საწყალი ხელოვნება და შემოქმედი საბჭოთა დემოკრატიის ხელში

საწყალი ხელოვნება და შემოქმედი საბჭოთა დემოკრატიის ხელში, არა მარტო ოდესელების საფიქრალიდან 

ოდესაში ჩატარდა ახალგაზრდა მხატვართა კონკურსი "ვხატავთ ბედნიერებას".
В Одессе прошел конкурс среди молодых художников «Рисуем счастье», фото liveinternet.ru

გონჩარენკო ტატიანა
საზოგადოებას ყველაზე მეტად უნდა სიმშვიდე, განმარტოება და შინაგანი ჰარმონია, აგრძელებს მიხაილ რევა, მაგრამ განა შეაგნებინებ ამას საბჭოთა დემოკრატებს?

მხატვრები სასოწარკვეთილები არიან: ოდესაში არაა ბაზარი,არაა გალერეები, პერსპექტივები.... შემოქმედებითი ცხოვრება თუ ბრძოლა არსებობისთვის? აქვს თუ არა რამე მომავალი ოდესის მხატვრულ სკოლას?

ამ კითხვებზე პასუხის გაცემა სცადეს სრულიად უკრაინის მხატვრის დღისადმი მიძღვნილი მრგვალი მაგიდის მონაწილეებმა. დამსახურებული ოსტატები აქებდნენ ტრადიციებს და იხსენებდნენ მიღწევებს, მაგრამ რა უნდა ქნას დღევანდელმა შემოქმედმა?

10 ოქტომბერს მთელმა მსოფლიომ აღნიშნა მხატვრის დღე.

ერთადერთი დღე წელიწადში იმის გასახსენებლად რომ ჩვენს ქვეყანაში არსებობენ მხატვრებიც.

კულტურულ სფეროში კრიზისი საზოგადოებას ტრადიციულად გაზის ყიდვაზე თუ წიწიბურის ფასებზე ნაკლებად აღელვებს.

ათასობით აქაური მხატვრიდან თავისი შემოქმედებით გამდიდრდა სულ რამოდენიმე კაცი.

დანარჩენები ამტკიცებენ ძველ ჭეშმარიტებას-კარგი მხატვარი მუდამ ღატაკია.

- ნაკლები გახდა მოძრაობა, ფული და ნამუშევრების ყიდვა, რატომ? შიში. მოგვეცით პური და სანახაობების გარეშე ჯერ-ჯერობით გავძლებთ. მაგრამ ეს არასწორი სვლაა, ამბობს ფერმწერი ელენა ილიჩოვა.

ფერწერის სამხრეთ-რუსული სკოლა ადრე მთელ მსოფლიოში იყო ცნობილი,მაგრამ ეს იმდენი ხნის წინ იყო რომ შეუძლებელია გახსენება.

ან აქტუალურად არ ვხატავთ, ან ვერავინ გვამჩნევს.

მ.ბ. გრეკოვის სახელობის ოდესის სამხატვრო სასწავლებლის დირექტორის მოადგილე აღმზრდელობით მუშაობაში ლეონიდ ვანდენკო თვლის რომ დღევანდელმა მხატვრებმა არ უნდა იმეორონ უკვე აღმოჩენილი და გაკეთებული ხელოვნების ამ სახეობაში.

ადრე ოდესაში იყო მრავალი მხატვრული სკოლა და მიმართულება. შემდეგ დადგა სოცრეალიზმის დრო, მაგრამ მხატვრები უკვე დამოუკიდებლად აგრძელებდნენ მუშაობას.

ჩვენმა სტუდენტებმა ჯერ უნდა მიიღონ კარგი სკოლა, ბაზა, საფუძველი და შემდეგ ისინი უნდა განვითარდნენ, თქვა ვანდენკომ.

სახელგანთქმული მოქანდაკე მიხაილ რევა არაა ესოდენ ოპტიმისტი.

მისი თქმით გალერეული სივრცე ქალაქში პრაქტიკულად არაა, მუზეუმები სულს ღაფავენ. კულტურულ სივრცეში არაა თამაშის წესები და ქველმოქმედებას არ ახალისებენ და ხელს არ უწყობენ.

ხელოვნებაში ინვესტიციების ჩადების მაგივრად სპონსორები ფულს ხარჯავენ ბეტონის კვადრატულ მეტრებში.

მხატვრის თქმით ფულიანთა მოკულტურებაა საჭირო.

ფულის მშოვნელებმა უნდა ისწავლონ ფულის მოხმარება, ამბობს მიხაილ რევა. იმიტომ რომ ეს არაა სპეკულაცია. მათ უნდა ჰქონდეთ ფულთან ურთიერთობის კულტურა.

მამონტოვიც და მოროზოვიც ივნენ მეცენატები რომლებიც ფულს რ იშურებდნენ ხელოვნებისთვის.

მხატვრული ბაზარი არაა არც უკრაინაში და არც კერძოდ ოდესაში.

არაა სისტემა, ამ ბაზრის თამაშის წესები,სახელმწიფოს არ შეუმუშავებია სტრატეგია.

ამერიკაში ქველმოქმედებაზე ფულის მხარჯველი,კოლექციების,მუზეუმების და ა.შ. შემქმნელი ადამიანები თავისუფლდებიან გადასახადებისგან.

ჩვენთან ასეთი რამე არაა, ამბობს მიხაილ რევა.

აქ რომ ჩამოიტანო სურათი ან ქანდაკება შენი კოლექციიდან უნდა გადაიხადო უამრავი ფული.

სახელმწიფო უნდა მონაწილეობდეს ამ საკითხებში. ჩვენ არ გვაქვს გამოფენებისთვის საჭირო ნორმალური ფართებიც. მე თვითონ ვაწყობდი გამოფენებს ოდესას მუზეუმებში და თვითონ ვყიდულობდი სინათლის მოწყობილობას იმიტომ რომ ჩვენ ასეთი არ გვაქვს.

აქტუალური ხელოვნება ცხოვრობს გალერეებში,მასობრივი კი-ხალხში. მოედანზე ოდესელი მხატვრები არ ისახავენ მაღალ მიზნებს. ხატავენ იმას რაც უკეთესად იყიდება. ტრადიციულად ესაა დამამშვიდებელი პეიზაჟი-ბარათები და კატუნები.

მხატვრები ამბობენ რომ მრავალი აქაური ავტორი ვერ უძლებს და ფუნჯის მაგივრად ხელს ჰკიდებს უფრო შემოსავლიან ინსტრუმენტს. ხდებიან ვაჭრები ან მშენებლები.

დაკარგავს თუ არა ამით რამეს ჩვენი საზოგადოება და თუ დაკარგავს რას დაკარგავს? 
მხატვარს არ უნდა არაფერი.საზოგადოებას ყველაზე მეტად უნდა სიმშვიდე,განმარტოება და შინაგანი ჰარმონია.

ამიტომ სწორედ საზოგადოებას სჭირდება შეგრძნება,დანახვა, გაგება, სიყვარული.

მხატვარს ყველაფერი წესრიგში აქვს ამ თვალსაზრისით. 

ან შეძლება-ან შემოქმედება. ბევრს უკვე ვეღარ შველის კომპრომისული ვარიანტიც-კატუნების და მზესუმზირების დაშტამპვა. მოედანზე ეხლა ცოტაა ხალხი. რეალური მხატვრული ბაზარი კი სიცივეში იყინება და ელის იშვიათ მყიდველს.

ამასობაში თავის დროს ელის ასობით ქმნილება და უცნობი სახელი.

უცნობია გაიგებს თუ არა ამის შესახებ მსოფლიო.
-----------------------------------------------------------------------------------

Актуальное искусство живёт в галереях, а массовое — среди народа. На Соборной площади одесские художники высоких целей не преследуют. Рисуют то, что лучше продаётся. Традиционно это успокаивающие пейзажи-открытки и беспроигрышные котики. Художники говорят, многие из здешних авторов не выдерживают и вместо кисти берутся за более доходные инструменты. Уходят в торговлю или строительство. Потеряет ли от этого наше общество и что именно?
- Художнику ничего не надо. Покой, уединение и внутренняя гармония, - продолжает Михаил Рева. – Больше всего это надо обществу. Потому что как раз общество нуждается в том, чтобы чувствовать, видеть, понимать, любить. У художника всё в порядке с этим.
Либо достаток —либо творчество. Даже компромиссный вариант — штамповать котиков и подсолнухи — многих уже не спасает. На вернисаже у Соборной площади сегодня не очень людно. Не абстрактный, а реальный художественный рынок мёрзнет на холоде и ждёт редких покупателей. Тем временем своего часа ждут сотни работ и нераскрытых имён. Узнает ли о них когда-нибудь весь мир — вопрос открытый

http://www.weekend.od.ua/exclu_full.php?id=1693

Художники в отчаянии: в Одессе нет рынка, галерей, перспектив...

Творить или выживать? И быть ли вообще одесской художественной школе? На эти вопросы попытались ответить участники круглого стола, посвящённого прошедшему всеукраинскому дню художника. Заслуженные мастера хвалили традиции и вспоминали достижения, но как быть сегодняшним творцам?

10-го октября весь мир отметил день художника. Единственный день в году, чтобы вспомнить, что такие люди в нашей стране есть. Кризис в культурной сфере общественность традиционно волнует меньше, чем закупка газа или цены на гречку. Из тысяч отечественных мастеров холста разбогатели на своём творчестве считанные единицы. Остальным приходится подтверждать старую истину — хороший художник всегда беден.
- Меньше стало движений, денег и покупки произведений — почему? Страх. Хлеба дайте, а без зрелищ мы можем пока обойтись. Но это неправильный ход, - считает художник-живописец Елена Ильичёва.
Южно-русская школа живописи раньше гремела на весь мир. Но это было так давно, что и не вспомнить. То ли рисуем не актуально, то ли нас никто не замечает. Заместитель директора по воспитательной работе Одесского художественного училища им. М. Б. Грекова Леонид Ванденко считает, что нынешним художникам не стоит топтаться на том, что уже было раньше открыто и сделано в этом виде искусства.
- Раньше в Одессе было много художественных школ и направлений. Потом пришло время соцреализма, но художники продолжали работать уже самостоятельно. Наши студенты сегодня должны для начала получить хорошую школу, базу, а потом, имея какую-то почву под ногами, развиваться дальше, — сказал Ванденко.

Прославленный скульптор Михаил Рева не так оптимистичен. По его словам, галерейного пространства в городе практически нет, музеи дышат на ладан. В культурном пространстве нет правил игры, а благотворительность не поощряется. Вместо того, чтобы инвестировать в холсты, спонсоры вкладывают в квадратные метры бетона. По словам художника, людей с деньгами надо окультуривать.
- Люди, которые зарабатывают деньги, должны научиться с ними обращаться, - считает Михаил Рева. – Потому что это не спекуляция. Они должны иметь культуру обращения с деньгами. До революции они умели это делать. И Мамонтов, и Морозов — это были меценаты, которые вкладывали в искусство.
Художественный рынок как таковой и в Украине, и в частности в Одессе, отсутствует.
– Нет системы, правил игры этого рынка. Государство не выработало стратегию. В Америке, например, люди, которые тратят деньги на благотворительность, формируют коллекции, строят музеи и так далее, освобождаются от налогообложения. У нас в стране такого нет, — сказал Михаил Рева. – Если привезти сюда из своей коллекции картину или скульптуру, нужно еще заплатить кучу налогов и сборов. Нужно, чтобы государство участвовало в этих вопросах. У нас даже нет площадей нормальных для выставок. Я лично проводил несколько выставок в музеях Одессы и сам закупал световое оборудование, так как у нас такого нет.

Актуальное искусство живёт в галереях, а массовое — среди народа. На Соборной площади одесские художники высоких целей не преследуют. Рисуют то, что лучше продаётся. Традиционно это успокаивающие пейзажи-открытки и беспроигрышные котики. Художники говорят, многие из здешних авторов не выдерживают и вместо кисти берутся за более доходные инструменты. Уходят в торговлю или строительство. Потеряет ли от этого наше общество и что именно?
- Художнику ничего не надо. Покой, уединение и внутренняя гармония, - продолжает Михаил Рева. – Больше всего это надо обществу. Потому что как раз общество нуждается в том, чтобы чувствовать, видеть, понимать, любить. У художника всё в порядке с этим.
Либо достаток —либо творчество. Даже компромиссный вариант — штамповать котиков и подсолнухи — многих уже не спасает. На вернисаже у Соборной площади сегодня не очень людно. Не абстрактный, а реальный художественный рынок мёрзнет на холоде и ждёт редких покупателей. Тем временем своего часа ждут сотни работ и нераскрытых имён. Узнает ли о них когда-нибудь весь мир — вопрос открытый