Москва, II авг. 1918 г. Товарищам Кураеву, Бош, Минкину и др. пензенским коммунистам.
Товарищи! Восстание пяти волостей кулачья должно повести к беспощадному подавлению. Этого требует интерес всей революции (вот он, «интерес» и высший смысл революции! — Д.В.), ибо теперь взят «последний решительный бой» с кулачьем. Образец надо дать.
1) Повесить (непременно повесить, дабы народ видел) не меньше 100 заведомых кулаков, богатеев, кровопийц.
2) Опубликовать их имена.
3) Отнять у них весь хлеб.
4) Назначить заложников — согласно вчерашней телеграмме. Сделать так, чтобы на сотни верст кругом народ видел, трепетал, знал, кричал: душат и задушат кровопийц-кулаков.
Телеграфируйте получение и исполнение. Ваш Ленин.
P.S. Найдите людей потверже» [10].
Выступая на совещании президиума Петроградского Совета по вопросу продовольственного положения города 14 января 1918 года, Ленин предложил «применить террор-расстрел на месте — к спекулянтам». Проект резолюции, составленной по его речи, одна страница с четвертью, испещрен словами: «революционные меры воздействия и кары», «расстрел на месте», «арест или расстрел», «крайние революционные меры» [11] и т.д.
Критика последовала с неожиданной стороны.
"Назвать это геноцидом - это резкий перехлест и предвыборная политизация", - заявил глава правозащитного общества "Мемориал" Арсений Рогинский.
Он пояснил, что не оправдывает зверства карателей, но считает, что "юридически термин "геноцид" не может быть применен", поскольку людей уничтожали не по национальному признаку, а по политическим мотивам.
"Люди, которые отдавали приказы, не обязательно были этническими русскими. И не надо думать, что в Тамбовской области живут одни этнические русские. Подавление тамбовского восстания не имело целью уничтожение людей именно по этническому признаку", - считает Рогинский.
Действительно, и Голодомор, и подавление тамбовского восстания формально не подпадают под определение геноцида, данное ООН: "истребление отдельных групп населения по расовому, национальному, этническому или религиозному признакам".
Строго говоря, тому, что творилось при Ленине и
Сталине, и названия пока нет. Некоторые историки и юристы предлагали
ввести термины "классоцид" или "социальный геноцид".
Злободневную политическую остроту заочной дискуссии между Мединским и Рогинским придает одно обстоятельство, о котором участники дискуссии вслух не говорят.
Ряд историков консервативно-национального направления последние 20 лет пытаются представить большевистский переворот и красный террор как геноцид русского народа, устроенный евреями.
Объективные исследователи указывают, что, несмотря на значительную роль евреев в российском революционном движении и их большой, явно непропорциональный доле в составе населения, процент среди членов большевистского правительства, чекистов и комиссаров, дело обстояло намного сложнее. Рассматривать "вторую русскую смуту" как межнациональный конфликт нельзя.
Главные палачи Тамбовщины Антонов-Овсеенко и Нажать Тухачевский были русскими дворянами.
Спорить о корректных правовых и исторических терминах можно долго, но очевидно одно: 90 лет назад там произошла страшная трагедия.
Три причины ставят ее на особое место даже на общем фоне жестокой Гражданской войны.
Во-первых, применение против граждан собственной страны химического оружия. За всю историю, кроме ленинцев, на такое пошел только Саддам Хусейн.
Во-вторых, массовое взятие и убийства заложников, которое все цивилизованное человечество считало военным преступлением, как минимум, с XVIII века. В 1907 году оно было официально признано таковым Гаагской конвенцией. Причем это было не эксцессами отдельных командиров, а официальной политикой государства, сформулированной в постановлениях и приказах.
В-третьих, подавление восстания произошло уже после Гражданской войны, которая официально закончилась в декабре 1920 года эвакуацией армии Врангеля из Крыма. Большевики воевали с трудовым народом, а не с "эксплуататорами".
Восстание принято называть "антоновским" по
имени начальника штаба второй повстанческой армии эсера Александра
Антонова, которому ошибочно приписывалась руководящая роль.
Реальным лидером был Петр Токмаков, являвшийся командующим Объединенной партизанской армией и председателем Союза трудового крестьянства - тамбовский крестьянин, участник русско-японской и первой мировой войн, полный георгиевский кавалер, дослужившийся от рядового до подпоручика.
До революции Тамбовщина занимала по экономическому развитию и уровню жизни пятое место среди 80 губерний Российской империи. Большевистским продотрядам было что брать, а относительная близость к Москве предопределила широкий размах их деятельности. Разрозненные крестьянские выступления начались еще в 1918 году.
Оставляя осенью 1919 года Тамбовщину под натиском красных, казачий генерал Мамантов передал повстанцам много оружия.
Летом 1920 года регион поразила засуха. Собрать удалось около 12 миллионов пудов зерна. Когда крестьяне узнали, что план продразверстки не уменьшен и составляет 11,5 млн пудов, началось всеобщее восстание.
15 августа жители села Хитрово отказались сдавать хлеб и разбили продотряд. Через четыре дня аналогичные события произошли в Каменке, Туголукове и Афанасьевке. Вскоре советская власть была ликвидирована в пяти уездах.
21 августа губком РКП(б) ввел в губернии осадное
положение, однако овладеть ситуацией собственными силами (11,6 тысяч
красноармейцев, милиционеров и ЧОНовцев) не смог. Председатель
губисполкома Шлихтер, 31 августа выступивший против повстанцев во главе
карательного отряда, потерпел поражение и бежал.
В октябре положение на Тамбовщине впервые обсуждалось на совещании под председательством Ленина.
14 ноября повстанцы создали Объединенную партизанскую армию Тамбовского края во главе с Токмаковым и политическую организацию - Союз трудового крестьянства. Была принята политическая программа: созыв Учредительного собрания, гражданские права, свобода торговли, многопартийность.
К февралю 1921 года численность повстанцев достигла 50 тысяч человек, объединенных в 21 полк и две армии. Они контролировали всю губернию, за исключением Тамбова и еще нескольких городов, остановили движение по Рязано-Уральской железной дороге и отбивали все попытки большевиков вторгнуться на свою территорию, нанося им существенные потери.
20 мая 1921 года они провозгласили Временную демократическую республику Тамбовского партизанского края, которая должна была существовать до созыва Учредительного собрания.
6 февраля в губернию была направлена Полномочная комиссия ВЦИК во главе с Владимиром Антоновым-Овсеенко.
27 апреля командующим был назначен Михаил Тухачевский. "Отличились" при подавлении восстания также Григорий Котовский, будущий глава ОГПУ Генрих Ягода и Василий Ульрих, который во времена "ежовщины" возглавлял Военную коллегию Верховного суда и вынес тысячи смертных приговоров, в том числе и Тухачевскому.
К концу мая под командой Тухачевского находились
44,5 тысяч штыков, 10 тысяч сабель, 463 пулемета, 63 артиллерийских
орудия, четыре бронепоезда, пять автобронеотрядов и два авиаотряда.
В боях, продолжавшихся с 28 мая до 7 июня, повстанцы потерпели поражение и перешли к партизанским действиям.
12 июня Тухачевский издал приказ № 0116:
"Для немедленной очистки лесов ПРИКАЗЫВАЮ:
1. Леса, где прячутся бандиты, очистить ядовитыми газами, точно рассчитывать, чтобы облако удушливых газов распространялось по всему лесу, уничтожая все, что в нем пряталось.
2. Инспектору артиллерии немедленно подать на места потребное количество баллонов с ядовитыми газами и нужных специалистов".
17 июня в газете "Тамбовский пахарь" появилась статья "Будем травить их как бешеных псов": "Бандитам нет спасения. Ваши имена известны в ЧК. Ваши семьи их имущество объявлены заложниками за вас. Если укроетесь в лесу - выкурим. Полномочная комиссия решила удушливыми газами выкуривать банды из лесов. Сдавайтесь!"
Сохранились документальные свидетельства использования, в частности, 13 июля 47-ми, а 3 августа - 59 снарядов, начиненных хлором.
Артиллерийским огнем были полностью уничтожены села Коптево, Хитрово и Верхнеспасское.
11 июня 1921 года Полномочная комиссия издала приказ № 171 "О начале проведения репрессивных мер против отдельных бандитов и укрывающих их семей".
23 июня за подписями Антонова-Овсеенко и Тухачевского вышло постановление № 116, представлявшее собой детальную инструкцию для карателей:
"Воинскими частями, предназначенными для зачистки, волость оцепляется и в ней вводится осадное положение. Берутся заложники из числа наиболее видных людей [священники, учителя, фельдшеры и т.д.]. Затем собирается волостной сход, на котором зачитывается приговор этой волости. Жителям дается два часа на выдачу оружия и скрывающихся бандитов и их семей. Все население волости ставится в известность, что в случае отказа в выдаче все заложники будут расстреляны. Если через два часа не будет выдано оружие и все те, о ком идет речь, то опять собирается сход и на глазах его участников производится расстрел заложников. И все начинается сначала, и так до тех пор, пока не будут выданы все, о ком идет речь. Все оставшиеся пропускаются через опросные комиссии, за отказ дать ей сведения - расстрел на месте. В это время всякий въезд и выезд в волости запрещен".
Как видно из документа, широко известный в современной России термин "зачистка" возник не вчера.
Воюя на территории собственной страны, Тухачевский не стеснялся употреблять и слово "оккупация".
Виктор Суворов назвал требование под угрозой расстрела выдавать односельчан "массовым ссучиванием народа".
Выполнить изначально поставленную задачу – покончить с восстанием в месячный срок – Тухачевскому не удалось. Лишь 16 июля 1922 года он смог доложить ЦК РКП(б): "Мятеж ликвидирован, Советская власть восстановлена повсеместно".
Число убитых жителей Тамбовской губернии специалисты оценивают примерно в 90 тысяч человек при четырехмиллионном населении.
Руководителям восстания посчастливилось погибнуть не в чекистском подвале, а в бою. Петр Токмаков пал летом 1921 года (точное время и место гибели неизвестны). Александр Антонов со своим отрядом сражался до самого конца и был убит вместе с братом Дмитрием в перестрелке с чекистами 24 июня 1922 года в селе Нижний Шибряй.
Всегда было принято считать, что Гражданская
война в России завершилась полной и безоговорочной победой красных.
Однако многие современные исследователи полагают, что фактически она
закончилась вничью.
Продразверстку в Тамбовской губернии отменили 12 февраля 1921 года, на пять недель раньше, чем во всей стране. И уже 21 февраля Александр Антонов отмечал в приказе, что "среди партизанских отрядов начинает слабеть боевой дух, наблюдается постыдная трусость".
"НЭП ввели не после Гражданской войны. Гражданскую войну прекратили введением НЭПа, - утверждает современный автор Михаил Веллер. - Ортодоксальные кремлевские коммунисты под давлением вооруженного народа и всеобщего саботажа пошли на компромисс. Отмену военного коммунизма завоевал народ. Отвоевали себе хоть кое-какие свободы!"
ტერორის მსხვერპლთა რაოდენობის დადგენა ძნელია. გილიოტინაზე თავი მოკვეთეს ოც ათას თუ მეტ ადამიანს,ვანდეის აჯანყების ჩახშობისას მოკლეს ათობით ათასი მამაკაცი,ქალი,ბავშვი//მეცნიერებმა დღემდე არ იციან რა დაარქვან ამ მოვლენას,ვანდეელთა გენოციდი, პოპულიციდი ანუ ხალხის მკვლელობა თუ რა, ფაქტია რომ ეს იყო ვანდეის მკვიდრი მოსახლეობის მხეცური მოსპობა,მთარგმნელი//.
საფრანგეთში არაა რობესპიერის სახელობის ქუჩა და ის რჩება ისტორიის მიერ შეზიზღებულ პერსონაჟად, არადა ის იყო რევოლუციის ერთ-ერთი ცენტრალური ფიგურა და ისტორია ვერ უხვევს მას გვერდს.
http://genia.ge/news/zhak_39_lui_davidi_marat_39_is_sik_39_vdili/2012-10-22-4215
რევოლუციონერთა მხეცობით გადარეულმა კეთილშობილმა მანდილოსანმა შარლოტ კორდემ მოკლა მარატი.
"მარატის სიკვდილი" - ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი ტილოა დიდი ფრანგი მხატვრის - ჟაკ ლუი დავიდისა (1748-1825 წლები), რომელიც მიუძღვნა თავის მეგობარს - ჟან პოლ მარატის ხსოვნასა და "საფრანგეთის დიდ რევოლუციას".აღნიშნული ტილო დახატულ იქნა 1793 წელს.აღნიშნული რევოლუცია კი 1789 წლის 14 ივლისს "ბასტილიის ციხის" აღებით დაიწყო და ზოგიერთი ისტორიკოსის მოსაზრებით დასრულდა 1794 წლის 26 ივლისს,ზოგიერთი მონაცემებით კი 1799 წლის 9 ნოემბერს.აღნიშნულმა ტილომ იმდენად დიდი მოწონება დაიმსახურა,რომ მისი რამდენიმე ვარიანტის დახატვაც კი მოუწია ჟაკ ლუი დავიდს.სურათზე გამოსახულია ცნობილი ფრანგი პოლიტიკური მოღვაწე,რადიკალური ჟურნალისტი გაზეთის: "ერის მეგობარი",იაკობინელთა ერთ-ერთი ლიდერი და საფრანგეთის დიდი რევოლუციის წინამძღოლი - ჟან პოლ მარატი (1743-1793 წლები).იგი გახლდათ მხარდამჭერი იაკობინელთა მიერ დამყარებული ტერორისა,რომელიც საფრანგეთში მძვინვარებდა.ამასთანავე იგი დანტონისა და რობერსპიერის გვერდით, ყველაზე მნიშვნელოვანი პოლიტიკური ფიგურა გახლდათ საფრანგეთში ორი თვის განმავლობაში.დიდი გავლენის მქონე მარატი მალე დაავადდა კანის დაავადებით და იძულებული გახდა სახლიდან საერთოდ აღარ გამოსულიყო, ხოლო ტკივილების გასაქარვებლად სისტემატურად იღებდა სამკურნალო აბაზანებს.1793 წლის 13 ივლისს,იმ დროს როდესაც მარატი აბაზანას იღებდა მასთან შევიდა კეთილშობილი წარმოშობის მანდილოსანი - შარლოტა კორდე (1768-1793 წლები), რომელმაც მარატს მიაწოდა სია "ხალხის მტრებისა", როდესაც მარატმა სიის გაცნობა დაიწყო,შარლოტამ მკერდში დანის დაცემით განგმირა იგი,საკუთარვე სააბაზანოში. ცნობილია, რომ შარლოტა კორდე რევოლუციის მოწინააღმდეგეებმა შეგზავნეს მარატთან მის მოსაკლავად.რამდენიმე დღეში შარლოტა დააკავეს და სიკვდილით დასაჯეს 1793 წლის 17 ივლისს,24 წლის ასაკში). როგორც მისი ერთ-ერთი ჯალათი - შარლ ანრი სანსონი (1739-1806 წლები),იგონებდა,შარლოტას მსგავსი მამაცი ადამიანი მას არასოდეს ენახა.აღსანიშნავია,ის გარემოებაც,რომ მხატვარი მარატის მეგობარი გახლდათ და როდესაც მისი სიკვდილი გაიგო სასწრაფოდ გაეშურა, მარატის სახლში რა დროსაც ნახევრად ჩაბნელებულ სააბაზანოში გადახატა მარატის სახე. სულ კი მხატვარმა სურათის დახატვას სამი თვე მოანდომა.აღნიშნული ტილო მხატვარმა საჩუქრად "ეროვნულ კონვენტს" გადასცა (საკანონმდებლო ორგანო საფრანგეთის რევოლუციის პერიოდში, რომელიც ქვეყანას მართავდა 1792-1795 წლებში და მას შეუზღუდავი ძალაუფლება ჰქონდა).ჟაკ ლუი დავიდის გენიალური ტილო "მარატის სიკვდილი" დღესაც უდიდეს ინტერესსა და მოწონებას იწვევს მნახველში.
Шарлотта Мария Корде родилась 27 июля 1768 года. Она стала известной благодаря тому, что убила Жана-Поля Марата, ярого сторонника якобинского террора. Шарлотта происходила из аристократической семьи. Среди её предков был знаменитый драматург Корнель, прославившийся своими трагедиями. В отличие от героев своего прадеда, Шарлотта не испытывала конфликта между чувством и долгом. Обе эти силы двигали её в одном направлении. На суде и допросах Шарлотта вела себя очень спокойно, без волнения отвечая на все вопросы. По её словам мысль убить Марата была её собственной идеей. Причиной этого желания была политика, которую проводил Марат относительно «врагов режима». Марат, будучи радикально настроенным якобинцем, полагал, что необходимо истребить всех монархистов и вообще всех, кто имел хоть какое-то отношение к аристократии. Жирондисты, к которым относилась и Корде, считали, что, поступая так, они лишь уподобятся только что свергнутым тиранам. За это уже и сами жирондисты оказались под угрозой истребления. Шарлотта искренне считала, что убив Марата, она сумеет остановить террор, спасти ни в чем неповинных людей. «Я считала, что убиваю не человека, а хищного зверя, пожирающего всех французов», – говорила она на допросе. Могла ли она предположить, что её поступок приведет к ужесточению террора, увеличению количества казней и истреблению жирондистов. Кроме того, убедившись в том, что на Шарлотту никто не оказывал влияния, якобинцы стали настоящими женоненавистниками. Содержавшаяся под стражей Мария-Антуанетта была казнена. Корде была казнена через несколько дней после своего поступка 17 июля 1793 года. Сам поступок оценивался весьма неоднозначно, как в самой Франции, так и за её пределами. Кто в этой истории был злодеем, а кто героем — понять невозможно.
Источник: http://www.calend.ru/person/467/
© Calend.ru
Шарлотта Мария Корде родилась 27 июля 1768 года. Она стала известной благодаря тому, что убила Жана-Поля Марата, ярого сторонника якобинского террора. Шарлотта происходила из аристократической семьи. Среди её предков был знаменитый драматург Корнель, прославившийся своими трагедиями. В отличие от героев своего прадеда, Шарлотта не испытывала конфликта между чувством и долгом. Обе эти силы двигали её в одном направлении. На суде и допросах Шарлотта вела себя очень спокойно, без волнения отвечая на все вопросы. По её словам мысль убить Марата была её собственной идеей. Причиной этого желания была политика, которую проводил Марат относительно «врагов режима». Марат, будучи радикально настроенным якобинцем, полагал, что необходимо истребить всех монархистов и вообще всех, кто имел хоть какое-то отношение к аристократии. Жирондисты, к которым относилась и Корде, считали, что, поступая так, они лишь уподобятся только что свергнутым тиранам. За это уже и сами жирондисты оказались под угрозой истребления. Шарлотта искренне считала, что убив Марата, она сумеет остановить террор, спасти ни в чем неповинных людей. «Я считала, что убиваю не человека, а хищного зверя, пожирающего всех французов», – говорила она на допросе. Могла ли она предположить, что её поступок приведет к ужесточению террора, увеличению количества казней и истреблению жирондистов. Кроме того, убедившись в том, что на Шарлотту никто не оказывал влияния, якобинцы стали настоящими женоненавистниками. Содержавшаяся под стражей Мария-Антуанетта была казнена. Корде была казнена через несколько дней после своего поступка 17 июля 1793 года. Сам поступок оценивался весьма неоднозначно, как в самой Франции, так и за её пределами. Кто в этой истории был злодеем, а кто героем — понять невозможно.
Источник: http://www.calend.ru/person/467/
© Calend.ru
 |
მარატის მკვლელი შარლოტ კორდე
მიყავთ გილიოტინისკენ
|
მარი-ან შარლოტ კორდე დარმონი//Marie-Anne Charlotte de Corday d'Armont// დაიბადა 1768 წლის 27 ივლისს ნორმანდიაში. ის სიკვდილით დასაჯეს 1793 წლის 17 ივლისს პარიზში. ფრანგი არისტოკრატი, რევოლუციონერი,მარატის მკვლელი.
შარლოტ კორდეს ბავშვობა და ახალგაზრდობა :
მარი-ან-შარლოტ კორდე დაიბადა სენ-სატიურნენ-დე-ლინიერიში უმიწო მაგრან ძველი გვარის ნორმანდიელი აზნაური დარმონის ოჯახში. დედის მხრიდან იყო სახელგანთქმული ფრანგი ფრამატურგი კორნელის შვილთაშვილი.
1782 წელს ქალბატონი დარმონის გარდაცვალების შემდეგ მამამ შარლოტა აღსაზრდელად მისცა კანის ღვთისმშობლის მონასტერში.
ამ დროისთვის ქალიშვილის ხასიათი სავსებით ჩამოყალიბდა. მისმა აღმზრდელმა ის შემდეგნაირად დაახასიათა: "ეს გოგონა დაუნდობელია საკუთარი თავის მიმართ. ის არასოდეს ჩივის ტანჯვაზე და უნდა მიხვდე რომ ის ავადმყოფია იმდენად მტკიცედ გადააქვს მას უძლიერესი ტკივილი".
დაჯერებული როიალისტი შარლოტი წყნარად ცხოვრობდა სიენში სანამ ეს ქალაქი არ იქცა ფედერალისტების ცენტრად. ფედერალისტები კი 1793 წლის მაის-ივნისში ჟირონდისტების ჩავარდნის შემდეგ ებრძოდნენ ეროვნულ კონვენტს.
ისტორიული და ფილოსოფიური წიგნების კითხვამ შარლოტ კორდე აქცია დემოკრატიული იდეების დაჯერებულ მომხრედ.
 |
ჟან-ჟაკ ოერი, მარატის მკვლელი
შარლოტ კორდეს პორტრეტი,
ვერსალი
|
თავის ქალაქში შარლოტ კორდემ გაიცნო შარლ ბარბარო,რომელმაც მასზე მოახდინა ძლიერი შთაბეჭდილება.
მისი გავლენით ის დაინტერესდა პოლიტიკით,მეტიც,გაემგზავრა პარიზში ჟირონდისტთა შტაბში სამუშაოდ.
მარატის მკვლელობა:
1793 წლის 1 ივლისს შარლოტ კორდე ჩავიდა პარიზში ისე რომ ჯერ კიდევ არ ჰქონია გაკეთებული არჩევანი რობესპიერს და მარატს შორის.
მაგრამ მან მარატის მიერ გამოცემულ გაზეთში" ხალხის მეგობარი" L'Ami du Peuple ) წაიკითხა რომ რევოლუციის განსამტკიცებლად და გასაძლიერებლად საჭიროა კიდევ ორასი ათასი ადამიანის მოკვლა, ორასი ათასი ადამიანის თავი. 11 ივნისს მან აუდიენცია სთხოვა მარატს ვითომ იმიტომ რომ მას უნდოდა მისთვის ეთქვა კანში ჟირონდისტების ინტრიგების შესახებ. მაგრამ ის მარატთან შეუშვეს მხოლოდ 13 ივლისის საღამოს.
შარლოტ კორდემ მარატი მოკლა მის ბინაში 1793 წლის 13 ივლისს მაშინ როდესაც მარატი იღებდა აბაზანას. აბაზანა მდგომარეობას უმსუბუქებდა კანის ავადმყოფობით//ეკზემით// ავადმყოფ მარატს.
ამის წინ შარლოტ კორდე დიდხანს ესაუბრებოდა მარატს და მას ხანჯალი დაარტყა მხოლოდ მას შემდეგ რაც მარატმა თქვა რომ ის აპირებს ყველა მონარქისტის დახოცვას.
ხანჯლის დარტყმის შემდეგ შარლოტ კორდე გავიდა წინკარში,სადაც ის დაიჭირეს კიდეც. ის ნებაყოფლობით ჩაბარდა ხელისუფლებას.
შარლოტ კორდეს გასამართლება და სიკვდილით დასჯა:
1793 წლის 17 ივლისს სასამართლოს წინაშე წარმდგარ შარლოტ კორდეს თავი ეჭირა ღირსეულად და სრულიად უშიშრად. მარატის მკვლელობას მან უწოდა სიკეთე საფრანგეთისთვის.
სასამართლოს შემდეგ ის გადაიყვანეს კონსიერჟერიში, გილიოტინამისჯილთა საკანში. კონსტიტუციის თანახმად მას მიუგზავნეს მღვდელი. შარლოტმა მადლობა თქვა და უარი თქვა ამაზე. მან არჩია მხატვარი ჟან ჟაკ ოერი, რომელმაც მისი თხოვნით მოიპოვა მისი პორტრეტის დახატვის უფლება.
ნახევარსაათიანი სეანსის დროს შარლოტი მშვიდად ესაუბრებოდა მხატვარს. მოახლოებული სიკვდილის შიშმა ვერ იმოქმედა ქალიშვილზე.
შარლოტა სიკვდილით დასაჯეს რესპუბლიკის მოედანზე.
სიკვდილით დასჯას ხელმძღვანელობდა საჯაროდ სიკვდილით დასჯის სპეციალისტი ჯალათი სანსონი. გილიოტინაზე შარლოტი ავიდა წითელ სამოსში,მკვლელობის გამო სიკვდილმისჯილთა სამოსში.
ექიმებმა დაათვალიერეს მისი სხეული და თქვეს რომ შარლოტი ქალწული იყო.
შარლოტ კორდე და მისი მიმდევრები:
როდესაც კორდეს თავი ეცემოდა ბრბოდან გაისმა შეძახილი: "შეხედეთ,ის თავისი სიდიადით ჯობნის ბრუტუსს". ეს შესძახა ქალაქი მაინცის დეპუტატმა ლიუქსმა (Lux),რომელსაც ამის გამო ასევე მოკვეთეს თავი.
კორდეს პიროვნებას განადიდებდნენ როგორც საფრანგეთის რევოლუციის მოწინააღმდეგეები ისე იაკობინელების მტერი რევოლუციონერები //მაგალითად წინააღმდეგობის გამგრძელებელი ჟირონდისტები//.
მე-19 საუკუნეში რევოლუციისადმი მტრულად განწყობილი რეჟიმების//რესტავრაცია,მეორე იმპერია// პროპაგანდა კორდეს წარმოადგენდა ეროვნულ გმირად.
შარლოტ კორდეს ბედი შთააგონებდა მრავალ მხატვარს //ფერმწერები შეფერი, ბოდრიუ, მოქანდაკე კლეზანჟე//. ლუიზ კოლემ და პონსარმა ის აქციეს ტრაღედიების გმირად. 1889 წლის პარიზულ გამოფენაზე როლან ბონაპარტმა ჩაიტანა კორდეს თავის ქალა რომელსაც ზომავდნენ ბენედიკტი,ტოპინარი და ლომბროზო.
 |
საფრანგეთის მეფეთა საძვალე. სენ-დენის ტრაღედია:
სენ-დენი დღეს არის პარიზის ჩრდილოეთი სამრეწველო გარეუბანი სადაც მიდის მეტროც.
მეექვსე საუკუნეში გრიგოლ ტურელის მიერ მოყოლილი გადმოცემის თანახმად წმინდა დიონისე//დენი//, საფრანგეთის წმინდა პატრონი, ქრისტიანობას ქადაგებდა გალიაში//თანამედროვე საფრანგეთი// 250 წლისთვის.
ამით უკმაყოფილო დარჩა რომის ნაცვალი და ქადაგს თავი მოკვეთეს მაშინდელი სიუტეციი ს//პარიზის გარეთ//.
მისი სიკვდილით დასჯის ადგილს მოგვიანებით დაარქვეს მონმარტრი //მარტვილთა მთა//.
სიკვდილით დასჯილმა წამებულმა გაოგნებული რომაელი ჯარისკაცების თვალწინ ხელში აიღო საკუთარი მოკვეთილი თავი და ასე გაიარა ჩრდილოეთისკენ 6 კილომეტრი იმ ადგილამდე სადაც სურდა რომ დაკრძალული ყოფილიყო.
Saint Denis el que se paseaba con la cabeza en las manos (estatuas del pórtico de Notre Dame)
მე-7 საუკუნეში მეფე დაგობერ პირველმა ბრძანა წმინდა დიონისეს საფლავის თავზე ეკლესიის აგება. შემდეგ იქ დააარსეს სააბატო და ააგეს ბრწყინვალე კათედრალი.
მასში იკრძალებოდნენ საფრანგეთის მეფეები. დაახლოებით 1400 წელი ის იყო საფრანგეთის მეფეთა საძვალე.
ბოლო დაკრძალვა აქ მოხდა 2004 წელს. დოფინი ლიუდოვიკო მეჩვიდმეტეს გული დაკრძალეს კათედრალის კრიპტაში ბავშვის დედ-მამის საფლავის ახლოს.
1792 წლის შემოდგომაზე, საფრანგეთის რესპუბლიკად გამოცხადების შემდეგ,სენ დენის კათედრალში,საფრანგეთის მეფეთა საძვალეში დაიწყო ამ მეფეთა საფლავების ნგრევა და მოსპობა. ვანდალიზმის ეს დღე ითვლება საფრანგეთის რევოლუციის ერთ-ერთ ყველაზე სამარცხვინო ეპიზოდად.
წითელქუდიანი ჯარისკაცების მიერ წაქეზებულმა ბრბომ გაანგრია საძვალის კარები. ისინი პირველად თავს დაესხნენ ტირანად გამოცხადებული ანრი მეოთხის საფლავს. მისი სარკოფაგის სახურავი ასწიეს ძალაყინით. 180-ზე მეტი წლის განმავლობაში საოცრად კარგად შენახული სხეული ვერტიკალურად დააყენეს და თოჯინასავით მიაყუდეს სვეტზე. ასე იდგა ის რამოდენიმე დღე რამაც რევოლუციონერებს მისცა სიძულვილის ამონთხევის საშუალება.
რაც დარჩა შემდეგ შეაგროვეს კათედრალის გვერდით ამოთხრილი ორი სამმეტრიანი ორმოდან ერთ-ერთში.
შემდეგ დადგა ლიუდოვიკო მეცამეტის დრო. ის დიდხანს არ უთრევიათ იმიტომ რომ მისი გვამი საშინლად ყარდა.
ლიუდოვიკო მეთოთხმეტის გვამს გაუჭრეს მუცელი,შემდეგ ვიღაც ჯარისკაცმა მოსტეხა მას ყბა და გადარეულ ბრბოს როგორც ბრძოლაში მოპოვებული ნადავლი აჩვენა შავი დამპალი კბილი.
ყველაფერი ეს გრძელდებოდა მანამდე სანამ ყველა ბურბონი არ ამოყარეს საფლავებიდან და არ წაბილწეს ისინი. იდგა საშინელი სუნი. სულ წვავდნენ დენთს რითიც იმედოვნებდნენ ჰაერის გაწმენდას.
ამ ვანდალიზმის ორგანიზატორი და დამფინანსებელი იყო ეროვნული კონვენტი. კათედრალის სახურავის და კუბოების ტყვიის ფირფიტები გადაადნეს.
მაგრამ ვანდალთა ნადავლი უმნიშვნელო იყო. საფრანგეთის მეფეებს ტრადიციის შესაბამისად კრძალავდნენ უბრალო სუდარებში,მრავალი სამკაულის გარეშე და უბრალო სამეფო ატრიბუტებით.
ორ აყროლებულ ორმოში დამარხული გვამები დაკრძალეს რესტავრაციის დროს. საფრანგეთის 170-ზე მეტი დედოფლის და მეფის ნეშტი ეხლა არის ბეტონის თავისებურ სარკოფაგში,ნგრევას გადარჩენილი კრიპტას ნიშაში.
ლიუდოვიკო მეთექსვმეტის და მარია ანტუანეტას ნეშტი მონახეს 1815 წელს. ისინი დაკრძალეს კრიპტას შუაში,ცალკე,ზემოთ დააყენეს ორი შავი მარმარილოს ფილა.
შემდეგ მთელს საფრანგეთში მოაგროვეს შუა საუკუნეების საფლავები და გამოფინეს კათედრალში ასე რომ იქაა შუა საუკუნეების ქანდაკების შესანიშნავი მუზეუმიც.
http://ru-royalty.livejournal.com/1212922.html
Усыпальница французских королей.
Трагедия Сен-Дени
соглaсно сообщенному в VI веке Григорием Турским предaнию, Святой Дионисий (Дени) примерно в 250 году проповедовал в Галлии Христианство, вызвал недовольство римского наместника и был обезглавлен на холме за пределами тогдашней Лютеции (Парижа). Место казни позднее назвали Монмартр («Холм мучеников»), и сегодня постоянно используют как декорацию в романтических фильмах. После казни мученик взял свою голову в руки и так, к изумлению римских солдат, прошел шесть километров на север, до места, где он хотел быть похороненым.
В VII веке король Дагоберт I приказал построить церковь над гробницей
святого Дионисия. В последствии на этом месте основали аббатство и
построили великолепный собор. В нем похоронены почти все французские
короли. Примерно 1400 лет он служит усыпальницей, местом погребения
французских монархов.
Последнее захоронение состоялось здесь в 2004 году. Сердце дофина Людовика XVII было захоронено в крипте базилики, невдалеке от могилы отца и матери мальчика.
სენ-დენის კათედრალი ასეთია
Святой Дионисий (Дени) примерно в 250 году проповедовал в Галлии Христианство, вызвал недовольство римского наместника и был обезглавлен на холме за пределами тогдашней Лютеции (Парижа). Место казни позднее назвали Монмартр («Холм мучеников»), и сегодня постоянно используют как декорацию в романтических фильмах. После казни мученик взял свою голову в руки и так, к изумлению римских солдат, прошел шесть километров на север, до места, где он хотел быть похороненым.
წმინდა დიონისეს ქანდაკება,სენ-დენის კათედრალი
Статуя Святого Дионисия, собор Сен-Дени
Сегодня Сен-Дени – промышленное предместье на севере Парижа. Его нет ни в одном расписании поездов. Станция называется в честь футбольного стадиона, построенного здесь к чемпионату мира 1998 года, «Стад-де-Франс». Министерство туризма настоятельно не советует ехать туда в одиночку. Этот пригород знаменит, прежде всего, зашкаливающей криминогенностью и самой высокой в стране безработицей.
+++
Осенью 1792 года после провозглашения Франции республикой, в базилике Сен-Дени, где уже много веков находили свое пристанище короли Франции, начались разрушения и оскрвернения могил, что по сей день считается одним из самых позорных эпизодов французской революции.
სენ-დენის აკლდამათა რბევა
Подзадориваемая солдатами в красных кепи, толпа тараном проломила двери склепов. Первым «тираном», за кого принялась революционеры, оказался Генрих IV. Крышку его дубового саркофага подняли ломом, удивительно хорошо сохранившееся за сто восемьдесят с лишним лет тело поставили вертикально и, словно куклу, прислонили к столбу. Так он и стоял несколько дней, чтобы дать революционерам возможность выплеснуть свою ненависть.
Бюст Генриха IV, Сен-Дени- ანრი მეოთხის ბიუსტი,სენ-დენი
То, что осталось, собрали потом в одну из двух трехметровых ям, вырытых рядом с базиликой.
За ним последовал Людовик XIII, правда, без долгих издевательств, потому что его труп ужасно смердел.
Трупу Людовика XIV вспороли живот, потом какой-то солдат сломал ему челюсть и вытащил из нее черный гнилой зуб, который показал исступленной толпе, как боевой трофей.
Это продолжалось до тех пор, пока всех до единого Бурбовнов не выбросили из гробов и не подвергли осквернению. Запах стоял ужасный. Все время поджигали порох, надеясь таким образом очистить воздух.
Стоит сказать, что организовал и профинансировал все это мародерство Национальный Конвент. Свинец с крыши базилики и пластины свинца от гробов пошли на переплавку. Все же добыча мародеров была ничтожной. По традиции французских монархов хоронили в простых саванах, без множества украшений и простыми королевскими атрибутами.
Все трупы, сброшенные в две вонючие ямы захоронили в 1815 году во время Реставрации. Останки более чем ста семидесяти королей и королев покоятся сейчас с своеобразном бетонном саркофаге, в нише крипты, которая пока избежала разрушений.
Крипта-კრიპტა
Останки Людовика XVI и Марии Антуанетты, которые удалось отыскать в 1815 году захоронили в середине крипты в отдельном месте, над котором установили две черные мраморные плиты.
Надгробия Людовика XVI и Марии Антуанетты-ლიუდოვიკო მეთექვსმეტის და მარია ანტუანეტას საფლავის ქვები
+++
Даже от разрисованных граффити мраморных статуй в коронах (которые регулярно отмывают) исходит особое достоинство. Опираясь на охраняющих их львов, они лежат в боковых нефах с улыбкой на губах.
Статуи Людовика XVI и Марии Антуанетты-ლიუდოვიკო მეთექვსმეტის და მარია ანტუანეტას ქანდაკებები.
-------------------------------------------------------------------------
1775 წელს ფრანგი გამომგონებელი დიუ პერონი ცდილობდა მეფესთან შეხვედრას.
მისი მტკიცებით ამ შეხვედრაზე დამოკიდებული იყო სახელმწიფოს მომავალი. ის ამბობდა რომ მას სურდა თავისი სათქმელის თქმა მხოლოდ თვითონ მეფისთვის. ლიუდოვიკო XVI დათანხმდა მის მიღებაზე.
სასახლის ბაღში,სადაც მოხდა შეხვედრა,დიუ პერონის თანაშემწეებმა შეიტანეს რამოდენიმე კარგად დაჭედილი ყუთი და წავიდნენ.
გაირკვა რომ დიუ პერონმა გამოიგონა იარაღი რომელიც დააჩოქებდა ნებისმიერ მოწინააღმდეგეს. მეფეს ამიერიდან შეეძლო საფრანგეთის საზღვრების გაწევა ისე როგორც მას მოესურვებოდა. დიუ პერონმა მოიგონა თანამედროვე ტყვიამფრქვევის წინაპარი. მას შეეძლო ერთდროულად 24 ტყვიის სროლა.
მაგრამ რაინდთა მემკვიდრე ლიუდოვიკო მეთექსვსმეტემ მადლობის თქმის
მაგივრად გამოლანძღა ტყვიამფრქვევის გამომგონებელი და გააგდო.
აღშფოთებულმა მეფემ და მისმა მინისტრებმა უარყვეს ეს «მხეცური მკვლელობის
იარაღი». დიუ პერონი მათ გამოაცხადეს კაცობრიობის,ადამიანობის მტრად. არის
საფუძველი ვიფიქროთ რომ მეფემ გააკეთა ყველაფერი რომ ეს გამოგონება არ
მოხვედრილიყო სხვა მონარქის ხელში. გამომგონებელი გაქრა. დემოკრატმა
უნიფხვო სანკიულოტმა რევოლუციონერებმა კი სიკვდილით დასაჯეს ამდენი
ადამიანის გადამრჩენი მეფე.
Последнее захоронение состоялось здесь в 2004 году. Сердце дофина Людовика XVII было захоронено в крипте базилики, невдалеке от могилы отца и матери мальчика.
Святой Дионисий (Дени) примерно в 250 году проповедовал в Галлии Христианство, вызвал недовольство римского наместника и был обезглавлен на холме за пределами тогдашней Лютеции (Парижа). Место казни позднее назвали Монмартр («Холм мучеников»), и сегодня постоянно используют как декорацию в романтических фильмах. После казни мученик взял свою голову в руки и так, к изумлению римских солдат, прошел шесть километров на север, до места, где он хотел быть похороненым.
წმინდა დიონისეს ქანდაკება,სენ-დენის კათედრალი
Статуя Святого Дионисия, собор Сен-Дени
Сегодня Сен-Дени – промышленное предместье на севере Парижа. Его нет ни в одном расписании поездов. Станция называется в честь футбольного стадиона, построенного здесь к чемпионату мира 1998 года, «Стад-де-Франс». Министерство туризма настоятельно не советует ехать туда в одиночку. Этот пригород знаменит, прежде всего, зашкаливающей криминогенностью и самой высокой в стране безработицей.
+++
Осенью 1792 года после провозглашения Франции республикой, в базилике Сен-Дени, где уже много веков находили свое пристанище короли Франции, начались разрушения и оскрвернения могил, что по сей день считается одним из самых позорных эпизодов французской революции.
სენ-დენის აკლდამათა რბევა
Подзадориваемая солдатами в красных кепи, толпа тараном проломила двери склепов. Первым «тираном», за кого принялась революционеры, оказался Генрих IV. Крышку его дубового саркофага подняли ломом, удивительно хорошо сохранившееся за сто восемьдесят с лишним лет тело поставили вертикально и, словно куклу, прислонили к столбу. Так он и стоял несколько дней, чтобы дать революционерам возможность выплеснуть свою ненависть.
Бюст Генриха IV, Сен-Дени- ანრი მეოთხის ბიუსტი,სენ-დენი
То, что осталось, собрали потом в одну из двух трехметровых ям, вырытых рядом с базиликой.
За ним последовал Людовик XIII, правда, без долгих издевательств, потому что его труп ужасно смердел.
Трупу Людовика XIV вспороли живот, потом какой-то солдат сломал ему челюсть и вытащил из нее черный гнилой зуб, который показал исступленной толпе, как боевой трофей.
Это продолжалось до тех пор, пока всех до единого Бурбовнов не выбросили из гробов и не подвергли осквернению. Запах стоял ужасный. Все время поджигали порох, надеясь таким образом очистить воздух.
Стоит сказать, что организовал и профинансировал все это мародерство Национальный Конвент. Свинец с крыши базилики и пластины свинца от гробов пошли на переплавку. Все же добыча мародеров была ничтожной. По традиции французских монархов хоронили в простых саванах, без множества украшений и простыми королевскими атрибутами.
Все трупы, сброшенные в две вонючие ямы захоронили в 1815 году во время Реставрации. Останки более чем ста семидесяти королей и королев покоятся сейчас с своеобразном бетонном саркофаге, в нише крипты, которая пока избежала разрушений.
Крипта-კრიპტა
Останки Людовика XVI и Марии Антуанетты, которые удалось отыскать в 1815 году захоронили в середине крипты в отдельном месте, над котором установили две черные мраморные плиты.
Надгробия Людовика XVI и Марии Антуанетты-ლიუდოვიკო მეთექვსმეტის და მარია ანტუანეტას საფლავის ქვები
+++
Даже от разрисованных граффити мраморных статуй в коронах (которые регулярно отмывают) исходит особое достоинство. Опираясь на охраняющих их львов, они лежат в боковых нефах с улыбкой на губах.
Статуи Людовика XVI и Марии Антуанетты-ლიუდოვიკო მეთექვსმეტის და მარია ანტუანეტას ქანდაკებები.
-------------------------------------------------------------------------
1775 წელს ფრანგი გამომგონებელი დიუ პერონი ცდილობდა მეფესთან შეხვედრას.
მისი მტკიცებით ამ შეხვედრაზე დამოკიდებული იყო სახელმწიფოს მომავალი. ის ამბობდა რომ მას სურდა თავისი სათქმელის თქმა მხოლოდ თვითონ მეფისთვის. ლიუდოვიკო XVI დათანხმდა მის მიღებაზე.
სასახლის ბაღში,სადაც მოხდა შეხვედრა,დიუ პერონის თანაშემწეებმა შეიტანეს რამოდენიმე კარგად დაჭედილი ყუთი და წავიდნენ.
გაირკვა რომ დიუ პერონმა გამოიგონა იარაღი რომელიც დააჩოქებდა ნებისმიერ მოწინააღმდეგეს. მეფეს ამიერიდან შეეძლო საფრანგეთის საზღვრების გაწევა ისე როგორც მას მოესურვებოდა. დიუ პერონმა მოიგონა თანამედროვე ტყვიამფრქვევის წინაპარი. მას შეეძლო ერთდროულად 24 ტყვიის სროლა.
 |
| ალექსანდრ გორბოვსკის წიგნი უძველესი ისტორიის გამოცანების შესახებ. |
მხეცმა რევოლუციონერებმა ჯერ მოკლეს ასეთი მეფე და შემდეგ ააოხრეს და
წაბილწეს მისი საფლავი. ამის შემდეგ მათ გახარებულებმა გააუქმეს
ქრისტიანობა და ძეგლი დაუდგეს ღმერთ გონებას. ურა.
(Фотографии из Интернета)
მაგრამ საფრანგეთი არაა ვანდალების ქვეყანა. რევოლუციური ვანდალიზმით გადარეული ვიქტორ ჰიუგო,პროსპერ მერიმე და სხვები დაუპირისპირდნენ ვანდალებს და მოახერხეს მათი მოთოკვა. ცოტა რამ ბარემ ამ გმირობაზეც.
(Фотографии из Интернета)
მაგრამ საფრანგეთი არაა ვანდალების ქვეყანა. რევოლუციური ვანდალიზმით გადარეული ვიქტორ ჰიუგო,პროსპერ მერიმე და სხვები დაუპირისპირდნენ ვანდალებს და მოახერხეს მათი მოთოკვა. ცოტა რამ ბარემ ამ გმირობაზეც.
იქტორ ჰიუგო ვანდალების წინააღმდეგ !!!
ესეც ევროპაა: ვიქტორ ჰიუგო ვანდალების წინააღმდეგ!!!
«უნდა გავაჩეროთ ქვეყნის სახის
დამასახიჩრებელი ურო. ერთი კანონი იქნება საკმარისი, მივიღოთ ის...
ვანდალიზმი ყვავის და იფურჩქნება ჩვენს თვალწინ» (ვიქტორ ჰიუგო).
ვიქტორ ჰიუგო უყვართ იმის გამოც რომ ის პასუხისმგებლობას გრძნობდა საფრანგეთის მომავალზე!
«ომი დამანგრევლებს!» «თუ კი ყველაფერი ისე გაგრძელდება როგორც ეხლა ხდება მალე საფრანგეთში აღარ დარჩება ეროვნული ძეგლი ტაილორის ცარცითა და შ.ნოდიეს კალმით შესრულებული მადლით, ფანტაზიითა და პოეზიით სავსე ჩანახატების გარდა...»
"დადგა დრო როდესაც აღარავისა აქვს გაჩუმების უფლება. საყოველთაო ყვირილმა უნდა მიუთითოს ახალ საფრანგეთს რომ მან უნდა უშველოს ძველ საფრანგეთს."
ყველანაირი წაბილწვა, რღვევა და ნგრევა ემუქრება დღემდე მოღწეულ არც ისე ბევრ შესანიშნავ ძეგლს რაც დაგვრჩა შუა საუკუნეებიდან, იმათ რომლებშიც აღბეჭდილია ძველი ეროვნული დიდება, რომლებსაც უკავშირდება როგორც მეფეთა ხსოვნა ისე ხალხის ტრადიცია.
მაშინ როდესაც არ ვიცი რა ფასად ვაგებთ რაღაც უგვან შენობებს რომლებსაც აქვთ საფრანგეთში ბერძნულ თუ რომაულ შენობებად ყოფნის სასაცილო პრეტენზია და სინამდვილეში არც რიმაულებია და არც ბერძნულები,სხვა ბრწყინვალე შენობები ინგრევა ისე რომ თავს არც კი ვიწუხებთ ამის დანახვით.
არა და ამ დანგრეულ შენობათა ერთადერთი ნაკლი ისაა რომ ისინი წარმოშობით, ისტორიით და მიზნით ფრანგულებია.
ბლუაში შტატების ციხე-სასახლე ყაზარმადაა გადაქცეული და ეკატერინე დე მედიჩის მშვენიერი რვაკუთხა კოშკი დამარხულია კავალერიის ბინის ხარაჩოებს ქვეშ.
ორლეანში გაქრა ბოლო ნაშთი კედლისა რომელიც დაიცვა ჟანა დარკმა.
ჩვენ კარგად ვიცით თუ რა უქნეს პარიზში ვანსენის ძველ კოშკებს რომლებიც ესოდენ მშვენიერ კომპანიას უწევდნენ დონჟონს.
ამ დროს უროს რახუნით დაანგრიეს ესოდენ ელეგანტური და შემკული სორბონას მონასტერი.
დედაქალაქის დამამშვენებელი ორი კოშკი მოანგრიეს სენ-ჟერმენ-დე-პრეს ეკლესიას რომლიდანაც ანრი IV ტკბებოდა პარიზის სანახაობით... შემდეგ რესტავრატორებმა ძველი კაპიტელები შეცვალეს პატარა უგემოვნო ბონბონებით...
ასევე შეურაცხყვეს ოტანის კათედრალი.
ლიონთან ახლოს დაანგრიეს ციხე-სასახლე არბრესლი... რაღაც კოშკებს იყენებენ ციხედ...
უნდა ითქვას და ითქვას ხმამაღლა. ძველი საფრანგეთის ეს ნგრევა რომელიც ჩვენ მრავალჯერ დავგმეთ რესტავრაციის დროს გრძელდება ჯერ არნახული გააფთრებითა და ბარბაროსობით. ივლისის რევოლუციის შემდეგ დემოკრატიასთან ერთად ყველაფერს გადააჭარბა რაღაც უმეცრებამ და რაღაც უხეშობამ... »
პირველი წერილი საფრანგეთში ისტორიის და კულტურის ძეგლების ნგრევის შესახებ 22 წლის ვიქტორ ჰიუგომ დაწერა 1825 წელს მის მეგობარ შარლ ნოდიესთან ერთად მოგზაურობიდან დაბრუნების შემდეგ...
მაშინ რომანტიკოსთა ლიდერად მიჩნეული ნოდიე დიდად უწყობდა ხელს რომანტიულ მოგზაურობებს ძველ საფრანგეთში.
ენერგიული ბარონი ტაილორის ხელმძღვანელობით გამოიცა დიდებულად დასურათებული წიგნი რომლის მიზანიც იყო საფრანგეთის პროვინციათა ისტორიულ-
-კულტურული მემკვიდრეობის რეაბილიტაცია. 1820 წლიდან 1878 წლამდე გაჭიმულმა ამ გამოცემამ მთავარი როლი შეასრულა ბრძოლაში ვანდალიზმის წინააღმდეგ და მან ხელი შეუწყო ხუროთმოძღვრებისა და პეიზაჟის ახლებურად განცდას.
პარადოქსულია მაგრამ პრობლემის ინტელექტუალური და მხატვრული გაცნობიერება დაიწყო … 1789 წლის რევოლუციის დროს ჩადენილი ვანდალიზმის აქტების დროს. ალექსანდრ ლენუარმა მაშინ შეკრიბა თავისი ფრანგული ძეგლების მუზეუმის პირველი კოლექცია რომელიც შემდეგ 1816 წელს სამწუხაროდ დაიკარგა.
სწორედ ნოდიემ შეაყვარა ვიქტორ ჰიუგოს «კამარის დემონი »...
1831 წლის მარტში “პარიზის ღვთისმშობლის ტაძრის” გამოქვეყნებასთან ერთად ვიქტორ ჰიუგო დამკვიდრდა როგორც “შუა საუკუნეების ახალი ესთეტიკის” მგალობელი და მეხოტბე. სწორედ ამ დროს დაწერა მან მეორე პამფლეტი.
1837 წელს სახელმწიფომ შექმნა ისტორიულ ძეგლთა უმაღლესი კომისია:
როვნული მემკვიდრეობის ცნება მიღებულია მაშინ როდესაც ზეიმობენ რომანტიკოსთა იდეები.
დაიწყო ძეგლთა აღწერისა და დაცვის პოლიტიკის გატარება.
ამაში დაუყოვნებლივ და ენერგიულად ჩაერთო მერიმე.
მაგრამ სპეკულანტთა ასოციაციები ყიდულობდნენ დიდ მამულებს, აქუცმაცებდნენ მათ და ნაწილ-ნაწილ ყიდდნენ.
ამ დიდად მომგებიან ოპერაციებს მოყვებოდა მრავალი მონასტრისა და ციხე-სასხლის ნგრევა და გაყიდვა სამშენებლო მასალად.
პამფლეტისტი ჟან-ლუი კურიე გამოეხმაურა ამ ოპერაციებს რომლებმაც ამავე დროს მრავალ გლეხს მისცეს მიწათმფლობელებად გადაქცევის საშუალება:
“საცოდაობაა იმის დანახვა რომ თუ როგორ უვარდება ქვა ამ ხალხს ხელში; ის ქრება,იკარგება. ქრება, ინგრევა ყველაფერი: ციხე-სასახლე,კაპელა,დონჟონი.
დანგრეული და უკვალოდ გამქრალი ქუჩები. ისპობა ბაღები, გაზონები, ყვავილნარები, ხეივნები; ყველაფერი ეს დაქუცმაცებულია და გლეხებს შორისაა დანაწილებული...
ძველი ციხე სასახლე იკარგება უშნო და მეხსიერების არმქონე დუჟინა სახლში” (1819 წლის 12 ნოემბრის წერილი,ნაშრომები,პარიზი, 1860).
//ყველაფერი ამის და ამაზე ბევრად მეტის წაკითხვა შეგიძლიათ წიგნში “ვიქტორ ჰიუგო, პამფლეტები ეროვნული მემკვიდრეობის გადასარჩენად, ომი დამანგრევლებს!” რომელიც სულ ეხლახანს გამოიცა პარიზში // Victor Hugo,Pamphlets pour la sauvegarde du patrimoine, Guerre aux Démolisseurs,Aechange Minotaure//
არტემ კრეჩეტნიკოვი, ბიბისი, 2011 წლის 17 ივნისი, "რუსული ვანდეა" - პოლიტიკური ანგარიშსწორება თუ გენოციდი?
 |
| ვიქტორ ჰიუგოს ჩანახატი, ციხე-სასახლე |
ვიქტორ ჰიუგო უყვართ იმის გამოც რომ ის პასუხისმგებლობას გრძნობდა საფრანგეთის მომავალზე!
«ომი დამანგრევლებს!» «თუ კი ყველაფერი ისე გაგრძელდება როგორც ეხლა ხდება მალე საფრანგეთში აღარ დარჩება ეროვნული ძეგლი ტაილორის ცარცითა და შ.ნოდიეს კალმით შესრულებული მადლით, ფანტაზიითა და პოეზიით სავსე ჩანახატების გარდა...»
"დადგა დრო როდესაც აღარავისა აქვს გაჩუმების უფლება. საყოველთაო ყვირილმა უნდა მიუთითოს ახალ საფრანგეთს რომ მან უნდა უშველოს ძველ საფრანგეთს."
ყველანაირი წაბილწვა, რღვევა და ნგრევა ემუქრება დღემდე მოღწეულ არც ისე ბევრ შესანიშნავ ძეგლს რაც დაგვრჩა შუა საუკუნეებიდან, იმათ რომლებშიც აღბეჭდილია ძველი ეროვნული დიდება, რომლებსაც უკავშირდება როგორც მეფეთა ხსოვნა ისე ხალხის ტრადიცია.
მაშინ როდესაც არ ვიცი რა ფასად ვაგებთ რაღაც უგვან შენობებს რომლებსაც აქვთ საფრანგეთში ბერძნულ თუ რომაულ შენობებად ყოფნის სასაცილო პრეტენზია და სინამდვილეში არც რიმაულებია და არც ბერძნულები,სხვა ბრწყინვალე შენობები ინგრევა ისე რომ თავს არც კი ვიწუხებთ ამის დანახვით.
არა და ამ დანგრეულ შენობათა ერთადერთი ნაკლი ისაა რომ ისინი წარმოშობით, ისტორიით და მიზნით ფრანგულებია.
ბლუაში შტატების ციხე-სასახლე ყაზარმადაა გადაქცეული და ეკატერინე დე მედიჩის მშვენიერი რვაკუთხა კოშკი დამარხულია კავალერიის ბინის ხარაჩოებს ქვეშ.
ორლეანში გაქრა ბოლო ნაშთი კედლისა რომელიც დაიცვა ჟანა დარკმა.
ჩვენ კარგად ვიცით თუ რა უქნეს პარიზში ვანსენის ძველ კოშკებს რომლებიც ესოდენ მშვენიერ კომპანიას უწევდნენ დონჟონს.
ამ დროს უროს რახუნით დაანგრიეს ესოდენ ელეგანტური და შემკული სორბონას მონასტერი.
დედაქალაქის დამამშვენებელი ორი კოშკი მოანგრიეს სენ-ჟერმენ-დე-პრეს ეკლესიას რომლიდანაც ანრი IV ტკბებოდა პარიზის სანახაობით... შემდეგ რესტავრატორებმა ძველი კაპიტელები შეცვალეს პატარა უგემოვნო ბონბონებით...
ასევე შეურაცხყვეს ოტანის კათედრალი.
ლიონთან ახლოს დაანგრიეს ციხე-სასახლე არბრესლი... რაღაც კოშკებს იყენებენ ციხედ...
უნდა ითქვას და ითქვას ხმამაღლა. ძველი საფრანგეთის ეს ნგრევა რომელიც ჩვენ მრავალჯერ დავგმეთ რესტავრაციის დროს გრძელდება ჯერ არნახული გააფთრებითა და ბარბაროსობით. ივლისის რევოლუციის შემდეგ დემოკრატიასთან ერთად ყველაფერს გადააჭარბა რაღაც უმეცრებამ და რაღაც უხეშობამ... »
***************************************
ვიქტორ ჰიუგომ 1834 წელს გამოაქვეყნა ორი პამფლეტი « ომი დამანგრევლებს ».პირველი წერილი საფრანგეთში ისტორიის და კულტურის ძეგლების ნგრევის შესახებ 22 წლის ვიქტორ ჰიუგომ დაწერა 1825 წელს მის მეგობარ შარლ ნოდიესთან ერთად მოგზაურობიდან დაბრუნების შემდეგ...
მაშინ რომანტიკოსთა ლიდერად მიჩნეული ნოდიე დიდად უწყობდა ხელს რომანტიულ მოგზაურობებს ძველ საფრანგეთში.
ენერგიული ბარონი ტაილორის ხელმძღვანელობით გამოიცა დიდებულად დასურათებული წიგნი რომლის მიზანიც იყო საფრანგეთის პროვინციათა ისტორიულ-
-კულტურული მემკვიდრეობის რეაბილიტაცია. 1820 წლიდან 1878 წლამდე გაჭიმულმა ამ გამოცემამ მთავარი როლი შეასრულა ბრძოლაში ვანდალიზმის წინააღმდეგ და მან ხელი შეუწყო ხუროთმოძღვრებისა და პეიზაჟის ახლებურად განცდას.
პარადოქსულია მაგრამ პრობლემის ინტელექტუალური და მხატვრული გაცნობიერება დაიწყო … 1789 წლის რევოლუციის დროს ჩადენილი ვანდალიზმის აქტების დროს. ალექსანდრ ლენუარმა მაშინ შეკრიბა თავისი ფრანგული ძეგლების მუზეუმის პირველი კოლექცია რომელიც შემდეგ 1816 წელს სამწუხაროდ დაიკარგა.
სწორედ ნოდიემ შეაყვარა ვიქტორ ჰიუგოს «კამარის დემონი »...
1831 წლის მარტში “პარიზის ღვთისმშობლის ტაძრის” გამოქვეყნებასთან ერთად ვიქტორ ჰიუგო დამკვიდრდა როგორც “შუა საუკუნეების ახალი ესთეტიკის” მგალობელი და მეხოტბე. სწორედ ამ დროს დაწერა მან მეორე პამფლეტი.
1837 წელს სახელმწიფომ შექმნა ისტორიულ ძეგლთა უმაღლესი კომისია:
როვნული მემკვიდრეობის ცნება მიღებულია მაშინ როდესაც ზეიმობენ რომანტიკოსთა იდეები.
დაიწყო ძეგლთა აღწერისა და დაცვის პოლიტიკის გატარება.
ამაში დაუყოვნებლივ და ენერგიულად ჩაერთო მერიმე.
მაგრამ სპეკულანტთა ასოციაციები ყიდულობდნენ დიდ მამულებს, აქუცმაცებდნენ მათ და ნაწილ-ნაწილ ყიდდნენ.
ამ დიდად მომგებიან ოპერაციებს მოყვებოდა მრავალი მონასტრისა და ციხე-სასხლის ნგრევა და გაყიდვა სამშენებლო მასალად.
პამფლეტისტი ჟან-ლუი კურიე გამოეხმაურა ამ ოპერაციებს რომლებმაც ამავე დროს მრავალ გლეხს მისცეს მიწათმფლობელებად გადაქცევის საშუალება:
“საცოდაობაა იმის დანახვა რომ თუ როგორ უვარდება ქვა ამ ხალხს ხელში; ის ქრება,იკარგება. ქრება, ინგრევა ყველაფერი: ციხე-სასახლე,კაპელა,დონჟონი.
დანგრეული და უკვალოდ გამქრალი ქუჩები. ისპობა ბაღები, გაზონები, ყვავილნარები, ხეივნები; ყველაფერი ეს დაქუცმაცებულია და გლეხებს შორისაა დანაწილებული...
ძველი ციხე სასახლე იკარგება უშნო და მეხსიერების არმქონე დუჟინა სახლში” (1819 წლის 12 ნოემბრის წერილი,ნაშრომები,პარიზი, 1860).
//ყველაფერი ამის და ამაზე ბევრად მეტის წაკითხვა შეგიძლიათ წიგნში “ვიქტორ ჰიუგო, პამფლეტები ეროვნული მემკვიდრეობის გადასარჩენად, ომი დამანგრევლებს!” რომელიც სულ ეხლახანს გამოიცა პარიზში // Victor Hugo,Pamphlets pour la sauvegarde du patrimoine, Guerre aux Démolisseurs,Aechange Minotaure//
|
მოსკოვის საერთაშორისო ურთიერთობათა ინსტიტუტის პროფესორი ვლადიმირ მედინსკი ძირითადად ცნობილია პოპულარული ტრილოგიით "მითები რუსეთის შესახებ".
ტამბოვის გლეხთა აჯანყების,ე.წ.ანტონოვის აჯანყების 90 წლისთავთან დაკავშირებით პროფესორმა-ისტორიკოსმა და დეპუტატმა ვლადიმირ მედინსკიმ თქვა რომ ბოლშევიკების მიერ ამ აჯანყების ჩახშობა უნდა ჩაითვალოს რუსი ხალხის გენოციდად.
ეს მოულოდნელად გააკრიტიკა უფლებადამცველი საზოგადოება "მემორიალის" თავმჯდომარე არსენი როგინსკიმ.
მან თქვა რომ ის არ ამართლებს დამსჯელებს,მაგრამ ამის გენოციდად გამოცხადება მეტისმეტია და წინასაარჩევნო პოლიტიზაციაა,თქვა მან.
მან თქვა რომ ბოლშევიკები ადამიანებს ხოცავდნენ პოლიტიკური მოტივებით და არა ეროვნული ნიშნით და ამიტომ გენოციდის ცნება აქ მიუღებელია.
"ბრძანების გამცემები არ ყოფილან აუცილებლად ეთნიკური რუსები და არ უნდა ვიფიქროთ რომ ტამბოვის ოლქში ცხოვრობენ მხოლოდ ეთნიკური რუსები. ტამბოვის აჯანყების ჩახშობას არ ჰქონია მიზნად ადამიანების ეთნიკური ნიშნით მოსპობა",თვლის როგინსკი
სახელი არ აქვს:
მსგავსი კამათი განსაზღვრებების შესახებ გაიმართა 2006 წელს 1932-33 წლების გოლოდომორთან დაკავშირებით. უკრაინის უმაღლესმა რადამ აღიარა ის უკრაინელი ხალხის გენოციდად. რუსეთის საგარეო საქმეთა სამინისტრომ საპასუხო განცხადებაში აღიარა რომ 1930-ანი წლების დასაწყისის მასობრივი შიმშილი მნიშვნელოვანწილად იყო საბჭოთა კავშირის იმდროინდელი ხელმძღვანელობის პოლიტიკის შედეგი,მაგრამ დაამატა რომ ეს პოლიტიკა არ ტარდებოდა ეროვნული ნიშნით.
მართლაც,გოლოდომორიც და ტამბოვის აჯანყების ჩახშობაც ფორმალურად არ ემთხვევა გაეროს მიერ გენოციდის განსაზღვრებას: "მოსახლეობის ცალკეული ჯგუფების გაწყვეტა რასიული,ეროვნული,ეთნიკური თუ რელიგიური ნიშნით".
სრულიად რუსეთის ცენტრალური აღმასრულებელი კომიტეტის სრულუფლებიანი კომისიის ბრძანება ნომერი 171
Приказ Полномочной комиссии ВЦИК № 171
1. ადგილზე გაუსამართლებლად დაიხვრიტონ მოქალაქეები ვინც არ იტყვიან თავის სახელს.
2. სოფლებში სადაც იმალება იარაღი აიყვანონ მძევლები და დახვრიტონ ისინი იარაღის ჩაუბარებლობის შემთხვევაში.
3.დამალული იარაღის პოვნის შემთხვევაში ადგილზე გაუსამართლებლად დაიხვრიტოს ოჯახის უფროსი მუშაკი.
4.ოჯახი რომელშიც დაიმალა ბანდიტი დაპატიმრებული და გუბერნიიდან გასახლებული უნდა იქნას. უნდა მოხდეს მისი ქონების კონფისკაცია. ამ ოჯახის უფროსი მუშაკი ადგილზე უნდა დაიხვრიტოს გაუსამართლებლად.
5. ბანდიტების ოჯახის წევრების თუ ქონების დამმალავი ოჯახები ბანდიტებად უნდა იყოს განხილული. ამ ოჯახის უფროსი მუშაკი ადგილზე დაიხვრიტოს გაუსამართლებლად.
6. ბანდიტის ოჯახის გაქცევის შემთხვევაში ამ ოჯახის ქონება განაწილდეს საბჭოთა ხელისუფლების ერთგულ გლეხებს შორის. დატოვებული სახლები დაიწვას ან დაიშალოს.
7. ეს ბრძანება შესრულდეს მკაცრად და დაუნდობლად.
მკაცრად რომ ვთქვათ იმას რაც ხდებოდა ლენინის და სტალინის დროს ჯერ არა აქვს სახელი. ისტორიკოსებს და იიურისტებს სურდათ ცნებები "კლასოციდის" ან "სოციალური გენოციდის" შემოღება.
მედინსკის და როგინსკის დაუსწრებელ დისკუსიას ამძაფრებს გარემოება რომელზეც მოკამათეები ხმამაღლა არ ლაპარაკობენ.
კონსერვატულ-ეროვნული მიმართულების ზოგი ისტორიკოსი ბოლო ოცი წელია ცდილობს ბოლშევიკური გადატრიალების და წითელი ტერორის წარმოდგენას რუსი ხალხის გენოციდად. ამ გენოციდის მომწყობებად ისინი აცხადებენ ებრაელებს.
ობიექტური მკვლევარების თქმით ებრაელებმა მნიშვნელოვანი როლი შეასრულეს რუსულ რევოლუციურ მოძრაობაში მათი წილი ბოლშევიკურ მთავრობაში,ჩეკისტებში და კომისარებში ბევრად უფრო დიდი იყო ვიდრე მათი წილი რუსეთის მოსახლეობაში. მაგრამ ამის მიუხედავად მდგომარეობა ბევრად უფო რთულია. ამ ისტორიკოსების თქმით ბოლშევიკური რევოლუციის წარმოდგენა ეროვნებათაშორის კონფლიქტად არ შეიძლება.
ტამბოვშჩინას მთავარი ჯალათები ანტონოვ-ოვსეენკო და ტუხაჩევსკი რუსი აზნაურები იყვნენ.
ძველი ტრაღედია:
"რუსულ ვანდეას" ჩვეულებრივ უწოდებენ კაზაკურ დონს,მაგრამ მასზე არანაკლებ ამ სახელს იმსახურებს ტამბოვშჩინაც.
სწორ სამართლებრივ და ისტორიულ ცნებებზე ლაპარაკი კიდევ დიდხანს შეიძლება,მაგრამ ცხადია რომ 90 წლის წინ იქ მოხდა საშინელი ტრაღედია.
სამი რამ მას აძლევს განსაკუთრებულ ხასიათს სასტიკი სამოქალაქო ომის ფონზეც.
1.საკუთარი ქვეყნის მოქალაქეების წინააღმდეგ გამოიყენეს ქიმიური იარაღი. მთელი ისტორიის მანძილზე ლენინელების გარდა ეს გააკეთა მარტო სადამ ხუსეინმა.
2. მძევლების მასობრივად აყვანა და დახოცვა. ამას მთელი ცივილიზებული კაცობრიობა სამხედრო დანაშაულად თვლიდა მინიმუმ მე-18 საუკუნიდან. 2907 წელს ის სამხედრო დანაშაულად აღიარა ჰააგას კონვენციამ. თანაც ეს იყო ბოლშევიკური სახელმწიფოს დადგენილებებში და ბრძანებებში ჩამოყალიბებული სახელმწიფო პოლიტიკა.
3. აჯანყება ჩაახშეს ყირიმიდან ვრანგელის არმიის ევაკუაციით დამთავრებული სამოქალაქო ომის შემდეგ.
ბოლშევიკები ეომებოდნენ მშრომელ ხალხს და არა "ექსპლუატატორებს".
მრავალპარტიულობისთვის და ვაჭრობის თავისუფლებისთვის
2. სოფლებში სადაც იმალება იარაღი აიყვანონ მძევლები და დახვრიტონ ისინი იარაღის ჩაუბარებლობის შემთხვევაში.
3.დამალული იარაღის პოვნის შემთხვევაში ადგილზე გაუსამართლებლად დაიხვრიტოს ოჯახის უფროსი მუშაკი.
4.ოჯახი რომელშიც დაიმალა ბანდიტი დაპატიმრებული და გუბერნიიდან გასახლებული უნდა იქნას. უნდა მოხდეს მისი ქონების კონფისკაცია. ამ ოჯახის უფროსი მუშაკი ადგილზე უნდა დაიხვრიტოს გაუსამართლებლად.
5. ბანდიტების ოჯახის წევრების თუ ქონების დამმალავი ოჯახები ბანდიტებად უნდა იყოს განხილული. ამ ოჯახის უფროსი მუშაკი ადგილზე დაიხვრიტოს გაუსამართლებლად.
6. ბანდიტის ოჯახის გაქცევის შემთხვევაში ამ ოჯახის ქონება განაწილდეს საბჭოთა ხელისუფლების ერთგულ გლეხებს შორის. დატოვებული სახლები დაიწვას ან დაიშალოს.
7. ეს ბრძანება შესრულდეს მკაცრად და დაუნდობლად.
მკაცრად რომ ვთქვათ იმას რაც ხდებოდა ლენინის და სტალინის დროს ჯერ არა აქვს სახელი. ისტორიკოსებს და იიურისტებს სურდათ ცნებები "კლასოციდის" ან "სოციალური გენოციდის" შემოღება.
მედინსკის და როგინსკის დაუსწრებელ დისკუსიას ამძაფრებს გარემოება რომელზეც მოკამათეები ხმამაღლა არ ლაპარაკობენ.
კონსერვატულ-ეროვნული მიმართულების ზოგი ისტორიკოსი ბოლო ოცი წელია ცდილობს ბოლშევიკური გადატრიალების და წითელი ტერორის წარმოდგენას რუსი ხალხის გენოციდად. ამ გენოციდის მომწყობებად ისინი აცხადებენ ებრაელებს.
ობიექტური მკვლევარების თქმით ებრაელებმა მნიშვნელოვანი როლი შეასრულეს რუსულ რევოლუციურ მოძრაობაში მათი წილი ბოლშევიკურ მთავრობაში,ჩეკისტებში და კომისარებში ბევრად უფრო დიდი იყო ვიდრე მათი წილი რუსეთის მოსახლეობაში. მაგრამ ამის მიუხედავად მდგომარეობა ბევრად უფო რთულია. ამ ისტორიკოსების თქმით ბოლშევიკური რევოლუციის წარმოდგენა ეროვნებათაშორის კონფლიქტად არ შეიძლება.
ტამბოვშჩინას მთავარი ჯალათები ანტონოვ-ოვსეენკო და ტუხაჩევსკი რუსი აზნაურები იყვნენ.
ძველი ტრაღედია:
"რუსულ ვანდეას" ჩვეულებრივ უწოდებენ კაზაკურ დონს,მაგრამ მასზე არანაკლებ ამ სახელს იმსახურებს ტამბოვშჩინაც.
სწორ სამართლებრივ და ისტორიულ ცნებებზე ლაპარაკი კიდევ დიდხანს შეიძლება,მაგრამ ცხადია რომ 90 წლის წინ იქ მოხდა საშინელი ტრაღედია.
სამი რამ მას აძლევს განსაკუთრებულ ხასიათს სასტიკი სამოქალაქო ომის ფონზეც.
1.საკუთარი ქვეყნის მოქალაქეების წინააღმდეგ გამოიყენეს ქიმიური იარაღი. მთელი ისტორიის მანძილზე ლენინელების გარდა ეს გააკეთა მარტო სადამ ხუსეინმა.
2. მძევლების მასობრივად აყვანა და დახოცვა. ამას მთელი ცივილიზებული კაცობრიობა სამხედრო დანაშაულად თვლიდა მინიმუმ მე-18 საუკუნიდან. 2907 წელს ის სამხედრო დანაშაულად აღიარა ჰააგას კონვენციამ. თანაც ეს იყო ბოლშევიკური სახელმწიფოს დადგენილებებში და ბრძანებებში ჩამოყალიბებული სახელმწიფო პოლიტიკა.
3. აჯანყება ჩაახშეს ყირიმიდან ვრანგელის არმიის ევაკუაციით დამთავრებული სამოქალაქო ომის შემდეგ.
ბოლშევიკები ეომებოდნენ მშრომელ ხალხს და არა "ექსპლუატატორებს".
მრავალპარტიულობისთვის და ვაჭრობის თავისუფლებისთვის
|
აჯანყების სათავეში ჩადგომამდე პეტრე ტოკმაკოვმა გაიარა ორი ომი.
აჯანყების ხელმძღვანელად შეცდომით თვლიდნენ მეორე აჯანყებული არმიის შტაბის უფროს ესერ ალეკსანდრ ანტონოვს და ამიტომ აჯანყებას ანტონოვის აჯანყებას უწოდებდნენ.
რეალური ლიდერი იყო გაერთიანებული პარტიზანული არმიის სარდალი,შრომითი გლეხობის კავშირის თავმჯდომარე პეტრე ტოკმაკოვი. ამ ტამბოველმა გლეხმა მონაწილეობა მიიღო რუსეთ-იაპონიის და პირველ მსოფლიო ომებში. ის იყო გიორგის ორდენთა სრული კავალერი. რიგითი ტოკმაკოვი პოდპორუჩიკი გახდა.
აჯანყების ხელმძღვანელად შეცდომით თვლიდნენ მეორე აჯანყებული არმიის შტაბის უფროს ესერ ალეკსანდრ ანტონოვს და ამიტომ აჯანყებას ანტონოვის აჯანყებას უწოდებდნენ.
რეალური ლიდერი იყო გაერთიანებული პარტიზანული არმიის სარდალი,შრომითი გლეხობის კავშირის თავმჯდომარე პეტრე ტოკმაკოვი. ამ ტამბოველმა გლეხმა მონაწილეობა მიიღო რუსეთ-იაპონიის და პირველ მსოფლიო ომებში. ის იყო გიორგის ორდენთა სრული კავალერი. რიგითი ტოკმაკოვი პოდპორუჩიკი გახდა.
რევოლუციამდე ტამბოვშჩინას ეკონომიკური განვითარებით და ცხოვრებით ეკავა მეხუთე ადგილი რუსეთის იმპერიის 80 გუბერნიას შორის. ეს იყო კარგი რამე მძარცველი ბოლშევიკებისთვის. შედარებითმა სიახლოვემ მოსკოვთან გააიოლა ბოლშევიკი ყაჩაღების საქმიანობა.
ბოლშევიკი ყაჩაღების მიერ გატანჯული გლეხების ცალკეული გამოსვლები დაიწყო უკვე 1918 წელს.
წითლების მიერ შევიწროებულმა და ტამბოვშჩინიდან მიმავალმა კაზაკთა გენერალმა მამონტოვმა 1919 წლის შემოდგომაზე აჯანყებულებს მისცა ბევრი იარაღი.
1920 წლის ზაფხულში მოხდა გვალვა. მოხერხდა დაახლოებით 12 მილიონი ფუთი მარცვლეულის ღება.
გლეხებმა გაიგეს რომ ბოლშევიკები მათგან მოითხოვენ 11,5 მილიონი ფუთი მარცვლეულის ჩაბარებას და დაიწყო აყოველთაო აჯანყება.
15 აგვისტოს სოფელი ხიტროვოს მცხოვრებლებმა უარი თქვეს პურის ჩაბარებაზე და დაამარცხეს პურის წასაღებად მისულ ბოლშევიკთა რაზმი. 4 დღის შემდეგ იგივე მოხდა კამენკაში,ტუგოლუკოვში და აფანასიევკაში. მალე საბჭოთა ხელისუფლება მოსპეს ხუთ უეზდში.
|
21 აგვისტოს ბოლშევიკების საგუბერნიო კომიტეტმა გუბერნიაში შემოიღო საგანგებო მდგომარეობა,მაგრამ 11,6 ათასმა წითელარმიელმა,საგანგებო დანიშნულების ნაწილებმა და მილიციელებმა საკუთარი ძალებით ვითარების გაკონტროლება ვერ მოახერხეს.
დამარცხდა და გაიქცა გუბერნიის აღმასრულებელი კომიტეტის თავმჯდომარე შლიხტერი რომელმაც 31 აგვისტოს გაილაშქრა აჯანყებულთა წინააღმდეგ.
ოქტომბერში ტამბოვშჩინაზე შექმნილი მდგომარეობა პირველად განიხილა თათბირმა ლენინის თავმჯდომარეობით.
14 ნოემბერს აჯანყებულებმა შექმნეს ტამბოვის მხარის გაერთიანებული პარტიზანული არმია რომლის სათავეშიც იყო ტოკმაკოვი და პოლიტიკური ორგანიზაცია მშრომელი გლეხობის კავშირი. მიიღეს პოლიტიკური პროგრამა:
დამფუძნებელი კრების მოწვევა, სამოქალაქო უფლებები, ვაჭრობის თავისუფლება, მრავალპარტიულობა.
1921 წლისთვის აჯანყებულთა რაოდენობამ მიაღწია 50 ათას ადამიანს. ისინი გაერთიანებულები იყვნენ 21 პოლკად და ორ არმიად. ისინი აკონტროლებდნენ მთელ გუბერნიას ტამბოვისა და რამოდენიმე ქალაქის გარდა. მათ გააჩერეს მოძრაობა რიაზან-ურალის რკინიგზაზე. ისინი არ აძლევდნენ ბოლშევიკებს თავის ტერიტორიაზე შეჭრის საშუალებას. მათ მრავალჯერ დაამარცხეს ბოლშევიკები და მიაყენეს მათ საგრძნობი ზიანი.
1921 წლის 20 მაისს მათ გამოაცხადეს ტამბოვის პარტიზანული მხარის დროებითი დემოკრატიული რესპუბლიკა რომელსაც უნდა ეარსება დამფუძნებელი კრების მოწვევამდე.
ანგარიშსწორება
ვრანგელის დამარცხებამ და საბჭოთა-პოლონური ომის დამთავრებამ ბოლშევიკებს მისცეს ტამბოვშჩინისთვის ბევრად უფრო სერიოზული ყურადღების მიქცევის საშუალება.
6 თებერვალს გუბერნიაში გაუშვეს ცენტრალური აღმასრულებელი კომისია ვლადიმირ ანტონოვ-ოვსეენკოს ხელმძღვანელობით.
27 აპრილს სარდლად დაინიშნა მიხაილ ტუხაჩევსკი. აჯანყების ჩახშობისას გულმოდგინეობით თავი გამოიჩინეს გრიგორი კოტოვსკიმ, ოგპუს მომავალმა უფროსმა გენრიხ იაგოდამ და ვასილი ულრიხმა რომელიც "ეჟოვშჩინას" დროს ხელმძღვანელობდა უმაღლესი სასამართლოს სამხედრო კოლეგიას და რომელმაც ათასობით ადამიანს,მათ შორის ტუხაჩევსკისაც მიუსაჯა სიკვდილი.
|
მაისის ბოლოს ტუხაჩევსკის ემორჩილებოდა 44,5 ათასი ხიშტი,10 ათასი ხმალი, 463 ტყვიამფრქვევი, 63 ზარბაზანი, 4 ჯავშანმატარებელი, 5 ავტოჯავშანრაზმი და ორი ავიარაზმი.
28 მაისიდან 7 ივნისამდე მიმდინარე ბრძოლებში აჯანყებულები დამარცხდნენ და გადავიდნენ პარტიზანულ მოქმედებებზე.
12 ივნისს ტუხაჩევსკიმ გამოსცა ბრძანება ნომერი 0116:
ტყეების დაუყოვნებლად გასაწმენდად ვბრძანებ:
"1.ტყეები სადაც იმალებიან ბანდიტები გაიწმინდოს შხამიანი გაზებით,ზუსტად გაითვალეთ რომ მახრჩობელა გაზების ღრუბელი გავრცელდეს მთელ ტყეში და სპობდეს ყველაფერს მასში დამალულს.
2. არტილერიის ინსპექტორმა დაუყოვნებლივ გააგზავნოს ადგილებზე შხამიანი გაზების შემცველი ბალონების საჭირო რაოდენობა და საჭირო სპეციალისტები".
17 ივნისს გაზეთში "Тамбовский пахарь" გამოქვეყნდა წერილი "დავწამლავთ მაგათ როგორც ცოფიან ძაღლებს".
ბანდიტებად გამოცხადებულების საშველი არაა. მათი სახელები იციან ჩკში.
"თქვენი ოჯახები და ქონება მძევლებადაა ფამოცხადებული თქვენს გამო. დაიმალებით ტყეში-დავწვავთ ტყეს და გამოგდენით. სრულუფლებიანმა კომისიამ გადაწყვიტა ბანდების ტყეებიდან გამოდენა მახრჩობელა გაზებით. დაგვნებდით!"
დარჩა დოკუმენტური მოწმობები კერძოდ 13 ივლისს 47 და 3 აგვისტოს 59 ქლორით დატენილი ჭურვის გამოყენების შესახებ.
"დახვრეტების გარეშე არაფერი გამოდის. ერთ სოფელში დახვრეტები არ მოქმედებს მეორეზე სანამ იქაც არ იქნება მიღებული იგივე ზომა. //მიხაილ ტუხაჩევსკი"//.
არტილერიით მთლიანად მოსპეს სოფლები კოპტევო,ხიტროვი ვერხნესპასსკოე.
1921 წლის 11 ივნისს უფლებამოსილმა კომისიამ გამოსცა ბრძანება ნომერი 171 "ცალკეული ბანდიტების და მათი დამმალავი ოჯახების წინააღმდეგ რეპრესიული ზომების მიღების დაწყების შესახებ".
23 ივნისს ანტონოვ-ოვსეენკოს და ტუხაჩევსკის ხელმოწერებუთ გამოვიდა დადგენილება ნომერი 116,დეტალური ინსტრუქცია დამსჯელებისთვის:
"ვოლოსტს ალყას არტყავენ და მასში საალყო მდგომარეობას აწესებენ წმენდისთვის განკუთვნილი ნაწილები. მძევლებს იყვანენ ყველაზე გამოჩენილი ადამიანებიდან//მღვდლებს,მასწავლებლებს,ფელდშერებს და ა.შ.//.
შემდეგ ტარდება ვოლოსტის კრება რომელზეც კითხულობენ ვოლოსტისთვის გამოტანილ განაჩენს.
მოსახლეობას ეძლევა ორი საათი იარაღის ჩაბარებისთვის და დამალული ბანდიტების და მათი ოჯახების გაცემისთვის.
ვოლოსტის მთელ მოსახლეობას ატყობინებენ რომ უარის შემთხვევაში მძევლებს დახოცავენ.
და ყველაფერი იწყება თავიდან სანამ არ გასცემენ ყველას და ყველაფერს ვიზეც და რაზეცაა ლაპარაკი.
ყველა დარჩენილი გაივლის გამოკითხვის კომისიებს. ცნობების მიცემაზე უარის თქმის შემთხვევაში დახვრეტა ადგილზე.
ამ დროს ვოლოსტში ყველანაირი შესვლა და იქიდან ყველანაირი გასვლა აკრძალულია".
დოკუმენტიდან ჩანს რომ თანამედროვე რუსეთში ცნობილი ტერმინი "წმენდა" არ გაჩენილა გუშინ.
"მტკიცედ ფესვგადგმული აჯანყების რაიონებში გვიხდება არა ბრძოლა და ოპერაციების ჩატარენა არამედ მთელი ომი რომელიც უნდა დამთავრდეს აჯანყებული რაიონის მტკიცე ოკუპაციით და საბჭოთა ხელისუფლების დანგრეული ორგანოების დამკვიდრებით, მოსახლეობის მიერ ბანდიტური ჯგუფების შექმნის შესაძლებლობათა მოსპობით.
ბრძოლა ძირითადად გვიხდება არა ბანდებთან არამედ მთელ ადგილობრივ მოსახლეობასთან". //მიხაილ ტუხაჩევსკი//.
თავისივე აღიარებით ბოლშევიკი ტუხაჩევსკი იყო ოკუპანტი და ბოლშევიკები ახდენდნენ რუსეთის ოკუპაციას.
ბოლშევიკები დახვრეტის მუქარით გლეხებისგან მოითხოვდნენ მეზობელთა გაცემას. ვიქტორ სუვოროვი ამას უწოდებდა "ხალხის გაბოზებას".
თავიდან დასმული ამოცანის შესრულება, აჯანყების ერთ თვეში ჩახშობა, ტუხაჩევსკიმ ვერ მოახერხა. მან მხოლოდ 1922 წლის 6 ივლისს უპატაკა უფროსებს რომ აჯანყება ლიკვიდირებულია და საბჭოთა ხელისუფლება ყველგანაა აღდგენილი.
ბოლშევიკებმა მოკლეს დაახლოებით 90 ათასი რუსი გლეხი.
აჯანყების ხელმძღვანელებს ბედმა გაუღიმა და ისინი დაეცნენ ბრძოლაში და არ დაღუპულან ჩეკას სარდაფებში.
პეტრე ტოკმაკოვი დაეცა 1921 წლის ზაფხულში//მისი დაღუპვის ადგილი და ზუსტი დრო უცნობია//.
ალეკსანდრ ანტონოვი თავისი რაზმით იბრძოდა ბოლომდე და ის და მისი ძმა დმიტრი ჩეკისტებმა დახოცეს 1922 წლის 24 ივნისს სოფელში ნიჟნი შიბრიაი.
ლევ ტროცკის თქმით კრონშტადტის და ტამობოვის აჯანყებებმა ბოლშივიკები მიიყვანეს აზრამდე რომ აუცილებელია არსებითი დათმობების გაკეთება.
ბოლშევიკებმა უარი თქვეს კომუნიზმის დაუყოვნებლივ დამყარებაზე და კომუნიზმი ვერც ვერასოდეს აშენდა.
|
გამარჯვებულების მხარეზე იყო დამთრგუნველი ტექნიკური უპირატესობა.
ითვლება რომ სამოქალაქო ომი რუსეთში დამთავრდა ბოლშევიკთა სრული და უპირობო გამარჯვებით,ზოგის აზრით კი ის ფაქტიურად დამთავრდა ფრედ, ყაიმით.
გლეხებისთვის პურის და მარცვლეულის წართმევა ბოლშევიკებმა ტამბოვის გუბერნიაში შეწყვიტეს 1921 წლის 12 თებერვალს და 5 კვირის შემდეგ კი მთელ ქვეყანაში.
ნეპი არ შემოუღიათ სამოქალაქო ომის დამთავრების შემდეგ. სამოქალაქო ომი შეწყვიტეს ნეპის შემოღებასთან ერთად.
კრემლის ორთოქსი კომუნისტები შეიარაღებული ხალხის და საყოველთაო საბოტაჟის ზეწოლით წავიდნენ დათმობებზე,კომპრომისზე.
სამხედრო კომუნიზმის გაუქმებას მიაღწია ხალხმა. მან მოიპოვა თუნდაც რაღაცა თავისუფლებები.
ითვლება რომ სამოქალაქო ომი რუსეთში დამთავრდა ბოლშევიკთა სრული და უპირობო გამარჯვებით,ზოგის აზრით კი ის ფაქტიურად დამთავრდა ფრედ, ყაიმით.
გლეხებისთვის პურის და მარცვლეულის წართმევა ბოლშევიკებმა ტამბოვის გუბერნიაში შეწყვიტეს 1921 წლის 12 თებერვალს და 5 კვირის შემდეგ კი მთელ ქვეყანაში.
ნეპი არ შემოუღიათ სამოქალაქო ომის დამთავრების შემდეგ. სამოქალაქო ომი შეწყვიტეს ნეპის შემოღებასთან ერთად.
კრემლის ორთოქსი კომუნისტები შეიარაღებული ხალხის და საყოველთაო საბოტაჟის ზეწოლით წავიდნენ დათმობებზე,კომპრომისზე.
სამხედრო კომუნიზმის გაუქმებას მიაღწია ხალხმა. მან მოიპოვა თუნდაც რაღაცა თავისუფლებები.
http://nnm.ru/blogs/dusty74/revolyuciya_po-evropeyski/
Вандея больше не существует... я похоронил её в лесах и болотах Саване... По вашему приказу я давил их детей копытами лошадей; я резал их женщин, чтобы они больше не могли родить бандитов. Меня нельзя упрекнуть в том, что я взял хоть одного пленного. Я истребил их всех. Дороги усыпаны трупами. Под Саване бандиты подходили без остановки, сдаваясь, а мы их без остановки расстреливали. Милосердие – не революционное чувство.
(с) из рапорта революционного генерала Вестермана Конвенту.
----------------------<cut>----------------------
В
начале 1794 AD командующий Западной армией генерал Тюрро приступил к
исполнению декрета о геноциде от 1 августа 1793 AD, решив покарать
мирное население, поддерживавшее защитников престола и алтаря. "Вандея
должна стать национальным кладбищем", — заявил он. Тюрро разделил свои войска на две армии, по 12 колонн в каждой, которым было предписано двигаться навстречу друг другу с запада и с востока. "Адские колонны", как их тут же окрестили вандейцы, с января до мая жгли дома и посевы, разрушали изгороди, грабили, насиловали и убивали во имя “республики”. Адские колонны жестоко мстили “бунтарским” деревням. Десятки тысяч были застрелены, гильотинированы, сожжены заживо в своих амбарах и церквях.
Счёт жертв пошёл на десятки тысячи. На каждую жертву Террора в Париже приходилось не меньше десяти убитых в Вандее. В порту Рошфор несколько тысяч священников, отказавшихся присягнуть новой власти (неприсягнувших), были замучены голодом, на баржах, где их держали в заключении. В Анже несколько тысяч заключённых были расстреляны прямо на месте. В Нанте – тысячи утоплены более систематически. Особый размах массовые экзекуции приняли в Нанте, где организацией террора занимался член Конвента Каррье (Jean-Baptiste Carrier). Около 10 тысяч человек, часто никогда не державших оружия в руках, а просто сочувствовавших insurgentеs — их жены, дети, родители, были казнены по его прямому приказу.
Вот некоторые из эпизодов его деятельности. В ночь с 16 на 17-ое ноября, его помощники погрузили около сотни священнослужителей на борт noyades. Связанные попарно, клирики подчинились, ничего не подозревая, хотя у них предварительно отобрали деньги и часы. Затем подручные Каррье пустили судно в дрейф по Луаре. Вдруг, один из пленников, Эрве, кюре из Машекуля, заметил, что баржа была продырявлена во многих местах, немного ниже ватерлинии. Священники, поняв какая участь им уготовлена, упали на колени и стали исповедовать друг друга. Через четверть часа, река поглотила всех несчастных узников, за исключением четырёх. Трое среди них были обнаружены и убиты. Последний был подобран рыбаками, которые помогли ему скрыться.
Каррье также ввёл в моду так называемые "республиканские свадьбы". Мужчин и женщин разного возраста раздевали донага, связывали попарно и топили. Беременных женщин обнаженными складывали лицом к лицу с дряхлыми стариками, мальчиков со старухами, священников с юными девушками. Экзекуции часто проводились по ночам, при мерцающем свете факелов. Сам "нантский палач" любил наблюдать за их ходом: реквезировав себе изящное судёнышко, под предлогом надзора за берегами он раскатывал на нём по Луаре вместе со своими подручными и блядями...
Парижские мясники занялись и другими преобразованиями. Они поощряли политику дехристианизации: разгром соборов Нанта и Кемпера. Так за свою непокорность левой тирании Вандея была потоплена в крови. Расправа длилась не один месяц.
Итог геноцида крайне тяжел для экономической и интеллектуальной элиты Вандеи и Бретани, сильно поредевшей в ходе массового уничтожения.
http://www.bbc.co.uk/russian/russia/2011/06/110617_tambov_uprising_genocide.shtml
Корде, Шарлотта
Мари-Анна-Шарлотта де Корде д’Армон, Marie-Anne Charlotte de Corday d'Armont (фр.)1 (родилась 27 июля 1768 года в Нормандии; казнена 17 июля 1793 года в Париже) - французская дворянка, революционерка, убийца Жан-Поля Марата.
Детство и юность Шарлотты Корде
Мари-Анна-Шарлотта Корде родилась в
Сен-Сатюрнен-де-Линьери в семье безземельного, но родовитого
нормандского дворянина д'Армона и была правнучкой знаменитого драматурга
Пьера Корнеля (по матери). После смерти г-жи д`Армон в 1782 отец отдал
Шарлотту на воспитание в монастырь Богоматери в Кане. К этому времени
характер девушки вполне сформировался. Ее воспитательница обрисовывала
его следующим образом: "Эта девочка беспощадна к самой себе; никогда не
жалуется она на страдания, и надо угадать, что она больна, так твердо
переносит она самую сильную боль".
Шарлотта была убежденной роялисткой и мирно жила в
Сиене со своей тётушкой до тех пор, пока их город не стал центром
федералистов, которые после провала жирондистов в мае-июне 1793 боролись
против Национального Конвента. Чтение исторических и философских
сочинений сделало ее убежденной сторонницей демократических идей, но
крайности революции и тотальный террор внушали ей отвращение. В своем
родном городе Шарлотта Корде познакомилась с Шарлем Барбаро, который произвел на нее сильное впечатление. Под его влиянием она стала интересоваться политикой и даже поехала в Париж для работы в штабе жирондистов.
Убийство Марата
1 июля 1793 Корде прибыла в Париж, еще не сделав выбор между Робеспьером и Маратом. Но, в конце концов, остановилась на последнем, когда прочла в газете "Друг народа" (L'Ami du Peuple фр.), которую издавал Марат, что для упрочения революции нужно еще 200.000 голов.
11 июля она просила у Марата аудиенции, чтобы якобы сообщить ему о кознях жирондистов в Кане, но была допущена к нему лишь вечером 13 июля.
13 июля 1793 заколола Марата
в его квартире во время купания в ванне, где он находил облегчение от
кожной болезни (экзема). Перед этим Корде долго разговаривала с ним и
ударила его кинжалом после того, как тот сказал, что собирается казнить
всех монархистов. Шарлотта Корде была схвачена не в ванной, как считают
многие, а в передней, куда она выбежала после убийства. Корде
добровольно отдалась в руки властей. 2
Суд и казнь Шарлотты Корде
17 июля 1793 она предстала пред судом, где держала себя с большим достоинством и совершенным бесстрашием, а умерщвление Марата называла благодеянием для Франции.
После суда ее перевезли в Консьержери, в камеру
приговоренных к гильотине; согласно конституции, к ней прислали
священника. Но Шарлотта, поблагодарив, отказалась от него. Она предпочла
художника Жан-Жака Оэра, который по ее просьбе добился разрешения
написать портрет. В течение получасового сеанса она мирно беседовала с
ним; страх близящейся смерти не лишил девушку присутствия духа.
Казнь Шарлотты проводилась на площади Республики, ей
руководил палач Сансон, специалист по публичным казням. На гильотину она
взошла в красном рубище - одеянии осужденных за убийство. Врачи
произвели осмотр ее тела и объявили, что она была девственна.
Шарлотта Корде и ее последователи
Когда падала голова Корде, из толпы раздался возглас:
"смотрите, она величием превосходит Брута"; слова эти были сказаны
Адамом Люксом (Lux), депутатом города Майнца, который поплатился за них
головою.
Личность Корде превозносилась как противниками
французской революции, так и революционерами — врагами якобинцев
(например, продолжавшими сопротивление жирондистами). В XIX веке
пропаганда режимов, враждебных революции (Реставрация, Вторая империя),
также представляла Корде национальной героиней.
Судьба Шарлотты Корде вдохновляла многих художников
(живописцы Шеффер, Бодрю, скульптор Клезанже); Луиза Коле и Понсар
сделали ее героиней трагедий. На парижскую выставку 1889 принц Ролан
Бонапарт привез череп Корде; его измеряли Бенедикт, Топинар и Ломборозо.3
http://sceptic-ratio.narod.ru/ku/lt-41.htm
http://sceptic-ratio.narod.ru/ku/lt-41.htm
Ленин, как и все русские вожди, был загипнотизирован примером Французской революции, где на первом плане была воля вождей и лишь их «ошибки» не позволили увенчать окончательной победой вулканическое извержение энергии народа.
В речах и статьях российских вождей слова «жирондисты», «якобинцы», «комиссары», «революционный Конвент», «термидор», «Вандея» и множество других отражали не просто преклонение перед опытом французских революционеров, но и желание походить на них, пытавшихся силой своего духа «переделать» историю. При этом не останавливаясь перед любым террором. Не случайно в одной из своих телеграмм Троцкому в Свияжск (30 августа 1918 года, в день покушения на него эсерки Ф. Каплан) Ленин продиктовал наказ о необходимости принятия самых жестоких мер к высшему командному составу своих войск, проявляющих безволие и слабость. «Не объявить ли ему, что мы отныне применим образец Французской революции, и отдать под суд и даже под расстрел как Вацетиса, так и командарма под Казанью и высших командиров...» [1]. Ленина не смущало, что французские революционеры воспевали террор во имя свободы, а он более приземленно: во имя власти. Более чем существенная разница...
В Пензу. Москва, II авг. 1918 г. Товарищам Кураеву, Бош, Минкину и др. пензенским коммунистам.
Товарищи! Восстание пяти волостей кулачья должно повести к беспощадному подавлению. Этого требует интерес всей революции (вот он, «интерес» и высший смысл революции! — Д.В.), ибо теперь взят «последний решительный бой» с кулачьем. Образец надо дать.
1) Повесить (непременно повесить, дабы народ видел) не меньше 100 заведомых кулаков, богатеев, кровопийц.
2) Опубликовать их имена.
3) Отнять у них весь хлеб.
4) Назначить заложников — согласно вчерашней телеграмме. Сделать так, чтобы на сотни верст кругом народ видел, трепетал, знал, кричал: душат и задушат кровопийц-кулаков.
Телеграфируйте получение и исполнение. Ваш Ленин.
P.S. Найдите людей потверже» [10].
Выступая на совещании президиума Петроградского Совета по вопросу продовольственного положения города 14 января 1918 года, Ленин предложил «применить террор-расстрел на месте — к спекулянтам». Проект резолюции, составленной по его речи, одна страница с четвертью, испещрен словами: «революционные меры воздействия и кары», «расстрел на месте», «арест или расстрел», «крайние революционные меры» [11] и т.д.
усская Вандея": политическая расправа или геноцид?
Последнее обновление: пятница, 17 июня 2011 г., 15:50 GMT 19:50 MCK
Профессор МГИМО Владимир Мединский известен, в основном, как автор популярной трилогии "Мифы о России"
В связи с 90-летием
крестьянского восстания в Тамбовской губернии, известного как
"антоновское", профессор-историк и депутат-единоросс Владимир Мединский
предложил признать его подавление большевиками геноцидом русского
народа.
"Я обязательно постараюсь инициировать принятие
постановления Госдумы, в котором сам факт подавления тамбовского
восстания с применением химического оружия, а это оружие массового
поражения, был бы приравнен к безусловному акту геноцида русского
народа, проведенному большевиками. Партия должна сделать политическое
заявление в соответствующем ключе", - говорится в заявлении Нажать
Мединского, размещенном на сайте "Единой России".
"Назвать это геноцидом - это резкий перехлест и предвыборная политизация", - заявил глава правозащитного общества "Мемориал" Арсений Рогинский.
Он пояснил, что не оправдывает зверства карателей, но считает, что "юридически термин "геноцид" не может быть применен", поскольку людей уничтожали не по национальному признаку, а по политическим мотивам.
"Люди, которые отдавали приказы, не обязательно были этническими русскими. И не надо думать, что в Тамбовской области живут одни этнические русские. Подавление тамбовского восстания не имело целью уничтожение людей именно по этническому признаку", - считает Рогинский.
Нет названия
Сходный спор о дефинициях Нажать имел место в 2006 году в связи с темой Голодомора 1932-1933 годов. Верховная рада Украины признала его актом геноцида украинского народа. Российский МИД в ответном заявлении признал, что "массовый голод начала 30-х годов действительно был во многом обусловлен политикой тогдашнего руководства Советского Союза, однако совершенно очевидно, что проводилась она не по национальному признаку".Действительно, и Голодомор, и подавление тамбовского восстания формально не подпадают под определение геноцида, данное ООН: "истребление отдельных групп населения по расовому, национальному, этническому или религиозному признакам".
Приказ Полномочной комиссии ВЦИК № 171
1. Граждан, отказывающихся называть свое имя, расстреливать на месте без суда.
2. Селениям, в которых скрывается оружие, властью уездной политкомиссии или районной политкомиссии объявлять приговор об изъятии заложников и расстреливать таковых в случае несдачи оружия.
3. В случае нахождения спрятанного оружия расстреливать на месте без суда старшего работника в семье.
4. Семья , в доме которой укрылся бандит, подлежит аресту и высылке из губернии, имущество ее конфискуется, старший работник в этой семье расстреливается без суда.
5. Семьи , укрывающие членов семьи или имущество бандитов, рассматривать как бандитов, и старшего работника этой семьи расстреливать на месте без суда.
6. В случае бегства семьи бандита имущество таковой распределять между верными Советской власти крестьянами, а оставленные дома сжигать или разбирать.
7. Настоящий приказ проводить в жизнь сурово и беспощадно.
2. Селениям, в которых скрывается оружие, властью уездной политкомиссии или районной политкомиссии объявлять приговор об изъятии заложников и расстреливать таковых в случае несдачи оружия.
3. В случае нахождения спрятанного оружия расстреливать на месте без суда старшего работника в семье.
4. Семья , в доме которой укрылся бандит, подлежит аресту и высылке из губернии, имущество ее конфискуется, старший работник в этой семье расстреливается без суда.
5. Семьи , укрывающие членов семьи или имущество бандитов, рассматривать как бандитов, и старшего работника этой семьи расстреливать на месте без суда.
6. В случае бегства семьи бандита имущество таковой распределять между верными Советской власти крестьянами, а оставленные дома сжигать или разбирать.
7. Настоящий приказ проводить в жизнь сурово и беспощадно.
Злободневную политическую остроту заочной дискуссии между Мединским и Рогинским придает одно обстоятельство, о котором участники дискуссии вслух не говорят.
Ряд историков консервативно-национального направления последние 20 лет пытаются представить большевистский переворот и красный террор как геноцид русского народа, устроенный евреями.
Объективные исследователи указывают, что, несмотря на значительную роль евреев в российском революционном движении и их большой, явно непропорциональный доле в составе населения, процент среди членов большевистского правительства, чекистов и комиссаров, дело обстояло намного сложнее. Рассматривать "вторую русскую смуту" как межнациональный конфликт нельзя.
Главные палачи Тамбовщины Антонов-Овсеенко и Нажать Тухачевский были русскими дворянами.
Давняя трагедия
"Русской Вандеей" обычно называют казачий Дон, но Тамбовщина заслуживает этого имени не меньше.Спорить о корректных правовых и исторических терминах можно долго, но очевидно одно: 90 лет назад там произошла страшная трагедия.
Три причины ставят ее на особое место даже на общем фоне жестокой Гражданской войны.
Во-первых, применение против граждан собственной страны химического оружия. За всю историю, кроме ленинцев, на такое пошел только Саддам Хусейн.
Во-вторых, массовое взятие и убийства заложников, которое все цивилизованное человечество считало военным преступлением, как минимум, с XVIII века. В 1907 году оно было официально признано таковым Гаагской конвенцией. Причем это было не эксцессами отдельных командиров, а официальной политикой государства, сформулированной в постановлениях и приказах.
В-третьих, подавление восстания произошло уже после Гражданской войны, которая официально закончилась в декабре 1920 года эвакуацией армии Врангеля из Крыма. Большевики воевали с трудовым народом, а не с "эксплуататорами".
За многопартийность и свободу торговли
Прежде чем возглавить восстание, Петр Токмаков прошел две войны
Реальным лидером был Петр Токмаков, являвшийся командующим Объединенной партизанской армией и председателем Союза трудового крестьянства - тамбовский крестьянин, участник русско-японской и первой мировой войн, полный георгиевский кавалер, дослужившийся от рядового до подпоручика.
До революции Тамбовщина занимала по экономическому развитию и уровню жизни пятое место среди 80 губерний Российской империи. Большевистским продотрядам было что брать, а относительная близость к Москве предопределила широкий размах их деятельности. Разрозненные крестьянские выступления начались еще в 1918 году.
Оставляя осенью 1919 года Тамбовщину под натиском красных, казачий генерал Мамантов передал повстанцам много оружия.
Летом 1920 года регион поразила засуха. Собрать удалось около 12 миллионов пудов зерна. Когда крестьяне узнали, что план продразверстки не уменьшен и составляет 11,5 млн пудов, началось всеобщее восстание.
15 августа жители села Хитрово отказались сдавать хлеб и разбили продотряд. Через четыре дня аналогичные события произошли в Каменке, Туголукове и Афанасьевке. Вскоре советская власть была ликвидирована в пяти уездах.
Александр Антонов был революционером и до, и после 1917 года
В октябре положение на Тамбовщине впервые обсуждалось на совещании под председательством Ленина.
14 ноября повстанцы создали Объединенную партизанскую армию Тамбовского края во главе с Токмаковым и политическую организацию - Союз трудового крестьянства. Была принята политическая программа: созыв Учредительного собрания, гражданские права, свобода торговли, многопартийность.
К февралю 1921 года численность повстанцев достигла 50 тысяч человек, объединенных в 21 полк и две армии. Они контролировали всю губернию, за исключением Тамбова и еще нескольких городов, остановили движение по Рязано-Уральской железной дороге и отбивали все попытки большевиков вторгнуться на свою территорию, нанося им существенные потери.
20 мая 1921 года они провозгласили Временную демократическую республику Тамбовского партизанского края, которая должна была существовать до созыва Учредительного собрания.
Расправа
Победа над Врангелем и окончание советско-польской войны дали большевикам возможность заняться Тамбовщиной "по-настоящему".6 февраля в губернию была направлена Полномочная комиссия ВЦИК во главе с Владимиром Антоновым-Овсеенко.
27 апреля командующим был назначен Михаил Тухачевский. "Отличились" при подавлении восстания также Григорий Котовский, будущий глава ОГПУ Генрих Ягода и Василий Ульрих, который во времена "ежовщины" возглавлял Военную коллегию Верховного суда и вынес тысячи смертных приговоров, в том числе и Тухачевскому.
Михаил Тухачевский родился дворянином, сделал карьеру при большевиках и погиб, как "враг народа"
В боях, продолжавшихся с 28 мая до 7 июня, повстанцы потерпели поражение и перешли к партизанским действиям.
12 июня Тухачевский издал приказ № 0116:
"Для немедленной очистки лесов ПРИКАЗЫВАЮ:
1. Леса, где прячутся бандиты, очистить ядовитыми газами, точно рассчитывать, чтобы облако удушливых газов распространялось по всему лесу, уничтожая все, что в нем пряталось.
2. Инспектору артиллерии немедленно подать на места потребное количество баллонов с ядовитыми газами и нужных специалистов".
17 июня в газете "Тамбовский пахарь" появилась статья "Будем травить их как бешеных псов": "Бандитам нет спасения. Ваши имена известны в ЧК. Ваши семьи их имущество объявлены заложниками за вас. Если укроетесь в лесу - выкурим. Полномочная комиссия решила удушливыми газами выкуривать банды из лесов. Сдавайтесь!"
Сохранились документальные свидетельства использования, в частности, 13 июля 47-ми, а 3 августа - 59 снарядов, начиненных хлором.
"Без расстрелов ничего не получается. Расстрелы в одном селении на другое не действуют, пока в них не будет проведена такая же мера."
Михаил Тухачевский
11 июня 1921 года Полномочная комиссия издала приказ № 171 "О начале проведения репрессивных мер против отдельных бандитов и укрывающих их семей".
23 июня за подписями Антонова-Овсеенко и Тухачевского вышло постановление № 116, представлявшее собой детальную инструкцию для карателей:
"Воинскими частями, предназначенными для зачистки, волость оцепляется и в ней вводится осадное положение. Берутся заложники из числа наиболее видных людей [священники, учителя, фельдшеры и т.д.]. Затем собирается волостной сход, на котором зачитывается приговор этой волости. Жителям дается два часа на выдачу оружия и скрывающихся бандитов и их семей. Все население волости ставится в известность, что в случае отказа в выдаче все заложники будут расстреляны. Если через два часа не будет выдано оружие и все те, о ком идет речь, то опять собирается сход и на глазах его участников производится расстрел заложников. И все начинается сначала, и так до тех пор, пока не будут выданы все, о ком идет речь. Все оставшиеся пропускаются через опросные комиссии, за отказ дать ей сведения - расстрел на месте. В это время всякий въезд и выезд в волости запрещен".
Как видно из документа, широко известный в современной России термин "зачистка" возник не вчера.
"В районах прочно вкоренившегося восстания приходится вести не бои и операции, а, пожалуй, целую войну, которая должна закончиться прочной оккупацией восставшего района, насаждением в нем разрушенных органов советской власти и ликвидацией самой возможности формирования населением бандитских отрядов. Борьбу приходится вести, в основном, не с бандами, а со всем местным населением. "
Михаил Тухачевский
Виктор Суворов назвал требование под угрозой расстрела выдавать односельчан "массовым ссучиванием народа".
Выполнить изначально поставленную задачу – покончить с восстанием в месячный срок – Тухачевскому не удалось. Лишь 16 июля 1922 года он смог доложить ЦК РКП(б): "Мятеж ликвидирован, Советская власть восстановлена повсеместно".
Число убитых жителей Тамбовской губернии специалисты оценивают примерно в 90 тысяч человек при четырехмиллионном населении.
Руководителям восстания посчастливилось погибнуть не в чекистском подвале, а в бою. Петр Токмаков пал летом 1921 года (точное время и место гибели неизвестны). Александр Антонов со своим отрядом сражался до самого конца и был убит вместе с братом Дмитрием в перестрелке с чекистами 24 июня 1922 года в селе Нижний Шибряй.
Уступки, вырванные с боем
Нажать Кронштадское и Тамбовское восстания стали, по выражению Льва Троцкого, "кукушками", заставившими большевистскую власть пойти на существенные уступки, отказавшись от немедленного введения коммунизма, который в результате так никогда и не был построен.
На стороне победителей было подавляющее техническое превосходство
Продразверстку в Тамбовской губернии отменили 12 февраля 1921 года, на пять недель раньше, чем во всей стране. И уже 21 февраля Александр Антонов отмечал в приказе, что "среди партизанских отрядов начинает слабеть боевой дух, наблюдается постыдная трусость".
"НЭП ввели не после Гражданской войны. Гражданскую войну прекратили введением НЭПа, - утверждает современный автор Михаил Веллер. - Ортодоксальные кремлевские коммунисты под давлением вооруженного народа и всеобщего саботажа пошли на компромисс. Отмену военного коммунизма завоевал народ. Отвоевали себе хоть кое-какие свободы!"
No comments:
Post a Comment